Muzyka

Dla jednych jest horrorowym odpowiednikiem Quentina Tarantino, odważnym i bezkompromisowym twórcą, inteligentnie łączącym w jedną całość dziesiątki swoich inspiracji. Dla innych diabłem wcielonym i hałaśliwym kaszaniarzem, kręcącym tanie exploitation.

Tym razem nie ma co narzekać na jakość nowych wydawnictw - jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Nic, tylko słuchać!

Godzilla to był film, który w moim prywatnym rankingu stoi na pierwszym miejscu pod względem natężenia ilości bzdur i głupot na jednostkę czasu projekcji. Dwadzieścia osiem oryginalnych, japońskich obrazów, niemało mangowych komiksów i amerykańskich kreskówek, do tego niesławny, pełnometrażowy film made in USA oraz jeszcze jeden spod gwiaździstego sztandaru, który trafi do kin w przyszłym roku. Było, jest i będzie co oglądać, o ile ktoś wyrobił w sobie oporność na bzdety. Ja nie musiałem, bowiem łykam Godzillę tak samo łatwo jak amerykańskie horrory z lat 50. ubiegłego wieku.

Nie będzie to odkrywcze stwierdzenie, gdy powiem, że Eurowizja nigdy nie była wyznacznikiem jakości popu. Popularyzuje ona współczesne trendy, ale robi to na niskim poziomie, stając się synonimem kiczu. W tym roku konkurs zawita do szwedzkiego miasta portowego Malmo. 

Nie było to łatwe. W odróżnieniu od "głębokich" lat 90. (których i tak prawie nie pamiętam), przełom tysiącleci był przedziwnym czasem. Jeśli, tak jak ja, byliście wtedy w podstawówce, to pewnie skojarzycie te pioseneczki, które budzą pewnie do dziś zawstydzenie wykonawców. Takie to były tandetne, popowe czasy.

Save Rock and Roll to bezczelny i oczywisty skok na kasę. Nie wierzcie Pete’owi Wentzowi, mówiącemu, że członkowie grupy zebrali się, żeby nagrać krążek, który “fucking matters”.

Nie, nie, nie! Nie tędy droga! Within Temptation sprzedało się i przeszło na komercyjną stronę mocy. Chcieli zyskać nowych słuchaczy, zarobić więcej pieniędzy, ale czy musieli się posunąć do nagrywania płyty z coverami? Błąd, Sharon!

Ledwo co napisałem o tym, że w przeciwieństwie do promującego swój nowy singiel Empire of the Sun, panowie z MGMT siedzą póki co cicho i spokojnie nagrywają nowy materiał, to jak na złość, pojawił się właśnie nowy utwór w wykonaniu tego duetu.

Mainstreamowy pop, jak wiadomo, rządzi się swoimi prawami. Nikt tu np. nie wymaga od artystów geniuszu w pisaniu tekstów, o ile piosenki będą wpadać w ucho i nadawać do puszczania w radio

Ninja, czyli wokalista, który sprawia wrażenie, jakby dopiero wyszedł z paki po 20-letnim wyroku, to hardkorowe połączenie gniewnej wersji Eminema i Vanilla Ice z okresu Ice Ice Baby. Partnerką niezamaskowanego nindży jest Yo-Landi Vi$$er, która wygląda jak psychopatyczna wersja Pippi Langstrump w amfetaminowym pobudzeniu. Jest brzydka i seksowna zarazem. Trudno się zdecydować.

Empire of the Sun mieli przy okazji wydania swego debiutanckiego albumu niezłego pecha. Jakieś pół roku wcześniej ogromną popularność za sprawą singla Kids, zaczął zdobywać inny synth-popowy duet, MGMT, a nasi biedni Australijczycy wypadli wówczas jak imitatorzy tej psychodelicznej stylistyki i przemknęli niestety trochę w cieniu.

Im bliżej do premiery nowej płyty zespołu Daft Punk, tym atmosfera robi się coraz bardziej gorąca. Tak się składa, że od wielu lat są oni moim ulubionym zespołem, ale z entuzjazmem odkrywam jak wielu moich znajomych (których nigdy bym nie podejrzewał o słuchanie muzyki tego typu) wrzuca nowy singiel na Facebooka. To się nazywa marka! 

Tym razem przyglądamy się dwóm świeżym albumom, które miały zawładnąć sercami i odtwarzaczami fanów indie-rocka, a okazały się... delikatnie mówiąc, przeciętnie. Do tego dwa całkiem ciekawe single, tak na poprawienie humoru.

No dobra, jest. Nawet bardzo. Ale szczerze mówiąc, powiedzcie sami - co to za sztuka zmieszać biednego Kanadyjczyka z błotem? Każdy to robi, nuda. Spróbujmy zatem zrobić coś odwrotnego - poszukajmy pozytywów w twórczości znanych i nielubianych gwiazdek pop!

„Limit To Your Love” to był hit na miarę współczesnych zmian w muzyce! James Blake wykorzystał popową modę na ostre elektryzowanie dźwięków, robiąc to jednak w subtelny sposób. Dwa lata po udanym debiucie Brytyjczyk wydał krążek Overgrown i zgodnie z tytułem pokazuje, że wyrósł wraz z nowym materiałem.

This is dope! Tego się nie spodziewałem. Po tym jak will.i.am podwyższa swoje ego ponad wybitność podczas dyskusji w brytyjskiej edycji The Voice, myślałem, że  #willpower zostanie nadmuchane do granic możliwości. Po pierwszym przesłuchaniu, muszę  jednak przyznać, że jest niezwykle dobrze.

Mówi się, że polska muzyka jest zła. Niepotrzebna generalizacja. Jeśli będzie się swoją opinię bazować na tym, co puszczają w stacjach radiowych, to nic dziwnego. Większość medialnych gwiazdek nieudolnie imituje światową muzykę, a zespoły o których się nie mówi mają większe sukcesy za granicą niż w Polsce. Riverside to właśnie przykład polskiej muzyki na światowym poziomie.

Piosenka za sprawą serialu How I Met Your Mother prawdopodobnie stała się jednym z popularniejszych utworów w historii telewizji. Polejcie sobie szklaneczkę dobrze schłodzonego Tantrum i siadajcie do lektury! 

Jeśli istniałby specjalny sąd, który po zakończeniu przez danego wykonawcę kariery, poddawał jego działalność surowej ocenie, muzycy bądź zespoły poniżej zostaliby za swoje zbrodnie zamknięci w izolowanych celach i poddawani dożywotnim torturom - a to w ramach najłagodniejszego wymiaru kary.

Nową płytę Yeah Yeah Yeahs można wciągnąć jedną dziurką nosa i wypuścić drugą. Po drodze na pewno coś się przyklei i zostanie w odbiorcy na zawsze. Ta muzyka jest wyrazista jak makijaż dziewcząt stojących przy krajowych drogach i nie mniej intrygująca od czerwonego wozu straży pożarnej zaparkowanego przed Kościołem. To nie pierwszy raz, kiedy Yeah Yeah Yeahs dostarcza tak zaskakujących, ale przecież - najlepszych – wrażeń.