Muzyka

Dla wielu to wokalista-legenda. Któż nie zna takich przebojów jak „Cry just a little bit” czy „This Ole House”? Dziesiątki wydanych płyt, miliony fanów na całym świecie i nagłe zniknięcie. Po złotych dla Stevensa latach osiemdziesiątych Shakin’ usunął się ze sceny i jedynie okazyjnie koncertował. W 2005 roku zaczął jednak trasę promującą nowy krążek. Ostatnio w Polsce pojawił się na sierpniowym Sopot Festivalu i właśnie ten występ był ostatnim akordem przed zbliżającą się premierą płyty w naszym kraju.

O muzyce Pidżamy nie ma co się rozpisywać, bo każdy kto zna, to wie z czym to się je, a kto nie zna, to za koncertówkę chwytać się nie będzie (chyba, że za „Finalistę”). Główna siła Grabaża leży w jego chwytliwych tekstach, a na scenie nie daje tak wielkiego czadu ani głosem (którego zbyt mocnego to on nie ma), ani żywiołowością (jak choćby Anucha z „Żywiołaka”) czy niesamowitą mocą i głębią doznań (tu przoduje Hubert „Spięty” Dobaczewski z „Lao Che”). Dla kogo więc jest ten koncert? Mam wrażenie, że głównie dla tych, którzy już kiedyś na koncercie Pidżamy byli (sam do tej grupy się zaliczam) i mogą powspominać „O jak to fajnie było, szkoda że już nie grają…”. Ci, którzy nie znają klimatu z pidżamowych koncertów wybiorą chyba jednak nagrania studyjne. Teraz Grabażowi lepiej jednak idzie wykonywanie utworów „Strachów” („Strachy na Lachy” – zespół, który z Pidżamy wziął trzech muzyków, w tym założyciela).

Stworzenie tak niesamowitego materiału nie mogło się zakończyć inaczej, jak tylko występem na Woodstocku. Wcześniej zespół pojawił się na tym festiwalu dwukrotnie. Został nagrodzony Złotym Bączkiem (nagroda publiczności Przystanku Woodstock) po odegraniu repertuaru głównie z niesamowicie głębokiego „Powstania Warszawskiego”. Ta kwitnąca popularność po prostu nie mogła zniknąć bez echa na rynku wydawniczym. Firma Złoty Melon (zajmująca się wyłącznie dystrybucją materiałów z wspomnianej już imprezy) postanowiła zarejestrowany materiał ze Spiętym i resztą z roku 2008 upakować na jednym krążku, wzbogacić masą dodatków i wypuścić na rynek. Bardzo trafna decyzja.

Teksty Silnej Grupy pod Wezwaniem na pewno nie trafią do każdego. Zespół ten obracał się na granicy humoru, absurdu, a może i nawet kiczu. Jeżeli ktoś oczekiwał po tej płycie tekstów, do jakich przyzwyczaił nas Staszewski czy to na swoich autorskich płytach, czy coverach (Weits i Weill), raczej się szybko od niej odbije. Nie każdego śmieszy historia rolnika, który zamiast wziąć się do roboty, buduje za stodołą kryty basen. Oczywiście w tym całym absurdzie chodzi o to, aby czasami wyśmiać niektóre nasze cechy, ale nie każdemu takie klimaty muszą odpowiadać. Do mnie akurat liryka trafiła.

Skąd właściwie wziął się pomysł na „Niepiosenki”? Powód jest prosty – zepsuty komputer Kazika. Kiedy doszło do awarii, okazało się, że wszystkie teksty, które muzyk napisał, mogą zostać zniszczone. Jako że Staszewskiemu nie na rękę byłoby łażenie po różnych redakcjach i zbieranie swoich dzieł, postanowił, że coś trzeba zrobić, aby już nigdy podobna sytuacja, która mogłaby spowodować utratę felietonów, nie nastąpiła. Najlepszym pomysłem było wydanie książki. Autor byłby spokojny, że teksty zachowają się, zaś dodatkowo (a może przede wszystkim?) fani mieliby niesamowitą radochę z takiej lektury. Kazik zaczął odwiedzać przeróżnych wydawców, którzy, owszem, byli zainteresowani wydaniem takiego czegoś, jednak mieli swoje warunki, na które Kazik nie chciał przystać (m.in. dołączenie płyty z piosenkami Kazika lub też nawet nagranie nowej). Akurat w tym samym czasie starszy syn artysty miał problem z tym, co chce w życiu robić. Jego pasją były książki, więc ojciec z synem postanowili to jakoś połączyć. Kazik Staszewski (bo tak syn się nazywa) miał wydać książkę tak, jak tata sobie wymarzył. I tak też się stało.

Singiel mnie zachwycił. Ledwie cztery kawałki, jednak katowałem je przez kilka dobrych dni, aż do premiery płyty, z którą wiązałem spore nadzieje. Skoro ich cztery utwory mnie tak oczarowały, to co będzie, jeśli posłucham całej płyty? Na całe szczęście nie zawiodłem się.

Widowisko miało miejsce na Torwarze w Warszawie, trzynastego lutego. Był to czwarty występ grupy w naszym kraju, przez wielu uważany za najlepszy dotychczas. Na miejsce dotarłem już o 17:00, więc 1h musiałem poczekać do otwarcia bramek. Warto było jednak przybyć nieco wcześniej, dało mi to miejscówkę przy samej barierce, którą, nie chwaląc się, utrzymałem przez całe 5h koncertu. Torwar wypełniony był po brzegi zbiorowiskiem baaardzo różnych ludzi, coś niesamowitego! Przed pierwszym supportem, dało się jeszcze rzucić okiem na widownię, później niemożliwym stało się jakiekolwiek odwrócenie…

Paradoksalnie, bo to wówczas gitarzysta Tony Iommi, basista Geezer Butler, perkusista Billy Ward i samozwańczy Książę Ciemności, wokalista Ozzy Osbourne, ogłosili powrót na scenę w pierwotnym, najbardziej rozpoznawalnym składzie. Od tego czasu Ozzy nagrał 3 solowe albumy (polecam zwłaszcza wydany niedawno Black Rain), jednak pod szyldem Black Sabbath nie powstała żadna studyjna płyta. Co prawda za pośrednictwem wytwórni Epic jeszcze w 98 wydana została koncertówka Reunion, a Sabbsi wystąpili kilkakrotnie na objazdowych festiwalach Osbourne’a – Ozzfestach – to jednak nie da się ukryć, że słuchacze czwórki z Birmingham mieli prawo czuć się zawiedzeni. Tym bardziej, że pod nieobecność Ozzy’ego, który został wyrzucony ze składu pod koniec lat 70 zespół nie tylko nie przestał istnieć, ale wydał kilkanaście płyt z Tony’m Martinem, Ianem Gillianem, Glennem Hughsem no i oczywiście Ronniem Jamesem Dio.

Jay Jay, który był o włos od dostania się do Wicked Lester (który miał wkrótce przekształcić się w Kiss), dwa lata później zaprosił do Silverstone swojego przyjaciela Eddiego Ojedę. Ojeda przyjął funkcje drugiego gitarzysty i wokalisty zespołu, który już wtedy zmienił nazwę na Twisted Sister (co zaproponował Michael Valentine – drugi wokalista). Niedługo później, Ojedę przy mikrofonie zastąpił Dee Snider, dzięki któremu grupa, której brzmienie wciąż nawiązywało do hardrockowych klasyków, przyjęła wizerunek tak charakterystyczny dla kapel glammetalowych.

Playback: Grupa Operacyjna powstała w 1996 roku, jednak głośno zrobiło się o niej dopiero kilkanaście miesięcy temu. Co robiliście przez te wszystkie lata? Jak wyglądały początki, a jak bardzo zmieniła się Wasza praca po blisko dekadzie?

W moich domysłach jedynie pozostają narodziny tej mody. Kto wpadł na pomysł, by poważny tekst przerobić na mieszankę wywołującą w słuchaczu (a raczej obserwatorze wciąż zmieniających się obrazków i dopasowanych do nich tekstów) eksplozję śmiechu? Zapewne owa idea narodziła się podczas obficie zakrapianej wysokoprocentowymi trunkami nocy, w obskurnym pubie dla ludzi lubujących się w ostrzejszych brzmieniach. Gdy didżej włączył przebój zespołu Nightwish – Wishmaster, w głowie jednego z wstawionych balowiczów, miast znanych i ogólnie przyjętych tekstów, pojawiły się wyrażenia „Bastard„, „Hard Porn„, „The Wren Dish” czy w końcu „Seven Seagulls„. Bardzo możliwe, iż ten, dodatkowo rozweselony napojami wyskokowymi, popadł wręcz w stan euforii i zaczął śpiewać swoją wersję piosenki towarzyszom imprezy, którym także się spodobał pomysł. O dziwo, gdy wytrzeźwieli, nadal pamiętali owe zmiany dokonane przez ich zacnego kompana i postanowili przekazać jego refleksje swojemu miasteczku, może jeszcze kilku sąsiednim. To, co jednak się stało, przeszło ich najśmielsze oczekiwania. Alternatywna wersja tekstu do piosenki Nightwisha obiegła cały świat, nie omijając naszego pięknego kraju. I to zmianom, które nastąpiły w muzyce polskiego pochodzenia, a konkretnie dwóch kawałków jednej z bardziej znanych w świecie polskich kapel, pragnę poświęcić resztę tego artykułu.*

Wydawca – S.P. Records

Będzie trochę sportu, będzie sporo kultury, natomiast nie liczcie na jakąkolwiek wzmiankę o polityce – ten temat zostawiam tchórzliwie, ale z premedytacją. Niech się tym zajmie ktoś mądrzejszy. Jan Englert powiedział kiedyś, że jak nie wiadomo co zrobić z dziennikarzem, to daje się go do kultury. Dlatego też właśnie muzyce, filmowi, prasie i całej reszcie poświęcone jest w znacznej mierze moje zestawienie. :)

Ot, mam potrzebę ze swojego punktu widzenia podsumować zeszły rok, zwrócić uwagę na te krążki, które dla mnie osobiście miały jakieś znaczenie oraz serdecznie, z nieukrywaną satysfakcją, zignorować całą nudną resztę.

O tym, czym jest dla mnie Kult, czym jest dla mnie twórczość lidera zespołu Kazika Staszewskiego, można by napisać osobny artykuł. Począwszy od historii zespołu, a kończąc na moich „osobistych” odczuciach. Kazik jest bez wątpienia fenomenem, jeżeli chodzi o polski „szołbiznes”. Jest to osoba, która na swój szacunek zapracowała sama – bez żadnych ustawień z dyrektorami firm fonograficznych, właścicielami stacji radiowych czy też telewizyjnych. Od ponad 25 lat śpiewa o tym, co nas otacza, śpiewa o tym, co nasz dotyczy. Nigdy nie bał się powiedzieć złego słowa na ówczesną, komunistyczną władzę. W sposób perfekcyjny opisywał to, co się działo, śpiewał o Polakach, ich mentalności, obyczajach. Kiedy „trudne czasy” przeszły, Kazik i Kult nie zmienili się. Nadal krytykował, chwalił, mówił o sprawach prostych, czasem oczywistych, ale też poruszał ważne tematy – sprawy władzy, religii. Nawet nie wiecie, jak ciężko jest skrócić całą historię zespołu, która jest naprawdę bogata w ciekawe historie. Ciężko jest nawet wspomnieć krótko o najważniejszych faktach, bo od razu chce się powiedzieć tudzież napisać więcej. Jednak to innym razem. A teraz wracamy do samego koncertu…

Miejscem, w którym odbyło się to historyczne wydarzenie był najstarszy klub w Łodzi, „Łódź Kaliska”. Bilety w liczbie 200 rozeszły się niczym świeże bułeczki. Koncert rozpoczął się kilka minut po godzinie dwudziestej, bez specjalnych opóźnień. Fani już na kilka minut przed planowanym rozpoczęciem koncertu zapełnili lokal w komplecie. Warto odnotować, że koncert to nie tylko kawałki samego Buldoga, a także piosenki z solowych dokonań Kazika, czy nieistniejącego już zespołu KNŻ. Występ zaczął się od zagrania nie granej przez 23 lata piosenki „Stara ich Armada” , która powstała jeszcze za istnienia pierwszego bandu Kazika, „Poland”. Kolejną piosenką był utwór „Będziesz z nami” z płyty Buldoga. Dalej wszystko poszło już górki. Podczas koncertu w Łodzi usłyszeliśmy takie piosenki jak „W Głębokim dole”, „W Polskę idziemy” (solowe dokonania Kazika), „Elita”, „V rozbiór Polski” (Buldog), „Warhead”, „Piosenka młodych wioślarzy” (Kult). Nie zabrakło również wyczekiwanych przeze mnie kawałków zespołu KNŻ, takich jak „Tata dilera” i „Legenda ludowa”. Playlista dopasowana była idealnie, więc każdy fan twórczości Kazika mógł znaleźć coś dla siebie. Koncert trwał ponad dwie godziny.

Album „Minutes to Midnight” zespołu Linkin Park wywołał ogromne rozczarowanie wśród fanów, którzy spodziewali się kontynuacji znanej fuzji metalu z hip-hopem. Nowy materiał zespołu, pełen popowych melodii i komercyjnych aranżacji, odbiega od wcześniejszych dokonań, co budzi spore kontrowersje. Zamiast mocy i energii, otrzymujemy piosenki, które brzmią jak przysłowiowy „sztampowy pop”.

Debiutancki album Tatiany Okupnik, „On My Own”, miał być powrotem do jej muzycznych korzeni, łącząc funk i soul, ale niestety nie spełnia oczekiwań. Choć wokalistka zapowiadała zróżnicowany materiał, krążek nie wnosi nic nowego, a zamiast świeżości, słuchacze otrzymują wtórny, nużący repertuar. Pomimo obecności wielu znanych gości i wysokiej jakości aranżacji, „On My Own” pozostaje albumem, który szybko zostanie zapomniany.

Ozzy Osbourne powrócił z „Black Rain”, albumem, który mimo że nie dorównuje klasykom z lat 80., to jest pełen energii i nowoczesnych brzmień. Wydany po sześciu latach od poprzedniego krążka, „Black Rain” udowadnia, że Ozzy nadal potrafi przygotować przebojową płytę, choć z odmiennym stylem niż kiedyś. Zaskakuje świeżością, zwłaszcza w takich utworach jak „Silver” czy „Black Rain”, pokazując, że Książę Ciemności wciąż ma wiele do zaoferowania.

Black Sabbath powraca z albumem „The Dio Years”, który zbiera najlepsze utwory z okresu współpracy z Ronnie’m Jamesem Dio oraz trzy nowe kompozycje. Choć nie brakuje kontrowersji związanych z wyborem kawałków, „The Dio Years” to prawdziwa gratka zarówno dla fanów klasyki, jak i dla tych, którzy chcą usłyszeć, jak brzmi Black Sabbath w nowym, ale ciągle świeżym wydaniu. Nowe utwory, takie jak „The Devil Cried”, potwierdzają, że formacja Heaven & Hell nadal ma coś do zaoferowania.