Muzyka

Tym razem omówimy sobie niedawno wydane dwie płyty i dwa single, które bezwstydnie odwołują się w mniejszym lub większym stopniu do muzyki sprzed lat - od college rocka z początku lat 90-tych, po jazzowe kluby z pierwszej połowy XX wieku. Zaczynamy zatem małą podróż w czasie!

Czasami bywa tak, że spodoba nam się jakiś utwór i nie do końca umiemy wyjaśnić, dlaczego. Pal licho, kiedy mowa tu o jakimś powszechnie lubianym kawałku - gorzej, kiedy w jakiś niewyjaśniony sposób wpadła nam w ucho piosenka, która niestety jest... zła.

Panda Bear aka Noah Lennox. Z pozoru skromny, wycofany i przeciętnie wyglądający facet, w rzeczywistości kapitalny kompozytor, jeden z niewielu artystów, którzy całkowicie opierają się wszelkim klasyfikacjom i prostej definicji.

Skiba to najbardziej nieśmieszny satyryk kraju. Dla mnie: symbol upadku punkowego ideału. Ponoć jego audycje w Radio Gdańsk cieszyły się znacznym posłuchem, lecz - jak mniemam - ze względu na dobór playlisty, a nie spikerski kunszt. De facto Big Cyc jest kojarzony ze Skibą właśnie, a na tym bez wątpienia cierpi wizerunek zespołu w świadomości konsumenta mediów.

Nie wiem, co to za moda na tytułowanie bez stawiania spacji między słowami, denerwujące, ale ja nie o tym. Ja chciałabym napisać o nowym Myslovitz, o albumie 1.577. Ale nie wiem jak, bo w głowie wciąż, mimo upływu tylu lat, w głowie wciąż brzmi mi “Miłość w czasach popkultury”, a potem przypominam sobie powolny rozkład stylu Myslovitz i robi mi się przykro.

No ładnie. My tu szukamy przecieków z nowej płyty na YouTube i po tej ciemnej stronie sieci, odliczamy dni do premiery nowego krążka, jaramy się każdą informacją, chłonąc zapowiedzi i fragmenty nowych kawałków...

Ze wszystkich nazwisk, jakie błyszczą na trackliście nadchodzącego albumu Daft Punk, Pharrell Williams jest zdecydowanie tym najgłośniejszym. Różne można mieć o tym muzyku zdanie, ale gigantycznego wpływu na muzykę pop nikt nie jest w stanie mu odmówić.

Nile Gregory Rodgers to jedna z najważniejszych twarzy Random Access Memories, o ile nie ta najważniejsza. Czarnoskóry „hitmaker” silnie związany z Nowym Jorkiem odpowiada za tyle projektów, że musieliście mieć styczność z jego twórczością, niekoniecznie tego świadomi. Rodgers z drugiego rzędu macza palce w nowych singlach, płytach, promocji wschodzących gwiazd, ścieżkach dźwiękowych z filmów czy nawet… gier komputerowych.

Nowa rockowa rewolucja przyszła znienacka na początku poprzedniej dekady i bardzo szybko zniknęła z pola widzenia, dowodząc tylko, że zachwyty prasy muzycznej to jedno, a szara rzeczywistość po wydaniu drugiej płyty to zupełnie inna sprawa.

Na pewnym forum poświęconym muzyce klubowej przeczytałem, że przestała ona ewoluować i przed nami zostały tylko rewolucje. Jak wieść gminna niesie, te nie zawsze kończą się rezultatem przewidzianym przez ich ojców.

Napisałem kiedyś, że Giorgio Moroder jest Ronem Jeremym światowego disco i nawet jeśli ktoś porównanie to zdecydowałby się uznać za obraźliwe, muzyka z gwiazdorem filmów porno poza bujnymi wąsami łączy jeszcze jedno - obaj stali się w swojej dziedzinie swego rodzaju ikonami. 

Armin Van Buuren wydał nową płytę. Uliczni kilerzy w śliskich bluzach adidasa i białych okularach z żaluzjami już rozpędzają swoje wysłużone Golfy 2. Korbki pójdą w ruch, a szyby w dół, aby szara masa wokół mogła zaznać płynącego z wnętrza furki umca, umca, umca!

Pamiętacie ten ogromny wysyp rozmaitych gitarowych zespołów na początku poprzedniej dekady?

Queens of the Stone Age bezsprzecznie lubi podsycać ciekawość fanów. Choć formacja każe długo czekać na nowy krążek, kiedy już coś mają - dzielą się tym bardzo chętnie. Dwa utwory już są, pozostaje czekać na następne. Josh Homme to muzyk z dość bogatym dorobkiem. Z pewnością jednak kapele, które przyniosły mu największą sławę to Kyuss i Queens of the Stone Age. W międzyczasie przewinęły się jeszcze Desert Sessions czy supegrupa Them Crooked Vultures (QotSA + Nirvana + Led Zeppelin). Mimo to, wszędzie przebrzmiewają schematy z jego początkowego grania, kiedy to gitary podłączone do basowych wzmacniaczy wprawiały słuchaczy w narkotyczny, pustynny klimat.

Wyciągajcie z szaf czarne koszulki, ćwiekowane kurtki i ubłocone glany. Na scenę wracają bowiem ojcowie heavy metalu, na dodatek w (prawie) oryginalnym i klasycznym składzie!

Majówka! Szykujcie piknikowe kosze, odkurzajcie rowery, uciekajcie sprzed monitorów! Nadszedł czas odpoczywania na świeżym powietrzu, błogiego lenistwa albo po prostu ładowania akumulatorów na najbliższe miesiące, w oczekiwaniu na wakacje.

Dla jednych jest horrorowym odpowiednikiem Quentina Tarantino, odważnym i bezkompromisowym twórcą, inteligentnie łączącym w jedną całość dziesiątki swoich inspiracji. Dla innych diabłem wcielonym i hałaśliwym kaszaniarzem, kręcącym tanie exploitation.

Tym razem nie ma co narzekać na jakość nowych wydawnictw - jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Nic, tylko słuchać!

Godzilla to był film, który w moim prywatnym rankingu stoi na pierwszym miejscu pod względem natężenia ilości bzdur i głupot na jednostkę czasu projekcji. Dwadzieścia osiem oryginalnych, japońskich obrazów, niemało mangowych komiksów i amerykańskich kreskówek, do tego niesławny, pełnometrażowy film made in USA oraz jeszcze jeden spod gwiaździstego sztandaru, który trafi do kin w przyszłym roku. Było, jest i będzie co oglądać, o ile ktoś wyrobił w sobie oporność na bzdety. Ja nie musiałem, bowiem łykam Godzillę tak samo łatwo jak amerykańskie horrory z lat 50. ubiegłego wieku.

Nie będzie to odkrywcze stwierdzenie, gdy powiem, że Eurowizja nigdy nie była wyznacznikiem jakości popu. Popularyzuje ona współczesne trendy, ale robi to na niskim poziomie, stając się synonimem kiczu. W tym roku konkurs zawita do szwedzkiego miasta portowego Malmo.