Muzyka

Kiedy trzynaście lat temu Simon Green ułożył z dźwięków „Animal Magic”, longplay przeszedł właściwie bez echa. Dopiero dwa lata po premierze w Wielkiej Brytanii, już pod skrzydłami Ninja Tune, debiutancki krążek Greena zawitał do Polski i zaczął powoli przebijać się do świadomości słuchaczy etnicznymi dźwiękami wplecionymi w długie sample. Od tego czasu kompozytor i DJ z Bringhton przeszedł bardzo długą drogę, którą wraz z nim podążało co raz więcej osób. Najnowsza płyta Bonobo jest kwintesencją tej podróży przez Krainę Oz dźwięków. Drogi zawsze krętej, wznoszącej się na wyżyny maestrii i zniżającej do dolin niezrozumienia, ale z celem wyznaczonym jeszcze ponad dziesięć lat temu.

Po tym jak z dużym entuzjazmem przyjęliście soundtrack z Suits mamy dla Was playlistę z serialu, w którym muzyka odgrywa jeszcze większą rolę, a nawet ma wydźwięk... fabularny. 

Zeszły tydzień przejęły premiery wydawnicze. Pierwsza piątka OLiS udowadnia, że Polacy zbierają fundusze, by kupić długo oczekiwane albumy ulubionych muzyków. Ostatnie siedem dni to istna bomba! 

Yeah Yeah Yeahs swego czasu byli prawdziwą rewelacją indierockowej sceny muzycznej. W zalewie identycznych zespołów grających podobną, grzeczną gitarową muzykę, jedynie pozujących na skore do autodestrukcji gwiazdy rocka, trio z Nowego Jorku potrafiło punkową energię i szaleństwo zamknąć w swojej muzyce, a nie materiałach prasowych.

28 marca 1986 roku w Nowym Jorku urodziła się jedna z ikon współczesnej muzyki pop. Lady Gaga to postać, która lubi szokować swoim wizerunkiem scenicznym, ale - mimo wszystko - wzbudza dość powszechną sympatię wielu środowisk. 

Danny Boyle powraca z najnowszym filmem Trans. Zanim posądzi się go bycie złapanym w sidłach komercyjności trzeba przyznać jedno – dobiera niecodzienną tematykę obrazów. Od kilku dni na platformach streamingowych dostępna jest ścieżka dźwiękowa do nadchodzącego dzieła skomponowana przez Ricka Smitha. 

Był kiedyś taki piękny czas, którego młodsi czytelnicy mogą nie pamiętać, kiedy określenia “muzyka niezależna”, “indie rock” czy “rock alternatywny” nie oznaczały wcale setnego z kolei identycznego zespołu złożonego z ładnie ubranych chłopców z grzywkami, brzdąkających coś na gitarkach.

Nie nowe Depesze, nie The Strokes, a Retro Stefson jest przełomem tygodnia. Gdy repertuar starych wyjadaczy zawodzi, trzeba sięgnąć po inspiracje świeżaków. Od pierwszych dźwięków, kupili mnie!

Serial Suits trafia do coraz szerszych rzesz widzów i to już nie tylko studentów prawa spod znaku "być jak Harvey Specter". Poza świetną fabułą, wielowymiarowymi bohaterami czy znakomitymi dialogami coraz częściej doceniacie też jego oprawę dźwiękową. 

Polacy uwielbiają zagranicznych artystów. Rodzimych też wspierają, ale po piątce na OLiS z tego tygodnia ewidentnie widać, że czarują nas rytmy, których sami nie potrafimy tworzyć.

Jeśli nadchodzący krążek wspiera deklaracja, że będzie on wypadkową dwóch najlepszych produkcji zespołu, to nietrudno o wyśrubowane oczekiwania. Trio z Basildon notorycznie składa lukratywne obietnice, wodząc na pokuszenie kolejne pokolenia fanów. Znów ich dezorientuje, nie przynosząc co prawda rewolucji, a satysfakcjonując ich w znany sobie sposób.

Kocham Daft Punk jak dwóch własnych braci, których nigdy nie miałem (dowód: last.fm). Zespół w całym swym niecodziennym wizerunku ma jednak jedną sporą wadozaletę - do studia wchodzi, kiedy ma wenę i ochotę. Czyli... sporadycznie. 

Obudziłem się dziś rano ciągle śpiący, a raczej jeszcze nie do końca siebie świadomy. Słońce zaglądało przez okna dotykając mojej twarzy i wtedy ogarnął mnie głęboki smutek, nagle przywracając mnie do życia i uświadomiłem sobie – My Chemical Romance zakończył działalność.

Depeche Mode to jedna z tych kapel, o których nie da się pisać bez obawy, że zostanie się zmiażdżonym w komentarzach przez zagorzałych fanów uzurpujących sobie wyłączne prawo do dyskutowania o kultowym zespole. Tym bardziej jeśli recenzuje się kolejną słabą płytę mistrzów.

Ubiegły tydzień na WiMP minął pod znakiem wielkich powrotów – Justin Timberlake po 7 latach wydał nowy krążek, a brytyjska kapela Suede aż po 11. Prawdziwymi bohaterami minionych siedmiu dni są jednak ciche przeboje, które mimo swej niezwykłej siły przeszły całkowicie niezauważone.

Trudno nie dostrzec ostatnimi czasy coraz odważniejszego poczynania sobie na listach przebojów rozmaitych artystów obracających się w okolicach country i folku. Spore sukcesy odnosili tacy wykonawcy jak Lady Antebellum i Mumford & Sons, ostatnio dołączyli do nich The Lumineers czy Of Monsters and Men. Dlatego też w tym tygodniu wszystkie rekomendacje płytowe i singlowe obracają się w okolicach tych właśnie nurtów.

Parov Stelar nie obija się. Jego ostatnie dwa wydawnictwa były tak wypełnione, że trzeba było umieszczać je na dwóch krążkach. Teraz nagrał nowy repertuar pod nazwą Parov Stelar Trio i jest chyba jeszcze lepszy niż kiedykolwiek.

Ponad miesiąc temu pisałem o nowym utworze Armina van Buurena. Jego w znacznej mierze popowe brzmienie usprawiedliwiłem tym, że powstał on na potrzeby komedii romantycznej. Niestety, kolejny kawałek artysty ma jeszcze mniej wspólnego z trancem, a wcale nie zrobiono go do filmu.

Podobno ich celem jest brzmieć lepiej, niż ktokolwiek inny i tworzyć rzeczy, których jeszcze nie słyszeliśmy. Czy to się udaje każdy oceni indywidualnie, ale wiadomo jedno - "Arc" to arcyciekawy album, który świeci własnym światłem, zwłaszcza na tle muzycznego recyklingu uprawianego przez wiele gwiazd i gwiazdek.

W wieku nastoletnim podkochiwałam się w Casablancasie. Urzekał mnie jego niewinny wygląd połączony z autodestrukcyjnym charakterem - typowy, rock'n'rollowy styl życia. Dziś po zauroczeniu nie zostało nic, a The Strokes chyba nie znają maksymy "trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść".