Muzyka

Z czym wam się kojarzy nazwisko Jack Black? Widzowie, śledzący jego karierę filmową, są doskonale uświadomieni, że przyjął on role w takich tytułach jak "Zawiść", "Szkoła Rocka", "King Kong", "Nacho Libre", czy w ostatnim "gwiazdkowym" hicie romantycznym "The Holiday". Black jest komikiem o specyficznym poczuciu humoru, co zalicza go do skromnego grona moich "ulubieńców". W końcu to nie Jim Carrey, Ben Stiller czy Adam Sandler, którzy klasyfikują się w komercyjnym rozmieszaniu na ekranie, na pierwszych trzech miejscach. Mimo to, ta wybrana trójca różni się od przedstawionego na samym początku jegomościa. Niewielu bowiem wie, że Jack Black posiada swój własny zespół muzyczny, składający się z dwóch członków: jego samego oraz przyjaciela Kyle'a Gassa. Nazwali się Tenacious D.

Każdy, kto lubuje się w gotyckiej muzyce doskonale wie, że Tristania jest jednym z głównych przedstawicieli nurtu, który ten gatunek rozbudowuje o doomowe klimaty. W Polsce jest to zespół dość popularny, szczególnie, że zawitał już parę razy do naszego kraju. Fani doskonale wiedzą, jak na przestrzeni lat zmieniał się zarówno skład, jak i brzmienie Tristanii (po wydaniu płyty "World of Glass", Morten Veland odszedł z kapeli i założył własną o nazwie Sirenia, której pierwszy album brzmiał niemalże identycznie jak "szklany świat" Tristanii). Pod koniec stycznia 2007 zespół wydał drugą płytę po konkretnej zmianie stylu, która na całe szczęście zawitała w nasze strony.

Miałem pewne opory przed przesłuchaniem tego albumu. Do tej pory mój kontakt z My Chemical Romance ograniczył się do obejrzenia klipu utworu "Helena". Szczerze powiedziawszy nie rzuciło mnie to na kolana, a wręcz przeciwnie. Nie wiedziałem co jest gorsze: sam utwór czy teledysk?

Oj wywołała ta płyta burzę swego czasu. Jedni na Atreyu psioczyli, inni zaś wychwalali pod niebiosa. "A Death Grip On Yesterday" do dziś może budzić sporo emocji. Ileż to razy na dźwięk czystego głosu perkusisty, długowłosi "znawcy" wykrzykiwali "Gej metal!". Ech... muzyka obroni się sama. Ale czy tym razem też tak będzie?

Audioslave jest zespołem dosyć młodym, bo powstałym zaledwie 6 lat temu (nie biorąc pod uwagę dokładnych dat). Może i wydawałoby się, że to jest szmat czasu, jednak weźmy pod uwagę, iż niektóre świeże zespoły, aby osiągnąć taki sukces, musieli znacznie dłużej toczyć boje na muzycznej scenie. No, ale nie można pominąć faktu, że ludzie wchodzący w skład grupy, wcale takimi nowicjuszami nie byli w czasie powstawania zespołu, albowiem stworzyli go muzycy, grający wcześniej w Rage Against the Machine oraz były wokalista Soundgarden... Więcej chyba mówić nie trzeba. ;)

Album z serii tych najbardziej oczekiwanych. W końcu muzyka w wykonaniu Incubus, należy zdecydowanie do pierwszej ligi rocka. Nadzieje związane z tym albumem były spore, tylko czy zespół im sprostał?

Jest taki czas w życiu człowieka, kiedy odchodzi on od mocnych brzmień lub odstawia je przynajmniej na jakiś czas, aby móc wtopić się w ciszę lub jeśli i ona mu przeszkadza, nakarmić zmysły spokojniejszymi dźwiękami. Nic więc dziwnego, że jazzu słuchają nie tylko osoby z natury spokojne, ale również nie pogardzą nim ci, którzy za chleb powszedni uważają tylko i wyłącznie ciężkie, gitarowe brzmienia. Jeśli by przyjrzeć się temu zjawisku nieco bliżej, można by zaryzykować stwierdzenie podobieństwa między jazzem, a rockową, czy też metalową muzyką progresywną, gdzie niezwykle ważnym aspektem twórczym, wydaje się być improwizacja.

Przyznam szczerze - Therion jest jednym z moich ulubionych zespołów. Nic więc dziwnego, że na każdy krążek kapeli czekam z ogromną niecierpliwością. Każde kolejne wydawnictwa to fuzja niesamowitych symfonicznych brzmień i chóralnych wokali z siłą muzyki metalowej. Zapowiadając płytę, "Gothic Kabbalah" nie opowiadał o niej zbyt dużo. Stwierdził jedynie, że będzie zawierała elementy muzyki progresywnej, a liryki stylistycznie będzie można porównać do płyty "Secret of the Runes". Jaki więc mamy rezultat?

Tego tekst proszę nie traktować jako przyspieszony kurs gry na gitarze. Tak jak w tytule: garść porad. Jeżeli chciałbyś zacząć przygodę z tym niewątpliwie cudownym instrumentem to zapraszam do lektury. Jeżeli nigdy o tym nie myślałeś… przeczytaj i Ty. Kto wie, może gitara trafi również do Twojego serca? A serce oraz miłość do instrumentu to jedno z podstawowych wymagań, aby stać dobrym gitarzystą…

Kolejny zespół, który może śmiało powiedzieć, że jego najnowszy album jest dużym plusem w dyskografii.

Z recenzowaniem płyt The Car Is On Fire pewien kłopot, zahaczający nawet o granice etyki dziennikarskiej. ;) Bo jak tu przyznać całkowicie obiektywną ocenę albumowi, który jako jedyny nagrany przez polskich muzyków brzmi tak, jak albumy zachodnie?

Jakby na to nie patrzeć, twórcy w niemal każdej dziedzinie coraz częściej przeżywają drobny kryzys. Mogą pozostać wierni swej ideologii i rozwijać się w kierunkach pierwotnej swej twórczości lub ulec wpływom wielkich świata szołbiznesu...

Pod koniec roku ukazała się kolejna płyta wirtuoza gitary Marty'ego Friedmana. O tym, że wielkim muzykiem jest nie trzeba przekonywać nikogo, kto słyszał chociażby jeden jego utwór. Wraz z Jasonem Beckerem w latach 80. XX wieku stworzył pierwszą gitarową hybrydę muzyki klasycznej z heavy/speed metalem - Cacophony. W późniejszym okresie, z powodów finansowych, dołączył do Megadeth i nagrał jeden z najlepszych albumów metalowych, jaki dane mi było słyszeć (a w moim odtwarzaczu lądowało wiele dobrych płyt:)).Mowa oczywiście o Rust In Peace. Marty opuścił Megadeth w roku 1999 i kontynuował karierę na własną rękę (jego pierwsza solowa płyta ukazała się już w 1988 r. pod tytułem Dragon's Kiss). Niestety - ostatnio o Martym było cicho, ponieważ upodobał on sobie Kraj Kwitnącej Wiśni, a jego nagrania z tamtejszymi artystami są dla nas po prostu niedostępne.

King, Hanneman, Araya oraz Lombardo. Jeżeli te nazwiska są Ci znane, drogi czytelniku, to jest pewne, iż interesujesz się ciężką muzą. W takim razie też z pewnością słyszałeś o takiej grupie, jak Slayer. Trafiłem? Jeśli tak to pomiń ten artykuł. Po prostu weź kasę i udaj się do najbliższego sklepu muzycznego. Tam wyłóż na ladę 60 złociszy i poproś pana sprzedawcę o "Christ Illusion". Po wykonaniu tych jakże wielce skomplikowanych czynności umieść płytę w napędzie… Wszystko inne przestanie być istotne…

Czasami odnoszę wrażenie, że Roadrunner Records usiłuje złagodzić swój wizerunek. Płyty wydawane przez tę firmę są coraz lżejsze i nieraz bardzo radykalnie odbiegają od stylu który wcześniej kreowali tworzący je muzycy. Dobrym na to przykładem jest album "Thornography" zespołu Cradle of Filth (na którym gościnnie udzielił się Ville Vallo z HIM). A jak to się ma do najnowszej propozycji Killswitch Engage?

Jak to czasami bywa, miewam problemy z rozpoczęciem wstępu … Nie inaczej jest tym razem. Nie znalazłem żadnych słów, cytatów, które w jakiś należyty sposób mogłyby przedstawić główny temat poniższego wywodu. W pewien sposób nawiążę do tematyki aktualnego numeru, a więc … święta. Tak, Bożego Narodzenia również, jednak recenzowany "materiał", również może być powodem do "świętowania". Bowiem otrzymujemy krążek, na którym to wytłoczona jest legenda, która kształtowała się na przełomie wieków .

Muse to band dość kontrowersyjny. Z jednej strony Brytyjczycy chwaleni są za oryginalność, ciekawe pomysły oraz muzyczne poszukiwania prowadzące ich coraz dalej z każdą kolejną płytą. Jednak często pojawiają się pod ich adresem zarzuty o epatowanie niepotrzebnym patosem, udziwnianie swoich kompozycji na siłę oraz balansowanie na granicy kiczu.

"Love", mimo znanej każdemu fanowi twórczości Czwórki z Liverpoolu zawartości, zasługuje na miano premierowego wydawnictwa. Mamy tu bowiem do czynienia z popularnymi perełkami dyskografii The Beatles, zmiksowanymi jednak w inny sposób, co nadało im nowe, świeże brzmienie.

Sosnowiecki Frontside zapisał się na muzycznych kartach historii jako jeden z lepszych polskich zespołów metalcore'owych. Ich potęga oczarowała wielu fanów tego gatunku, stawiając najlepsze utwory na wyżynach polskiej sceny metalowej. Nie zawsze jednak płyty tego zespołu były wychwalane. Niektóre z nich zostały usunięte z pamięci najwierniejszych fanów, którzy z niecierpliwością czekali na kolejny dobry tytuł. Wszystko do czasu, gdy nadszedł rok 2004, a światło dzienne ujrzał krążek "Zmierzch Bogów - Pierwszy Krok Do Mentalnej Rewolucji", będący pewnego rodzaju przemianą. Nowy wokalista oraz nowsze brzmienie, dodało albumowi ciekawszego spojrzenia na świat, niekiedy trochę bardziej komercyjnego, co jednak nie przeszkadzało w ogólnym odbiorze płyty. Dwa lata później, na półkach sklepowych pojawiło się kolejne dzieło Frontside - "Absolutus"

Ciekawa propozycja zza naszej zachodniej granicy. Wprawdzie premiera tego krążka miała miejsce we wrześniu, to jednak uważam, że warto coś o nim napisać. Zapraszam do lektury wszystkich miłośników ciężkiego grania na przyzwoitym poziomie!