Muzyka

Serial Suits trafia do coraz szerszych rzesz widzów i to już nie tylko studentów prawa spod znaku "być jak Harvey Specter". Poza świetną fabułą, wielowymiarowymi bohaterami czy znakomitymi dialogami coraz częściej doceniacie też jego oprawę dźwiękową. 

Polacy uwielbiają zagranicznych artystów. Rodzimych też wspierają, ale po piątce na OLiS z tego tygodnia ewidentnie widać, że czarują nas rytmy, których sami nie potrafimy tworzyć.

Jeśli nadchodzący krążek wspiera deklaracja, że będzie on wypadkową dwóch najlepszych produkcji zespołu, to nietrudno o wyśrubowane oczekiwania. Trio z Basildon notorycznie składa lukratywne obietnice, wodząc na pokuszenie kolejne pokolenia fanów. Znów ich dezorientuje, nie przynosząc co prawda rewolucji, a satysfakcjonując ich w znany sobie sposób.

Kocham Daft Punk jak dwóch własnych braci, których nigdy nie miałem (dowód: last.fm). Zespół w całym swym niecodziennym wizerunku ma jednak jedną sporą wadozaletę - do studia wchodzi, kiedy ma wenę i ochotę. Czyli... sporadycznie. 

Obudziłem się dziś rano ciągle śpiący, a raczej jeszcze nie do końca siebie świadomy. Słońce zaglądało przez okna dotykając mojej twarzy i wtedy ogarnął mnie głęboki smutek, nagle przywracając mnie do życia i uświadomiłem sobie – My Chemical Romance zakończył działalność.

Depeche Mode to jedna z tych kapel, o których nie da się pisać bez obawy, że zostanie się zmiażdżonym w komentarzach przez zagorzałych fanów uzurpujących sobie wyłączne prawo do dyskutowania o kultowym zespole. Tym bardziej jeśli recenzuje się kolejną słabą płytę mistrzów.

Ubiegły tydzień na WiMP minął pod znakiem wielkich powrotów – Justin Timberlake po 7 latach wydał nowy krążek, a brytyjska kapela Suede aż po 11. Prawdziwymi bohaterami minionych siedmiu dni są jednak ciche przeboje, które mimo swej niezwykłej siły przeszły całkowicie niezauważone.

Trudno nie dostrzec ostatnimi czasy coraz odważniejszego poczynania sobie na listach przebojów rozmaitych artystów obracających się w okolicach country i folku. Spore sukcesy odnosili tacy wykonawcy jak Lady Antebellum i Mumford & Sons, ostatnio dołączyli do nich The Lumineers czy Of Monsters and Men. Dlatego też w tym tygodniu wszystkie rekomendacje płytowe i singlowe obracają się w okolicach tych właśnie nurtów.

Parov Stelar nie obija się. Jego ostatnie dwa wydawnictwa były tak wypełnione, że trzeba było umieszczać je na dwóch krążkach. Teraz nagrał nowy repertuar pod nazwą Parov Stelar Trio i jest chyba jeszcze lepszy niż kiedykolwiek.

Ponad miesiąc temu pisałem o nowym utworze Armina van Buurena. Jego w znacznej mierze popowe brzmienie usprawiedliwiłem tym, że powstał on na potrzeby komedii romantycznej. Niestety, kolejny kawałek artysty ma jeszcze mniej wspólnego z trancem, a wcale nie zrobiono go do filmu.

Podobno ich celem jest brzmieć lepiej, niż ktokolwiek inny i tworzyć rzeczy, których jeszcze nie słyszeliśmy. Czy to się udaje każdy oceni indywidualnie, ale wiadomo jedno - "Arc" to arcyciekawy album, który świeci własnym światłem, zwłaszcza na tle muzycznego recyklingu uprawianego przez wiele gwiazd i gwiazdek.

W wieku nastoletnim podkochiwałam się w Casablancasie. Urzekał mnie jego niewinny wygląd połączony z autodestrukcyjnym charakterem - typowy, rock'n'rollowy styl życia. Dziś po zauroczeniu nie zostało nic, a The Strokes chyba nie znają maksymy "trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść".

Pamiętacie jeszcze Vampire Weekend? Swego czasu było o nich dosyć głośno przy okazji premiery ich debiutanckiej płyty, potem nie przetrwali próby drugiego krążka, a obecnie szykują się do triumfalnego powrotu.

To ciężkie jak kowadło pytanie wciąż kołacze się w głowach grubasów z fonograficznych farm muzycznych. Ostry niczym irlandzka whiskey facet zagarnął pierwsze miejsce Billboard Hot 100, czego nie odnotowano od niemal dwudziestu lat. Podwójne podgardla szefów wydawniczych molochów zatrzęsły się z oburzenia. Ale jest już za późno. Ludzie go kupili. Z butami.

Razem z firmą Spotify, dla koneserów muzyki na łamach sPlay przygotowaliśmy konkurs, w którym można wygrać kody na miesięczną subskrypcję tej usługi.

Zupełnie przypadkiem okazało się, że Tim Minchin z szóstego sezonu Californication jest nie tylko aktorem, komikiem, muzykiem, ale i geniuszem. 

Gdyby ktoś mi powiedział te dobre 10 lat temu, że kiedyś tam w przyszłości, po paru latach prawdziwej posuchy, bez ani jednego naprawdę interesującego wydawnictwa w mainstreamowym popie, będziemy wyczekiwać jak zbawienia powrotu do śpiewania tego blond chłoptasia z okropnymi loczkami, który dopiero co rozstał się z kolegami z N’Sync, to umarłbym chyba ze śmiechu.

Animal Collective to już instytucja na scenie niezależnej - ekipa o uznanym statusie, o stale ewoluującym brzmieniu, bogatej dyskografii i inspirująca cały zastęp młodszych naśladowców. A już 6. lipca pojawi się w Gdyni w ramach Open’er Festival.

WiMP umieścił oficjalną ścieżkę dźwiękową do filmu Drugie oblicze, którą skomponował Mike Patton. Muzyczny ekscentryk przekonuje wielbicieli, że nadal jest w dobrej formie – właśnie takiego zaskoczenia oczekiwałem w tym tygodniu. 

Warto było czekać. Chociaż odnośnie How To Destroy Angels pojawiało się wiele wątpliwości, a i Reznor jakiś taki trochę inny, i klimat też, to "Welcome Oblivion" nie rozczarowuje. Przysłowiowego tyłka też nie urywa, ale w pewnych momentach od krążka bije emocjami - takimi, jakie powstać mogą tylko między kochającymi się ludźmi.