Seriale

Najwyraźniej każda szanująca się stacja telewizyjna musi mieć w swojej ofercie serial kryminalny. Bez względu na to, że ludzie mogą być już zmęczeni tym pomysłem, a konkurencja posiada już dobre i znane produkty w tej kategorii, np. Hannibal, Dexter, The Killing. Jak panowie na górze postanowią, tak musi być i tym sposobem stacja FX wypuściła The Bridge.

Beware The Batman poza świetnym tytułem nie ma w zasadzie nic ciekawego do zaoferowania. Chciałbym więc ostrzec wszystkich fanów Gacka przed przypadkowym, bądź umyślnym oglądaniem tej kreskówki za pomocą tej krótkiej recenzji. (spojlery były nieuniknione) 

O Weeds pisałem na sPlayu jakiś czas temu. Trochę niepoprawny politycznie serial, świetne trzy pierwsze sezony, potem poziom gwałtownie spadł w dół i aż dziwne, że scenarzystce udało się ciągnąć tę farsę tak długo. Tym bardziej, że myślami była już raczej w więzieniu. 

„Whose Line is it Anyway?”, program w którym wszystko jest zmyślone, a punkty nie mają znaczenia. Improwizowany show, który niejednego z nas przyprawił o ból brzucha ze śmiechu. Jeden z najlepszych produktów w dziejach telewizji. W „Whose Line is it Anyway” czterech komików odgrywa postaci i scenki, których temat narzucony jest przez prowadzącego lub obecną w studiu publiczność. Rodzaj owych skeczy zależy od wybranej gry. I tak na przykład uczestnicy muszą: losując rozmaite przedmioty podać jak najwięcej ich zabawnych zastosowań; poprowadzić program informacyjny nie wiedząc, co jest wyświetlane na ekranie za ich plecami; zaśpiewać piosenkę o osobie z publiczności w określonym stylu (jak na przykład McHammer czy Prince); albo odegrać rozmowę, podczas której jeden z aktorów może mówić co chce przez całą scenkę, a pozostali muszą korzystać jedynie z dwóch przygotowanych wcześniej kwestii. W sumie, łączna liczba gier improwizacyjnych, które zostały wykorzystane w programie przekracza 80.

Osiem lat czekania i co? I ja… Jak Poznałem Waszą Matkę się kończy, co zresztą wszyscy już doskonale wiedzą, tak samo jak to, że akcja ostatniego sezonu będzie mieć miejsce w przeciągu jednego weekendu, w trakcie którego odbędzie się ślub Barneya i Robin.

W tej wersji, maski pająka nie zakłada zakompleksiony kujon Peter Parker, lecz wysportowany zawodnik motocrossowy imieniem Takuya Yashiro. Aby pomścić śmierć swojego ojca, walczy z wielką tajną i złą organizacją znaną jako Armia Żelaznego Krzyża. Aby utrzymać swoją tajną osobowość, zachowuje się jak kompletny mięczak i łamaga, kiedy nie ma na sobie kostiumu. Przez większość serii walczy z przeciwnikami przypominającymi raczej kitowców z śmiesznymi dziobami niż jakiegokolwiek z jego ikonicznych przeciwników Marvela. Ale najlepszą częścią każdego odcinka jest moment, kiedy Człowiek Pająk wzywa swojego monstrualnego robota i walczy z wielkim potworem wysłanym przez Armie Żelaznego Krzyża. Można łatwo zauważyć, że w istocie jest to mieszanina kilku różnych superbohaterów i poza samym strojem (i zmysłem pająka) – niewiele to ma wszystko wspólnego z czymkolwiek, co stworzył Stan Lee czy Steve Ditko.

Wczoraj zadebiutował pierwszy zwiastun kolejnego sezonu na bardzo luźnej (i chwiejnej) podstawie komiksów Kirkmana. O tym, że produkcja AMC ma z ilustrowaną opowieścią tyle wspólnego, co World War Z ze Striptizerkami Zombie, fani wiedzą już od dłuższego czasu. Mimo tego, zapowiada się naprawdę dobre telewizyjne widowisko, w zużytym do granic możliwości schemacie.

Chcecie wiedzieć jaki jest największy i najbardziej soczysty spoiler ostatnich miesięcy? Gotowi? No to uwaga… Sherlock Holmes przeżył upadek z dachu i ma się bardzo dobrze! Wiem, ta informacja rozsadza mózg, prawda? Ale teraz już na poważnie…

Może to tylko ja, w końcu Fight Club, The Social Network, The Game czy zupełnie nie wiem czemu zajechany przez krytykę The Curious Case of the Benjamin Button to jedne z moich ulubionych filmów, ale House of Cards Davida Finchera pokochałem w ciągu pierwszych 15 minut. A potem było tylko lepiej. 

Produkowany od 1999 roku (co czyni go drugim, po „Klanie”, najdłużej emitowanym polskim serialem) „Świat według Kiepskich” miał być naszą odpowiedzią na popularny amerykański sitcom „Świat według Bundych”. I chyba nawet mu się to udało, bo choć o jego poziomie można mówić różne rzeczy, niezaprzeczalnie wciąż cieszy się niesłabnącą popularnością. Wszystkich jego fanów zapraszamy do zapoznania się z kiloma ciekawostkami na jego temat.

Zapomnijcie na chwilę o hypowym Dragon Ballu, Pokemonach czy nawet dużo starszym Yattamanie. Te kreskówki każdy pamięta i wspomina przy piwie z przyjaciółmi narzekając na współczesny, marny poziom bajek dla dzieci. Ja postaram się sięgnąć do najdalszych zakamarków waszej pamięci i wyciągnąć na światło dzienne zapomnianych bohaterów dzieciństwa.

W przypadku filmowych/serialowych adaptacji książek Kinga, nie można spodziewać się wiele dobrego, najlepszym tego przykładem jest chociażby Under The Dome. Oczywiście jest parę wyjątków od tej reguły, a jednym z nich jest Bastion (ang. The Stand).

Trzeci sezon, prawdziwy killer dla seriali. Kończy się miesiąc miodowy i zachłyśnięcie pomysłem, a przed scenarzystami stają nowe wyzwania: jak pozmieniać, by nadal zachęcić widza, a zarazem go nie zrazić. W ten trudny etap weszły właśnie Suits, mój ulubiony serial ostatnich lat. 

Media, media, media, świat wielkich mediów, Łukasz Stelmach wiszący na telefonie do Hong Kongu, Jacek Zajączkowski biegający w poszukiwaniu nowego albumu znanej grupy czy Kuba Kralka pokrzykujący na wszystkich głównie dlatego, że sam jest ze wszystkim najbardziej spóźniony. Jak miło czasem popatrzeć na The Newsroom i pomyśleć sobie „inni mają jeszcze gorzej”. 

Guilty pleasure? Nie, to chyba zdecydowanie za mocne słowo. Przygody Merlina nie są złym serialem, tylko ich grupa docelowa to – w najlepszym wypadku – nastolatkowie. Jest trochę dziecinnie, infantylnie, irytująco, ale nawet mała armia starych, znajomych mi chłopów, oglądała show do samego końca. 

A po wszystkim zapaliłby papierosa i poszedł do pierwszego lepszego monopolowego po butelkę whisky, którą wypiłby z Tonym Soprano.

Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego nie powstał do tej pory film oparty o serię gier Fallout? Rozum podpowiada, że tak interesująca, wciągająca fabuła miałaby duże szanse rozwinąć skrzydła na dużym ekranie. Patrząc na to jednak z drugiej strony, temat postapokaliptycznej Ziemi wydaje się już wyeksploatowany i wyświechtany, co nie napawa nadzieją na udany produkt.

Możecie sobie mówić co chcecie – Firefly to najlepszy, najlepiej napisany, zagrany i przemyślany serial, jaki kiedykolwiek zaszczycił telewizory tego świata. I możecie się zachwycać różnymi seriami, jakie są lub były emitowane, ale prawda jest taka, że żadna dziełku Jossa Whedona nie dorasta do pięt.

Otóż to, Phil (Clark Gregg) powraca z martwych i ma się całkiem dobrze, a do tego tworzy własną drużynę złożoną z najlepszych agentów S.H.I.E.L.D. by rozprawić się z tym, co nieznane i niebezpieczne dla ludzkości.

Nawet nie podejrzewałem, że tak godny soundtrack ubarwia serial True Blood. A tymczasem mam dla Was około 300 piosenek z pogranicza jazzu, country, folku, odrobiny elektroniki i wreszcie rocka, bardzo zbliżonych do siebie estetyką, a zarazem balansujących w ramach tak różnych przecież gatunków.