Premiery

Seriale, których fabuła koncentruje się wokół szpitala nie są dla mnie. Z ekranu zwykle unosi się ta nieprzyjemna woń, a wspomnienie hasła "Będzie żył!" psuje jakąkolwiek rozrywkę. Nie potrafi zainteresować mnie szybkie tempo, które związane jest z resuscytacją czy wykrajaniem komuś serca. Od ratowania życia wolę trupy w kryminałach. Ale ostatnio pojawiły się dwie produkcje, które przez swoją inność i ciekawsze podejście do tematu medycyny mogą na dobre coś zmienić w tej materii. Pierwszym serialem jest "The Knick", drugim  "Red Band Society".

Jessie Ware dwa lata temu pozwoliła się w sobie zakochać. Chyba nie było nikogo, kto nie zostałby obezwładniony cudowną sensualnością jej piosenki Running. Mnie uwiodła bezlitośnie, a motylom w brzuchu podczas każdego odsłuchu nie było końca. Było zmysłowo, kobieco i elektryzująco. Zresztą jej cała płyta, "Devotion" wydana w 2012 roku była utrzymana w takim klimacie. Tym razem będzie nie inaczej.

Kiedy wychodzisz z kina i zadajesz sobie pytanie: "Po co właściwie ktoś stworzył ten film?" wiesz już, że to nie był możliwie najbardziej udany seans. Od filmu oczekuje jednej z dwóch rzeczy: albo będzie dla mnie stuprocentową rozrywką, która pozwoli na stan całkowitego odprężenia, albo zmusi do refleksji i sprawi, że jeszcze długo po seansie będę przeżywała rozterki bohaterów, ideę reżysera. Niestety, "Zostań, jeśli kochasz" nie spełnił żadnego z tych wymagań.

Choć premiera "Forever" wyznaczona jest na 22 września, pilotażowy odcinek serialu został wyemitowany w streamingu już pod koniec sierpnia. Niestety, na drugi epizod przyjdzie nam czekać jeszcze ponad 2 tygodnie. Przyznam, że ja już nie mogę się doczekać! Po pierwszym odcinku "Forever" chcę więcej. W końcu znalazłam serial, który od samego początku mnie uwiódł i sprawił, że z pewnością dodam go do swojej listy aktualnie oglądanych.

Jørn Lier Horst jest norweskim pisarzem i dramaturgiem, bardzo uznanym zarówno w Norwegii jak i całej Skandynawii. Jego pierwsza powieść, "Nøkkelvitnet" (pol. "Świadek koronny") ukazała się w 2004 roku. Od tamtej pory Horst został uhonorowany wieloma wyróżnieniami, np. Glasnyckeln dla najlepszego kryminału skandynawskiego (otrzymał ją także Stieg Larsson, autor trylogii "Millenium"), Nagrodę Księgarzy Norweskich czy Nagrodę Rivertona. Niestety w Polsce nie pojawiły się żadne jego powieści. Aż do teraz.

Jesień już tuż-tuż, a wraz z nią nowa ramówka stacji telewizyjnych. Jak się okazuje po analizie programów telewizyjnych, np. Telewizji Polskiej, TVN czy Polsatu już od września możemy spodziewać się właściwie tego samego, co zwykle. Powrócą stare seriale, pojawią się znajome reality-show, np. "Taniec z gwiazdami", ale obejrzymy także kilka nowości. Jedną z nich jest serial TVP, "O mnie się nie martw", który na antenie zadebiutuje już jutro, 5 września. Teraz możemy oglądać go w serwisie VOD.

The Kooks to angielska grupa indie rockowowa, pochodząca z Brighton, która swoją popularność zdobyła w 2006 roku. Zespół, w nieco innym składzie niż aktualnie, natomiast z tym samym świetnym wokalem Luke'a Pritcharda, wydał wówczas debiutancką płytę, "Inside In/Inside Out", która sprzedała się w ponad 2 milionów egzemplarzy. Dziewczyny szalały, słysząc czułe "Ooh La" i gorzkie "Naive". Czy The Kooks po kilku latach nadal urzeka?

29 sierpnia, ponad pół roku po światowej premierze, w Polsce do kin wszedł film Richarda Linklastera, "Boyhood". Linklaster znany do tej pory z "Przed wschodem słońca", "Taśmy" i "Przed północą" (notabene wszystkie filmy zrobione z Ethanem Hawkiem, który wystąpił również w "Boyhood"), stworzył jedyny w swoim rodzaju projekt filmowy, który powstawał przez 12 lat. Określenie "projekt filmowy" jest użyte tu nieprzypadkowo - takie przedsięwzięcie nie sposób ocenić, patrząc wyłącznie na fabułę. Istotny jest koncept, bo to on jest tu siłą napędową.

Wyobraźcie sobie świat, w którym nie ma przemocy, wojen, głodu, chorób i korupcji. Świat, w którym wszyscy są równi i darzą się szacunkiem. Świat, w którym ten dobrobyt osiągnięto pozbawiając ludzi wolnej woli, uczuć i wspomnień, ich życie jest jest z góry zaplanowane, a każde działanie - monitorowane.

Woody Allen po raz kolejny próbuje zaczarować nas historią o miłości. Tym razem jednak wykorzystuje do tego celu siły wyższe. Reżyser i autor scenariusza zarazem czyni ze swych głównych bohaterów osoby parające się... magią. Czy to wystarczy, aby zdobyć serca widzów? Jakby tego było mało, Allen ponownie przeprowadza się z Nowego Jorku do Europy i wraz z widzami odwiedza międzywojenne Niemcy, Anglię i Francję. Rzecz dzieje się głównie na Lazurowym Wybrzeżu i to tam tytułowa magia ma zadziałać.

"Zapamiętajcie to nazwisko. Katarzyna Bonda została właśnie królową polskiego kryminału" - tak najnowszą powieść Bondy poleca nam z okładki Zygmunt Miłoszewski, którego ja odnalazłabym w roli króla. Nie bez znaczenia była dla mnie zachęta Miłoszewskiego, kiedy zastanawiałam się, czy sięgnąć po książkę polskiej pisarki. Cieszę się, że dałam się przekonać i nie dziwię się, że autorowi "Bezcennego" podobał się "Pochłaniacz". Ta powieść zdecydowanie jest w jego klimacie.

Ostatnie dni trudno nazwać inaczej niż dniami zwiastunów filmowych. Z okazji Comic-Conu w Internecie nastąpił potężny wysyp trailerów najbardziej oczekiwanych produkcji. Dziś, zupełnie niedawno, do Sieci trafił zwiastun prezentujący dalsze losy Bilbo Bagginsa, "Hobbit: Bitwa Pięciu Armii". 

Kolejna część "Igrzysk Śmierci" to chyba najbardziej oczekiwany przeze mnie film tego roku. Po zakończeniu "Igrzysk Śmierci: W pierścieniu ognia" czułam się dosłownie oszukana, że nie mogę natychmiast odpalić kolejnego odcinka. "Co dalej z Katniss?!" - wrzeszczałam maniakalnie po opuszczeniu kina. O tym, co dalej, będziemy mogli przekonać się w Polsce już 21 listopada bieżącego roku. Na razie jest trailer, który został pokazany na Comic-Conie. Patrzcie poniżej.

"Gdzie jesteś, Bernadette?" to książka Marii Semple, telewizyjnej producentki i scenarzystki, będąca satyrą na współczesną rodzinę. Właściwie cała blisko 300-stronicowa powieść jest zbiorem e-maili, listów i różnorakiej korespondencji pomiędzy grupą znajomych z chęci bądź konieczności, mieszkających głównie w Seattle. Ta wymiana myśli przez różnych bohaterów historii komentowana jest przez Bee, piętnastoletnią córkę tytułowej Bernadette.

Pierwsza płyta La Roux wydana w 2009 roku pod mało oryginalnym tytułem "La Roux" i trzeci singiel promujący ten krążek, "Bulletproof" były objawieniem. Wszyscy zastanawiali się kim jest ta androgyniczna kobieta przechadzająca się w teledysku wyjętym niczym spod ręki Pieta Mondriana. Utwór "Bulletproof" podbił listy przebojów (w Wielkiej Brytanii długo gościł na pierwszym miejscu), teledysk do tej pory został odtworzony na YouTube ponad 16 milionów razy, a debiutancki album La Roux, zespołu pochodzącego z Wysp Brytyjskich (a nie, jak wielu mylnie myślało, solowej piosenkarki) zdobył w UK status platynowej płyty.

Ed Sheeran to utalentowany 23-letni chłopak z Wielkiej Brytanii. Od niespełna tygodnia w serwisie Spotify możemy słuchać jego drugiej płyty, "X", która swoją premierę miała 23 czerwca 2014 roku. Nie minęło nawet 7 dni, a krążek Brytyjczyka został odsłuchany blisko 24 miliony razy na całym świecie, bijąc absolutny rekord Spotify. Do tej pory podobnym wynikiem mógł pochwalić się Eminem, kiedy to w listopadzie ubiegłego roku jego album „The Marshall Mathers LP 2” w pierwszym tygodniu zanotował ponad 22 miliony odsłuchań.

Są takie filmy, które po prostu muszą skończyć się dobrze. Kiedy idziemy do kina, albo naciskamy przycisk "play" wiemy, że co prawda czeka nas trochę zamieszania, ale w gruncie rzeczy historia będzie miła, przyjemna i z happy endem. I tym razem jest podobnie. Fred Schepisi wyreżyserował film, który bawi, wzrusza oraz mówi o walce, cierpieniu, miłości i próbie poprawy swojego życia. Standard, powiedzielibyśmy. Ale "Wypisz, wymaluj... miłość" to naprawdę całkiem niezłe kino.

Od dłuższego czasu mam problem z wybraniem serialu, który rzeczywiście chciałabym oglądać i wytrwać z nim do samego końca. Jeszcze parę lat do tyłu na bieżąco byłam z większością popularnych tytułów. Niestety niektóre z nich dobiegły końca albo ich format stał się nieco nudny i wtórny z każdym odcinkiem czy sezonem. Po "The Killing", które obejrzałam w ubiegłym roku jednym tchem, stwierdziłam, że to najlepszy serial kryminalny, jaki do tej pory oglądałam. I że trudno będzie go pobić. Cóż, nie pomyliłam się.

W "W krainie czarów" Sylwia Chutnik powraca do znanych czytelnikom tematów i treści. W nowym zbiorze jedenastu opowiadań znajdziemy posmak "Kieszonkowego atlasu kobiet", a także tekst "Muranooo", który mogliśmy zobaczyć na scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie. Chutnik tka przed nami magiczną tkaninę, w którą spowija galerię postaci - kobiety, mężczyzn czy duchy. Czy tytułowa kraina czarów rzuca na nas urok?

"Śpiącą Królewnę", baśń, której autorstwo przypisywane jest zarówno braciom Grimm jak i Charlesowi Perrault'owi, zna każdy. Historia o tej pięknej dziewczynie, na którą rzucono klątwę, gdy była jeszcze niemowlęciem, przedstawiana jest na różne sposoby. W każdej opowieści dodajemy jakiś, wydawałoby się, nieznaczący fakt, który zmienia nieco losy naszych głównych bohaterów. Dwie rzeczy są jednak pewne. Po pierwsze, na Aurorę zły czar rzuciła równie zła wróżka, a po drugie właściwie nie wiadomo, dlaczego to zrobiła. Tak jest i już.