Seriale

Jeśli Amerykanie postanowią zrobić własną wersję "Dereka", to uroczyście obiecuję, że pojadę do Stanów, znajdę tego, kto wpadł na ten pomysł i zrobię mu coś złego. Jeszcze nie wiem co, ale "Derek" nie zasługuje, by potraktowano go plastikowymi aktorami i przewidywalnymi, ckliwymi momentami. "Derek" to jedna z najpiękniejszych serii w ostatnich kilku latach.

O tym jak do niedawna świat wielkiego kina traktował seriale, pisałem w gościnnym artykule dla Pulsu Biznesu. Wizerunek ten zmieniły po części wyniki finansowe, rosnąca jakość tych produkcji, ale swoją cegiełkę dorzucił też Jeremy Irons, który był jednym z pierwszych wielkich aktorów (patrz: stanowisko Burakowskiego) jacy zdecydowali się pójść w świat odcinków, a swoją twarzą i nazwiskiem firmował nie byle kogo - jednego z najbardziej kontrowersyjnych papieży w dziejach. Przebić go może już chyba tylko Piotr Rzymianin.

Dziś debiutuje trzeci sezon „Rodziny Borgiów”, gdzie Jeremy Irons gra rolę bezwzględnego papieża Aleksandra VI. Warto z tej okazji przyjrzeć się jego całej, niewątpliwie ciekawej drodze zawodowej.

Nieco rozmemłany po podmianie aktora Spartakus (Andy Whitfield, prawdziwy Spartakus - pamiętamy) nie był najciekawszą postacią telewizyjnej serii pełnej krwi, seksu i ideałów. U jego boku stali bracia z areny, prawdziwi wojownicy, a obok nich ich kobiety. Postacie niemal z krwi i kości, barwne i z historiami.

Konflikt Charliego Sheena z twórcą „Dwóch i pół” doprowadził do tego, że zastąpiono go Ashtonem Kutcherem. I trudno było o gorszą śmierć dla tego świetnego sitcomu.

Znany amerykański reżyser jest uznawany za jednego z bardziej kontrowersyjnych w branży. To stwierdzenie podzielają nawet ludzie, którzy nie widzieli mniej znanej, naprawdę chorej produkcji twórcy, wyemitowanej w internecie jako mini-serial. Na oficjalnej stronie internetowej Davida Lyncha, Dumbland miał premierę już w 2002 roku. Stanowi on swojego rodzaju kaprys reżysera, odskocznię od pełnometrażowych filmów. łącznie osiem odcinków trwa w sumie przez około pół godziny. Wystarczająco, żeby całość wydać na DVD - premiera miała miejsce już w 2005 roku, jednak wciąż mało kto słyszał o tej przedziwnej serii.

Al Bundy nie ma ciekawej pracy, a rodzina traktuje go jak nieudacznika, przez co ciągle wylewa swoje frustracje. Ale i tak postawiłbym mu piwo!

Prócz stabilnych słupków oglądalności, miarą jakości serialu jest forma, jaką zaprezentuje w kolejnych sezonach. Odcinanie kuponów od popularności, brak pomysłu na rozwijanie wątku głównych postaci to naczelne grzechy scenarzystów. Nie ma jednak większego dramatu niż powyższe w połączeniu z decyzjami twórców, którzy usilnie podtrzymują na życiu znaną markę.

Już tylko osiem odcinków Breaking Bad zostało nam do końca serialu i obejrzymy je już tego lata. Tymczasem wszystkie znaki na niebie i Ziemi wskazują, że nie ze wszystkimi bohaterami pożegnamy się definitywnie. 

Uwielbiam Kości. Niezobowiązująca rozrywka przy rozwiązywaniu zagadek kryminalnych nie jest może nazbyt oryginalnym pomysłem na produkcję, ale gdyby nie ogrom czynników serialu nie emitowano by przez ponad 8 lat.

Są chwile, kiedy jednak trzeba, ponieważ czołówka jest zrealizowana momentami o wiele lepiej niż sam serial. W niektórych produkcjach powinna być zdecydowanie najkrótsza, ale te najlepsze jeszcze bardziej nakręcają do oglądania. Poniższe czołówki mają zdecydowanie czynnik atrakcyjności i ich się nie przewija. 

Ponieważ doczekał się własnego spin-offu, ale robionego już przez (głównie) innych ludzi, a przede wszystkim - innych scenarzystów. Efekt? Dwa sezony, zdjęcie z anteny w trybie natychmiastowym, NBC nie wyemitowało nawet zakończenia.

Zgodnie z Waszymi sugestiami, czym prędzej na tapetę wziąłem soundtrack z Californication. 

Kuba Kralka, czyli redaktor prowadzący sPlay.pl, popełnił świetny tekst na łamach "Pulsu Biznesu".

Produkcja AMC to dwie możliwe ścieżki decyzyjne – albo ją pokochasz, albo znienawidzisz. Akcja postępuje w nieśpiesznym tempie, główny bohater leniwie dopala papierosa, potem olśniewa klientów nową kampanią reklamową, następnie wraca do ulubionego, nieodzownego zestawu – towarzystwa kobiet i alkoholu. Po raz szósty.

Prawdziwy Hannibal Lecter to Anthony Hopkins. Kropka! Nawet znakomity Mads Mikkelsen tego nie zmieni. Skoro nagle złoczyńca z Casino Royale wciela się w tytułową postać, serial Hannibal spisuję na straty. Nie potrafię przeboleć tak diametralnej zmiany.

W okresie boomu na oglądanie seriali (i to nie na zasadzie "będzie leciał po Panoramie") niemal niepodzielnie internetowymi trendami rządziły trzy marki: Lost, Prison Break i Heroes. Co do tych dwóch pierwszych każdy ma mieszane odczucia, wielu uznaje je za klasykę. O Heroes coraz częściej po prostu zapominamy. A to miał być najlepszy serial świata. 

Zieeew. Wszystko poszło zgodnie z planem. Nadchodząca zima w Westeros zgrała się idealnie z tą realną „wciąż odchodzącą”, znienawidzoną już porą roku. Zaś premiera kolejnego sezonu Gry o Tron przyniosła kolejne rekordy.

Trochę niedosytu zostawił we mnie ten szósty sezon Californication, choć z drugiej strony jego koniec równie dobrze mógłby być (wreszcie) końcem całego serialu. Uwaga, spoilery.

Sympatyzowanie z jakąkolwiek postacią ze stronnic prozy Georga R.R. Martina jest wyjątkowo trudne. Jeśli po kwalifikacjach w formie kilku epizodów wyłoni się ta ulubiona, to kolejny nieoczekiwanie wysyła ją do zaświatów. Survival w postaci kaprysów pisarza wyjątkowo dzielnie znosi jeden z przedstawicieli rodu Lannisterów.