Aubrey Plaza to aktorka, której nie sposób nie lubić - głównie za sprawą jej charakterystycznego image’u, który wykreowała i na którym opiera część swoich ról (począwszy od April z „Parks and Rec”). Wiecie, chodzi o te dziwne, naburmuszone, niepokojące, czasem niemal diaboliczne żeńskie postacie; takie, które potrafią rozbawić, wcale nie podejmując się konkretnych komediowych zachowań. Są pełne nietypowego, ekscentrycznego wdzięku; są „jakieś” w niewymuszony sposób; wydają się autentyczne w swej dziwaczności, w swoim skrzywieniu i niezadowoleniu, w naturalny sposób generując rozbawienie, przykuwając uwagę i najczęściej kradnąc scenę. Nic dziwnego, że gdy swego czasu przyleciała na tydzień do Los Angeles, by pójść na trzy przesłuchania, otrzymała trzy rolę. Mowa o filmach „Scott Pilgtim kontra świat” i „Funny People” oraz serialu „Parks and Recreation”. Wszystkie produkcje świetne, każda z ról okazała się ikoniczna.

Oczywiście, posiadanie image’u, który wkręcił się w mózgi publiczności, wiąże się z ryzykiem - lada moment widownia może zarzucić takiej artystce, że jest powtarzalna, że gra na jedno kopyto, że ile można. Na szczęście Plaza niejednokrotnie udowodniła, że potrafi uderzać w zupełnie inne struny, a określenie jej mianem „wszechstronnej” nie jest nadużyciem.

Spis treści:

Znakomity thriller opowiadający historię Emily - młodej kobiety zmagającej się z długami studenckimi, która wkracza w półświatek przestępczy, by wreszcie wyjść na prostą. Główna bohaterka to zdeterminowana i bystra kobieta - dochodzi do punktu, w którym nie cofnie się przed niczym, by poprawić swoją sytuację finansową. Plaza wykazała się w tej roli nie tylko niepodważalnym talentem dramatycznym, ale i zdolnością do portretowania bardziej złożonych motywacji swojej postaci. Wiarygodnie oddała desperację, żal i wściekłość. Wierzymy w każde jej słowo i każdą reakcję, gdy zostaje zapędzona w kozi róg, a mimo tego nie przestaje walczyć.

Kultowy serial komediowy przedstawiający życie pracowników wydziału parków i rekreacji w fikcyjnym miasteczku Pawnee. Główna bohaterka Leslie Knope (Amy Poehler) stara się poprawić jakość życia mieszkańców, często napotykając na różne komiczne przeszkody. Tymczasem portretowana przez Plazę April Ludgate to młoda, cyniczna i sarkastyczna pracownica wydziału. Artystka doskonale wczuła się w postać, której zimna postawa i cięte riposty kontrastują z jej oddaniem i lojalnością wobec przyjaciół. Nie dziwi, że rola przyniosła jej dużą popularność i uznanie krytyków.

Czarna komedia opowiadająca o młodej kobiecie, Ingrid, która staje się obsesyjnie zaangażowana w życie influencerki Taylor Sloane (Elizabeth Olsen). Przeprowadza się do Los Angeles, aby nawiązać z nią bliższą znajomość, co prowadzi do licznych nieporozumień. Tytułowa Ingrid to postać złożona i pełna wewnętrznych konfliktów - Plaza fantastycznie odzwierciedliła samotność i potrzebę akceptacji swojej bohaterki.

Wspaniały serial od Noaha Hawleya (co ciekawe: oparty na komiksach Marvela) koncentruje się na Davidzie Hallerze (Dan Stevens), mężczyźnie zdiagnozowanym jako schizofrenik, który odkrywa, że posiada pewne nietypowe umiejętności. Z kolei Lenny Busker to jedna z najbardziej enigmatycznych i zmieniających się postaci w produkcji - Plaza miała tutaj spore pole do popisu, mogąc przechodzić od komediowych tonów do mrocznych, wręcz przerażających momentów.

Komedia osadzona w średniowiecznym klasztorze, gdzie młode zakonnice prowadzą dość - pisząc delikatnie - nieortodoksyjne życie. Znaczy się: pełne intryg, pożądania i nieposłuszeństwa. Nasza ulubienica wciela się w postać siostry Fernandy, zakonnicy o buntowniczym duchu i skłonnościach do magii. Tu mogła ograć swój komediowy talent w bardziej satyryczny (a zdaniem niektórych: wręcz odważny) sposób.

Rok 2012 - jak dotąd ostatni udany film Colina Trevorrowa. Obraz opowiada historię trójki dziennikarzy, którzy badają ogłoszenie mężczyzny szukającego towarzysza do podróży w czasie. Darius Britt, w którą wciela się Plaza, to cyniczna i zniechęcona młoda kobieta, dostrzegająca w tej przełomowej misji okazję do ucieczki od swojej monotonnej rzeczywistości. Gwieździe udało się przekazać emocjonalną głębię, blizny i delikatność swojej postaci, tym razem zdobywając uznanie za autentyczność i subtelność gry aktorskiej.

Thriller psychologiczny opowiadający o reżyserce filmowej, która szuka inspiracji w odosobnionej wiejskiej chatce, przy okazji włączając się w skomplikowaną grę z gospodarzem i jego partnerką - i wykorzystując skłóconą parę. Allison, bo o niej mowa, to postać pełna tajemnic i sprzeczności, a Plaza może tu manewrować między rzeczywistością a iluzją, czymś bardziej surrealistycznym. Zinterpretowanie tej postaci to nieco bardziej wymagająca zabawa!

Drugi sezon satyrycznej antologii HBO, który śledzi życie gości i pracowników luksusowego ośrodka wypoczynkowego. Produkcja koncentruje się na zderzeniu kultur, przywarach wyższych klas społecznych, bogactwie i złożonych relacjach międzyludzkich. Plaza wcieliła się tu w Harper Spiller, prawniczkę, która razem ze swoim mężem odwiedza White Lotus. Jej pełna sceptycyzmu bohaterka czuje się lekceważona i nieatrakcyjna w oczach partnera; za wszelką cenę stara się zachować równowagę w obliczu narastających napięć w grupie. Nie da się nie docenić pracy artystki: złożoności emocjonalnej, którą utkała na ekranie, oraz precyzyjnego ukazania dynamiki związków.

Zapoznaj się z innymi TOP-kami na łamach Spider's Web:

Raczej tak. Powiedziałbym, że „Nokaut” Antoine’a Blossiera zadowala się przeciętnością: nie próbuje zaskakiwać, ale i nie popełnia rażących błędów. Operuje gdzieś pośrodku, zachowawczo i bezpiecznie, dostarczając mimo tego przyzwoitą, choć bardzo konwencjonalną rozrywkę.

Bohaterem produkcji jest Bastien (Ciryl Gane, mistrz sztuk walki), aspirujący zawodnik MMA, który mierzy się w ringu ze swoim największym rywalem, Enzo. Walka jest bezlitosna, a jej przebieg i finał ustanawiają kierunek oraz ton opowieści. Starcie kończy się bowiem tragedią: Bastien, broniąc się, kontratakuje potężnym rzutem, który kończy się dla przeciwnika śmiercią. Przepełniony poczuciem winy protagonista rezygnuje ze sportu i znika bez śladu. Dwa lata później z cienia wyszarpuje go Emma, wdowa po Enzo. Stało się tak, że jej syn, Leo, zaginął, wplątawszy się uprzednio w narkotykowy półświatek. Wszystko wskazuje na to, że znalazł się na celowniku bezwzględnego gangu. Jak nietrudno się domyślić, Bastien - z poczucia moralnego obowiązku i chęci zadośćuczynienia - postanawia pomóc.

Scenariusz sięga bodaj po wszystkie znajome klisze kina akcji, co zresztą jednoznacznie sugeruje powyższy zarys. Pierwsza połowa rozwija się zatem zgodnie z podręcznikową strukturą - burza (tragedia), chwilka spokoju, śledztwo, kilka dynamicznych zwrotów, wzrost napięcia. Wiele sekwencji akcji to schematy wytarte aż do bólu - takie jak efektowna bójka w klubie nocnym (wiadomo, obowiązkowy przystanek) czy pościg po klaustrofobicznej miejskiej zabudowie.

W 2. akcie tempo przyśpiesza (a gdy już się rozpędza, to nie zamierza się zatrzymać, dopóki Bastien nie przekształci każdego oponenta w krwawą miazgę) - wówczas twórcy próbują też okazjonalnie pogłębić postacie bohaterów. Miło z ich strony. Nie sposób jednak pisać o tych zabiegach jak o rozbudowanej, wielowątkowej fabule czy prawdziwych zaskoczeniach. Każdą fabularną woltę można przewidzieć, bo tekst tworzono od sztancy, a postacie pozostają chodzącymi archetypami. Większości wręcz brakuje jakiejś iskry, unikalnego pierwiastka, czegoś, co pozwoliłoby im się wyróżnić, co pozwoliłoby nam w jakiś sposób związać się z nimi emocjonalnie. Na szczęście potyczki dają radę - akcja jest surowa, intensywna, a choreografie walk atrakcyjne, przemyślane, bazujące na realistycznym tempie i zręcznie nakręcone. Ewentualne niedostatki w inscenizacji są umiejętnie maskowane neonowym oświetleniem. No i trzeba przyznać, że Gane porusza się z wielką precyzją i zaskakującą lekkością jak na swoje gabaryty - widać, że wie, co robi.

„Nokaut” to prosty, pełen przemocy film o nierównej (czyżby?) walce z gangami narkotykowymi w Marsylii. Pod efektowną, neonową powierzchnią kryje się oczywista i wtórna opowieść o zemście, odkupieniu i poszukiwaniu wewnętrznego spokoju. Jeśli coś mniej oczekiwanego przykuło moją uwagę, to fakt, że obraz dość odważnie pokazuje, iż przestępczość w mieście nie wzrasta bez winy policji. To znaczy: jeśli chcesz oczyścić swoje podwórko, najpierw musisz zrobić porządki wśród służb.

Poza tym: nic przesadnie porywającego, nic odświeżającego, a jednak po seansie nie miałem poczucia straconego czasu. To solidny, nieco budżetowy przedstawiciel gatunku, który spełnia swoje zadanie. Miłośnicy powinni być względnie usatysfakcjonowani.

Czytaj więcej: