Najlepsze filmy na Disney+ 2024. TOP 15 produkcji w serwisie

Dobry film na Disney+? Wybór jest ogromny, rzecz w tym, że spora część z „originalsów” wytwórni to filmy znane i lubiane - ocean uwielbianych klasyków, z których trudno wyłonić jedynie kilka najlepszych i których z całą pewnością nie trzeba nikomu polecać. W związku z tym, wybierając subiektywnie najlepsze (a zatem: ulubione) tytuły, ograniczyłem pole wyboru do produkcji wyprodukowanych czy dystrybuowanych przez The Walt Disney Studios i należące do niego wytwórnie, które spełniają niniejsze wymagania: są pełnometrażowymi obrazami aktorskimi (live-action), nie należą do żadnej z dużych franczyz (Marvel, Star Wars) oraz trafiły na ekrany w ostatnich latach.

Spis treści:

Poniżej wymieniam osobistych ulubieńców - a przynajmniej ich część, bowiem platforma obfituje w mnogość naprawdę solidnych tytułów. Jeszcze niżej wymieniam inne świetne obrazy pełnometrażowe produkowane czy dystrybuowane przez serwis Myszki Miki - zapewniam, że każdy wart jest uwagi.

Najnowszy obraz Andrew Haigha, który powstał w oparciu o powieść "Obcy" autorstwa Taichi Yamady Tytuł błyskawicznie podbił serca widzów i krytyków, a cała ta wyjątkowa opowieść nie bez powodu zebrała pozytywne recenzje. Produkcja "Dobrzy nieznajomi" skupia się na Adamie (Andrew Scott), scenarzyście, który zmaga się z wypaleniem zawodowym. Mężczyzna jest mieszkańcem opustoszałego londyńskiego bloku, gdzie spędza większość swojego czasu na oglądaniu telewizji. Pewnego dnia do budynku wprowadza się Harry (Paul Mescal), co diametralnie zmienia życie Adama. Wraz z rozwojem relacji z nowo poznanym sąsiadem mężczyznę pochłaniają wspomnienia z przeszłości i postanawia wrócić do swojego rodzinnego miasteczka. Piękne i poruszające. Będziecie płakać - uprzedzam.

Kolejna perła od Yorgosa Lanthimosa. Jego najnowsza produkcja skupia się na Belli Baxter (Emma Stone), młodej kobiecie, która zostaje przywrócona do życia przez genialnego i niekonwencjonalnego naukowca, doktora Godwina Baxtera (Willem Dafoe). Dziewczyna zaczyna swoje nowe życie z umysłem niemowlaka, a w dojrzałym już ciele uczy się wszystkiego od nowa. W pewnym momencie uzmysławia sobie, że chce doświadczać życia w pełni i postanawia opuścić posiadłość Baxtera. W poszukiwaniu nowych doznań dziewczyna wyrusza w burzliwą podróż. Reżyser doskonale balansuje między groteską a dramatem, tworząc opowieść, która jest zarówno porywająca, jak i głęboko refleksyjna; zachwyca miezwykłą wizualną maestrią i odważnym podejściem do opowiadania historii

Zapewniam: debiut Mimi Cave wygląda i brzmi świetnie, przede wszystkim jednak: wciąga, ekscytuje i bawi. Twórczyni nie powiedziała może nic odświeżającego, ale z zadziwiającą sprawnością wymieszała konwencje i gatunki: komedię, thriller i horror. Metafora oczywista, bardzo czytelna, a jednak nakreślona w sposób, któremu nie sposób nie przyklasnąć. Co więcej, Daisy Edgar-Jones i Sebastian Stan stworzyli naprawdę elektryzujący duet aktorski. A o czym "Fresh" w ogóle jest? Cóż, powiedzmy, że o nietypowych gustach kulinarnych nowego chłopaka głównej bohaterki.

Spośród dostępnych w ofercie Disney+ filmów uwielbianego przeze mnie Martina McDonagha wybrałem właśnie ten. Zakochałem się w tym filmie - tak samo, jak zakochiwałem się w poprzednich trzech obrazach Irlandczyka, w mojej opinii reżysera wybitnego. To łapiąca za serce opowieść o rozmijaniu się pragnień, wewnętrznym kryzysie i lęku przed nieuniknionym. O ucieczce przed bezcelowością. A przede wszystkim: o samotności, o przyjaźni i odrzuceniu, o rozpadzie związku. Piękne plenery, znakomity duet Farrell-Gleeson, niepodrabialny klimat.

Ten nominowany do dziesięciu Oscarów obraz ostatecznie zgarnął tylko jednego - a szkoda, bo w gruncie rzeczy zasłużył na wszystkie. Oto produkcja opowiadająca o schorowanej królowej Annie i rywalizujących o miano faworyty dwóch kobietach: Abigail i lady Sarze. Trio fenomenalnych kreacji aktorskich (Olivia Colman, Emma Stone, Rachel Weisz), dopieszczony scenariusz, zachwycające zdjęcia (te szerokie kadry!) i kostiumy - wszystko to zostaje nam podane w zgodzie z tragikomiczną estetyką. Wyszła z tego najlepsza opowieść o pojedynku charakterów ostatnich lat. Odpowiedzialny za reżyserię Yórgos Lánthimos okazał się jeszcze lepszy w mainstreamie niż jako twórca niszowego kina.

Siedmioro obcych, siedem mrocznych tajemnic, na wpół zrujnowany hotel - cieszący się złą sławą El Royale. W ciągu jednej nocy każdy z bohaterów otrzyma pewną szansę: czy uda im się ją wykorzystać, zanim rozpęta się piekło? Więcej pisać o fabule nie przystoi, bo produkcja pełna jest niespodzianek. Duszna atmosfera, zgrabne dialogi, znakomite kreacje gwiazdorskiej obsady (najlepszy Chris Hemsworth!), brutalne sceny rodem z kina exploitation, atrakcyjne i artystyczne zacięcie oraz niezwykle bogata symbolika. Czysta frajda!

Czytaj także:

A może coś z pogranicza kina grozy? Coś, co z jednej strony bywa wygodnie przewidywalne, ale potrafi zaskoczyć, zdziwić kreatywnością i oryginalnością? Mam dla was unikat oparty na znanych trickach, które czasem wykorzystuje w nieprzewidywalny sposób. Nieszczędzący przy okazji kąśliwych społecznych komentarzy (m.in. kultura gwałtu), odświeżający schematy kina klasy B, mylący tropy. Bill Skarsgard w "horrorze airbnb" to naprawdę świetna propozycja.

Kto by pomyślał, że Disney dobrymi horrorami stoi? „Omen: Początek” to prawdziwa rzadkość: udany prequel! Film, który skutecznie łączy elementy horroru i thrillera, skupia się na narodzinach i wczesnych latach życia demonicznego dziecka, co pozwala na głębsze zrozumienie mrocznego dziedzictwa kultowej serii. Reżyser zręcznie buduje napięcie, wykorzystując mistrzowskie ujęcia i przerażające efekty dźwiękowe, tworząc atmosferę nieustannego zagrożenia. Dowiezione!

Na West Endzie w latach 50., w trakcie prac nad przygotowaniem filmowej wersji głośnej sztuki, ginie jeden z kluczowych członków ekipy. Sprawą morderstwa zajmują się zmęczony życiem inspektor Stoppard (Sam Rockwell) oraz młoda, entuzjastyczna policjantka Stalker (Saoirse Ronan). Ten pozornie niedopasowany duet zostaje wrzucony w wir wydarzeń kryminalnych, podejmując się ryzykownego śledztwa, by rozwikłać mroczną tajemnicę londyńskiego teatru. Mamy tu aprawdę fajny meta-kryminał, elegancko korzystający z popularnych tropów i bezwstydnie je wyśmiewający. Przyjemnie, ale nie męcząco autotematyczny i naprawdę zabawny - przede wszystkim w momentach, gdy jest, tak po prostu, zwykłą komedią kryminalną.

Obraz opowiada historię Margot i Tylera, którzy wybierają się na ekskluzywną kolację do luksusowej restauracji na odległej wyspie. Restauracja jest prowadzona przez wybitnego szefa kuchni, Juliana Slowika, znanego z niezwykle innowacyjnych i artystycznych dań. Na miejscu okazuje się, że kolacja nie będzie zwykłym kulinarnym doświadczeniem, ale przerażającą grą, w której jedzenie, goście i personel mają swoje ukryte znaczenia i role do odegrania. Przyjemny gatunkowy miks i fajna satyrka na kulinarne nadęcie, konsumpcjonistyczne obsesje i tak dalej - dobra rzecz, choć wszyscy doskonale wiemy, czemu tak naprawdę służą podobne produkcje.

Kolejna adaptacja tej powieści (pierwszej - ze znakomitym efektem - podjął się Edmund Goulding w 1947 roku). I choć Guillermo del Toro pozwala sobie na kilka odstępstw od materiału źródłowego, jego "Zaułek" to obraz niemal w całości zbudowany z tropów czarnego kryminału, otwarcie czerpiący z tradycji noir. Filmowiec zawsze zręcznie operował klasycznymi motywami - nie inaczej jest tym razem. To solidny, rzemieślniczo rozpisany i zajmujący kryminał, stosunkowo wnikliwie badający charakter oldskulowej postaci, jaką jest Stan - mężczyzny doświadczonego przez życie, straumatyzowanego i niemoralnego, chorobliwie ambitnego i dążącego do celu po trupach, a ponadto - zapatrzonego w siebie. Klasyczna opowieść o wzlocie i upadku, zbrodni i karze oraz ewokacja kilku staruszków klasy B. Fajne.

Naprawdę udane kino rozrywkowe dla ludzi szukających mocniejszych wrażeń. Całość została uszyta jako krwawa bajka z morałem, a gdzieś tam pomiędzy wierszami można również wyczytać metaforę wymierzoną przeciwko instytucji małżeństwa, które właściwie tuż po zawarciu przysięgi zaczyna wyniszczać dany związek i powoli zabijać obie strony. Kupa frajdy, a Samara Weaving to cudowna współczesna sreeam queen - bezlitosna i o wspaniałym, przeszywającym krzyku.

Fascynujące spojrzenie na jeden z najbardziej mrożących krew w żyłach przypadków w historii kryminalistyki. Opowieść koncentruje się na śledztwie w sprawie seryjnych morderstw, łącząc w sobie elementy thrillera, dramatu i filmu detektywistycznego. Reżyser zręcznie buduje napięcie, posługując się m.in. realistycznymi scenografiami. Doskonałe kreacje aktorskie oraz szczegółowo dopracowany scenariusz czynią „Dusiciela z Bostonu” film, który z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom kryminałów i kina psychologicznego.

Cudeńko, które z impetem przywraca świetność klasycznej serii, dostarczając widzom emocji na najwyższym poziomie. Opowieść przenosi nas do XVIII wieku, gdzie młoda wojowniczka Komanczów stawia czoła kosmicznemu łowcy, co wprowadza świeżą perspektywę. Reżyser doskonale balansuje między dynamicznymi scenami akcji a momentami ciszy, budując atmosferę nieustannej niepewności. Zaskakująco udany powrót do cyklu.

Scenariusz filmu napisali występujący w filmie Matt Damon i Ben Affleck wraz z Nicole Holofcener. Rozpisana przez nich fabuła ma specyficzną strukturę narracji: klamrowa struktura (obraz rozpoczyna się wstępem do tytułowego pojedynku, a kończy sceną walki i jej rozwiązaniem) spina trzy rozdziały. Każdy z nich to tak zwana subiektywna prawda - punkt widzenia każdej z trojga głównych postaci. Zdarza się zatem, że pewne wydarzenia są przedstawione kilkakrotnie, jednak każdy z przypadków mniej lub bardziej rózni się od pozostałych - w zależności od postaci i jej perspektywy. Ridley Scott zaproponował tu ciekawą opowieść o - upraszczając - postawie kobiety w czasach, gdy gwałt nie był uważany za przestępstwo wobec ofiary, a wobec jej męża. Solidny, nietypowy jak na standardy hollywoodzkich produkcji wysokobudżetowych obraz, którego istotą są... obserwacje. Obserwacje te nabierają siły i mocy w kontekście średniowiecznej hipokryzji i barbarzyństwa, których echo słychać przecież również współcześnie.

To tylko wierzchołek góry lodowej: Disney+ na do zaoferowania znacznie więcej perełek, również tych nieco starszych. Wśród moich ulubieńców znalazły się również filmy takie jak: „Big”, „Nomadland” „Narzeczona dla księcia”, „Hidden Figures”, „Grand Budapest Hotel”, „West Side Story”, „The Rookie”, „Drumline”, „Kto pod kim dołki kopie...”, „Cudowny dzień”, „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri”, „Birdman”, „28 dni”, „Dom nocny”, „Ostatni pojedynek”, „Czarny łabędź”, „Broken”, „Hamilton”, „Flamin Hot”, „Bez twarzy”, „Mucha”, „Free Guy” czy „Ed Wood”.