Ewa Lalik

Jutro w sprzedaży pojawi się "Szczęśliwa Ziemia", najnowsza powieść Łukasza Orbitowskiego. Przeczytałam ją dwa razy, chcąc upewnić się, czy na pewno jest to powieść ciężka, ale zostawiająca po sobie ślady w umyśle, wracające w najmniej oczekiwanych momentach. "Szczęśliwa Ziemia" to zadziwiająco dojrzała opowieść o pustce prozaicznego życia. Z elementem nadprzydzonym oczywiście, ale nadającym całości dodatkowego wymiaru, a nie przytłaczającym historię.

Przeczytałam. "Bridget Jones: Mad About The Boy" to powrót kultowej już bohaterki literatury lekkiej, przede wszystkim kobiecej, który zebrał dużo niesprawiedliwych opinii i przeintelektualizowanych recenzji. Bridget nie jest ani głupia, ani beztroska. Przynajmniej nie bardziej, niż wcześniej. Feministki, przełknijcie Bridget, a najlepiej trzymajcie się od niej z daleka.

Ostatnio nadrobiłam i obejrzałam Seinfelda - kultowy już sitcom emitowany między 89 a 98 rokiem przez NBC. Nadrobiłam, tyłka mi nie urwało chociaż Cosmo Kreamer to świetna postać, za to naszły mnie refleksje. Sitcom w klasycznej formie, takiego rodzinnego, zabawnego, pełnego wtórnych gagów serialu przestaje już istnieć i tę dynamiczną zmianę obserwujemy od kilku lat.

"Fuck", "shit", "damn", "crap" występują z taką częstotliwością, że przeciętny gimbus zapatrzony w raperów ze Stanów Zjednoczonych weźmie to za dobrą nawijkę rodem z Nowego Jorku czy Los Angeles. Bez urazy, ale PiKej pewnie też się nie skapnie. Tylko, że to nie rap, to The Lonely Island, to prześmiewcza komedia zrealizowana jak zwykle w epicki sposób.

sPlay to jedyne w swoim rodzaju miejsce, na którym poczytać można o tym wszystkim, co dostępne jest w sieci w postaci cyfrowych treści. Takie czasy, że filmy, muzykę, książki, seriale czy nawet wydarzenia sportowe i gry konsumujemy w mniejszym lub większym stopniu z internetu. Dlatego w konkursie Cyfrowe Rozdawnictwo sPlay oprócz odtwarzaczy iPod wygrać można masę arcyciekawych, cyfrowych "rzeczy!".

Harvey Specter i Hank Moody. Dwie postacie-legendy. Dwa totalnie różne style życia i podejścia do świata. Miałam napisać o samym Specterze, ale potem Moody wpadł do głowy i stwierdziłam, że moja polonistka miała rację, choć pomyliła bohaterów. Albo po prostu to były inne czasy.

Nie łapię o co chodzi z tym całym tym Daft Punkiem. Najpierw Get Lucky jako singiel - co to, przeniosłam się do lat siedemdziesiątych czy jak? Potem cały album, to samo i jeszcze bardziej. Zresztą, dźwięki, których nie da się odtworzyć bez prądu to nie muzyka. Pal licho Daft Punk, mam inny problem ostatnio. Płytę, której nienawidzę, ale której nie mogę przestać słuchać i niedługo chyba popadnę w jakieś szaleństwo.

Jak ja nie cierpię tych wszystkich ugładzonych paniczyków z jewabistymi głosami, miłosnymi historiami i soulowym brzmieniem, które ma w my kobiecym sercu wywoływać romantyczne drgnienie! Utalentowane rozmemłaki, o, taki Chris Cornell, to jest MĘŻCZYZNA.

Nie wiem, co to za moda na tytułowanie bez stawiania spacji między słowami, denerwujące, ale ja nie o tym. Ja chciałabym napisać o nowym Myslovitz, o albumie 1.577. Ale nie wiem jak, bo w głowie wciąż, mimo upływu tylu lat, w głowie wciąż brzmi mi “Miłość w czasach popkultury”, a potem przypominam sobie powolny rozkład stylu Myslovitz i robi mi się przykro.

Sama nie wiem, dlaczego zasiadłam do "Czas Żyć, Czas Zabijać". Žambocha czytałam dotychczas tylko "Sierżanta", ale to w czasach jego pierwszego w Polsce wydania, lata, lata temu. "Czas Żyć..." prezentował się więc ciekawie, a nigdzie nie było napisane, że to jakiś tom albo że bez znajomości innej twórczości Žambocha czytelnik nie do końca załapie wszystkie smaczki.

To może zabrzmieć nieco dziwnie, ale właśnie uświadomiłam sobie, czego szukam w filmach i serialach. Od dawna, pewnie już od jakiegoś pół roku, nie obejrzałam filmu. Seriale zaczęły mnie nudzić, ale odkryłam Rectify. I wiem już, że w treściach audiowizualnych szukam... Książkowości. Dobry serial powinien choć trochę być jak dobra książka.

Nie było to łatwe. W odróżnieniu od "głębokich" lat 90. (których i tak prawie nie pamiętam), przełom tysiącleci był przedziwnym czasem. Jeśli, tak jak ja, byliście wtedy w podstawówce, to pewnie skojarzycie te pioseneczki, które budzą pewnie do dziś zawstydzenie wykonawców. Takie to były tandetne, popowe czasy.

Jeśli Amerykanie postanowią zrobić własną wersję "Dereka", to uroczyście obiecuję, że pojadę do Stanów, znajdę tego, kto wpadł na ten pomysł i zrobię mu coś złego. Jeszcze nie wiem co, ale "Derek" nie zasługuje, by potraktowano go plastikowymi aktorami i przewidywalnymi, ckliwymi momentami. "Derek" to jedna z najpiękniejszych serii w ostatnich kilku latach.

Nieco rozmemłany po podmianie aktora Spartakus (Andy Whitfield, prawdziwy Spartakus - pamiętamy) nie był najciekawszą postacią telewizyjnej serii pełnej krwi, seksu i ideałów. U jego boku stali bracia z areny, prawdziwi wojownicy, a obok nich ich kobiety. Postacie niemal z krwi i kości, barwne i z historiami.

Masz wyjść na scenę i rozbawić tłum, który zapłacił za bilety. Wcześniej tego dnia zdiagnozowano u ciebie raka w obu piersiach, a nie tak dawno w wypadku zmarła twoja mama i podczas tego wszystkiego rzucił cię chłopak. Nie rezygnujesz z występu, ale wychodzisz, stajesz przed tłumem i mówisz o tym, co cię boli tak, ze doprowadzasz widownię do łez. Ze śmiechu. To właśnie zrobiła Tig Notaro.

Ani to oryginalne, ani nie piękne, nawet ciężko w tym doszukiwać się jakiejś iskierki geniuszu. Ot, zespół jak zespół taki trochę nie na czasie. Ale jakże wspaniały to zespół, jak cudne, słodkie i bliskie sercu rzeczy wyczynia, i nawet zapowiada kolejne już za miesiąc!

Nabrałam ochoty na przeczytanie czegoś lekkiego - takiego, by oderwać się trochę od rzeczywistości i nawet pośmiać. Padło na Chmielewską. Zawsze w końcu pada na Chmielewską, bo...

Zawsze pozostaje niedosyt. Zawsze! Nawet teraz, po przeczytaniu drugiego tomu "Pomnika Cesarzowej Achai" ten niedosyt i oczekiwanie na część trzecią występuje, choć nie powinien. Bo druga część opowieści o wydarzeniach dziejących się tysiąc lat po śmierci Achai jest na razie najnudniejszą i najbardziej oczywistą częścią historii Arkach i w ogóle świata. A przecież w opisanych przez Ziemiańskiego dziejach Cesarstwa już wcześniej bywało nudnawo.

Chwała Amazonowi I Dostawom Do Polski Jego. Chwała stacji FX I Jej Komediowym Zapędem. Bez Amazona nie mogłabym napisać Wam o "Louie'em", który wprawdzie emitowany był przez w Polsce przez Fox, ale teraz nie jest. Bez FX nie byłoby "Louiego", najlepszego serialu ostatniej dekady, który porusza, doprowadza do łez, śmiechu i refleksji nad tym, o co w tym wszystkim chodzi.

Podobno ich celem jest brzmieć lepiej, niż ktokolwiek inny i tworzyć rzeczy, których jeszcze nie słyszeliśmy. Czy to się udaje każdy oceni indywidualnie, ale wiadomo jedno - "Arc" to arcyciekawy album, który świeci własnym światłem, zwłaszcza na tle muzycznego recyklingu uprawianego przez wiele gwiazd i gwiazdek.