To może zabrzmieć nieco dziwnie, ale właśnie uświadomiłam sobie, czego szukam w filmach i serialach. Od dawna, pewnie już od jakiegoś pół roku, nie obejrzałam filmu. Seriale zaczęły mnie nudzić, ale odkryłam Rectify. I wiem już, że w treściach audiowizualnych szukam... Książkowości. Dobry serial powinien choć trochę być jak dobra książka.

Nie było to łatwe. W odróżnieniu od "głębokich" lat 90. (których i tak prawie nie pamiętam), przełom tysiącleci był przedziwnym czasem. Jeśli, tak jak ja, byliście wtedy w podstawówce, to pewnie skojarzycie te pioseneczki, które budzą pewnie do dziś zawstydzenie wykonawców. Takie to były tandetne, popowe czasy.

Jeśli Amerykanie postanowią zrobić własną wersję "Dereka", to uroczyście obiecuję, że pojadę do Stanów, znajdę tego, kto wpadł na ten pomysł i zrobię mu coś złego. Jeszcze nie wiem co, ale "Derek" nie zasługuje, by potraktowano go plastikowymi aktorami i przewidywalnymi, ckliwymi momentami. "Derek" to jedna z najpiękniejszych serii w ostatnich kilku latach.

Nieco rozmemłany po podmianie aktora Spartakus (Andy Whitfield, prawdziwy Spartakus - pamiętamy) nie był najciekawszą postacią telewizyjnej serii pełnej krwi, seksu i ideałów. U jego boku stali bracia z areny, prawdziwi wojownicy, a obok nich ich kobiety. Postacie niemal z krwi i kości, barwne i z historiami.

Masz wyjść na scenę i rozbawić tłum, który zapłacił za bilety. Wcześniej tego dnia zdiagnozowano u ciebie raka w obu piersiach, a nie tak dawno w wypadku zmarła twoja mama i podczas tego wszystkiego rzucił cię chłopak. Nie rezygnujesz z występu, ale wychodzisz, stajesz przed tłumem i mówisz o tym, co cię boli tak, ze doprowadzasz widownię do łez. Ze śmiechu. To właśnie zrobiła Tig Notaro.

Ani to oryginalne, ani nie piękne, nawet ciężko w tym doszukiwać się jakiejś iskierki geniuszu. Ot, zespół jak zespół taki trochę nie na czasie. Ale jakże wspaniały to zespół, jak cudne, słodkie i bliskie sercu rzeczy wyczynia, i nawet zapowiada kolejne już za miesiąc!

Nabrałam ochoty na przeczytanie czegoś lekkiego - takiego, by oderwać się trochę od rzeczywistości i nawet pośmiać. Padło na Chmielewską. Zawsze w końcu pada na Chmielewską, bo...

Zawsze pozostaje niedosyt. Zawsze! Nawet teraz, po przeczytaniu drugiego tomu "Pomnika Cesarzowej Achai" ten niedosyt i oczekiwanie na część trzecią występuje, choć nie powinien. Bo druga część opowieści o wydarzeniach dziejących się tysiąc lat po śmierci Achai jest na razie najnudniejszą i najbardziej oczywistą częścią historii Arkach i w ogóle świata. A przecież w opisanych przez Ziemiańskiego dziejach Cesarstwa już wcześniej bywało nudnawo.

Chwała Amazonowi I Dostawom Do Polski Jego. Chwała stacji FX I Jej Komediowym Zapędem. Bez Amazona nie mogłabym napisać Wam o "Louie'em", który wprawdzie emitowany był przez w Polsce przez Fox, ale teraz nie jest. Bez FX nie byłoby "Louiego", najlepszego serialu ostatniej dekady, który porusza, doprowadza do łez, śmiechu i refleksji nad tym, o co w tym wszystkim chodzi.

Podobno ich celem jest brzmieć lepiej, niż ktokolwiek inny i tworzyć rzeczy, których jeszcze nie słyszeliśmy. Czy to się udaje każdy oceni indywidualnie, ale wiadomo jedno - "Arc" to arcyciekawy album, który świeci własnym światłem, zwłaszcza na tle muzycznego recyklingu uprawianego przez wiele gwiazd i gwiazdek.

W wieku nastoletnim podkochiwałam się w Casablancasie. Urzekał mnie jego niewinny wygląd połączony z autodestrukcyjnym charakterem - typowy, rock'n'rollowy styl życia. Dziś po zauroczeniu nie zostało nic, a The Strokes chyba nie znają maksymy "trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść".

Warto było czekać. Chociaż odnośnie How To Destroy Angels pojawiało się wiele wątpliwości, a i Reznor jakiś taki trochę inny, i klimat też, to "Welcome Oblivion" nie rozczarowuje. Przysłowiowego tyłka też nie urywa, ale w pewnych momentach od krążka bije emocjami - takimi, jakie powstać mogą tylko między kochającymi się ludźmi.

Cóż to miała być za premiera! Oczekiwanie, napięcie sięgające zenitu, podniecenie - w końcu coś świeżego, perfekcyjnego! A potem stało się. Rozczarowanie.