Filmy

Co musi zrobić dyskryminowana dziewczyna, aby mogła osiągnąć coś, co osiągnąć może tylko płeć silniejsza? Nic - poza przebraniem się i udawaniem chłopaka.

Hollywood szykuje się na strajk. Trzy duże amerykańskie związki zawodowe (Screen Actors Guild, Writers Guild of America, West oraz Directors Guild of America) sprzeciwiają się polityce koncernowi handlowemu Producers Giuld of America. Strajk ma zamiar zlikwidować bieżącą manipulację honorariów autorskich zauważoną w sprzedaży filmów wydawanych nowymi medialnymi sposobami. Włącza się w to honoraria zarobione zarówno przez dystrybucję internetowych serwisów (np. iTunes), jak i sprzedaży płyt DVD. Związki sądzą, iż aktualny kontrakt jest już przestarzały i chcą go zmodernizować. Akcja protestacyjna ma się rozpocząć w czerwcu 2008 roku, kiedy stara umowa straci ważność. Od tego momentu, produkcja większości filmów stanie w miejscu. Dlatego większość zapowiedzianych hollywoodzkich obrazów jest kręcona "na szybko". Jednakże horror "Posłańcy", który możemy od niedawna oglądać w polskich kinach, uniknął napięcia przed-strajkowego, a sprawia wrażenie niedokończonego.

Biografie znanych ludzi mają to do siebie, że są często ekranizowane. W celu rozreklamowania pewnej osoby wykorzystuje się mnóstwo technik realizacyjnych, aby w miarę realnie przedstawić historię poszczególnej postaci. Hollywood jest pełen tego typu produkcji. Niektóre z nich zahaczają o wielkie wydarzenia historyczne ("Aleksander"), a inne koncentrują się zupełnie na wielkich światowych osobistościach ("Aviator", "Frida", "Spacer po linie"). Jednakże są ludzie, którzy swoją uwagę skupiają na mniej znanych osobach, aby wykreować lub poprawić ogólną opinię na ich temat. Tak było z oscarowym "W pogoni za szczęściem" (głównym bohaterem był Chris Gardner), czy wydanym niedawno w Polsce na dvd "Biegając z nożyczkami".

Ostatnio w naszym kinie roi się od sequeli. Mamy więc kolejnych Piratów z Karaibów, Shreka, Spider-Mana, czy Szklaną Pułapkę. Od fali kontynuacji nie uciekł w miarę dobry film "28 dni później", którego najnowsza część nosi tytuł "28 tygodni później" i rozgrywa się właśnie po tym okresie czasu od wydarzeń z "jedynki".

Sąsiedzi bardzo często stanowią niewyczerpane źródło rozrywki. Można z takimi porozmawiać, wpaść na kawę czy pograć w karty. Do zajęć nieco bardziej ekstremalnych może należeć robienie im różnego rodzaju kawałów, czy... podglądanie ich! Tak, to z pozoru leniwe i monotonne zajęcie może przerodzić się w początek niezwykłych przygód. Zwłaszcza, jeśli jest przedstawione na wielkim ekranie.

Zazwyczaj filmy, które zdarza mi się oglądać, są produkcji amerykańskiej. Przyzwyczaiłem się już do tego, że zarówno wielkie superprodukcje, jak i komercyjne gnioty zazwyczaj powstają w Hollywood. Czasem jednak nachodzi mnie tymczasowa chęć, żeby zapoznać się z kinem jakiegoś innego kraju. Niekiedy srogo się zawodzę, innym razem - jestem mile zaskoczony. Zdecydowanie na plus wyszła moja przygoda ze Strażą Nocną, ekranizacją książki Siergieja Łukjanienki pod tym samym tytułem. Teraz miałem okazję przekonać się czy kolejna część tej świetnej przygody to pójście "za ciosem" w celu naciągnięcia widzów, czy też może będzie to udana kontynuacja.

Francuscy filmowcy są bardzo szanowani w świecie. Wielu widzów oraz krytyków ceni ich za specyficzne, czasami bardzo kontrowersyjne podejście do sztuki filmowej. Ciężko zauważyć to u amerykańskich twórców, którzy zamiast koncentrować się na dobrej realizacji, utrzymują normy ustalone przez MPAA, aby dostać odpowiednie fundusze na dystrybucję obrazu na terenie całego kraju. Aktorka Maria Bello w jednym z wywiadów stwierdziła, że amerykańska wizja seksu w kinematografii została pozbawiona namiętności i naturalności. Poprzez wprowadzenie ograniczeń wiekowych dla masowego odbiorcy sceny erotyczne są sztuczne i pozbawione seksualności. W Europie filmowcy są zdecydowanie bardziej swobodni, a obraz francuskiego erotyzmu jest powszechnie doceniany. Szczególnie, gdy ukazywany jest przez Francois Ozon, jeden z najsłynniejszych paryskich reżyserów. Doskonałym potwierdzeniem tej tezy jest "Basen".

W filmach taneczno-muzycznych u mnie dotąd niepodzielnie królował "You Got Served" ("Rewanż"). Do czasu, kiedy obejrzałem "Stomp the Yard", który zdołał zbliżyć się poziomem do powyższej produkcji. Może nawet i przewyższył. A to już nie lada wyczyn.

Hollywood has got a new workforce - European directors. The American ones went on an artistic vacation to refresh their minds and the newcomers begin to gain a worldwide popularity. Nevertheless, this phenomenon is known in the state of California for a long time. For instance, take Roland Joffe, whose "The Killing Fields" in 1984 was a ticket to the American movie industry or even the lately dead Italian artist Michelangelo Antonioni, who contributed with Hollywood studios and actors like Jack Nicholson ("Professione: Reporter"). The recruitment of European directors is still taking place. Recently, they proposed Nimród Antal ("Kontroll") to be in charge of the production of a new thriller, staring Kate Beckinsale and Luke Wilson, called "Vacancy".

It is sad that many comedies today are made on the basis of old-fashioned ideas. Most of them come straight from the Hollywood studios, whose production hasn't been fresh for a long time. In fact, many of those pictures are easily forgotten after showing. Take, for instance, Adam Sandler's blockbusters like "Click", "Spanglish" or "Mr. Deeds" or Jim Carrey's "Me, Myself & Irene" or "Liar, Liar". Still this type of lower-ambitious cinema is gaining popularity among European theatres. And Poland is definitely no exception here. "But it's all about the laughs", could an easygoing spectator say and I wouldn't agree more. I also enjoy funny movies, but I'm still waiting for a contemporary American comedy that will absolutely blow my mind. Maybe "Wild Hogs"?

Gdy Polska odczuwa pewną niemoc twórczą w dziedzinie kinematografii, dystrybutorzy sprowadzają hity od naszych europejskich sąsiadów. Najlepszym towarem importowanym są czeskie filmy. Rozprowadzane w małych ilościach, cieszą się popularnością wśród widzów krytykujących amerykańską komercję. Najbardziej znana postać to, najprawdopodobniej, Petr Zelenka. Jego filmy, takie jak "Samotni" czy "Opowieść o zwyczajnym szaleństwie", były wielokrotnie nagradzane na licznych festiwalach. W roku 1997 wydarzeniem dekady w Czechach ogłoszono premierę "Guzikowców", absurdalnej czarnej komedii, dzięki której reżyser stał się popularny poza granicami swojego kraju.

Projekt Greenlight to reality document, w którym biorą udział początkujący filmowcy i prezentują swoje pomysły na filmy. Produkcje, które okażą się najlepsze, zostaną wypuszczone oficjalnie na rynek i staną się dla twórców istotną wizytówką w Hollywood. Projekt ten został założony przez gwiazdy wielkiego ekranu: Matta Damona, Bena Afflecka oraz Chrisa Moore'a (producenta m.in. serii American Pie). Jak dotąd program pojawił się w Ameryce (gdzie odbyły się 3 serie) oraz w Australii, ale pomysłodawcy myślą, by zawitać z nim również do innych krajów. Poważnie zastanawiają się nad Indiami i Anglią. Może o Polsce też kiedyś pomyślą, ale na razie to my zrobiliśmy ku temu pierwszy krok. Parę miesięcy temu do obiegu dvd trafił zwycięzca trzeciej serii. Jest nim horror komediowy "Krwawa Uczta" ("Feast").

Nie chcę uchodzić za marudę, ale mdli mnie, kiedy w internetowych komentarzach czytam, jakie to cudowne są seriale typu "Życie na Fali" czy "Pogoda na Miłość". Stereotypowe obyczajowe romansidła dla nastolatków (a częściej nastolatek) wpisały się na stałe do ramówki komercyjnych stacji telewizyjnych i zyskują sławę, wcześniej zdobytą przez prekursora gatunku - "Beverly Hills 90210". Oprócz tego, że ukazują świat bogatej amerykańskiej młodzieży, dodatkowo pozwalają aktorom młodego pokolenia stać się rozpoznawalnymi w hollywoodzkim światku. Jedną z tych postaci jest Adam Brody, który, mimo iż na swoim koncie ma już wiele ról, to jest bardziej znany z "Życia na Fali" niż z "The Ring" czy "Dziękujemy za palenie". Teraz możemy go oglądać w obrazie "W Świecie Kobiet".

"Straszymy brutalnością!" - takim mottem kierowali się niedawno twórcy filmowi specjalizujący się w horrorach. Dzięki temu przedstawili niewybrednym widzom rodzaj strachu wykorzystywany w produkcjach z lat 80. Tej reaktywacji nie wywołały jednak remake'i "Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną" czy obrazu "Wzgórza Mają Oczy". Ogromną furorę zrobiła natomiast "Piła" Jamesa Wana. Nie tylko stała się wizytówką twórcy w hollywoodzkim światku, ale również inspiracją dla innych filmowców, poszukujących dobrze sprzedającego się materiału na scenariusz. Podobną ścieżkę wybrał zdobywca Oscara, Roland Joffe i przyjął propozycję nakręcenia historii "Sadysty".

Są tendencje, a są i zachowania, które prawdopodobnie nigdy nie wyjdą z mody. Ostatnio dosyć często praktykowane jest "odgrzewanie kotletów" - masowe tworzenie filmów bazujących na popularnym niegdyś temacie, który w ramach odświeżenia trafia do ponownej sprzedaży - ot, taki swoisty "recycling". Transformers to jedna z takich produkcji - czy było warto?

"I am no longer Jason Bourne." - słowa te wbiły się do mojej głowy, po czym zrobiły straszny bałagan i zostały wyplute tuż po dokładnym przeżuciu. Jakkolwiek to brzmi, już po obejrzeniu traileru (swoją drogą - zobaczonego na pokazie The Simpsons) wiedziałem, co chcę zrobić za kilka tygodni. Obejrzeć "Bourne Ultimatum".

Po zapowiedzi filmu "Next" przyszła mi do głowy jedna myśl - "Deja Vu", tylko że odwrotne. Faktycznie, mamy tu w miarę podobną zdolność, która jest motywem przewodnim filmu. W drugim spośród wymienionych tytułów bohaterowie mogli obejrzeć dowolne miejsce w czasie rzeczywistym, ale sprzed dwóch dni i mieli dodatkowo możliwość wpływania na wydarzenia z przeszłości. W najnowszej produkcji, opartej na motywach (dodajmy: szczątkowych i nie mających zbyt wiele wspólnego z pierwowzorem) opowiadania P.K.Dicka "Złoty Człowiek", główny bohater potrafi przewidzieć dwie najbliższe minuty swojego życia. Czy w tym wypadku ratowanie życia wielu ludzi przed nieuniknioną tragedią również skończy się sukcesem?

Miłość od wielu wieków staje się inspiracją dla artystów różnego formatu. Niektórzy tworzą przepiękne symfonie, inni kręcą wzruszające filmowe ody, a grupa wieszczy przelewa swoje uczucia na papier, tworząc niezapomniane poematy bądź sztuki. I gdy w dzisiejszych czasach ta bezinteresowna adoracja piękna nie zyskuje światowej sympatii, tak na przełomie XVI i XVII wieku sytuacja prezentowała się zupełnie inaczej. Był to okres znakomitych brytyjskich dramaturgów (patrz Szekspir, Marlowe) oraz poetów, którzy eksperymentowali z ówczesnym stylem. Moda ta dotarła również do Francji, a jednym z głównych przedstawicieli gatunku był Jean-Baptiste Poquelin, znany również jako Molier. W sierpniu do polskich kin trafił film przedstawiający nieudowodniony historycznie fragment z jego życia.

Ci, którzy znają w większym stopniu kino francuskie, zapewne znają też postać Luca Bessona. Najpopularniejszy francuski reżyser i pomysłodawca scenariusza do filmów takich jak "Leon Zawodowiec", "Taxi" czy "Purpurowe rzeki II: Aniołowie apokalipsy" zabierał się także za filmy akcji, w których motywem głównym była walka. Na myśli mam tu filmy "Pocałunek smoka" albo "Yamakasi".

Lars Von Trier jest jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci kina europejskiego. I nie mam tu na myśli formy kręcenia filmów czy też wartości, które się tam przewijają. Z tym artystą wyjątkowo ciężko się współpracuje. Takie wspomnienia miała między innymi Nicole Kidman, która zagrała u reżysera w "Dogville". Po zakończeniu zdjęć aktorka miała skrajne załamanie nerwowe i zdecydowała, że już nigdy nie zagra w żadnym jego obrazie. Powodem była atmosfera panująca na planie. Trier cały czas wydzierał się na biedną Kidman i często przerywano pracę, gdyż jej psychika nie wytrzymała ciągłych upokorzeń (na ten temat powstał nawet specjalny dokument "Wyznania z Dogville"). Tłumacząc swoje własne zachowanie, Lars stwierdził, że taka jest jego natura. Krzyk i pewnego rodzaju "terror" jest zauważany na każdym jego planie filmowym. Gdyby tych elementów zabrakło, duński reżyser prawdopodobnie byłby niezadowolony z każdego swojego dzieła (jak sam to przyznał w jednym z wywiadów).