Filmy

Globalne zagrożenie, odcięte od świata miasteczko, tajemnicza operacja wojskowa i międzynarodowy problem. Obok Mgły nie mogłem przejść obojętnie - szczególnie jako osoba, którą pociąga wszystko z "biohazard" na okładce.

Postać dziecka w filmie jest wykorzystywana w ambiwalentny sposób. Z jednej strony twórcy przedstawiają portret niewinności, odkrywania lub borykania się z otaczającym światem. Potwierdzeniem tej tezy są produkcje takie jak "Labirynt Fauna", "Tajemniczy Ogród" czy "Życie jest Piękne". Z drugiej jednak, scenarzyści nakreślają obraz przeciwstawny do stereotypu cnotliwego i spokojnego dziecka. Najczęściej jest on spotykany w horrorach w dosłownym ("Omen") lub metaforycznym znaczeniu ("Dziecko Rosemary"). Debiutant George Ratliff w filmie "Joshua" postanowił wykorzystać tą bardziej przerażającą wizję, aby stworzyć ambitny psychologiczny dreszczowiec.

Nie jestem w stanie zrozumieć zafascynowania hollywoodzką pięknością - Jessiką Albą. Jej piękne ciało nie do końca idzie w parze z wyrafinowaną grą aktorską. Zgodzę się, że na początku zasłynęła nieprzeciętną rolą Honey Daniels, która była tak charakterystyczna, że nie sposób jej zapomnieć. Później jako Tracy w "Sin City" w kowbojskim kapeluszu wywijała lassem na scenie, co męską część widowni nadal doskonale pamięta. Potem było jednak coraz gorzej. Filmy o słabych scenariuszach były reklamowane jej imieniem, a sama Jessica otrzymywała role schematyczne nie dające jej szansy rozwinięcia własnego talentu. "Facet pełen uroku" - wydany właśnie w Polsce na DVD - jest kolejnym dowodem na to, że aktorka spełnia swój amerykański sen, nie bacząc na jakość produktu.

Niczego się po tym filmie nie spodziewałem, niczego też od niego nie dostałem, nic nie wyniosłem. Od samego początku do samego końca trzymaliśmy się na dystans. Ja - wyłapując kolejne błędy odnośnie gry. On - niszcząc moje przeświadczenie, że istnieje coś takiego jak wierna adaptacja komputerowej produkcji. Po dwóch godzinach załamałem ręce. Jak można robić tak bluźniercze adaptacje?

Jeśli ktoś z Was czytał moją recenzję filmu "Katyń" (chyba jedyna recenzja polskiego filmu, jaką kiedykolwiek napisałem) zapewne zwrócił uwagę na mój stosunek do rodzimego kina. Nieprzypadkowo też recenzja najnowszego filmu pana Wajdy jest jedynym artykułem mojego autorstwa o polskim filmie. Dziś już - przy okazji tematu numeru - sytuacja ulega zmianie, ale nie oznacza to wcale, że zmieniłem swoje poglądy. Wręcz przeciwnie, postanowiłem potraktować sprawę nieco poważniej i napisać szerszy artykuł.

Czy doświadczyliście kiedykolwiek panicznego lęku przed otwartą przestrzenią? Takiego, że ugięły się wam kolana oraz a krew zapulsowała w skroniach na dźwięk kroków, dobiegających tuż zza waszych pleców? Znacie to uczucie? Z pewnością jest to lęk, niepokój przed zagrożeniem, przed tym, co się może wydarzyć. Spoglądając śmierci prosto w oczy, człowiek zazwyczaj walczy bądź poddaje się temu co nieuniknione. A jak jest w tym przypadku?

Świat bez mężczyzn? Czy to w ogóle jest możliwe? Z punktu widzenia nauki jest to wysoce prawdopodobne, jako że kobietom do prokreacji mężczyźni nie są niezbędni. Dla mnie jest to wizja przerażająca. Człowiek to przecież nie pszczoła czy jaszczurka z rodzaju Lacerta żyjąca w górach Kaukazu by rozmnażać się przez partenogenezę (tzw. dzieworództwo). Istnieją przecież przyjemniejsze, konwencjonalne metody prokreacji znane ludzkości od dawna. Poznajcie jej obrońców: Alberta i Maksa z Seksmisji.

Daniel Day-Lewis to niby aktor bardzo dobry, szanowany i popularny, a, mimo to, na ekranie widziałem go może w trzech filmach przy czym "Aż poleje się krew" jest numerem trzecim. Pierwszym był "Ostatni Mohikanin", gdzie jednak nie zwrócił mojej szczególnej uwagi. Kolejnym są "Gangi Nowego Jorku" Martinca Scorsese, w którym to filmie wyglądał kubek w kubek jak w recenzowanym tu tytule (poza tym, że jest inaczej ubrany i nie ma szklanego oka).

Muszę przyznać, że po zapoznaniu się ze zwiastunami i różnymi zapowiedziami, moje oczekiwania co do American Gangster były olbrzymie. Spodziewałem się - uwaga! - godnego następcy Ojca Chrzestnego. Czy moje marzenia się spełniły?

Mike Nichols nie daje za wygraną. W dalszym ciągu próbuje się odnaleźć na współczesnym hollywoodzkim gruncie. Debiutował hitami takimi jak "Kto się boi Virginii Wolf", "Absolwent" z Dustinem Hoffmanem czy "Porozmawiajmy o kobietach" z młodym Jackiem Nicholsonem. Reżyser próbuje ponownie stanąć na podium, ale niestety nie jest już tak doceniany jak kiedyś. Jego filmowa adaptacja sztuki "Bliżej" Patricka Marbera otrzymała jedynie Oscarowe nominacje dla aktorów drugoplanowych. Także jego ostatni obraz - "Wojna Charliego Wilsona" - nie zyskał ogromnego rozgłosu. Czy słusznie?

Kiedyś mieliśmy kocioł bałkański (i w pewnym sensie nadal mamy), teraz zaś wzmożoną uwagę świata przyciąga sytuacja na Bliskim Wschodzie. Na tej pustyni chaosu i anarchii, Królestwo Arabii Saudyjskiej jawi się jako oaza spokoju i nowoczesności.

Iran. Kraj - zależnie od mapy - leżący na Bliskim Wschodzie lub na kontynencie Australia. Irańczycy to fanatyczni muzułmanie, którzy wybrali oszalałego prezydenta, by ten poprowadził ich naród ku zniszczeniu Izraela i Stanów Zjednoczonych. I przy okazji zaopatrzył państwo w broń jądrową.

Drodzy Czytelnicy, co powiedzielibyście na smaczną jajecznicę ze świeżutkich jajek, z szyneczką, kawałkami cebuli, pomidorem, wszystko to na masełku i oczywiście nie usmażone, a "przemielone" we własnej buzi z dodatkiem… wymiocin? Ohyda, prawda? A może zabawa z rozwścieczonym bykiem, będąc ubranym w czerwoną koszulę i na dodatek mając związane oczy? Straszne! No to może dalibyście się zamknąć wraz z kolegami w zupełnie ciemnym pomieszczeniu i dla zabawy porzucalibyście się piłkami lekarskimi? To jest głupota, macie rację. A chociaż dalibyście wypalić sobie na pośladku znaczek w kształcie penisa? No, oczywiście, że nie, mogłem się tego spodziewać. Jednak te i wiele innych czynności to chleb powszedni dla Johnny'ego Knoxville'a i jego dzielnych, a raczej lekko stukniętych, przyjaciół. Panie i Panowie, przed państwem Jackass, a konkretniej Jackass 2.5!

Nareszcie! 22. lutego 2008 na ekrany polskich kin weszła produkcja, na którą z wytęsknieniem czekała połowa filmowego świata. Produkcje Tima Burtona mają to do siebie, że albo się je kocha, albo nienawidzi - zawsze jednak wydają się oryginalnymi i wyjątkowo interesującymi punktami na filmowej mapie świata.

Od filmów przygodowych przeciętny widz oczekuje niewymagającej myślenia akcji, ciekawej intrygi i wyrazistych bohaterów. Za klasyczny przykład może tu posłużyć seria Piraci z Karaibów, dzieło bez określonej grupy odbiorców, dobrze bawić się mogli przy nim tak naprawdę wszyscy. Właśnie do tego filmu porównać można pierwszą część Skarbu Narodów - fabuła zawiązana według reguły "od wskazówki do wskazówki", tematyka poszukiwania skarbu i dużo zabawnej akcji - to niewątpliwie recepta, za pomocą której produkcja ta zdobyła uznanie. Jak zatem radzi sobie kontynuacja? Przede wszystkim, twórcom udało się wykorzystać ideę "to samo, tyle że więcej i lepiej", rozbudowując to co najlepsze w "jedynce" oraz dodając kilka nowości.

Joel i Ethan Coen to najbardziej rozpoznawalni bracia Hollywood. Ich filmy, takie jak "Fargo", "Bracie, gdzie jesteś?" czy "Big Lebowski" trafiły do kanonu klasyki kinematografii amerykańskiej. Mimo wielu wyróżnień, kino Coenów to również komercyjne hity, jak "Okrucieństwo nie do przyjęcia" bądź remake "Ladykillers" z Tomem Hanksem. Ich ostatni film to monumentalne dzieło, które zebrało już mnóstwo ważnych nagród. Jest to ekranizacja powieści Cormaca McCarthiego - "To nie jest kraj dla starych ludzi".

Apokalipsa staje się coraz bardziej popularnym tematem filmów. To właśnie w kinematografii, czterech jeźdźców jest zastępowanych przez meteoryty ("Armageddon") czy wirus zamieniający ludzi w zombie (seria "żywych trupów" Romera, "28 dni później") lub inne zmutowane stwory ("Jestem legendą" z Willem Smithem). Istnieje również opcja regionalnej apokalipsy, której modę zapoczątkowali Azjaci tworząc postać Godzilli. Wyłaniające się z głębi oceanu monstrum zaczyna atakować najbardziej zurbanizowane rejony. Podążając podobnym tropem, Hollywood wydało swój własny monster movie - "Projekt: Monster" znany również jako "Cloverfield".

Kiedy idea romantyczności w filmach zatraca się w miernych komercyjnych produkcjach, twórcy czerpią inspiracje z historii literatury. Co więcej, jedne z najbardziej wartościowych i wzruszających romansów wywodzą się wprost z brytyjskich korzeni. "Angielski Pacjent" Minghelli to ekranizacja powieści Michaela Ondaatje, "Wichrowe Wzgórza" z Juliette Binoche obrazują powieść Emily Bronte, a "Romeo i Julia" z DiCaprio i Danes to nic innego jak uwspółcześniona wizja szekspirowskiego dramatu. Londyńczyk Joe Wright zadebiutował na dużym ekranie dzięki ekranizacji kultowego romansu Jane Austen, "Dumy i Uprzedzenia". W swoim najnowszym filmie - "Pokuta" - reżyser w dalszym ciągu analizuje najlepsze angielskie dzieła.

"Dwa legendarne potwory stoczą ze sobą decydującą walkę w scenerii małego, prowincjonalnego miasteczka w sercu Stanów Zjednoczonych. Gdy potwory walczą ze sobą w pobliskim lesie, na ulicach miasta, w podziemnych kanałach i w grożącej wybuchem elektrowni, wydaje się, że spełniają się najgorsze koszmary (…)". Najgorsze koszmary, to fakt… Jako widz już dawno nie odczuwałem w kinie takiej męczarni, takiego koszmarku.

Frank Miller przyznał się w jednym z wywiadów, że komiks "Sin City" stworzył dla własnej przyjemności. Chciał w czysto egoistyczny sposób wrzucić do jednego zeszytu ulubione motywy ze swoich prac - piękne kobiety, szybkie samochody oraz bohaterów w skórzanych płaszczach. Nikt się nawet nie spodziewał, że komiks zostanie zekranizowany. Po nieprzyjemnych doświadczeniach na planie "Robocop III", Miller zadecydował, iż nie pozwoli na przeniesienie żadnej ze swoich prac do metrażu filmowego. Jednakże Robert Rodriguez przekonał rysownika i dzięki temu powstał jeden z najlepszych obrazów w historii kinematografii amerykańskiej.