Filmy

Ostatnio, ku mojemu niezadowoleniu, coraz częściej możemy przy wejściu do kina zobaczyć plakaty zachęcające nas do obejrzenia najnowszego filmu, który udaje, że jest horrorem. Niestety o tym, że tak naprawdę nim nie jest, rzadko kiedy możemy się domyślać przed wyskrobaniem z portfela kilkunastu złotych i pójściem na seans. Turistas zdecydowanie jest jedną z tych produkcji, które zamiast wzbudzać strach, tworzą u widzów mieszane odczucia nudy i częściowego obrzydzenia, bo producentom wydaje się najwyraźniej, że jak w efekcie końcowym krwi będzie dużo, to wszyscy nagle zaczną się bać.

Z pewnością niejeden fan serii filmów o przygodach najsłynniejszego boksera Hollywood, Rocky'ego, wyraził niemałe zmartwienie faktem o powstaniu kolejnej odsłony kinowej o twardym zawodniku, który zawsze pomimo wszelkich przeciwności losu raz po raz podnosił się do walki. Czy podobnie jak w wykreowanym przez Stallone'a scenariuszu, twarda rzeczywistość nie zdoła powalić mistrza na deski i na ekranach kin nie zawiedzie on wszystkich oczekujących na powrót "Włoskiego Ogiera"?

W pra, pra, zeszłym numerze mogliście przeczytać recenzję "Prestiż" pióra imć Endera, której skłonni byliśmy dać "100% miodu", co zdarza się u nas nieczęsto, ale jak już dajemy, to znaczy, wzdłuż i wszerz, tylko o wysokiej jakości produkcji! Przedostatniego dnia marca bieżącego roku w polskich kinach zawitał kolejny film o iluzji i magicznych sztuczkach - "Iluzjonista" (trzeba było nań czekać prawie caluteńki rok). Czy okazał się lepszy, ciekawszy, bardziej intrygujący, niż prześwietny - zasługujący bezapelacyjnie na "Playback poleca"- "Prestiż" Christophera Nolana? To się okaże, jak myślę, w tekście!

Oto zapowiada się wielka bitwa. Ogromne przygotowania, przeświadczenie o szybkiej wygranej z wrogiem, wśród żołnierzy panuje sielankowy nastrój. Dochodzi do starcia, odważni i waleczni Amerykanie ponownie triumfują. Powiewa flaga, a każdy zachowuje się tak, jakby właśnie wrócił z Disneylandu. Myślisz, że to szybkie streszczenie kolejnego filmu Clinta Eastwooda? Przykro mi, nie tym razem. "Sztandar Chwały" nie ma w sobie niczego z innych filmów o tematyce "jacy to my jesteśmy wielcy".

Czy miałeś kiedyś problemy z bezsennością? Pewnie tak. Jedna noc, dwie, odkrywasz, że ekspres do kawy jest twoim przyrodnim bratem. Ciało powoli odmawia posłuszeństwa - oczy same się zamykają, nogi nie chcą nigdzie cię ponieść. Istny koszmar. Po jakimś czasie zawsze przychodzi upragniony sen. A czy zastanawiałeś się kiedyś, jak to jest nie spać przez calusieńki rok? Jeśli nie, masz do tego doskonałą okazję, a to za sprawą pewnego filmu z 2004 roku pt. "Mechanik" (a.k.a. "The Machinist").

Muszę przyznać, że wszystko, co jest związane z wampirami zwykle może oczekiwać choć krzty zainteresowania z mojej strony. Taki już jestem, że wszystko, co ma kły musi mi się zaraz podobać. Z tego też powodu sięgnąłem po "Zmierzch".

Dlaczego jest tak, że Polacy oceniają rodzimą kinematografię bardzo krytycznie? Patrzą na każdy, chociażby najmniejszy element i potrafią "wygarnąć" go w stosunku do jakości całej produkcji. A jeśli przyjdzie czas na sprawdzenie się w komedii, to tutaj dopiero zaczyna się fala negatywnych recenzji. Później wychodzi na jaw, że idąc do kina na film, by się pośmiać, stosunek widza już od samego początku jest negatywny. Nie dziwią, więc potem komentarze na forach internetowych w stylu - "beznadzieja", "dno", czy też jedno bądź dwugwiazdkowe oznaczenia w specjalistycznych magazynach. Ja jednak, będąc ostatnio w dużym stresie zmieniłem swoje podejście i wybrałem się na "Testosteron", pierwszą polską komedię hormonalną, w celu rozluźnienia starganych nerwów. Zatem, bez wielkich oczekiwań zasiadłem do seansu.

Podejrzewam, że nikt z Was nie marzy o pracy przy kasie w supermarketach typu Real, Kaufland, czy Biedronka, która jest tak blisko. A niby czemu? Że niby niewdzięczna praca, wyzyskują, małe pensje i ogólnie wszystko tam jest "be"? Też tak myślałem, dopóki nie obejrzałem "Pracownika Miesiąca". Doprawdy nie wiem, czy ten film opiera się w stu procentach na ironii i przekręcaniu rzeczywistości, co zapewne miało być zabawne, czy na głupocie twórców, co jest już tylko żałosne.

Tytuły wzięte z kina niezależnego zaczynają być w Polsce coraz to bardziej popularne. Świadczą o tym nie tylko reakcje widzów w trakcie oglądania, ale również sam fakt, że stają się one łatwiej dostępne. W zeszłym numerze, mieliście okazję przeczytać recenzję "Mrocznej Plaży", wydanej w serii "Horrory Świata" magazynu "Kino Domowe", a dystrybutor Carisma wraz z długotrwałym już działem wydawniczym "Kino Grozy", swoją "niezależną karierę" rozpoczął od bardzo dobrego "Blair Witch Project", lecz przechodził przez mierne pozycje jak "Martwy Krzyk", czy "El Muerto". Koncepcja niezależności horrorów nie jest jednak do końca stracona, gdyż Carisma nie daje za wygraną i proponuje nam "Kino Grozy Extra", a w nim zdobywcę nagrody publiczności za najlepszy film na festiwalu "Dead By Dawn" w Edynburgu, "W Mroku Zła".

Nasza pamięć potrafi płatać najróżniejsze figle. Często bywa tak, że w bardzo ważnym momencie nie pamiętamy niuansu, który później okazuje się być bardzo ważnym elementem większej układanki. Gorzej jest jednak z wydarzeniami strasznymi, tkwiącymi głęboko w naszym umyśle, nie pozwalającymi spać po nocach, przywodząc na myśl najstraszniejsze obrazy naszego życia. Wtedy nie pamiętamy wydarzeń, ale je czujemy; sercem i duszą również. Przeżywamy je na nowo, za każdym razem równie boleśnie, aż wreszcie nie potrafimy sobie dać z tym rady. Wtedy nadchodzi czas na zemstę.

I już wszystko jasne! W nocy z 25 na 26 lutego, w Los Angeles, rozdano do tej pory chyba najstarsze i najbardziej prestiżowe nagrody Akademii Filmowej - Oscary. Poznaliśmy wielkich zwycięzców i przegranych. Można by nawet rzec, że w tym roku rozdanie statuetek było intrygujące, jak również i zaskakujące, co wywołało falę krytycyzmu medialnego. W każdej prasie (zarówno polskiej jak i zagranicznej), czy też w stacjach telewizyjnych, fachowcy i koneserzy filmowi otwarcie mówili o 79. gali rozdania Oscarów.

Jak stworzyć hit kasowy na kilka miesięcy przed oficjalną premierą w kinach? Po pierwsze, doborowa obsada. Każdy dobry film nie pogardzi bowiem dobrymi rolami aktorskimi. Po drugie, pomysł na zrealizowanie popularnego tematu. I po trzecie, i to chyba najważniejszy element sukcesu kasowego, reklama. Gdyby nie ona, na polskie produkcje w stylu "Tylko Mnie Kochaj", "Ja Wam Pokażę" czy "Dlaczego Nie!", wybrałaby się tylko mała garstka widzów. A wszystko, aby producent tychże pozycji (niejaka stacja TVN) udowodniła, że jest jednym z najlepszych promotorów polskiego kina komercyjnego. "Świadek Koronny", to kolejny tego typu obraz, który jednakże zahacza o inne tematy niż ww. tytułach.

O tym, że jesteśmy zasypywani azjatyckimi produkcjami o horrorowej tematyce wie chyba każdy, kto wejdzie tylko na jakiś serwis filmowy, czy przejdzie się do kina. Pierwszy Krąg czy Klątwa faktycznie zrobiły furorę, nic więc dziwnego, że skośnoocy producenci poszli za ciosem. Niestety, od dłuższego czasu mamy już dosłowny przesyt orientalnymi horrorami, masakrowani nowymi produkcjami jesteśmy średnio raz na miesiąc. Z premiery na premierę gorszymi, warto dodać. A potem ludzie się dziwią, że do takich recenzji podchodzę pesymistycznie.

W dzisiejszych czasach nietrudno jest znaleźć w repertuarze dowolnego kina, czy stacji telewizyjnej przeciętnej jakości film sensacyjny. Wszędzie roi się od tajnych agentów, super-szpiegów, intryg, akcji i bijatyk. Gdy już jednak dochodzi do tego, że mamy okazję oglądać historię opartą na prawdziwych, nierzadko ciekawych zdarzeniach, to poziom jej wykonania nie wykracza ponad marny moim zdaniem cykl "Okruchy życia", emitowany w jednej z polskich stacji telewizyjnych. Czasem jednak zdarza się pewne odstępstwo od tej zasady.

Przez ostatnie parę dni coraz ciekawiej dzieje się w naszym kraju - ten tego nagrywa, inny natomiast twierdzi, że wszyscy go podsłuchują... Od dawna idąc za myślą Adasia Miałczyńskiego z "Dnia Świra" mam postanowione, że w te sprawy się nie mieszam, bo nie mam na nie, ani na tych ludzi żadnego wpływu. Natomiast słyszałem dzisiaj w radiu opinię, że to wszystko jest wprost jak z filmu "Życie na podsłuchu" - no i miałem okazję sam doświadczyć, czy rzeczywiście podobieństwa są zauważalne.

Ekranizacje komiksów zaczynają być coraz bardziej popularne. Fala, która nadeszła, stara się wiernie odwzorowywać obrazkowe pierwowzory. Jedne wypadają lepiej, inne gorzej, a narastająca liczba tych drugich, wprowadza powoli patetyczne i schematyczne przedstawienie nowych bohaterów, w nie zmieniającej się konwencji. W końcu, ilu widzów zafascynowanych jest filmową "Fantastyczną Czwórką" czy "Elektrą". Zaprezentowanie komiksów na kinowym ekranie zmieniło się wraz z premierą "Sin City" Roberta Rodrigueza. Ukazano świeższe podejście do tematu, utrzymując tym samym mroczny charakter oryginału i co ważniejsze, przenosząc całą komiksową strukturę na taśmę filmową, pamiętając zarazem o charakterystycznej kresce i niespotykanej dotąd grze kolorów.

Współczesne gwiazdy młodego pokolenia, muszą mieć okazję, aby pokazać się od jak najlepszej strony. Opuszczają tym samym schematy "teen-movies", opartych na jednym i tym samym pomyśle. Udało się to m.in. K. Knigthley czy S. Johannson, które otrzymują propozycje grania coraz to bardziej wymagających ról. W podobnej sytuacji są kolejne dwie młode aktorki: Camilla Belle oraz Elisha Cuthbert. Dość często proponowane są im główne role, lecz są to produkcje niszowe lub nastawione typowo na kino dla niezbyt wymagających nastolatków w wieku licealnym. Ostatnio, te dwie kobiety spotkały się razem na planie filmu "W Ciszy", który w połowie lutego został wydany w Polsce na DVD.

Wielu z nas słowo "horror" kojarzy się z różnymi rzeczami nadprzyrodzonymi, potworami, duchami i innymi demonicznymi postaciami. Istnieje również grupa ludzi, która uważa oszpeconego faceta, goniącego grupę nastolatków z piłą mechaniczną, za przerażający i trzymający w napięciu "horror". Do tej definicji, z roku na rok zaczyna dochodzić coraz to więcej przykładów, nie akceptowanych zbytnio według konserwatystów, mocno broniących odpowiednio wykreowanej koncepcji gatunku. Znalazła się jednak grupa, która dopasowała tę nazwę do jeszcze jednego rodzaju kina, zapoczątkowanego przez "The Blair Witch Project". Ta niezależna produkcja grozy, ukazała nowe spojrzenie na świat "horroru" i sukcesywnie udowadniała potęgę konkretnej atmosfery, z wykorzystaniem prawdziwych ludzkich odczuć i nieznanego pochodzenia straszliwych dźwięków, nad wizualnym dopieszczeniem bohaterów i tworzeniem potworów na siłę. Identyczną ścieżką miał zamiar podążyć obraz "Mroczna Plaża", który w lutym dostępny był na dvd w serii "Horrory Świata".

Ruszający się dom, płonące groźnie okna, język połykający wandali depczących pobliski trawnik i głośne warczenie na niemiłych gapiów, to zaledwie kilka specjalnych możliwości "żywej chaty". Istna Godzilla w połączeniu z King Kongiem i Tyranozaurem Rexem daję mieszankę wybuchową, zaje... fajną! Takie emocje to tylko w "Strasznym do(o)mie" - filmie animowanym, nawiązującym garściami do prawdziwych horrorów, a i nie tylko ;) (vide infra). Nie mówmy jednak hop, póki nie przeskoczymy!

Z racji tego, że postanowiono (a tak jakoś wyszło) by tematem numeru "piętnastki" była "wirtualna groza", skusiłem się na napisanie niekonwencjonalnego tekstu. Powiedzmy, na początek - co tak naprawdę jest grozą? Najprościej mówiąc, to bardzo emocjonalne uczucie wywołane jakąś straszliwą, makabryczną sytuacją. A "wirtualna groza"? Lęk, niepokój, acz przez nas kontrolowany? Bo jakżeby inaczej to ująć? W końcu, aby poczuć strach przed czymś, musimy to wpierw zobaczyć, a kontrolę nad własnymi uczuciami możemy przejąć, gdy oglądamy jakiś dreszczowiec tudzież horror, ewentualnie gramy w gry z tegoż "gatunku" [w gruncie rzeczy lęki są z definicji niekontrolowalne... - mCrvn]. To nie jest to samo, co stanąć w obliczu prawdziwego zdarzenia, powodującego u nas grozę, a są tacy, którzy bać się lubią... Zapewne takie osoby uwielbiają oglądać w zaciszu horrory, thrillery albo grać w gry typu Resident Evil lub Call of Cthulhu, no a jeśli samo słowo pisane zaspokoi - czytać pozycje książkowe, pobudzające uczucie przerażenia.