Filmy

Woody Allen jest zdecydowanie jedną z najbardziej cenionych osobowości hollywoodzkich. Jego sceptyczne spojrzenie na świat, gderanie na poważne tematy ludzkości, czy też denerwowanie się oraz komentowanie ludzi chodzących wokół, to jedne z najbardziej rozpoznawalnych cech reżysera i każdą z nich wplata jako integralną część do swojego filmu. Nic więc dziwnego, że ma zarówno fanów jak i wrogów, ale na pewno jest postacią zapamiętywaną. W ramach powrotu do przeszłości chciałbym przypomnieć obraz, który Akademia Filmowa nagrodziła aż 4 Oscarami, w tym za Najlepszy Film roku 1977. Mowa oczywiście o "Annie Hall".

Rowan Atkinson, jeden z najbardziej znanych brytyjskich komików, całkiem niedawno oświadczył, iż kończy już z postacią Jasia Fasoli. Decyzję tą wytłumaczył brakiem większej kreatywności w stosunku do bohatera. Twierdzi, że wszystkie pomysły jakie chciał zostały już wykorzystane, a rozwój roli jest w pewnym stopniu niemożliwy do zrealizowania. Złożył taką deklarację, gdy padły pierwsze słowa o kręceniu filmu pełnometrażowego, "Wakacje Jasia Fasoli". Najwyraźniej potencjał się wyczerpał i właśnie ta produkcja miała być zakończeniem pewnego etapu w karierze Rowana Atkinsona. Pozostaje jednak ostateczna próba, w której trzeba będzie przejść przez surowe oko krytyka i przeciętnego widza.

Można go kochać lub nienawidzić, ale nigdy nie przejdzie się koło niego obojętnie. Woody Allen zapisał się w historii kinematografii nie tylko jako cynik, pesymista czy zrzęda, ale również jako baczny obserwator ludzkich zachowań, szczególnie kultury amerykańskiej. Będąc człowiek sędziwego wieku zdołał nam już pokazać wiele spojrzeń na zmieniający się świat, wynajmując do swoich filmów coraz to lepszych bądź bardziej sławnych aktorów. Odkąd jednak opuścił Stany Zjednoczone wena twórcza działa jeszcze mocniej. Po znakomicie przyjętym "Wszystko Gra", przyszła pora na drugi projekt Allena na brytyjskiej ziemi. Jego tytuł to "Scoop - Gorący Temat".

Opuszczone drogi, gdzieś daleko za liniami frontu. Bardzo pilnie strzeżony transport przemierza ścieżki, aby wesprzeć sojusznicze wojska. Wszyscy są doskonale wyszkoleni na wypadek kontaktu z nieprzyjacielem, na który jednak się nie zapowiada. Zaopatrzenie jest bardzo ważne i nawet John McClane, czy inny Rambo nie byłby w stanie zaszkodzić konwojowi. Rambo może i nie, ale daleko, na wzgórzu czai się zamaskowany snajper, który w ciągu paru sekund potrafi rozpętać piekło i wśród ogólnej dezorientacji spokojnie likwidować niczego nie spodziewających się żołnierzy.

Ile razy widzę na początku filmu napis, głoszący o oparciu tegoż na prawdziwych faktach, zaczynam zastanawiać się, która maleńka część wydarzyła się naprawdę, a gdzie zaczyna się granica z czasami bardzo wybujałą fantazją scenarzystów. W wypadku Flyboys miałem wrażenie, że tylko realia i przedstawione samoloty zahaczają w jakimś stopniu o rzeczywistość, a cała reszta jest tak banalna, że życie takiej historii napisać po prostu by nie mogło.

Silent Hill, w szczególności zaś druga część sagi, to wzorcowy przykład tego, jak powinien wyglądać dobry, psychologiczny horror. Pełna niedomówień, niejednoznaczności i intrygujących zagadek saga od zawsze cieszyła się uznaniem krytyków i graczy, których Konami rozkochało zarówno wszechobecną atmosferą grozy, nienagannie zrealizowanym scenariuszem, jak i niepokojącym wydźwiękiem, jaki niosła każda kolejna jej część. Oto jednak po zgwałceniu Dooma, Resident Evil, Bloodrayne i całego wianuszka innych tytułów - Hollywood pochłonęło kolejną ofiarę...

Teoretycznie jest to kolejny przykład azjatyckiego horroru, mamy tutaj wszystkie "umowne" wyznaczniki tego gatunku. Jest i strasząca dziewczynka, jest i pokręcona fabuła, są również tajemnicze wątki z przeszłości. Mimo wszystko "Dwie Siostry" mają w sobie coś, czego nie ma tabun innych produkcji z kraju kwitnącej wiśni. Ji-woon Kim nadał swojemu filmowi głębi. Jest to pierwszy azjatycki horror od czasu "Kręgu" który oglądałem z przyjemnością.

"Three, two, one... Let's jam!"

Rozwarta w nienaturalnym kształcie japa podczas pierwszego oglądania tego obrazu była normalna reakcją, bo wtedy o filmach gangsterskich miałem pojęcie takie, jak o kolumbijskim techno (czyli takie, że prawdopodobnie istnieje ;)). Jest to klasyk nad klasyki, mimo iż innej legendy gangsterskiej, Ojca Chrzestnego, pobić się jej nie udało. Epicka opowieść nakręcona na podstawie powieści Harry'ego Greya to film magiczny. Każda z dwustu dwudziestu minut obrazu jest przesiąknięta prawdziwym pięknem, które niełatwo uchwycić w filmie. Cóż czyni go tak wyjątkowym?

Zestawiając 2 słowa - "klasyka" i "mafia" do głowy najpierw przychodzi Ojciec Chrzestny. Trylogia jest dziełem wybitnym i uderzającym. Jednakże nikt, ale to nikt nie jest w stanie przebić Martina Scorsese w tematyce mafijnej. Zupełnie nikt. Dlatego za prawdziwą klasykę gangsterskiego kina uważam Chłopców z ferajny oraz Kasyno.

Nieraz się już zdarzyło, że współczesna polska kinematografia popełniła błąd i zaczęła wypuszczać wychwalane wyłącznie na spotach reklamowych rodzime komedie. "Misia" czy "Seksmisję" zastąpiono "świeżymi" koncepcjami kiczu, które starają się być na "światowym" poziomie, marnie naśladując amerykańskie komedie zarówno kryminalne jak i romantyczne (patrz "Tylko Mnie Kochaj" , "Ja Wam Pokażę!" czy "Lawstorant"). Twórca "Symetrii", Konrad Niewolski, powiedział głośne "nie!" w tym temacie i w ramach buntu stworzył swój własny humorystyczny produkt, który miał stać się przełomem.

Francja - dla jednych kraj żabojadów, dla innych ciekawy kulturowo członek Unii Europejskiej. Niektórzy utożsamiają go z Zidanem, a kolejni z Paryżem. I ci spoglądający na świat optymistycznym okiem w tym mieście odnajdą specyficzną magię. Charakterystyczne uliczki, kawiarnie, akordeony w tle, czy Wieża Eiffla, jako centrum wycieczek turystów, wyznaczają aurę najczęściej znaną z filmów. Wszystko kręci się wokół miłości, która jest obecna wszędzie w niejednolitej formie i tym samym, Paryż staje się idealnym, ale również schematycznym miejscem, do obsadzenia bohaterów ckliwego love story.

Ostatnio, ku mojemu niezadowoleniu, coraz częściej możemy przy wejściu do kina zobaczyć plakaty zachęcające nas do obejrzenia najnowszego filmu, który udaje, że jest horrorem. Niestety o tym, że tak naprawdę nim nie jest, rzadko kiedy możemy się domyślać przed wyskrobaniem z portfela kilkunastu złotych i pójściem na seans. Turistas zdecydowanie jest jedną z tych produkcji, które zamiast wzbudzać strach, tworzą u widzów mieszane odczucia nudy i częściowego obrzydzenia, bo producentom wydaje się najwyraźniej, że jak w efekcie końcowym krwi będzie dużo, to wszyscy nagle zaczną się bać.

Z pewnością niejeden fan serii filmów o przygodach najsłynniejszego boksera Hollywood, Rocky'ego, wyraził niemałe zmartwienie faktem o powstaniu kolejnej odsłony kinowej o twardym zawodniku, który zawsze pomimo wszelkich przeciwności losu raz po raz podnosił się do walki. Czy podobnie jak w wykreowanym przez Stallone'a scenariuszu, twarda rzeczywistość nie zdoła powalić mistrza na deski i na ekranach kin nie zawiedzie on wszystkich oczekujących na powrót "Włoskiego Ogiera"?

W pra, pra, zeszłym numerze mogliście przeczytać recenzję "Prestiż" pióra imć Endera, której skłonni byliśmy dać "100% miodu", co zdarza się u nas nieczęsto, ale jak już dajemy, to znaczy, wzdłuż i wszerz, tylko o wysokiej jakości produkcji! Przedostatniego dnia marca bieżącego roku w polskich kinach zawitał kolejny film o iluzji i magicznych sztuczkach - "Iluzjonista" (trzeba było nań czekać prawie caluteńki rok). Czy okazał się lepszy, ciekawszy, bardziej intrygujący, niż prześwietny - zasługujący bezapelacyjnie na "Playback poleca"- "Prestiż" Christophera Nolana? To się okaże, jak myślę, w tekście!

Oto zapowiada się wielka bitwa. Ogromne przygotowania, przeświadczenie o szybkiej wygranej z wrogiem, wśród żołnierzy panuje sielankowy nastrój. Dochodzi do starcia, odważni i waleczni Amerykanie ponownie triumfują. Powiewa flaga, a każdy zachowuje się tak, jakby właśnie wrócił z Disneylandu. Myślisz, że to szybkie streszczenie kolejnego filmu Clinta Eastwooda? Przykro mi, nie tym razem. "Sztandar Chwały" nie ma w sobie niczego z innych filmów o tematyce "jacy to my jesteśmy wielcy".

Czy miałeś kiedyś problemy z bezsennością? Pewnie tak. Jedna noc, dwie, odkrywasz, że ekspres do kawy jest twoim przyrodnim bratem. Ciało powoli odmawia posłuszeństwa - oczy same się zamykają, nogi nie chcą nigdzie cię ponieść. Istny koszmar. Po jakimś czasie zawsze przychodzi upragniony sen. A czy zastanawiałeś się kiedyś, jak to jest nie spać przez calusieńki rok? Jeśli nie, masz do tego doskonałą okazję, a to za sprawą pewnego filmu z 2004 roku pt. "Mechanik" (a.k.a. "The Machinist").

Muszę przyznać, że wszystko, co jest związane z wampirami zwykle może oczekiwać choć krzty zainteresowania z mojej strony. Taki już jestem, że wszystko, co ma kły musi mi się zaraz podobać. Z tego też powodu sięgnąłem po "Zmierzch".

Dlaczego jest tak, że Polacy oceniają rodzimą kinematografię bardzo krytycznie? Patrzą na każdy, chociażby najmniejszy element i potrafią "wygarnąć" go w stosunku do jakości całej produkcji. A jeśli przyjdzie czas na sprawdzenie się w komedii, to tutaj dopiero zaczyna się fala negatywnych recenzji. Później wychodzi na jaw, że idąc do kina na film, by się pośmiać, stosunek widza już od samego początku jest negatywny. Nie dziwią, więc potem komentarze na forach internetowych w stylu - "beznadzieja", "dno", czy też jedno bądź dwugwiazdkowe oznaczenia w specjalistycznych magazynach. Ja jednak, będąc ostatnio w dużym stresie zmieniłem swoje podejście i wybrałem się na "Testosteron", pierwszą polską komedię hormonalną, w celu rozluźnienia starganych nerwów. Zatem, bez wielkich oczekiwań zasiadłem do seansu.

Podejrzewam, że nikt z Was nie marzy o pracy przy kasie w supermarketach typu Real, Kaufland, czy Biedronka, która jest tak blisko. A niby czemu? Że niby niewdzięczna praca, wyzyskują, małe pensje i ogólnie wszystko tam jest "be"? Też tak myślałem, dopóki nie obejrzałem "Pracownika Miesiąca". Doprawdy nie wiem, czy ten film opiera się w stu procentach na ironii i przekręcaniu rzeczywistości, co zapewne miało być zabawne, czy na głupocie twórców, co jest już tylko żałosne.