Filmy

Pomimo wielu przeróżnych plotek krążących między filmowcami, studia filmowe ciągle biorą się za produkcję horrorów religijnych. Przedstawiona tam wizja odwiecznej walki dobra ze złem pokrywa się z wartościami chrześcijańskimi, gdzie po jednej stronie stoją księża egzorcyści, a po drugiej - sam diabeł, wcielony w słabą psychicznie postać. Ten schemat działał skutecznie w latach 70., kiedy to uprzedzeni amerykańscy katolicy (ich liczba była zdecydowanie większa niż dzisiaj) cenili wiarę wysoko, a ich przerażenie było realne, gdy oglądali "Omen" czy "Egzorcystę". Dzisiaj większość widzów wychowana jest na tego typu filmach, więc stworzenie historii oryginalnej i wciągającej jest wyjątkowo trudne. Nikt jednak nie daje za wygraną, gdyż nowe pomysły wciąż nadchodzą. Jednym z nich jest wydany pod szyldem Warner Bros obraz, noszący tytuł "Plaga".

Postać Takashiego Miike jest wyjątkowo popularna zarówno w rodzimej Japonii, jak i reszcie świata. Filmy, jakie kręci są uznawane za brutalne oraz drążące tematy tabu. Parę lat temu na polski rynek wprowadzono "Nieodebrane Połączenie", które na tle stereotypowych horrorów rodem z Azji przedstawiał się niezbyt oryginalnie; szczególnie po tym, jak nasz kraj zalała fala "kręgów", "klątw" i innych bzdetów z tej serii. Postanowiłem więc sięgnąć do korzeni, aby móc sprawdzić, czy rola, jaką przypisują reżyserowi jest słuszna. Dzięki dystrybutorowi Gutek Film, który w roku 2004 wydał na dvd najbardziej chwalony obraz Miike, miałem okazję zbadać to na własne oczy. Chodzi o "Grę Wstępną".

Ręce się pode mną załamały, gdy usłyszałem, że wytwórnia Walt Disney założyła kłódkę na drzwiach studia klasycznej dwuwymiarowej animacji. Zrozumcie mnie - jestem po prostu sentymentalistą. Pomimo wieku, wciąż lubię wracać do takich disneyowskich klasyków jak Tarzan, Lilo & Stich, Planeta Skarbów czy hit nad hity - Król Lew. Filmy, które jako dziecko oglądałem raz po raz i chętnie wracam do nich jeszcze dziś. Obraziłem się wówczas na Disneya, ale nie mogłem zaprzeczyć, że potrafią tworzyć naprawdę piękne i urzekające filmy.

Jedna z najbardziej oczekiwanych premier filmowych tego roku wreszcie trafiła na ekrany kin! Mowa tutaj o trzeciej już części "Piratów z Karaibów". Nie dziwota, skoro pierwsza, jak i druga, zyskały ogromną popularność i odniosły spektakularny (oraz kasowy) sukces. Oczekiwania były duże, ale czy "Na krańcu świata" sprostał wymaganiom i zachwyca widownię tak jak pierwsze dwie odsłony? Mniej, ale to nadal dobry film!

Przeciętny widz, gdy słyszy o gatunku "film szpiegowski", zapewne od razu wyobraża sobie masę niesamowitej akcji czy brawurowe pościgi, w których agenci wywiadów robią, co tylko mogą, aby budżet produkcji poszedł na efekty specjalne. Nie tym razem, moi drodzy. To, co zobaczycie teraz, jest niejako ukazaniem drugiej strony pracy tajnych służb.

Guy Ritchie to ma szczęście. Nie dość, że koleś fajnie się nazywa, jest jeszcze młody (nie dobił nawet czterdziestki), ma ładną kobietę (Madonna) i do tego potrafi kręcić filmy. I to jakie. Z twórczością tego reżysera po raz pierwszy spotkałem się przy okazji kultowego już filmu Snatch., czyli Przekręt. Genialny scenariusz i bardzo dobra reżyseria wykonana w takim nieco oldchoolowym stylu.

Tak to już bywa przy ogólnej komercjalizacji, że gdy jakaś historia dobrze się sprzedaje, to potem robi się z niej filmy, gry, maskotki i ogólnie wszystko, co tylko uda się sprzedać. Nie ma więc nic dziwnego w tym, że parę lat temu najsłynniejsza bohaterka gier komputerowych, Lara Croft, doczekała się ekranizacji swoich przygód. Na całe szczęście, jako reżysera nie zobaczymy tu żadnych partaczy w stylu Uwe Bolla.

Tak to już bywa, że gdy producentom uda się zrobić coś dobrego - grę lub film, to potem tworzony jest sequel. Czy mogło być więc inaczej w przypadku ekranizacji gry Tomb Raider? Jasne i oczywiste jest, że nie kontynuowanie serii byłoby jak zabicie kury znoszącej złote jaja. Trzeba więc trzeba było iść za ciosem i zaangażować Angelinę Jolie do kolejnej części - Tomb Raider: Kolebka Życia.

Jasona Stathama powinien znać każdy miłośnik niezobowiązującego kina akcji. Kiedy po raz pierwszy Guy Richie znalazł go wśród wielu innych młodych aktorów i umieścił w filmie Porachunki nikt nie spodziewał się, iż parę lat później będzie jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy w tzw. rozpierduchach. ;) Kariera tego twardziela rozwijała się dosyć szybko i przez cały ten czas mogliśmy ujrzeć go w takich produkcjach jak Przekręt, Włoska robota, Revolver czy Transporter. Co prawda w większości filmy ze Stathamem w roli głównej ograniczały się do widowiskowych scen walk czy pościgów wypranych kompletnie z jakiegokolwiek porządnego scenariusza. Liczyło się tutaj tylko coraz więcej obitych mord bud guy'ów oraz wielkie wybuchy. Czyli więcej, wyżej, mocniej (chlubnym wyjątkiem był tu m.in. wspominany wcześniej Przekręt)

Nie ma ludzi niezastąpionych, jednak pewien londyński funkcjonariusz policji, Nicholas Angel jest na najlepszej drodze do tego, żeby obalić to twierdzenie. Perfekcyjny w każdym calu i całkowicie oddany ukochanej pracy - z takiego posterunkowego czerpać można tylko same korzyści. Ale czy aby na pewno?

Pobudka. Wczesny ranek. Hotelowy pokój - niewynajęty przez nikogo, żadnych nazwisk - pełna anonimowość. W ręku teczka pełna dolarów, a obok na łóżku ciało martwego agenta FBI. Na podłodze pełno rozbitego szkła i masa niewyjaśnionych rzeczy dookoła, które aż się proszą o to, aby wziąć się za ich rozwiązywanie. Kolejny, zwyczajny dzień superszpiega.

Na książkowym poletku hurtowo pojawiają się coraz to nowe pozycje, mówiące o II wojnie światowej. Podejmowana jest niemal każda tematyka - od najważniejszych bitew, na uposażeniu i broni kończąc. Jednak rzadko kiedy tragedia tamtego wieku przedstawiona jest z perspektywy czynnego uczestnika ówczesnych batalii. Kompania braci jest pod tym względem chlubnym wyjątkiem.

Zaczynam doceniać Marca Forstera jako reżysera filmowego. Najpierw nie był może zbyt oryginalny. Zasłynął dwoma oscarowymi hitami - dramatem "Monster's Ball: Czekając na Wyrok" oraz familijnym wyciskaczem łez, "Marzycielem". Otrzymaliśmy więc w tym okresie dwie różne twarze jednego człowieka. Pokazał jednak, że potrafi całkiem nieźle uchwycić ludzkie emocje i przeżycia, ale również ujawnił się jako twórca alternatywnego świata, w pozbawionym magii świecie dorosłych ludzi. Od tego czasu nie uzyskał żadnej nominacji, ale ponownie żongluje gatunkami. Jego "Zostań" miało znakomity klimat, ale ostatecznie okazało się nieudaną próbą kreacji thrillera psychologicznego á la David Lynch. W maju, na ekranach kin pojawiła się kolejna produkcja reżysera o ciekawym tytule: "Przypadek Harolda Cricka". Co tym razem przygotował nam pan Forster?

Człowiek-pająk po raz trzeci szturmuje wielkie kinowe sale. Poprzednie filmy to przede wszystkim miażdżący sukces komercyjny, zapewne nie inaczej będzie również i tym razem. Ciekawym jest jednak, że trzecia (prawdopodobnie ostatnia) część jest podobno najlepszą z całej trylogii. Podobno.

Woody Allen jest zdecydowanie jedną z najbardziej cenionych osobowości hollywoodzkich. Jego sceptyczne spojrzenie na świat, gderanie na poważne tematy ludzkości, czy też denerwowanie się oraz komentowanie ludzi chodzących wokół, to jedne z najbardziej rozpoznawalnych cech reżysera i każdą z nich wplata jako integralną część do swojego filmu. Nic więc dziwnego, że ma zarówno fanów jak i wrogów, ale na pewno jest postacią zapamiętywaną. W ramach powrotu do przeszłości chciałbym przypomnieć obraz, który Akademia Filmowa nagrodziła aż 4 Oscarami, w tym za Najlepszy Film roku 1977. Mowa oczywiście o "Annie Hall".

Rowan Atkinson, jeden z najbardziej znanych brytyjskich komików, całkiem niedawno oświadczył, iż kończy już z postacią Jasia Fasoli. Decyzję tą wytłumaczył brakiem większej kreatywności w stosunku do bohatera. Twierdzi, że wszystkie pomysły jakie chciał zostały już wykorzystane, a rozwój roli jest w pewnym stopniu niemożliwy do zrealizowania. Złożył taką deklarację, gdy padły pierwsze słowa o kręceniu filmu pełnometrażowego, "Wakacje Jasia Fasoli". Najwyraźniej potencjał się wyczerpał i właśnie ta produkcja miała być zakończeniem pewnego etapu w karierze Rowana Atkinsona. Pozostaje jednak ostateczna próba, w której trzeba będzie przejść przez surowe oko krytyka i przeciętnego widza.

Można go kochać lub nienawidzić, ale nigdy nie przejdzie się koło niego obojętnie. Woody Allen zapisał się w historii kinematografii nie tylko jako cynik, pesymista czy zrzęda, ale również jako baczny obserwator ludzkich zachowań, szczególnie kultury amerykańskiej. Będąc człowiek sędziwego wieku zdołał nam już pokazać wiele spojrzeń na zmieniający się świat, wynajmując do swoich filmów coraz to lepszych bądź bardziej sławnych aktorów. Odkąd jednak opuścił Stany Zjednoczone wena twórcza działa jeszcze mocniej. Po znakomicie przyjętym "Wszystko Gra", przyszła pora na drugi projekt Allena na brytyjskiej ziemi. Jego tytuł to "Scoop - Gorący Temat".

Opuszczone drogi, gdzieś daleko za liniami frontu. Bardzo pilnie strzeżony transport przemierza ścieżki, aby wesprzeć sojusznicze wojska. Wszyscy są doskonale wyszkoleni na wypadek kontaktu z nieprzyjacielem, na który jednak się nie zapowiada. Zaopatrzenie jest bardzo ważne i nawet John McClane, czy inny Rambo nie byłby w stanie zaszkodzić konwojowi. Rambo może i nie, ale daleko, na wzgórzu czai się zamaskowany snajper, który w ciągu paru sekund potrafi rozpętać piekło i wśród ogólnej dezorientacji spokojnie likwidować niczego nie spodziewających się żołnierzy.

Ile razy widzę na początku filmu napis, głoszący o oparciu tegoż na prawdziwych faktach, zaczynam zastanawiać się, która maleńka część wydarzyła się naprawdę, a gdzie zaczyna się granica z czasami bardzo wybujałą fantazją scenarzystów. W wypadku Flyboys miałem wrażenie, że tylko realia i przedstawione samoloty zahaczają w jakimś stopniu o rzeczywistość, a cała reszta jest tak banalna, że życie takiej historii napisać po prostu by nie mogło.

Silent Hill, w szczególności zaś druga część sagi, to wzorcowy przykład tego, jak powinien wyglądać dobry, psychologiczny horror. Pełna niedomówień, niejednoznaczności i intrygujących zagadek saga od zawsze cieszyła się uznaniem krytyków i graczy, których Konami rozkochało zarówno wszechobecną atmosferą grozy, nienagannie zrealizowanym scenariuszem, jak i niepokojącym wydźwiękiem, jaki niosła każda kolejna jej część. Oto jednak po zgwałceniu Dooma, Resident Evil, Bloodrayne i całego wianuszka innych tytułów - Hollywood pochłonęło kolejną ofiarę...