Wstyd słuchać, czyli muzyczne guilty pleasures

Prawdziwa grecka tragedia - doskonale wiemy, że ów obiekt uwielbienia jest fatalnym i obciachowym kawałkiem muzyki, ale mimo to zakładamy słuchawki i po cichu, w konspiracji przed złośliwymi komentarzami, odpalamy sobie nasz ukochany koszmarek. I to jest właśnie guilty pleasure - muzyka wstydliwa, zła, kiczowata, ale mimo to wzbudzająca u nas pozytywne odczucia. z jakichś nie do końca zrozumiałych powodów. (I nie należy mylić tego z pojęciem muzyki tak złej, że aż dobrej - to już trochę inna sprawa)

Pytanie brzmi, co zatem zrobić z tym fantem? Wstydzić się swojej miłości do obciachowych wykonawców i ich dziełek? Udawać, że to słuchanie LMFAO czy Miley Cyrus to tylko tak ironicznie? Oczywiście, że nie! Nie bójmy się złej muzyki, nie bójmy się tandetnych piosenek, nie wstydźmy swojego gustu, jakkolwiek by był dziwaczny. W końcu muzyka nie musi być dobra, by była fascynująca, prawda?

Postanowiłem więc dać dobry przykład - oto moja siódemka popowych utworów, które są złe - i ja doskonale sobie zdaję sprawę, że są złe - ale jednocześnie słucham ich z (wstydliwą) przyjemnością.

Każdy chyba wie doskonale, że will.I.am to muzyczny Hitler i osoba, która za cel postawiła sobie zniszczenie muzyki produkowanie coraz gorszych singli celem znalezienia granicy, po przekroczeniu której przeciętny zespół pop zamienia się w groteskową karykaturę. Muzyka will.I.ama solo i Black Eyead Peas już dawno przekroczyła tę granicę. Ba - zaszła tak daleko, że obeszła ją z drugiej strony i przekroczyła ją znowu, podwójnie, a potem potrójnie. I nagle, spoza tego zalewu koszmarnych wręcz tracków, pojawiło się I Gotta Feeling - prosty, bujający, przyjemny kawałek o grupie ludzi spędzających miło czas. I choć tekst jest głupi, a muzyka nie różni się niczym od setek innych kawałków masowo wypluwanych przez Davida Guettę, to nie potrafię nie ulec jego optymistycznej atmosferze - słuchając tego utworu zwyczajnie wierzę w to, że dziś szykuje się dobra noc.

Losowe linijki:
Fill up my cup (Drink!)
Mazel tov (Lechaim!)

Cher Lloyd jest jedną z uczestniczek jakiegoś talent show z Wielkiej Brytanii. I choć zdarzyło jej się tam pokazać, że naprawdę potrafi śpiewać, to jej debiutancki krążek to głównie wyjątkowo irytujący zlepek połamanych dźwięków, przeciętnego popu i bardzo, bardzo złego rapu w wykonaniu samej wokalistki. Want U Back jednak wyróżnia się tym, że to zwyczajnie cholernie uroczy kawałek, przynajmniej dla mnie - głos Cher jest słodki jak miód, podobnie jej akcent, a to dziwaczne wrrrr samplowane tu i tam tylko dodaje uroku. Co więcej, cała piosenka jest napisana z ciekawej perspektywy. Kojarzycie motyw takiej harpii, która zostawia swojego faceta z błahego powodu, a kiedy widzi go razem z jego nową dziewczyną, robi się zazdrosna i ma pretensje o to do całego świata? Ano, Cher wciela się w taką to przemiłą osobę. I wypada w tej roli aż za dobrze.

Losowe linijki:
You clearly didn't think this through
If what I've been told is true
You'll be crawling back like boo hoo hoo

Ech, Flo Rida należy do tej wąskiej grupy raperów, których natura pozbawiła absolutnie jakichkolwiek znamion osobowości. Szczerze mówiąc, nie tylko nie wiem kompletnie nic o tym gościu, ale nawet nie mam ochoty tego stanu zmieniać. Tak też wypada jego rymowanie - zupełnie bezbarwnie i bez polotu. Paradoksalnie, to tylko służy temu kawałkowi - kolejnemu utworowi o zabawie w klubie, kolejnemu, w którym palce maczał David Guetta i kolejnemu, który zaraża energią i optymizmem. I jasne, Flo Rida jest tu bezjajeczny jak zawsze, całość to wydmuszka o niczym, a takich kawałków leci w stacjach radiowych masa - ale jakimś cudem tutaj mi te wszystkie elementy zagrały ze sobą idealnie, a refren nie może mi wyjść z głowy.

Losowe linijki:
Celebrate coz that's all I know
Tip the groupies taking off their clothes

Ciekawa sprawa z tym kawałkiem. Szczerze mówiąc, całość jest tak dziwaczna, że nie mam zielonego pojęcia, czy ten utwór jest tak niesamowicie zły, czy zwyczajnie tak genialny i wyprzedzający epokę, że nie potrafię go pojąć swoim ograniczonym umysłem. Ta pierwsza opcja jest bezpieczniejsza, więc postawię mimo wszystko na nią. Tyle tu groteskowych linijek, patentów muzycznych kompletnie od czapy czy dziwacznych dźwięków, że brzmi to trochę jak jeden wielki trolling. I nie powiem, jest to na swój sposób fascynujące. Ale nie dbam o to, czy Big Sean nie postanowił właśnie zaśmiać się rynkowi muzycznemu w twarz i zrobić najgorszy utwór pop w historii muzyki dla picu - i tak słucham go zdecydowanie zbyt często. Może to zasługa samplowania klasyku MC Hammera?

Losowe linijki:
Kiss my ass and my anus, ’cause it’s finally famous
And it’s finally soft, yeah, it’s finally solved!

Nicki jeszcze raz - przyznawałem się już do sympatii do niej, czas więc na krok nr 2: pochwała dla tego maksymalnie kiczowatego utworu, który brzmi, jak gdyby panna Minaj stwierdziła, że ma wszystko gdzieś i zamierza nagrać ze cztery różne utwory w ramach jednego kawałka. Nic tu się nie trzyma kupy, obciachowy europop miesza z wokalem w stylu Britney Spears, by nagle ustąpić miejsca stadionowym okrzykom... Wow. Nie mogę się oderwać. Mam wrażenie, że sama Nicki bawiła się podczas nagrywania lepiej, niż ktokolwiek podczas słuchania tego utworu. No, poza mną.

Losowe linijki:
Jump in my hoopty hoopty hoop, I own that
And I ain't paying my rent this month, I owe that

Macie może tego jednego znajomego, który zazwyczaj (całkiem serio) opowiada całkowite pierdoły bez sensu, w związku z czym nikt już się tym nie przejmuje i po prostu nie traktuje już gościa poważnie, starając się tylko czerpać trochę radości z tego bełkotu? Cóż, dla mnie taką postacią w muzyce pop jest właśnie Pitbull. Posłuchajcie tego kawałka - nie wierzę, że ktokolwiek napisał i zrealizował taki komediowy wręcz twór na serio, jeszcze tym bardziej w ramach motywu przewodniego do filmu s-f. To przecież brzmi jak żart, ten skoczny sampel, harmonijka, kompletnie bezsensowny tekst... Monty Python. I mnie to bawi, Back in Time jest tak rozbrajające, że automatycznie klikam repeat.

Losowe linijki:
Despite a big loss, I’d bet it all
And fought blind against the world, Ray Charles

Gwen nie jest złą artystką, jej debiutancka solowa płyta była wręcz bardzo dobra i chętnie ją sobie przypominam od czasu do czasu. Schody zaczęły się przy średnio udanym, kolejnym albumie, a konkretnie absurdalnie złym singlu, Wind It Up. Kompletny bełkot w tekście, dziwaczne sample, no i... jodłowanie. Tak, wszyscy swego czasu drapali się po głowie, co Gwen strzeliło do głowy, żeby wpleść jodłowanie do swojego popowego singla - i moim zdaniem jasne, wyszło tak jak można się było spodziewać (głupio i bez sensu), ale... cholera, jodłowanie! Nie wiem, coś ten kawałek ma w sobie, może to ta dziwaczność, może to ten retro-klimacik, może głos Gwen wyśpiewujący te idiotyczne linijki o nakręcaniu się, kto wie - grunt, że czegoś takiego nie słyszy się często, wobec czego ja niestety czuję się kupiony.

Losowe linijki:
High on the hills with the lonely goatherd, lay-od-lay-od-lay-he-hoo
Yodell back with the girl and goatherd, lay-od-lay-od-low

***

Macie jakieś swoje guilty pleasures? Ostatnia popularność PSY czy polskiego Weekend wskazuje, że chyba nikogo z nas to zjawisko nie omija - pytanie, czy macie odwagę się do tego przyznać...