Pierre jest tancerzem zawodowym w jednym z paryskich teatrów. Pewnego dnia dowiaduje się, że ma poważne schorzenie serca i niebawem umrze. Pogrążony w depresji nie wie, co zrobić. Zostaje sam jak palec i próbując zapełnić czas obserwuje spacerujących ludzi z balkonu swojego mieszkania. Jednak o chorobie Pierre’a dowiaduje się jego siostra Elise. Chcąc towarzyszyć bratu w jego ostatnich chwilach, przeprowadza się do niego wraz ze swoimi dziećmi. Tym samym wspierają się nawzajem oraz szukają tego prawdziwego smaku życia na ulicach Paryża.
Do tej grupy filmów należy również „Hero” w reżyserii Zhanga Yimou. Fabuła filmu opowiada historię Bezimiennego – wojownika o wielkich umiejętnościach w walce bronią białą. Bezimienny odwiedza władcę, który ma największe szanse na zjednoczenie siedmiu zwaśnionych królestw w jedno Cesarstwo Chin, tym samym zasiadając na imperatorskim tronie. Monarcha królestwa Qin był najokrutniejszy w dążeniu do zjednoczenia państwa, dlatego wśród ludności zyskał sobie miano tyrana, zaś inni królowie uważali go za zagrożenie. Na życie władcy czyhali skrytobójcy – by ktokolwiek mógł się do niego zbliżyć, musiał najpierw przynieść miecze trzech najbardziej zajadłych i zarazem najgroźniejszych wojowników, którzy pragnęli śmierci monarchy. Pewnego dnia główny bohater przychodzi do króla; ma ze sobą trzy nietypowe podarunki – oręż Nieba, Śnieżynki i Złamanego Miecza – wyżej wspomnianych skrytobójców. Zgodnie z królewskim dekretem, ten, kto przyniesie rynsztunek trójki wojów – symbol ich śmierci – będzie mógł zbliżyć się do władcy na dziesięć kroków oraz opowiedzieć władcy szczegóły. Bezimienny jest bohaterem luźno bazującym na historycznej postaci Jinga Ke, co tłumaczy jego determinację w dążeniu do spotkania z władcą…
Akcja „Snu Kasandry” przenosi nas do dzielnic Londynu zamieszkiwanych przez angielską klasę robotniczą. Głównymi bohaterami są dwaj bracia, Ian i Terry. Mimo że są połączeni więzami krwi, to różnią się od siebie diametralnie. Ian to ambitny, szukający stabilizacji w życiu osobistym i zawodowym człowiek. Aktualnie pomaga swojemu podstarzałemu ojcu w prowadzeniu restauracji. Natomiast Terry to rodzinny i wrażliwy mechanik samochodowy nie posiadający wyrafinowanych planów na przyszłość i będący nałogowym hazardzistą. Pewnego dnia obydwie postacie potrzebują w szybkim terminie ogromnych sum pieniężnych. Bracia zwracają się więc o pomoc do swojego bogatego wujka Howarda. Zgadza się on na pożyczkę dla swoich siostrzeńców, ale pod jednym warunkiem – jej spłata ma polegać na zabiciu inspektora finansowego, który ma dowody, dzięki którym może umieścić Howarda w więzieniu na ładnych parę lat. Co zadecydują bracia postawieni w sytuacji kryzysowej?
„Człowiek, który powiedział, że jestem w czepku urodzony, miał świętą rację. Ludzi przeraża to, jak wiele w życiu zależy od szczęścia i jak wiele pozostaje poza naszą kontrolą. Podczas gry w tenisa zdarza się, że piłka uderza w górną krawędź siatki i balansuje przez chwilę, nim spadnie na jedną lub drugą stronę kortu. Przy odrobinie szczęścia ląduje po stronie przeciwnika i wygrywasz. Innym razem spada na twoje pole i przegrywasz.”
„Człowiek, który powiedział, że jestem w czepku urodzony, miał świętą rację. Ludzi przeraża to, jak wiele w życiu zależy od szczęścia i jak wiele pozostaje poza naszą kontrolą. Podczas gry w tenisa zdarza się, że piłka uderza w górną krawędź siatki i balansuje przez chwilę, nim spadnie na jedną lub drugą stronę kortu. Przy odrobinie szczęścia ląduje po stronie przeciwnika i wygrywasz. Innym razem spada na twoje pole i przegrywasz.”
Akcja „Snu Kasandry” przenosi nas do dzielnic Londynu zamieszkiwanych przez angielską klasę robotniczą. Głównymi bohaterami są dwaj bracia, Ian i Terry. Mimo że są połączeni więzami krwi, to różnią się od siebie diametralnie. Ian to ambitny, szukający stabilizacji w życiu osobistym i zawodowym człowiek. Aktualnie pomaga swojemu podstarzałemu ojcu w prowadzeniu restauracji. Natomiast Terry to rodzinny i wrażliwy mechanik samochodowy nie posiadający wyrafinowanych planów na przyszłość i będący nałogowym hazardzistą. Pewnego dnia obydwie postacie potrzebują w szybkim terminie ogromnych sum pieniężnych. Bracia zwracają się więc o pomoc do swojego bogatego wujka Howarda. Zgadza się on na pożyczkę dla swoich siostrzeńców, ale pod jednym warunkiem – jej spłata ma polegać na zabiciu inspektora finansowego, który ma dowody, dzięki którym może umieścić Howarda w więzieniu na ładnych parę lat. Co zadecydują bracia postawieni w sytuacji kryzysowej?
„Once” jest opowieścią o pewnym irlandzkim muzyku, który zarabia na życie reperując odkurzacze w sklepie swojego taty. W wolnych chwilach bierze jednak gitarę, wychodzi na ulice Dublina i śpiewa swoje autorskie utwory przechodniom. Pewnego dnia spotyka pochodzącą z Czech pianistkę, która stara się zarobić pieniądze sprzedając kwiaty. Wkrótce para zaprzyjaźnia się i razem z resztą znajomych zakładają zespół. Wspólnie nagrywają materiał demo i wysyłają do wytwórni płytowej z nadzieją, że szefom spodoba się nagrany repertuar. W trakcie pogoni za własnymi marzeniami, chłopak i dziewczyna poznają się wzajemnie i zwierzają się z nieszczęśliwych miłości.
Scenariusz filmu opiera się na autentycznej historii. Jak się później okazało powiązania są dość luźne, ale nie zmienia to faktu, że „Dług” jest najbardziej realistycznym filmem, jaki kiedykolwiek oglądałem. Adam i Stefan to dwaj młodzi i ambitni przedsiębiorcy. Chcą zacząć rozprowadzać w Polsce skutery po niskiej cenie, jednak bank nie chce udzielić im kredytu z powodu braku gwarancji. Nieoczekiwanie Stefan spotyka swego dawnego kumpla – Rosjanina Gerarda (genialnie zagranego przez Andrzeja Chyrę). Gerard okazuje się być nadziany i wyciąga do chłopaków pomocną dłoń obiecując im znalezienie gwaranta. Jego propozycja nie wygląda ciekawie, dlatego Adam i Stefan ją odrzucają. Problem polega na tym, że Gerard żąda wyrównania „własnych kosztów”. Rodzi się dług, który rośnie każdego dnia, a Gerard nie jest człowiekiem, który traktuje dłużników ulgowo.
Film jest w zasadzie podzielony na dwie części, które są ze sobą spójne za sprawą głównego bohatera. Chris Pratt (którego gra całkiem przekonujący Joseph Gordon-Levitt) jest szczęśliwym chłopakiem. Polegając na własnych zdolnościach, ale także na pokaźnych finansach rodziny, zdobył to, o czym jego rówieśnicy mogliby tylko pomarzyć. Jest gwiazda hokeja, ma sportowy samochód i niczego sobie dziewczynę. Jak to jednak często w filmach bywa, kiedy na początku ma się wszystko, to bardzo łatwo można to stracić. Tak jest i tym razem – brawura głównego bohatera doprowadza do zderzenia z kombajnem na wiejskiej drodze. Dwójka przyjaciół chłopaka ginie, jego towarzyszka zostaje poważnie ranna, a on sam doznaje urazu mózgu. Od teraz ma olbrzymie trudności z zapamiętaniem czegokolwiek, musi nastawiać sobie bez przerwy budziki w zegarku i spisywać podstawowe czynności w notesie. Często też bez zahamowań mówi to, o czym akurat myśli, nawet jeśli jest to coś nieodpowiedniego (chociażby chwalenie się terapeutce, że chciałoby się z nią przespać). Chris, którego życie uległo kompletnemu paraliżowi, zostaje przydzielony przez klinikę przystosowywania do życia jako współlokator niewidomego Lewisa. Razem planują otworzyć własny bar, ale po kolei… Póki co, nasz były gwiazdor żyje z pieniędzy rodziciela, ale nocami dorabia sprzątając mały bank, w którym co rok przechowywane są pieniądze ze żniw. Ta właśnie placówka staje się celem rabunku niejakiego Gary’ego Spargo, który próbuje wciągnąć Pratta w swój niecny plan.
The Brave One to najnowszy film w reżyserii Neila Jordana opowiadający o dramatycznych losach Eriki Bain. Bacznej obserwatorki życia w mieście, będącej kimś w rodzaju świadka piękna i brzydoty Nowego Jorku. Pracuje jako spikerka radiowa, prowadzi własną audycję, w której analizuje historię zmieniającego się miasta, jej mieszkańców, niknących pod gruzami drapaczy chmur. Erica wiedzie spokojne życie, posiada wszystko, czego do szczęścia potrzeba kobiecie – ma kochającego chłopaka, własne mieszkanie, znakomitą pracę, jest sławna i szanowana przez ludzi.
Film w reżyserii Petera Berga otwiera świetna czołówka, która wprowadza nas w historię Arabii Saudyjskiej i jej relacji ze Stanami Zjednoczonymi. Dowiadujemy się, jak na półwyspie arabskim pojawiło się nowe państwo, Królestwo Arabii Saudyjskiej, i jak zaraz po powstaniu państwa trysnęła ropa. Czarne złoto zapoczątkowało niezwykle „przyjacielskie” relacje ze Stanami Zjednoczonymi. I jakim szokiem był kryzys energetyczny na początku lat 70. Ropa stała się sprawą bezpieczeństwa narodowego USA. Mimo że taka czołówka sugeruje pasjonującą fabułę kręcącą się wokół dużej polityki, to niestety, ma jedynie walory edukacyjne i wizualne.
Od pierwszej minuty filmu poznajemy taką właśnie postać. Jest to Bob Maconel, pracownik dużej korporacji. Wykonuje on nudną robotę, która nie daje zbyt wielkich możliwości twórczych i mało kogo może satysfakcjonować. Takiemu komuś jednak dużo nie trzeba – samotny, w domu rozmawia tylko z własną rybką w akwarium (swoją drogą, świetny jest motyw z personifikacją tego cwanego zwierzaka), a po pracy, zamknięty we własnych czterech ścianach, oddaje się swojemu hobby. Niezbyt przystojny, mało wygadany, chciałby tylko spokojnie przeżyć swoje dni. Z niewiadomych powodów każdy się go jednak czepia. Jego przełożony jest wyjątkowo wrednym chamem, który gnoi go przy każdej okazji. Współpracownicy albo są niewdzięcznikami, którzy potrafią wbić nóż w plecy, albo typami uwielbiającymi włazić szefowi w rzyć. Co więc myśli sfrustrowany człowiek? „Takim to tylko kulkę w łeb!”. No i proszę bardzo – Bob po kryjomu wyciąga raz za razem swój rewolwer i ładuje do niego kule. „Pierwsza dla biurowej maskotki, druga dla…”; ale gdy odliczanie dochodzi do sześciu, Maconelowi za każdym razem drżą ręce – wie, że ostatni nabój jest dla niego samego, po takiej zbrodni nie da się w żaden inny sposób uniknąć kary. Za którymś razem upuszcza ten felerny pocisk i gdy schyla się po niego pod biurko, nad jego głową rozpoczyna się rzeź. Bo oto niejaki Coleman wpadł na podobny pomysł. Popełnił jednak błąd, bo jedna z jego ofiar stała tyłem i źle ją rozpoznał. Zamiast zabić wredną Paulę, postrzelił piękną Vanessę, której uśmiech rozpromieniał całe biuro. Dwóch maniaków rozpoczyna kłótnię, po czym nasz bohater śmiertelnie rani mordercę z własnej broni i… staje się bohaterem. Zbyt wdzięczna nie jest mu jednak uratowana kobieta, którą kula godziła w kręgosłup i przyprawiła o niemalże całkowity paraliż. Jeszcze wczoraj doskonała i uwielbiana, dziś nie mogąca poruszyć żadną kończyną, prosi Boba o zakończenie jej cierpień.
Sprawdzając noty w różnych serwisach byłem niezmiernie zdziwiony, że „Revolver” został wyceniony tak nisko. Za to recenzje użytkowników serwisu IMDb w dużej większości pokrywały się z moją opinią. Obraz Guya Ritchiego po prostu nie usatysfakcjonował publiki, którą zadawalają tylko maksymalnie spłycone komercyjne badziewia. Podejrzewam też, że duża część widzów po prostu nie zaakceptowała klimatu „Revolvera”, bo jest on odmienny od poprzednich dzieł reżysera, czyli „Porachunków” oraz „Przekrętu”. Bo rzeczywiście to zupełnie inny styl, rzekłbym trochę bardziej „hollywoodzki”, ale jest to styl, który mnie osobiście bardzo przypadł do gustu.
Alan Johnson jest szanowanym i cenionym nowojorskim dentystą. W jego gabinecie pojawia się zawsze mnóstwo pacjentów, którzy chwalą sobie jego usługi. Gdy godziny pracy się kończą, Alan wraca do domu, aby uściskać żonę i spędzić czas z dziećmi. Jego życie byłoby szarym i jednostajnym ciągiem powtarzających się wydarzeń, gdyby nie spotkał swojego dawnego przyjaciela z czasów college’u, Charliego. Oboje zaczynają odświeżać starą znajomość, gdy w pewnym momencie Alan zauważa u przyjaciela niecodzienne zachowanie. Okazuje się, że Charlie pozostał całkiem sam. Jego rodzina zginęła w atakach terrorystycznych 11 września, a on sam pogrążony w depresji izoluje się od otaczającego go świata, spędzając całe dnie na słuchaniu muzyki lub graniu w „Shadow of the Colossus”. Za cenę pogorszenia stosunków z własną rodziną, Alan stara się pomóc staremu przyjacielowi.
Nie do końca rozumiem, po co odgrzewać nie całkiem jeszcze wystygłego kotleta. Co innego, gdy chodzi o pracę przy naprawdę starych, ale ambitnych obrazach – bo można dodać efekty, popracować nad całością przy użyciu nowych technik i odświeżyć tytuł. Ciężko mi się tu jednak z pewnością wypowiadać, bo oryginalnego „Niewidzialnego” nie miałem okazji zobaczyć, wiem jednak tyle, że zebrał w miarę średnie oceny – ot, nic specjalnego. Nie sądzę też, żeby jego „powtórka” cieszyła się większą sławą.
Roy Neary wyrusza wieczorem swoją furgonetką, aby zbadać przyczynę zakłóceń energetycznych w stanie Indiana. Podczas podróży, jego statek zostaje oświetlony przez niewiarygodnie jasne światło. Elektryka wokół wysiada, samochód wariuje. Wkrótce wariuje też sam Roy. Opętuje go wizja góry o charakterystycznym kształcie, lecz biedak nie jest w stanie przypomnieć sobie gdzie ją widział. Wie jednak jedno – musi się tam dostać za wszelką cenę. Musi! W podobną obsesję wpada jeszcze kilkunastu Amerykanów, w tym Jillian Guiler, która w niezwykłych okolicznościach traci kilkuletniego syna. Tymczasem w całej Ameryce ludność obserwuje najdziwaczniejsze zjawiska świetlne.
Zbuntowana nastolatka – Rachel – jest piątym kołem u wozu dla swojej matki Lilly. Dziewczyna ciągle sprawia problemy, a rodzicielka nie potrafi jej do końca ani zaufać, ani zrozumieć. W ramach odpoczynku (oraz pewnej resocjalizacji) Lilly postanawia wysłać córkę do swojej matki, Georgii, która mieszka w małym, spokojnym miasteczku w Idaho. Babcia oczywiście nie jest zadowolona z zachowania wnuczki i chce je jak najszybciej zmienić poprzez wpajanie reguł, według których sama żyła (i wychowywała swoją córkę). Nastoletnia Rachel ma jednak solidne wytłumaczenie na swoje zachowanie i zawiadamia, iż w wieku 12 lat była molestowana przez ojczyma. Problem polega na tym, że Lilly nie potrafi w te słowa uwierzyć.
Lot 93 jest próbą odtworzenia tego, co działo się w samolocie linii United Airlines 93. Zaczyna się niepozornie od przygotowań do lotu, wszyscy pasażerowie przechodzą przez bramki, wręczają bilety, usadawiają się na swoich miejscach. Wśród około 40 pasażerów naszą szczególną uwagę zwracają cztery osoby, na oko w wieku 20-25 lat, którzy po pewnym czasie od startu samolotu zgotują reszcie pasażerów istne piekło.
Carter Webb pisze scenariusze do niezależnych produkcji typu „soft core porn”. Nie zarabia kokosów, ale nie obchodzi go to, gdyż jest zabójczo zakochany w Sofii, znanej aktorce. Pewnego dnia cały jego świat się wali, gdyż dziewczyna zrywa z nim. Chłopak popada w załamanie emocjonalne. Chcąc odpocząć od wielkomiejskiego życia w Los Angeles, przenosi się do swojej, rzekomo umierającej, babci na przedmieścia Detroit. Tam zaprzyjaźnia się z jej sąsiadką, Sarą, która również przechodzi ciężki okres.
Poquelin, wraz ze swoją aktorską trupą, przybywa do Paryża. Pełni wigoru i młodzieńczej energii, wystawiają mnóstwo sztuk w wynajętym teatrze dla wyższych sfer. Nie zdołali jednak przyciągnąć odpowiedniej ilość tłumów i Molier zostaje aresztowany za niepłacenie comiesięcznych należności. Z więzienia uwalnia go arystokratyczny lord Jourdain, który oferuje mu układ. W zamian za spłacenie długu, Jean-Baptiste musi nauczyć go sztuki aktorstwa oraz pisarstwa, aby mógł walczyć o względy młodej acz owdowiałej markizy Célimène. Tym samym główny bohater przywdziewa strój rzymsko-katolickiego księdza i przedstawia się jako pan Tartuffe. Przebywając na tej posiadłości, spotyka starszą od siebie Elmirę, w której zakochuje się od pierwszego wejrzenia.
