Dramat

Niewdzięczny obowiązek czytania lektur zaprowadził mnie kiedyś (zapewne także i Ciebie) do "Zbrodni i kary". Od tamtej pory Fiodor Dostojewski kojarzył mi się tylko ze potrzebą większego wysilania mózgu niż przy innych książkach. Dopiero film "Bracia Karamazow" Petra Zelenki skłonił mnie do ponownego pochylenia się nad twórczością pisarza.

Kariera przyjaciół po "Przyjaciołach" nie była aż tak spektakularna jak mogło się wydawać. Nie zrozumcie mnie źle, miliony aktorów oddałoby wszystko, by znaleźć się na ich miejscu, ale swego czasu ci ludzie byli przecież na językach wszystkich. Swoje własne seriale dostali między innymi Matt LeBlanc (i to dwa, w tym marnego Joeya), Courtney Cox i Matthew Perry. Co ciekawe, wszystkie utrzymane w dość zbliżonej stylistyce. 

To może zabrzmieć nieco dziwnie, ale właśnie uświadomiłam sobie, czego szukam w filmach i serialach. Od dawna, pewnie już od jakiegoś pół roku, nie obejrzałam filmu. Seriale zaczęły mnie nudzić, ale odkryłam Rectify. I wiem już, że w treściach audiowizualnych szukam... Książkowości. Dobry serial powinien choć trochę być jak dobra książka.

Jeśli Amerykanie postanowią zrobić własną wersję "Dereka", to uroczyście obiecuję, że pojadę do Stanów, znajdę tego, kto wpadł na ten pomysł i zrobię mu coś złego. Jeszcze nie wiem co, ale "Derek" nie zasługuje, by potraktowano go plastikowymi aktorami i przewidywalnymi, ckliwymi momentami. "Derek" to jedna z najpiękniejszych serii w ostatnich kilku latach.

Historycznie i kulturowo, najnowszy obraz Gusa van Santa to ważny film. W sposób symboliczny rozlicza się z przeszłością Stanów Zjednoczonych, kiedy wśród obywateli szerzyła się homofobia i strach przed demoralizacją dzieci w szkołach. Obywatel Milk to również kolejna pozycja o charakterze homoseksualnym, która realnie liczy się w tegorocznym oscarowym wyścigu. A szanse na zdobycie statuetki są większe niż można przypuszczać.

Hollywood uczy nas wciąż czegoś nowego. Wiele osób zapewne żyje w świadomości, że tajnym agentom komputery nigdy się nie zawieszają, a wszystkie aplikacje chodzą wolno tylko wtedy, kiedy jest to potrzebne do budowania napięcia. Inna ze złotych zasad, które często obserwujemy w przeróżnych kryminałach i thrillerach mówi o tym, żeby nigdy nie podchodzić zbyt osobiście do ciemnych interesów i nie mieszać gangsterskiego życia z prywatnym, bo to zazwyczaj źle się kończy. Tym razem jednak mamy okazję być świadkami umoralniania "tego złego" przez "to dobre".

Już teraz z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że "Nasza Klasa" jest na mojej prywatnej liście najlepszych filmów 2008 roku. Debiutanckie dzieło Ilmara Raaga wzbudza w widzu to, co powinien wzbudzać każdy film, a czego od dłuższego czasu brakuje większości popularnych produkcji. Wywołuje w widzu emocje, masę uczuć, nawołuje do przemyśleń i zastanowienia się. Bo każdy z nas może mieć z produkcją Raaga więcej wspólnego, niż chciałby mieć.

Iran. Kraj - zależnie od mapy - leżący na Bliskim Wschodzie lub na kontynencie Australia. Irańczycy to fanatyczni muzułmanie, którzy wybrali oszalałego prezydenta, by ten poprowadził ich naród ku zniszczeniu Izraela i Stanów Zjednoczonych. I przy okazji zaopatrzył państwo w broń jądrową.

Cedric Klapisch to jednak wyjątkowy artysta. Mimo iż w Polsce jest głównie znany dzięki dwóm częściom Smaków życia, to już nawet dzięki tym produkcjom można odkryć zamiłowanie reżysera nie tylko względem uroku metropolii, ale przede wszystkim do refleksji nad codziennym życiem, które niekoniecznie musi być nudne i szare. Te komedie analizowały przede wszystkim relacje międzykulturowe i próbowały odkryć tajemnicę optymistycznego i lekkodusznego spojrzenia na świat. W swoim najnowszym filmie, Niebo nad Paryżem, twórca w dalszym ciągu prezentuje podobną tematykę, zmieniając nieco ton obrazu.

Któż z fanów "kina orientalnego" nie zna takich filmów jak: "Dom latających sztyletów", "Przyczajony tygrys, ukryty smok" czy "Klasztor Shaolin"? Te produkcje stanowią kanon gatunku, który - prócz miłośników dalekowschodniej, starożytnej kultury - gromadzi przed ekranami także entuzjastów kina akcji.

Zaznaczam, że poniższa recenzja będzie wyjątkowo subiektywna. Jestem ogromnym wielbicielem dzieł zarówno filmowych, jak i książkowych Woodiego Allena. Każdy jego obraz, nawet jeśli jest przykładem spadku formy reżysera, stanowi ciekawą analizę wielu tematów. Fakt, poszczególne motywy powtarzają się w wielu jego filmach, ale to cały urok allenowskich produkcji. Dlatego czytając recenzje "Snu Kasandry" w rodzimych czasopismach specjalistycznych odrobinę się zląkłem, szczególnie, że większość tych opinii wskazywała właśnie ten film jako jeden ze słabszych obrazów nowojorskiego reżysera. Na szczęście ja tego nie odczułem.

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Zaznaczam, że poniższa recenzja będzie wyjątkowo subiektywna. Jestem ogromnym wielbicielem dzieł zarówno filmowych, jak i książkowych Woodiego Allena. Każdy jego obraz, nawet jeśli jest przykładem spadku formy reżysera, stanowi ciekawą analizę wielu tematów. Fakt, poszczególne motywy powtarzają się w wielu jego filmach, ale to cały urok allenowskich produkcji. Dlatego czytając recenzje "Snu Kasandry" w rodzimych czasopismach specjalistycznych odrobinę się zląkłem, szczególnie, że większość tych opinii wskazywała właśnie ten film jako jeden ze słabszych obrazów nowojorskiego reżysera. Na szczęście ja tego nie odczułem.

Gdyby nie oscarowa nominacja, Polska nie usłyszałaby o tym filmie. Piękna, akustyczna piosenka śpiewana na dwa głosy przez Glena Hansarda i Marketę Irglovą była jedyną szansą dla "Once" na zdobycie prestiżowej w świecie filmowym statuetki. Parę tygodni po ogłoszeniu oficjalnej nominacji, Akademia chciała zdyskwalifikować utwór, gdyż nie był on napisany specjalnie pod film. Tak się jednak nie stało i "Falling Slowly" nic nie powstrzymało przed zgarnięciem nagrody. Historia tej piosenki jest pewnie jeszcze dłuższa (wcześniej Glen Hansard grał ją wraz ze swoim zespołem The Frames), lecz to wydarzenie utwierdziło polskiego dystrybutora - Gutek Film - w przekonaniu, że "Once" powinno pojawić się na polskich ekranach.

Krzysztof Krauze. Nie wiem czemu, ale nazwisko wydaje mi się idealnie pasować do osoby reżysera. Ponieważ niezbyt często oglądam polskie filmy, nie przypominam sobie, abym oglądał coś jeszcze poza "Długiem", ale wiem jedno - szereg nagród, jaki zdobył ten obraz, został przyznany jak najbardziej słusznie.

Film sprzed dwóch lat, "Plan doskonały", pokazał mi, że perfekcyjny skok to taki, w którym sprawcy nie da się wyłonić spośród sporej grupy niewinnych ludzi, z których każdy zdaje się mieć alibi. Wcześniej Quentin Tarantino we "Wściekłych psach" obmyślił koncepcję napadu, gdzie członkowie nawzajem się nie znają. Miało to zapobiec ewentualnemu "wsypaniu" wspólników. Niestety, w tym przypadku nie wyszło. Idźmy więc dalej, co zrobić, aby uniknąć wpadki? Scott Frank, scenarzysta m.in. "Raportu mniejszości", w swoim debiucie reżyserskim stosuje nową metodę rabunku. Pokazuje nam "Świadka bez pamięci".

Czy doświadczyliście kiedykolwiek panicznego lęku przed otwartą przestrzenią? Takiego, że ugięły się wam kolana oraz a krew zapulsowała w skroniach na dźwięk kroków, dobiegających tuż zza waszych pleców? Znacie to uczucie? Z pewnością jest to lęk, niepokój przed zagrożeniem, przed tym, co się może wydarzyć. Spoglądając śmierci prosto w oczy, człowiek zazwyczaj walczy bądź poddaje się temu co nieuniknione. A jak jest w tym przypadku?

Kiedyś mieliśmy kocioł bałkański (i w pewnym sensie nadal mamy), teraz zaś wzmożoną uwagę świata przyciąga sytuacja na Bliskim Wschodzie. Na tej pustyni chaosu i anarchii, Królestwo Arabii Saudyjskiej jawi się jako oaza spokoju i nowoczesności.

Spokojny człowiek to taka osoba, która wydaje nam się cicha, niewyrażająca żadnych skrajnych emocji. Pozbawiona agresji, nie wybucha nagle w stresowych sytuacjach. Ale co, jeśli ktoś jest taką opóźnioną bombą zegarową? Tłumi w sobie prawdziwe uczucia i w którymś momencie może po prostu eksplodować. Ze skutkami tragicznymi dla całego otoczenia.