Horrory

Dla jednych jest horrorowym odpowiednikiem Quentina Tarantino, odważnym i bezkompromisowym twórcą, inteligentnie łączącym w jedną całość dziesiątki swoich inspiracji. Dla innych diabłem wcielonym i hałaśliwym kaszaniarzem, kręcącym tanie exploitation.

W Hiszpanii powstają najlepsze horrory i dlatego przygotowałem ranking najciekawszych z nich, które znajdziecie w Onet VOD. Wszystkie są warte poznania, a tylko „Słodkich snów” i „[REC] 3: Geneza” okazują się płatne – resztę obejrzycie za darmo!

Uwaga! Tekst zawiera fragmenty zdradzające treść filmu.

Jak mówi wielu, co film już widziało – Kwarantanna to nawet nie remake, to jest KSERO hiszpańskiej produkcji. Wszystko jest tutaj niemal identyczne, począwszy od przebiegu akcji, na identycznie wyglądających scenach kończąc. Co ciekawe, [REC] w amerykańskich kinach nie pojawił się w ogóle. Kilku ludzi na górze doszło najwyraźniej do wniosku, że można na świetnym pomyśle zgarnąć naprawdę duże pieniądze, nawet po wykupieniu od Hiszpanów praw do zrobienia identycznej kopii filmu. A co na to Amerykanie? Cóż, naród McDonalda jest jak najbardziej ucieszony, klepiąc się po swoich tłuściutkich brzuszkach. Powód jest tak prozaiczny, że aż żałosny – koledzy zza oceanu po prostu nie lubią czytać w kinie napisów! To niestety jedyny fakt, dla którego [REC] nie doczekał się premiery w Ameryce. Śmieszne? Ale i prawdziwe.

12-letni Oskar jest codziennie szykanowany przez swoich rówieśników w szkole. Przez to zamyka się w sobie, nie ma przyjaciół i chodzi cały czas smutny. Gdy nikt nie patrzy, odgrywa sam ze sobą scenkę, w której mści się na swoich prześladowcach. Pewnego dnia spotyka Eli, 12-letnią bladą dziewczynkę ukazującą się zawsze wtedy, gdy jest ciemno. Zaczyna rodzić się między nimi głębsze uczucie. Okazuje się jednak, że Eli jest żądnym krwi wampirem. Czy ta wiadomość zburzy narastającą przyjaźń między parą młodych nastolatków?

Ben Carson zrezygnował z pracy w policji po tym, jak przypadkiem zastrzelił jednego ze swoich kolegów. Od tamtej pory zaczął popadać w alkoholizm, a żona wraz z dziećmi go zostawiła. Teraz główny bohater próbuje stanąć na nogi. Przyjmuje pracę jako stróż nocy w doszczętnie spalonym 5 lat temu domu handlowym Mayflower i pilnuje, aby nikt nie dostał się na jego teren. W trakcie jednego z nocnych obchodów, Ben zauważa odciski dłoni na każdym z luster. Wkrótce odkrywa przerażającą prawdę i rozpoczyna gonitwę z czasem, aby uratować swoich najbliższych.

Moim zdaniem jest to pozycja obowiązkowa dla każdego amatora horrorów. Ta inspirowana sławną powieścią Stokera niema ekranizacja to najlepszy przykład na to, że świetny film potrafi przetrwać niemal cały wiek, wciąż będąc na ustach wielu tysięcy fanów. Nosferatu zachwycił mnie swoją prostotą, łatwością reżysera w ukazaniu tytułowej postaci, a jednocześnie nadaniu mu niebotycznie wysokiej realności. Nie ma tutaj żadnego przerysowania krwiopijcy, z jakimi mogliśmy spotkać się w „Królowej Potępionych” czy w „Wywiadzie z Wampirem”. Max Schreck grający wampira to dla mnie jedna z najbardziej przekonywujących ról, jakie dane mi było zobaczyć. Nie potrzebował do tego ani dźwięku, ani efektów specjalnych. Potrafił zamrozić krew w żyłach widzów samym swoim spojrzeniem… Symfonia grozy to dla mnie najlepszy horror starej dekady, jednocześnie, zaraz obok „Metropolis”, najlepszy film niemy w historii kina. Jak już wcześniej wspomniałem, pozycja obowiązkowa zarówno dla fanów horrorów, jak i niemej filmografii. Film niezniszczalny, nieśmiertelny i nie starzejący się. Wszystko za sprawą genialnego Schrecka, któremu do teraz należą się owacje na stojąco.

W Domu Handlowym Dreampia doszło do tajemniczego pożaru, który pochłonął praktycznie cały budynek. Później przez cały rok intensywnie pracowano nad jego odbudową. Teraz, Dreampia ma zostać ponownie otwarta na czele z nowymi szefami zarządu. Woo Yeong-min, były policjant, znajduje tam posadę szefa ochrony, aby zapomnieć o przeszłości, która każdego dnia go prześladuje. Dochodzi jednak do tragicznych wydarzeń. Jedna z pracownic, Choi Mi Jeong zostaje znaleziona martwa z poderżniętym gardłem w jednej z toalet. Obok leżało narzędzie zbrodni, więc policja uważa, że było to samobójstwo. Wkrótce pojawia się kolejna ofiara i służby zaczynają szukać seryjnego mordercy. Na razie mają tylko jeden wspólny mianownik – wszystkie zabójstwa zostały dokonane przed lustrem w centrum handlowym.

Zawód fotografa nie wydaje się być zbyt pasjonującym zajęciem. Drzewka, krzaczki, zachód słońca… wszystko uwiecznione w pamięci aparatu, zupełnie nikomu niepotrzebne. Co jednak, jeżeli na jednym z takich, z pozoru niechcianych i zupełne do siebie podobnych zdjęć, znajdujemy coś, co wcale nie powinno zostać na nim uwiecznione? W takiej sytuacji zostaje postawiony Leon – nowojorski fotograf, który trafia na ślad makabrycznej zbrodni, a ta jest zaledwie czubkiem góry lodowej przerażających wydarzeń, jakie mają miejsce niemal od początku istnienia ogromnego miasta.

Na kartach „Ręki mistrza” zapisana jest poruszająca, zaskakująca i pięknie opowiedziana historia pewnego budowlańca, który zdobywa paranormalne zdolności. Brzmi banalnie? Zaufajcie mi – to tylko tak wygląda. Ale po kolei. Edgar Freemantle jest, a de facto był, szefem firmy budowlanej. W życiu nie miał lekko – trudne początki Freemantle Company, kredyty. Mimo tych problemów nie stracił głowy i jakoś sobie ze wszystkim poradził. Oczywiście wspierały go żona i dwie córki. Następnie jego życiowa sinusoida wystrzeliła w górę – firma zaczęła dobrze prosperować i przynosić ogromne zyski. To był szczęśliwy okres dla Edgara. (Wiem, wiem. Mamona szczęścia nie daje. Posłużę się jednak sentencją ze znanego polskiego filmu: „Pieniądze to nie wszystko, ale wszystko bez pieniędzy, to ch…”).

Mun straciła wzrok, gdy miała 2 lata. Nie poddała się jednak i starała się normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Została nawet skrzypaczką w orkiestrze zrzeszającej ludzi niewidomych. Pewnego dnia otrzymała szansę od losu, aby znowu widzieć. Przechodzi skomplikowaną operację rogówki. Efekt końcowy jest pozytywny. Dziewczyna z powrotem odzyskuje wzrok i odkrywa świat na nowo za pomocą kolejnego zmysłu. Wkrótce odkrywa, że zaczyna widzieć więcej niż przeciętni ludzie – Mun za pomocą nowych oczu zauważa zmarłych.

Filmy z poniższej listy zostały wybrane z najlepszej pięćdziesiątki horrorów umieszczonej na największym portalu filmowym na świecie Internet Movie Database. Kolejność jest przypadkowa.

Czwórka przyjaciół przyjeżdża do opuszczonej fabryki na Dolnym Śląsku, w której rok temu zaginął brat jednej z uczestniczek wyprawy. Postanawiają zbadać sytuację i natrafiają na szpital psychiatryczny, gdzie akurat przebywa młodzież z poprawczaka, chcąca w ten sposób skrócić sobie czas męki w więzieniu. Okazuje się, że wszyscy są w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Francja chyli się ku upadkowi. Konserwatyści i radykalni prawicowcy walczą o przejęcie władzy w kraju. Spór ten wywołuje polityczną rewoltę, co jest widoczne poprzez liczne zamieszki uliczne. Grupa młodych złodziejaszków chce wykorzystać sytuację i dokonać napadu, po którym się wzbogacą i będą mogli żyć dostatnie z dala od niszczejącej francuskiej demokracji. Niestety, plan napadu okazuje się fiaskiem. Złodzieje uciekają jak najdalej od rujnowanego miasta i zatrzymują się w pensjonacie tuż przy niemieckiej granicy. Nie wiedzą jednak, że czeka tam na nich bardziej bolesna kara niż więzienie.

Jeff, Amy, Eric oraz Stacy to Amerykanie wspólnie spędzający wakacyjny wypoczynek w Meksyku. Nie martwią się życiem w Stanach i zatapiając się w alkoholu szaleńczo imprezują. W przedostatnim dniu wyprawy poznają Niemca Mathiasa, który przyjechał z Europy wraz ze swoim bratem i jego dziewczyną. Zwierza się młodym ludziom, że wcześniejszego dnia jego kompani wyruszyli zbadać tajemnicze ruiny Majów i do tej pory nie wrócili. Chęć zaczerpnięcia wiedzy o kulturze kraju, w jakim wypoczywają motywuje grupę przyjaciół do odbycia wędrówki do pradawnej świątyni. Wkrótce okaże się, że będą musieli walczyć o swoje własne życie.

We wstępie do Trupojada, Jacek Grzędowicz wprowadzał nas do świata mrocznych fantazji najlepiej zapowiadających się polskich pisarzy i próbował przyszykować nas na coś, co ma rzadko miejsce w naszym kraju. W Pokoju do wynajęcia, Łukasz Orbitowski stara się nas przekonać, że drugi tom znacznie różni się od poprzedniego. Porównuje debiutantów do mistrzów gatunku, jak na przykład „Krawaty Koltaya” Palińskiego do prozy Stephena Kinga. Ale to nic. Sugeruje, iż opowieści zawarte w zbiorze są tak realistyczne jakby opowiadał je nam ktoś z najbliższego otoczenia. Dobrze, że Orbitowski szybko rezygnuje z udowadniania tej tezy, gdyż zaledwie parę historii odpowiada powyższemu opisowi. A mimo to, z tyłu książki czytamy następujące słowa – „Jeśli myślicie, że w biały dzień, w gwarnym supermarkecie albo za antywłamaniowymi drzwiami mieszkania jesteście bezpieczni – mylicie się.” Z takimi zachęcającymi hasłami, ciekawość wzrasta.