Recenzje muzyczne

Czasami lubię posłuchać takich prostych, banalnych wręcz indie rockowych/popowych płyt, które absolutnie niczym się nie wyróżniają z szeregu. Nie oczekuję wtedy niesamowitych refrenów, nieziemskiego wokalu, chcę tylko przeciętności, która umili mi czas podczas prasowania stosu ubrań, czy podjeżdżania rowerem pod górkę. "Lights Out" – najnowszy album Bishop Allen – to właśnie taka płyta, która odpowiada doskonale moim wymaganiom.

Mieliście już kiedyś „przyjemność” słuchać płyty, która absolutnie nie została przez was zauważona? Wykonując jakąś czynność, nawet nie mieliście pojęcia o tym, że się skończyła? Ja tak się czułem słuchając nowego krążka Pixie Lott. Popowa wokalistka z popowa płytą, na której znajduje się jeden kawałek wart przesłuchania, to trochę mało.

To żeby było jasne… ekhm, nienawidzę reggae. To jeden z naprawdę niewielu gatunków, z którym nie potrafię wytrzymać więcej niż 10 min. Ta sama plumkająca gitara rytmiczna, akcent na „dwa” i śpiewanie o Jah, co jest prezydentem, czy jakimś wojownikiem. Wszystkie piosenki reggae brzmią dla mnie identycznie i nudno. Ale wtem, pojawia się zespół Magic! z debiutanckim krążkiem "Don’t Kill the Magic" i – no masz ci los – płyta jest świetna, a to przecież reggae…

Pisana w trzy tygodnie, nagrana w miesiąc, pełna osobistych tekstów, a przede wszystkim pragnienia zrozumienia ze strony żony – Pauli Patton. "Paula", płyta nazwa na cześć żony, nie jest jednak tylko zbiorem płaczliwych ballad. Fakt, momentami Robin Thicke brzmi jakby zwiększył się u niego poziom estrogenu, ale większość utworów jest satysfakcjonująco… po prostu dobra i niesamowicie bujająca. R&B, soul i funk jakiego mógłbym oczekiwać po twórcy Blurred Lines.

Album "Minutes to Midnight" zespołu Linkin Park wywołał ogromne rozczarowanie wśród fanów, którzy spodziewali się kontynuacji znanej fuzji metalu z hip-hopem. Nowy materiał zespołu, pełen popowych melodii i komercyjnych aranżacji, odbiega od wcześniejszych dokonań, co budzi spore kontrowersje. Zamiast mocy i energii, otrzymujemy piosenki, które brzmią jak przysłowiowy "sztampowy pop".

Debiutancki album Tatiany Okupnik, "On My Own", miał być powrotem do jej muzycznych korzeni, łącząc funk i soul, ale niestety nie spełnia oczekiwań. Choć wokalistka zapowiadała zróżnicowany materiał, krążek nie wnosi nic nowego, a zamiast świeżości, słuchacze otrzymują wtórny, nużący repertuar. Pomimo obecności wielu znanych gości i wysokiej jakości aranżacji, "On My Own" pozostaje albumem, który szybko zostanie zapomniany.

Ozzy Osbourne powrócił z "Black Rain", albumem, który mimo że nie dorównuje klasykom z lat 80., to jest pełen energii i nowoczesnych brzmień. Wydany po sześciu latach od poprzedniego krążka, "Black Rain" udowadnia, że Ozzy nadal potrafi przygotować przebojową płytę, choć z odmiennym stylem niż kiedyś. Zaskakuje świeżością, zwłaszcza w takich utworach jak "Silver" czy "Black Rain", pokazując, że Książę Ciemności wciąż ma wiele do zaoferowania.

Black Sabbath powraca z albumem "The Dio Years", który zbiera najlepsze utwory z okresu współpracy z Ronnie'm Jamesem Dio oraz trzy nowe kompozycje. Choć nie brakuje kontrowersji związanych z wyborem kawałków, "The Dio Years" to prawdziwa gratka zarówno dla fanów klasyki, jak i dla tych, którzy chcą usłyszeć, jak brzmi Black Sabbath w nowym, ale ciągle świeżym wydaniu. Nowe utwory, takie jak "The Devil Cried", potwierdzają, że formacja Heaven & Hell nadal ma coś do zaoferowania.

Björk powraca z albumem "Volta", który łączy elektronikę, eksperymentalne brzmienia i odrobinę hip-hopu. Pomimo współpracy z Timbalandem, artystka zachowuje charakterystyczny dla siebie styl, tworząc album pełen różnorodności i świeżych pomysłów. "Volta" to krok ku prostszej melodii, który jednak nie rezygnuje z alternatywnych, niekomercyjnych nut.

Premiera szóstego albumu Marilyn Mansona, "Eat Me, Drink Me", zbliża się wielkimi krokami. Artysta zapowiada, że album będzie bardziej emocjonalny, mniej kontrowersyjny i nawiąże do gitarowego brzmienia. Czekając na premierę, fani zastanawiają się, czy nowa płyta Mansona powtórzy sukces jego największych hitów.

Pogodno, długo pozostawało zespołem niszowym. Jednak ich siódmy album, "Opherafolia", udowodnił, że potrafią wyjść poza ramy alternatywy i dotrzeć do szerszego grona słuchaczy. Czy warto sięgnąć po ten krążek?

W czasach, gdy Korn eksperymentował z lżejszymi brzmieniami, album "Follow the Leader" przypomina o ich mrocznych, nu-metalowych korzeniach. Wydana w 1998 roku płyta to prawdziwa perła w dyskografii zespołu, pełna ciężkich riffów i charakterystycznej energii. Przyjrzyjmy się bliżej tej kultowej produkcji.

Po trzyletniej przerwie Avril Lavigne wraca z albumem "The Best Damn Thing", zapowiadając muzyczną dojrzałość i nowy styl. Z pomocą znanych producentów i muzyków, kanadyjska gwiazda próbuje odnaleźć nowe brzmienie. Czy jednak rzeczywiście udało się jej spełnić oczekiwania fanów i krytyków?

"Złodzieje zapalniczek" to album, od którego wielu fanów zaczynało swoją przygodę z Pidżamą Porno. Reedycja wydana w 2007 roku przynosi kilka zmian w brzmieniu i wykonaniu, zachowując jednak klimat oryginału. Czy nowe nagrania mają szansę zachwycić także młodsze pokolenie słuchaczy?

Fani progresywnego rocka długo czekali na premierę nowego albumu Porcupine Tree. "Fear of a Blank Planet" to konceptualna podróż przez mroczne rejony współczesnego świata, gdzie dominuje technologia i komercja. Czy powrót do bardziej psychodelicznego brzmienia spełnił oczekiwania po kontrowersyjnie przyjętym "Deadwing"?

Po wielkim sukcesie debiutanckiego albumu Arctic Monkeys oczekiwania były ogromne. "Favourite Worst Nightmare" przynosi jednak zmianę stylu – szybciej, głośniej, ale niekoniecznie lepiej. Czy druga płyta Brytyjczyków sprostała presji sukcesu?

Stevie Ray Vaughan to legenda blues-rocka, której nie trzeba przedstawiać. Album "Blues At Sunrise" to wyjątkowa kompilacja jego największych utworów, łącząca koncertowe wykonania i niepublikowane wcześniej nagrania. Czy warto po nią sięgnąć?

Rise Against powraca z albumem "The Sufferer and the Witness", który łączy melodyjny rock z tematyką społeczną. Choć muzyka jest prosta i chwytliwa, teksty dotykają poważnych problemów naszej cywilizacji. Czy warto sięgnąć po ten album?

Virgin Snatch, choć początkowo niedoceniani, konsekwentnie pną się w górę polskiej sceny metalowej. "In The Name Of Blood" to kolejny krok w ich karierze, łączący agresywny thrash z melodyjnymi refrenami. Czy to wystarczy, by dołączyli do czołówki gatunku?

Sirenia, zespół Mortena Velanda, od zawsze kojarzony był z gotycko-doomowym brzmieniem i chóralnymi aranżacjami. Na „Nine Destinies and a Downfall” grupa jednak mocno zmienia kierunek. Czy to krok naprzód, czy nieudana próba komercyjnego sukcesu?