Czarny Iwan

Robisz zakupy na Allegro, rozmawiasz przez Gadu Gadu i czytasz namiętnie Money oraz WP? Za tymi biznesami stoją ludzie, którzy kiedyś imprezowali w akademikach lub popijali maślankę w barach mlecznych. I wymyślali wtedy te firmy.

Seria Heroes of Might and Magic jest tak wielka, że określenia „kultowa” i „epicka” są za małe, aby ją pomieścić. Niezapomniane Disciples to kolejna seria, która nie wypadła sroce spod ogona. Co łączy oba cykle oraz nową grę ekipy Snowbird Game Studio zatytułowaną Eador: Władcy rozdartego świata ?

Mike Tyson wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Był wspaniałym bokserem ale również zagubionym człowiekiem. Może dlatego wciąż budzi tyle emocji i ciekawości. W rankingu magazynu "The Ring", który dokładnie dziesięć lat temu opublikował listę "100 największych puncherów wszech czasów", Mike Tyson uplasował się dopiero na 16 pozycji. Ale o ile nie każdy kojarzy Jimmy'ego Wilde'a, który zajął trzecią pozycję albo Earnie Shaversa zamykającego pierwszą dziesiątkę, o Mike'u Tysonie słyszeli wszyscy, niezależnie od tego, czy są fanami boksu, czy nie.

Śmiesznie wyszło z REDkitem do Wiedźmina 2. Fani Geralta już zacierali raczki i cieszyli się na myśl, że w weekend będą mogli składać swoje własne przygody, budować lokacje i tworzyć zadania w uniwersum The Witcher 2. I tak się stało, ale tylko nieliczni wybrańcy mogą się cieszyć. Znakomita większość graczy obeszła się smakiem.

Armin Van Buuren wydał nową płytę. Uliczni kilerzy w śliskich bluzach adidasa i białych okularach z żaluzjami już rozpędzają swoje wysłużone Golfy 2. Korbki pójdą w ruch, a szyby w dół, aby szara masa wokół mogła zaznać płynącego z wnętrza furki umca, umca, umca!

Skoro już dziś niektórzy umierają z powodu komplikacji po próbach operacyjnego poprawienia kształtu pośladków, łatwo sobie wyobrazić świat, w którym ludzie zaryzykowaliby wymianę wszystkiego. Lepsze piersi, długie nogi, buźka jak z obrazka. A może od razu stworzyć swoje lepsze ja, a stare ciało przesunąć do funkcji sterującej, nadrzędnej, ale fizycznie równie ruchliwej jak zwłoki w trumnie? To właśnie świat surogatów.

Na samym szczycie moich koszmarów z pacholęcych lat znajdują się „Obcy - 8. pasażer „Nostromo” i „Predator” z Arnoldem Scharzeneggerem. „Obcego” oglądałem z kocem naciągniętym na głowę a po filmie przestałem opowiadać wokół, że chcę zostać w przyszłości kosmonautą. Wróciłem do bezpieczniejszej opcji strażaka. Kilka lat później pojawił się „Predator”, któremu dzielnie stawiłem czoło. Miałem zasłonięte tylko jedno oko.

Ludzki umysł to świat wciąż niezbadany i niezdobyty. Nauka potrafi jedynie badać jego wytwory, ewentualnie śledzić elektryczne impulsy, ale nigdy zgłębić jego samego. Pamiętacie scenę z „Kosiarza umysłów”, w której kosiarka jedzie po drgającym mózgu? Tyle mniej więcej potrafi współczesna medycyna.

Neil Gaiman to jedna z najbarwniejszych postaci współczesnej literatury fantasy, urban fantasy i s-f. Jego siła polega na tym, że nie ograniczają go ramy gatunku literackiego. Gaiman, jak nikt inny, potrafi przekraczać wszelkie granice i z mistrzowską precyzją lawirować na pograniczu horroru, baśni, powieści grozy, cyberpunku i wielu innych nurtów. Świadczą o tym również dziesiątki nagród Hugo, Nebula, Bram Stoker Award i innych.

Właściwie nie znamy prawdziwego metra, bo jedna dwudziestokilometrowa nitka w stołecznym mieście Warszawa to trochę za mało, żeby poczuć klimat podziemnej sieci. Dmitrij Głuchowski schodził do moskiewskiego metra codziennie, przez kilka lat i pokonywał trasę, która podziemnej kolejce zajmowała godzinę. Dzień w dzień patrzył przez okno na czarne tunele umykające w mrok. Tak narodziło się Metro 2033.

W czasach gdy trafił do kin, "Mad Max" był filmem drugiego sortu, z mikrym budżetem, wyprodukowany w dalekiej Australii, przeznaczony dla widza klasy B. Był to obraz skrojony dla weekendowego oglądacza pakującego się na salę kinową z koszem popcornu, wiadrem coca-coli i zasłyszaną, kołacząca się gdzieś między uszami reklamą: „Stary, ale jazda! Musisz to zobaczyć!”.

Stanisław Lem wielkim pisarzem był. Był i basta. Nie może być najmniejszych wątpliwości. Każdy kto zetkną się za pacholęcych lat z „Bajkami robotów” zostawał z miejsca oczarowany i urzeczony, ale spotkanie z trzema elektrorycerzami, czy Egiem Samowzbudnikiem to dopiero początek przygody z niezliczoną ilością światów wykreowanych przez polskiego pisarza. Do części z nich można dziś zajrzeć. Taniej.

Obawiałem się trochę, że będzie to biografia Fergusona. O tym jak mama uszyła mu pierwszą piłkę z gałganów, jakim był uczniem w szkole i co porabiał jako przeciętny zawodnik w Queen’s Park albo Dunfermline Athletic. Na szczęście David Meek i Tom Tyrrell zawęzili historię sir Alexa Fergusona do jego przygody z Manchester United, a dokładnie rozpoczęli od 1986 roku, kiedy szkoleniowiec dołączył do słabego naówczas United.

Carmageddon odpaliłem po raz pierwszy w połowie 1997 roku, jeszcze pod DOS, na ultraszybkim Pentium 133 MHz z 64 MB RAM. Przez czternastocalowe okienko ultranowoczesnego monitora CRC o wyglądzie mydelniczki spoglądałem jak urzeczony na piekielny, czerwony, sportowy samochód. Red Eagle był wspaniały głównie dlatego, że jego rasowe kształty można było widowiskowo zmienić w stertę złomu. Wcześniej nikt nie zrobił tak dobrego modelu destrukcji auta. Ale przecież nie o to w Carmageddonie chodziło…

Chciałem sprawdzić, czego tak bardzo bałem się w dzieciństwie i jak to się stało, że King na zawsze wypaczył moje spojrzenie na uśmiechniętego, cyrkowego klauna. A także, dlaczego pozostawił mi na pamiątkę nieuzasadnioną obawę na widok kolorowych baloników. Czy „To” działa na psychikę równie mocno jak przed laty?

Trzęsienie ziemi w Chinach, tsunami w Japonii, huragan Wilma na Oceanie Atlantyckim, a teraz promocja na Woblinku. No dobrze, skala tego ostatniego zjawiska jest nieco mniejsza ale i tak powala z nóg.

Tego się nie spodziewałem. Wydawało się, że jedyną radością nadchodzących dni będzie Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy, a tymczasem wydarzyło się coś jeszcze bardziej ekscytującego, Święto Ludzi Gier, czyli rewolucyjna promocja na Origin.

Godzilla to był film, który w moim prywatnym rankingu stoi na pierwszym miejscu pod względem natężenia ilości bzdur i głupot na jednostkę czasu projekcji. Dwadzieścia osiem oryginalnych, japońskich obrazów, niemało mangowych komiksów i amerykańskich kreskówek, do tego niesławny, pełnometrażowy film made in USA oraz jeszcze jeden spod gwiaździstego sztandaru, który trafi do kin w przyszłym roku. Było, jest i będzie co oglądać, o ile ktoś wyrobił w sobie oporność na bzdety. Ja nie musiałem, bowiem łykam Godzillę tak samo łatwo jak amerykańskie horrory z lat 50. ubiegłego wieku.

Pomysł z Typowym Sebą był „w dechę”. Tej frazy też nikt nie używa od lat. Chodzi o te wszystkie złote myśli, jakie młodzież generowała dziesięć lat temu, z górką. Pół polskiego internetu płakało ze wzruszenia, kiedy Typowy Seba wołał „tylko nie w szczepionkę”, bo to był wspomnień czar odległych jak „Koło Fortuny” i „Teleranek”. No, może nie aż tak. W każdym razie pomysł się sprawdził a skoro tak, warto byłoby go kontynuować. Czymś takim zajmuje się trio chłopaków dokazujących pod szyldem AbstrachujeTV.

Marna kopia Casanovy, facet jakby żywcem wyjęty z serialu „Czterdziestolatek”, wraca po latach z tym samym problemem. Chce znaleźć miłość swojego życia. Droga do „tej jedynej” jest miękka, okrągła i miła w dotyku bo wiedzie przez niemałą liczbę kandydatek. Larry Laffer łatwo się nie poddaje. Kto mu pomoże?

Są światy piękne i piękniejsze. Te piękniejsze są zazwyczaj tam gdzie nas nie ma oraz nigdy nie będzie. Właśnie w tej niewąskiej kategorii ukrywają się nadszyszkownik Kilkujadek i satyr z owłosionymi kopytami. Mają tam też przyjemniejsze rzeczy. Gdzie i jakie? Oto krótka lista najlepszych.

Majówka za pasem, a jakie miejsce będzie lepsze, aby wypocząć i uwolnić się od ciężaru codziennych obowiązków, niż rajska, egzotyczna wyspa, właściwie kurort w wszelkimi atrakcjami? Acha, zapomniałem dodać, że ten przemiły zakątek ma jedną wadę – kilka setek żywych trupów łaknących świeżych mózgów.

Ninja, czyli wokalista, który sprawia wrażenie, jakby dopiero wyszedł z paki po 20-letnim wyroku, to hardkorowe połączenie gniewnej wersji Eminema i Vanilla Ice z okresu Ice Ice Baby. Partnerką niezamaskowanego nindży jest Yo-Landi Vi$$er, która wygląda jak psychopatyczna wersja Pippi Langstrump w amfetaminowym pobudzeniu. Jest brzydka i seksowna zarazem. Trudno się zdecydować.

Oto najciekawsze linki, na które natrafiłem podczas poszukiwań darmowych książek, niektóre lepsze, niektóre... mniej. Na szczycie listy zamieściłem te odnośniki, które uznałem za najciekawsze, co nie znaczy oczywiście, że okażą się takie dla każdego odbiorcy. Inaczej mówiąc, moją ulubioną sagę o Conanie Roberta E. Howarda ktoś może uznać za niewartą uwagi, natomiast szczerze się ucieszy na widok darmowego poradnika wydawnictwa Medium, pt. „Drzwi wewnętrzne – moda i funkcjonalność”.

Wędrując przez światy licznych gier trafiam czasami na wyjątkowe istoty. Postacie, na widok których armie dzikich mrówek zaczynają galopować po moich plecach a zimny pot skrapla się na czółku. Nie mam na myśli licznych bestii, które odsłaniają garnitur ostrych zębów i ryczą jak goryle podczas rui. Mówię o tych potwornościach, które autentycznie mnie zmroziły i przestraszyły na tyle mocno, że nie gasiłem światła przez kilka nocy, a kiedy zasypiałem, budziłem się z krzykiem, jakby dotknęła mnie macka samego Cthulhu. Oto moja wielka trójca.

Mann i Materna przez lata stanowili pierwszoligowy duet, który wysadzał widzów z butów za pomocą ironiczno-absurdalnego humoru. Purnonsensowy klimat tworzyli dość prostymi zabiegami, po prostu stawiając naprzeciw siebie dwa charaktery, ekstrawertyczny i flegmatyczny. Kto nie pamięta nieruchomego wzroku i kamiennej twarzy Manna oraz nerwowych ruchów i rozciągniętego uśmiechu Materny, o pardon, siostry Ireny?

Kto próbował odnaleźć ostatnich wolnych Indian w zielonej dżungli Amazonii? Jak smakuje mysz? Gdzie można stracić życie, przekraczając niewidzialną granicę bez pozwolenia? Odpowiedzi na każde z tych pytań i dziesiątki równie dziwnych, można znaleźć na kartach książki podróżniczej Janusza Kaszy.

Premiera Guild Wars 2 przyćmiła pierwowzór, który powoli odchodzi na zasłużoną emeryturę. Zanim wydaną w 2005 roku grę przykryje gruba warstwa kurzu, warto sięgnąć po nią ostatni raz bo... nadal jest piękna. Zobaczcie.

Zielona skóra, oczy wielkości piłeczek pingpongowych i powiewająca na wietrze, czerwona pelerynka. To znaki szczególne pewnego księcia, którego zła czarownica zamieniła w żabę. Owa mroczna historia ma swój początek równo dwa dziesiątki lat temu. Pamiętacie?

Jacek Piekara potrafi pisać efektowne i przyjemne fantasy, o czym można się przekonać, spotykając z Arivaldem z Wybrzeża. Bez problemu wciąga czytelnika również w bardziej rozbudowany i głębszy świat, prezentowany choćby w cyklu o Mordimerze Madderdinie - inkwizytorze, który rozwiązuje zagadki tropiąc heretyków i czarownice. W "Szubieniczniku" ruszamy zaś do sarmackiej Polski. Tylko po co?