Andrzej Sitek

Latający ludzie, czołg szybki jak bolid F1 i rosyjska mafia. To mniej więcej przepis na „Szybkich i wściekłych” po raz szósty. Fantastyczna czwórka nie miałaby szans z Dominikiem Toretto (Vin Disel), nie mówiąc już o Luke’u Hobbsie (Dwayne Johnson). Film trafi do kin w najbliższy piątek, tymczasem od wczoraj można już posłuchać i pobiegać po ścieżce dźwiękowej z filmu, na której znalazły się m.in. kawałki The Crystal Method, czy deadmau5.

Przeglądając przy porannej kawie zasoby Internetu, poszukiwałem mocniejszych bodźców, bo skoro pół litra smoły w wiadrze, które nazywam kubkiem, nie działa, to co? Może jakaś promocja, która sprawi, że e-książka, której w życiu bym nie tknął, ale przeceniona o 70%, wyda się równie atrakcyjna jak zdjęcia nagiej Penelope Cruz?

Dlaczego martwa ośmiornica może zabić? Jak smakuje mięso szczura? Dziś „Śmierć na talerzu”, kulinarne rewolucje, którym nie podołałaby nawet Magda Gessler.

Nawet jeśli cały dzień leżysz brzuchem do góry a ostatni raz przejawiałeś jakąś aktywność sportową w gimnazjum na wuefie, o sporcie warto coś wiedzieć. Nie ma łatwiejszego sposobu na niezobowiązującą rozmowę, może poza pogodą. O ile jednak nie każdego potencjalnego rozmówcę zainteresuje stwierdzenie: „Ależ dziś wysokie i gąbczaste te cumulonimbusy!” na uwagę o kontuzji Justyny Kowalczyk lub ciekawostkę z życia Messiego, zareaguje niemal każdy.

„Wielki Gatsby” zawładnął umysłami Amerykanów bo to historia, którą wciąż się powtarza, historia miłosna i mezalians. Fitzgerald napisał powieść pięć lat przed czarnym czwartkiem, ale mimo że nie mógł przewidzieć krachu, zaakcentował jego symptomy. Odmalował też blichtr, bogactwo śmietanki intelektualnej i finansowej Nowego Jorku oraz rozbuchane, brzmiące gorącym, jeszcze świeżym jazzem lata 20. poszukiwanie „amerykańskiego snu” i uwolnienia się od ograniczeń, które obowiązywały w niedawnych jeszcze latach wojny.

Wołodymyr puszczał łódki w radioaktywnych kałużach a Witalij schował ojcu pod łóżkiem minę przeciwpancerną. W filmie dokumentalnym pt. „Bracia Kliczko” można zobaczyć nie tylko jak wyglądała droga do sławy dwóch czempionów wagi ciężej, ale też ich dzieciństwo i sportowe początki.

Wieczne Miasto legło w gruzach. Sklepienie Kaplicy Sykstyńskiej runęło na posadzkę. Z kilkunastu postaci namalowanych niegdyś przez Michała Anioła, zbiegiem okoliczności pozostał tylko Adam. Już na zawsze z uciętą w połowie ręką wyciągniętą do Boga, który spadł i rozbił się na marmurowej podłodze. Rzym w ciągu paru chwil zamienił się w morze gruzów, a ludzie wyparowali lub zginęli przygnieceni betonowym rumoszem. Kawałki fresku będące niegdyś mądrym obliczem Boga zaległy w kątach ruiny. W Rzymie nie ma już miejsca dla Stwórcy, a więc odszedł. Opuścił ten świat, ale to człowiek pozostawił go pierwszy. To uniwersum Metro 2033.

Dziś w TV „Jestem legendą” z Willem Smithem w roli głównej. Kto chce się jeszcze raz wzruszyć na widok osamotnionego doktora Robert Neville’a próbującego poderwać manekina w wypożyczalni filmów DVD?

Robisz zakupy na Allegro, rozmawiasz przez Gadu Gadu i czytasz namiętnie Money oraz WP? Za tymi biznesami stoją ludzie, którzy kiedyś imprezowali w akademikach lub popijali maślankę w barach mlecznych. I wymyślali wtedy te firmy.

Mike Tyson wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Był wspaniałym bokserem ale również zagubionym człowiekiem. Może dlatego wciąż budzi tyle emocji i ciekawości. W rankingu magazynu "The Ring", który dokładnie dziesięć lat temu opublikował listę "100 największych puncherów wszech czasów", Mike Tyson uplasował się dopiero na 16 pozycji. Ale o ile nie każdy kojarzy Jimmy'ego Wilde'a, który zajął trzecią pozycję albo Earnie Shaversa zamykającego pierwszą dziesiątkę, o Mike'u Tysonie słyszeli wszyscy, niezależnie od tego, czy są fanami boksu, czy nie.

Armin Van Buuren wydał nową płytę. Uliczni kilerzy w śliskich bluzach adidasa i białych okularach z żaluzjami już rozpędzają swoje wysłużone Golfy 2. Korbki pójdą w ruch, a szyby w dół, aby szara masa wokół mogła zaznać płynącego z wnętrza furki umca, umca, umca!

Skoro już dziś niektórzy umierają z powodu komplikacji po próbach operacyjnego poprawienia kształtu pośladków, łatwo sobie wyobrazić świat, w którym ludzie zaryzykowaliby wymianę wszystkiego. Lepsze piersi, długie nogi, buźka jak z obrazka. A może od razu stworzyć swoje lepsze ja, a stare ciało przesunąć do funkcji sterującej, nadrzędnej, ale fizycznie równie ruchliwej jak zwłoki w trumnie? To właśnie świat surogatów.

Na samym szczycie moich koszmarów z pacholęcych lat znajdują się „Obcy - 8. pasażer „Nostromo” i „Predator” z Arnoldem Scharzeneggerem. „Obcego” oglądałem z kocem naciągniętym na głowę a po filmie przestałem opowiadać wokół, że chcę zostać w przyszłości kosmonautą. Wróciłem do bezpieczniejszej opcji strażaka. Kilka lat później pojawił się „Predator”, któremu dzielnie stawiłem czoło. Miałem zasłonięte tylko jedno oko.

Neil Gaiman to jedna z najbarwniejszych postaci współczesnej literatury fantasy, urban fantasy i s-f. Jego siła polega na tym, że nie ograniczają go ramy gatunku literackiego. Gaiman, jak nikt inny, potrafi przekraczać wszelkie granice i z mistrzowską precyzją lawirować na pograniczu horroru, baśni, powieści grozy, cyberpunku i wielu innych nurtów. Świadczą o tym również dziesiątki nagród Hugo, Nebula, Bram Stoker Award i innych.

W czasach gdy trafił do kin, "Mad Max" był filmem drugiego sortu, z mikrym budżetem, wyprodukowany w dalekiej Australii, przeznaczony dla widza klasy B. Był to obraz skrojony dla weekendowego oglądacza pakującego się na salę kinową z koszem popcornu, wiadrem coca-coli i zasłyszaną, kołacząca się gdzieś między uszami reklamą: „Stary, ale jazda! Musisz to zobaczyć!”.

Stanisław Lem wielkim pisarzem był. Był i basta. Nie może być najmniejszych wątpliwości. Każdy kto zetkną się za pacholęcych lat z „Bajkami robotów” zostawał z miejsca oczarowany i urzeczony, ale spotkanie z trzema elektrorycerzami, czy Egiem Samowzbudnikiem to dopiero początek przygody z niezliczoną ilością światów wykreowanych przez polskiego pisarza. Do części z nich można dziś zajrzeć. Taniej.

Obawiałem się trochę, że będzie to biografia Fergusona. O tym jak mama uszyła mu pierwszą piłkę z gałganów, jakim był uczniem w szkole i co porabiał jako przeciętny zawodnik w Queen’s Park albo Dunfermline Athletic. Na szczęście David Meek i Tom Tyrrell zawęzili historię sir Alexa Fergusona do jego przygody z Manchester United, a dokładnie rozpoczęli od 1986 roku, kiedy szkoleniowiec dołączył do słabego naówczas United.

Chciałem sprawdzić, czego tak bardzo bałem się w dzieciństwie i jak to się stało, że King na zawsze wypaczył moje spojrzenie na uśmiechniętego, cyrkowego klauna. A także, dlaczego pozostawił mi na pamiątkę nieuzasadnioną obawę na widok kolorowych baloników. Czy „To” działa na psychikę równie mocno jak przed laty?

Trzęsienie ziemi w Chinach, tsunami w Japonii, huragan Wilma na Oceanie Atlantyckim, a teraz promocja na Woblinku. No dobrze, skala tego ostatniego zjawiska jest nieco mniejsza ale i tak powala z nóg.

Godzilla to był film, który w moim prywatnym rankingu stoi na pierwszym miejscu pod względem natężenia ilości bzdur i głupot na jednostkę czasu projekcji. Dwadzieścia osiem oryginalnych, japońskich obrazów, niemało mangowych komiksów i amerykańskich kreskówek, do tego niesławny, pełnometrażowy film made in USA oraz jeszcze jeden spod gwiaździstego sztandaru, który trafi do kin w przyszłym roku. Było, jest i będzie co oglądać, o ile ktoś wyrobił w sobie oporność na bzdety. Ja nie musiałem, bowiem łykam Godzillę tak samo łatwo jak amerykańskie horrory z lat 50. ubiegłego wieku.