Czarny Iwan

6 czerwca 1944 roku alianci wylądowali na plażach Normandii. To była potężna operacja wojskowa i logistyczna, w której udział wzięło niemal siedem tysięcy jednostek pływających, blisko dwanaście tysięcy samolotów i 175 tysięcy ludzi. Po stronie Niemców znajdowało się zaledwie 10 tysięcy żołnierzy, w tym wiele oddziałów zdekompletowanych lub o niskiej wartości bojowej. Niemcy nie byli jednak bezbronni, pomagało im ukształtowanie nabrzeża i wnoszone wiele miesięcy umocnienia. Na plaży Omaha zginęło tego dnia trzy tysiące amerykańskich żołnierzy.

„Dark City” to dzieło australijskiego reżysera Alexa Proyasa, który pracuje rzadko ale za to tworzy obraz nietypowe i niepokojące, w których niezwykła oprawa wizualna, muzyka i sposób opowieści tworzy złowieszczą atmosferę. Taki był „Kruk”, „Zapowiedź” i w nieco mniejszym stopniu „Ja, robot”, bo w megahicie z Willem Smithem, Proyas musiał przede wszystkim sprostać oczekiwaniom producentów. „Dark City” to pokaz oryginalnego stylu Australijczyka i film, który o rok wyprzedził „Matrixa”. Właściwie był i wciąż jest od niego lepszy.

Mam wrażenie, że gracze, którzy zjedli zęby na przeboju Ubisoftu i zyskali dzięki serii komputerowych tytułów dodatkowe dioptrie do szkieł w okularach, nie powinni w ogóle spoglądać w kierunku książek z serii Assassin’s Creed. Powód jest jeden. 

Długo czekaliśmy na oficjalne, elektroniczne wydanie „Władcy Pierścieni” J.R.R. Tolkiena. Wreszcie jest do kupienia, a jeśli się pospieszycie, to jeszcze zaoszczędzicie trochę grosza na promocji. Warto wracać do przetrzepanej tysiąc razy historii?

Dobry horror – brzmi jak oksymoron bo to gatunek filmowy najbardziej ukochany przez ludzi, którzy nie mają kompletnie nic do pokazania. 90 procent filmów z tej rodziny służy do rozwożenia szlamu, zgnilizny i zwykłych fekaliów. Kolejne pięć to głupoty z powodu których flaczeje mózg, a jedynie pięć procent nadaje się do czegoś więcej niż szybki paw w ubikacji. „Mama” należy do tej elitarnej grupy.

„Jeśli to czytasz, znaczy – jesteś kozakiem. Po pierwsze – witaj! Miło mi cholernie, że na świecie jest jeszcze ktoś równie pokręcony jak ja. Cieszę się, że śmieciowe jedzenie, dziura ozonowa, misie żelki, Familiada i wszechogarniający – wlewający się wszystkimi otworami ciała kretynizm nie zdołały wykastrować wszystkich z jaj, rozumu i poczucia humoru.” Karolina Korwin-Piotrowska

Najnowsza kompilacja Davida Guetty z cyklu „Fuck Me I’m Famous” dziś trafiła do obiegu. Nadaje się w sam raz do szybkiej furki ze spoilerem wielkości skrzydła Airbusa. Nie wierzycie? Posłuchajcie.

W obozach zagłady umierało się szybko albo długo, w zależności od okoliczności, ale jedno było niemal pewne – śmierć. Tadeusz Pietrzykowski wywalczył sobie drogę do wolności własnymi pięściami, bijąc i nokautując m.in. znienawidzonych obozowych kapo. Jego historia jest fascynująca i nieprawdopodobna, a najbardziej zdumiewające, że jest prawdziwa.

Sylwester Wardęga prowokuje ludzi. Przechadza się przed patrolem policji popijając piwo (w rzeczywistości ma w butelce sok), dynda w stroju Spidermana uwieszony relingów w warszawskim metrze, biega po mieście przebrany na goryla albo Supermana. Oczywiście gdyby tylko latał tu i ówdzie w dziwacznym przebraniu, nie miałbym po kilka milionów odsłon każdego ze swoich filmów na YouTube…

Elektroniczna księgarnia Nexto potrafi zaskoczyć świetnymi akcjami promocyjnym. Osobiście najbardziej podobają mi się, zresztą na pewno nie tylko mnie, takie promocje, gdzie nie trzeba płacić ani złotówki. Kto chce skorzystać?

O losach Magika, Fokusa i Rahima podsumowanych przez Macieja Pisuka, autora książki, szeroko pisała na sPlay.pl Ewa Sołtysiak w tekście „Drugie życie Paktofoniki”. Osobiście nie czuje takiego szacunku dla dokonań trójcy z Katowic, bo ta muzyka, poza „Jesteś bogiem”, zupełnie do mnie nie przemawia.

Wolę niespodzianki dlatego nie wiem, czy Superman znowu uratuje Ziemię, ale poznałem już muzykę, która towarzyszy jego nowym przygodom. I wiecie co? Ten soundtrack wdziera się do umysłu i nie pozwala skupić na niczym innym. Po prostu działa. Dobrze działa.

Po sześciu studyjnych albumach każdy fan melodyjnego rocka wie, czy chce podążać drogą wyznaczoną przez islandzki band. To muzyka rozmarzona, melancholijna i nastrojowa. Wrota do innego świata zwanego Sigur Rós. Właśnie otworzyły się po raz kolejny za sprawą nowej płyty zatytułowanej „Kveikur”.

Wreszcie oficjalnie, w ulepszonej wersji. I za darmo. Najlepsze polskie filmy sprzed lat można obejrzeć na YouTube. Starzy wędkarze powiadają, że w tym musi być jakiś haczyk. Jest?

„Metro 2033” było dobre, mocne i rozpirzające mózg na tysiąc kawałków. W jednej powieści zmieścił się cały, chociaż skarlały świat. Cykl książek przetłumaczono na ponad 20 języków, ruszyła machina gier, wystartowały komiksy, czapeczki i gumy do żucia o smaku uranu. Wszyscy chcą iść do metra i walczyć z mutantami albo przynajmniej uprawiać w tunelach jadalne grzybki. A „Czas zmierzchu”? To zupełnie inna historia. Gorsza?

Zasada jest jest prosta jak konstrukcja cepa. To czytelnik ustala cenę. Nie wydawca, nie autor, nie sklep, który narzuca idiotyczną marżę. Autorzy inicjatywy dopuszczają nawet taką możliwość, że klient zapłaci jedynie złotówkę za cały pakiet.

Zanim Jeż Jerzy trafił na duży ekran i pokazał kolce, niemal przez dwie dekady przemykał pomiędzy kultowym magazynem „Ślizg” i albumami komiksowymi. Ten kolczasty zwierzak z gołą dupą zauroczył niegdyś odbiorców bezstresowym podejściem do życia i bezkompromisową postawą wobec „dresów”, skinów i innych patologii. Teraz powrócił, cyfrowo, z przytupem i na ostro. Witamy Jeża Jerzego.

Jaką muzykę wybierają klienci sklepów muzycznych? Związek Producentów Audio-Video to grupa brodatych facetów, którzy twardo stoją na pierwszej linii w walce o prawa producentów fonograficznych, ale zajmują się również przyznawaniem złotych i platynowych płyt oraz śledzeniem wyników sprzedaży w całym kraju. Najnowsze zestawienie wyczarowali wczoraj. Kto chce wiedzieć, czego najchętniej słuchają Polacy?

Pikej to aktualnie król, a raczej krul, najczystszego, białego jak śnieg hejtu. Zbiera po równo od wszystkich, dziennikarzy telewizji śniadaniowych (Prokop), internetowych (Dynamitri z natemat.pl), vlogerów (choćby Szymon Nyczke, czyli kolorowyvlog), raperów (Tede) i wreszcie od niemal 18 tysięcy antyfanów swojego profilu na Facebooku.

Książki na podstawie gier rzadko odrywają się od dna i wypływają na powierzchnię uwagi czytelników. Czytadła z uniwersum Halo lub WarCrafta mają zazwyczaj ładnie zaprojektowane okładki, ale to wszystko, co można o nich dobrego powiedzieć. Dziś premiera nowej książki ze świata Diablo. Czy nadaje się do czegoś więcej, poza rolą podkładki pod kufel piwa?

Danny Boyle nic już nie musi. Po „Trainspotting”, „Slumdog. Milioner z ulicy”, czy niezapomnianej „Niebiańskiej plaży”, można w ciemno stawiać na filmy przez niego wyreżyserowane. Boyle to reżyser tego rodzaju, który wierzy w widza i nie podsuwa mu pod oczy rozwiązania, nie prowadzi za rączkę. Do tego wybiera świetną muzykę. Nie wierzycie? Posłuchajcie.

Japończycy nie kochają zagranicznej muzyki. „Thriller” Michaela Jacksona, absolutny album wszech czasów, który na świecie sprzedał się w nakładzie 110 milionów egzemplarzy, w Japonii osiągnął dopiero siódme miejsce i znalazł nieco ponad 1.6 miliona nabywców. Czego zatem słucha prawie 130 milionów mieszkańców Japonii? To proste. Słuchają Japończyków.

Mania biegania ogarnęła Polskę co zgrabnie podsumował w tekście „Jesteś gruby i brzydki? Idź pobiegać” nasz redakcyjny kolega Łukasz. Obcisłe getry, zegarek zliczający spalone kalorie i szybkie buty z łukiem Nike. Możesz wyglądać jak wieloryb wyrzucony na brzeg ale jeśli drepczesz po parkowej ścieżce w powyższym uniformie, większość ludzi z szacunkiem zejdzie ci z drogi. Zawsze istnieje ryzyko, że mają do czynienia ze słynnym triathlonistą, maratończykiem albo nawet nieludzko twardym iron manem.

„Dziś praktycznie nie ma już roślinności, upraw rolnych, lasów i łąk. Cały obszar lądów poza miastami pokryty jest płytkami Grilla. Nie są to zwyczajne fotoogniwa. To niezwykle pomysłowy wytwór ludzkiej technologii: zintegrowane elementy przetwarzające energie słoneczną, które działają jak liście roślin zielonych, lecz ze znacznie większą wydajnością.” To świat przyszłości z genialnej powieści pt. „Cylider van Troffa” Janusza A. Zajdla. Nasz świat?

24 kwietnia Robert Lewandowski stał się legendą strzelając cztery gole Realowi Madryt. Cristiano Ronaldo był w stanie odpowiedzieć tylko jeden raz. Te cztery bramki w 90 minut wyniosły Lewandowskiego w szereg największych gwiazd piłki nożnej ale drużyna, Borussia Dortmund, ostatecznie straciła. Dlaczego?

W przedostatnim rankingu FIFA reprezentacja Polski spadła o kolejne dwa miejsce i zajęła 63 pozycję (na 209 drużyn). W aktualnym Polacy utrzymali tę lokatę. Mogło być gorzej bo przecież w 2012 polskie orły ostro pikowały w dół i wylądowały na 75 miejscu. Był to również rok nieszczęsnego Euro 2012, w którym Polacy pokazali pełnię swoich umiejętności zajmując ostatnie miejsce w najsłabszej grupie, nazywanej z tego powodu grupą marzeń. O tych wydarzeniach opowiada film dokumentalny Marcina Koszałki, pt. „Będziesz legendą, człowieku”, który w Dzień Dziecka wyemituje TVP2. Kto chce rozdrapywać stare rany?

Co łączy ostrzyżonego na 3 milimetry rapera Michaela Jonesa i Justina Biebera ozdobionego nażelowaną na ciepło grzywą włosów? Obaj stali się popularni dzięki nagraniom zamieszczanym na You Tube, chociaż bez dwóch zdań Jones robi to lepiej. Nie wierzycie? Zobaczcie poniższy klip!

Starożytny Rzym to temat, który amerykańskie kino eksploatowało niegdyś w gigantycznych superprodukcjach w rodzaju „Kleopatry” z Elizabeth Taylor, czy „Juliusz Cezar” z genialną rolą Marlona Brando. Te przebogate pod względem scenografii filmy wydają się w dzisiejszych czasach zbyt statyczne, bo współczesny widz łaknie głównie akcji, krwi i flaków.

Poza “Paranormal Activity” i w mniejszym stopniu “Blair Witch Project”, wszystkie filmy kręcone z ręki szaloną kamerką, która ma więcej przygód niż Bolek i Lolek na Dzikim Zachodzie, zupełnie do mnie nie przemawiają. Mam na myśli, że od pierwszej minuty „Projekt: Monster” wiadomo, że kamera musi przetrwać. Bohaterzy padają jak muchy, ale wydając ostatnie tchnienie myślą tylko o jednym: Czy to znalazło się na nagraniu?! A czy kamera, broń boże, nie ucierpiała?!

Ponad 40 lat działalności, osiemnaście albumów, 100 milionów sprzedanych płyt i historia, którą pamiętają nasi dziadkowie, ojcowie i pewnie jeszcze będą pamiętały dzieci. To Deep Purple, wciąż żywa legenda rocka – starsi panowie, którzy kształtowali i sterowali najcięższymi, muzycznymi nurtami, kiedy Nergal robił jeszcze w pieluchy.