Andrzej Sitek

Pomysł z Typowym Sebą był „w dechę”. Tej frazy też nikt nie używa od lat. Chodzi o te wszystkie złote myśli, jakie młodzież generowała dziesięć lat temu, z górką. Pół polskiego internetu płakało ze wzruszenia, kiedy Typowy Seba wołał „tylko nie w szczepionkę”, bo to był wspomnień czar odległych jak „Koło Fortuny” i „Teleranek”. No, może nie aż tak. W każdym razie pomysł się sprawdził a skoro tak, warto byłoby go kontynuować. Czymś takim zajmuje się trio chłopaków dokazujących pod szyldem AbstrachujeTV.

Są światy piękne i piękniejsze. Te piękniejsze są zazwyczaj tam gdzie nas nie ma oraz nigdy nie będzie. Właśnie w tej niewąskiej kategorii ukrywają się nadszyszkownik Kilkujadek i satyr z owłosionymi kopytami. Mają tam też przyjemniejsze rzeczy. Gdzie i jakie? Oto krótka lista najlepszych.

Ninja, czyli wokalista, który sprawia wrażenie, jakby dopiero wyszedł z paki po 20-letnim wyroku, to hardkorowe połączenie gniewnej wersji Eminema i Vanilla Ice z okresu Ice Ice Baby. Partnerką niezamaskowanego nindży jest Yo-Landi Vi$$er, która wygląda jak psychopatyczna wersja Pippi Langstrump w amfetaminowym pobudzeniu. Jest brzydka i seksowna zarazem. Trudno się zdecydować.

Oto najciekawsze linki, na które natrafiłem podczas poszukiwań darmowych książek, niektóre lepsze, niektóre... mniej. Na szczycie listy zamieściłem te odnośniki, które uznałem za najciekawsze, co nie znaczy oczywiście, że okażą się takie dla każdego odbiorcy. Inaczej mówiąc, moją ulubioną sagę o Conanie Roberta E. Howarda ktoś może uznać za niewartą uwagi, natomiast szczerze się ucieszy na widok darmowego poradnika wydawnictwa Medium, pt. „Drzwi wewnętrzne – moda i funkcjonalność”.

Mann i Materna przez lata stanowili pierwszoligowy duet, który wysadzał widzów z butów za pomocą ironiczno-absurdalnego humoru. Purnonsensowy klimat tworzyli dość prostymi zabiegami, po prostu stawiając naprzeciw siebie dwa charaktery, ekstrawertyczny i flegmatyczny. Kto nie pamięta nieruchomego wzroku i kamiennej twarzy Manna oraz nerwowych ruchów i rozciągniętego uśmiechu Materny, o pardon, siostry Ireny?

Kto próbował odnaleźć ostatnich wolnych Indian w zielonej dżungli Amazonii? Jak smakuje mysz? Gdzie można stracić życie, przekraczając niewidzialną granicę bez pozwolenia? Odpowiedzi na każde z tych pytań i dziesiątki równie dziwnych, można znaleźć na kartach książki podróżniczej Janusza Kaszy.

Jacek Piekara potrafi pisać efektowne i przyjemne fantasy, o czym można się przekonać, spotykając z Arivaldem z Wybrzeża. Bez problemu wciąga czytelnika również w bardziej rozbudowany i głębszy świat, prezentowany choćby w cyklu o Mordimerze Madderdinie - inkwizytorze, który rozwiązuje zagadki tropiąc heretyków i czarownice. W "Szubieniczniku" ruszamy zaś do sarmackiej Polski. Tylko po co?

Nową płytę Yeah Yeah Yeahs można wciągnąć jedną dziurką nosa i wypuścić drugą. Po drodze na pewno coś się przyklei i zostanie w odbiorcy na zawsze. Ta muzyka jest wyrazista jak makijaż dziewcząt stojących przy krajowych drogach i nie mniej intrygująca od czerwonego wozu straży pożarnej zaparkowanego przed Kościołem. To nie pierwszy raz, kiedy Yeah Yeah Yeahs dostarcza tak zaskakujących, ale przecież - najlepszych – wrażeń.

Pamiętacie tę irytację, gdy jakiś czarny charakter naśmiewał się z pokraczności bolidu Pana Samochodzika i czystą radość, kiedy okazywało się, że nikt nie podskoczy amfibii na bazie potężnego Ferrari 410 Superamerica? Swoją drogą do dziś się dziwię, że Pan Samochodzik, znany przecież z akceptacji PRL-owskiego systemu, członkowstwa w ORMO i przyjaźni z Milicją Obywatelską, nie jeździł jakąś podrasowaną, czarną Wołgą. Udało mu się oszukać system, ale przecież nie o to chodzi. Nawet gdyby był pierwszym sekretarzem KCPZPR i tak byśmy go kochali, bo to bohater naszego dzieciństwa. Superman, Spider-Man, Batman? Bez żartów! Przy Panu Tomaszu wymiękali w przedbiegach!

Typowy Seba to gość o nieszczególnie bystrym spojrzeniu i czaszce gładkiej jak gałka zmiany biegów w tuningowanym Polonezie FSO. Seba lubi pykać w gałę, kitrać szlugi od funfli, a jak się zmęczy, napić oranżady. O ile ktoś obstawi łyka.

"Leci z nami pilot"  to tytuł, który nieodmiennie kojarzy się z komedią pt. „Czy leci z nami pilot?”, ale książka Sebastiana Mikosza, byłego i aktualnego prezesa Polskich Linii Lotniczych LOT, aż tak zabawne nie jest. Mikosz to nie tylko chodząca encyklopedia lotnictwa ale też człowiek, który zna sekrety firm lotniczych od podszewki i postanowił niemało tych sekretów zdradzić.

Stephenie Meyer obdarzyła świat bladolicym, uszminkowanym wampirem, do którego wzdychają miliony nastolatek. Do kin wkroczył właśnie „Intruz” oparty na kolejnej książce Meyer. Czy warto sięgać po powieść amerykańskiej pisarki?

Anna German była wielka. Operowała najrzadziej spotykanym, bardzo silnym głosem kobiecym spinto soprano i mierzyła równo 183 centymetry wzrostu. Włoscy konferansjerzy musieli mocno zadzierać głowy a dziennikarze stawiać na palcach z mikrofonami. Jeden z nich zapytał niegdyś bezczelnie: „Ile metrów pani sobie mierzy?”. Artystka odpowiedziała natychmiast. po włosku: „To nieistotne; ważne, że jestem wyższa od pana”.

Kiedy trzynaście lat temu Simon Green ułożył z dźwięków „Animal Magic”, longplay przeszedł właściwie bez echa. Dopiero dwa lata po premierze w Wielkiej Brytanii, już pod skrzydłami Ninja Tune, debiutancki krążek Greena zawitał do Polski i zaczął powoli przebijać się do świadomości słuchaczy etnicznymi dźwiękami wplecionymi w długie sample. Od tego czasu kompozytor i DJ z Bringhton przeszedł bardzo długą drogę, którą wraz z nim podążało co raz więcej osób. Najnowsza płyta Bonobo jest kwintesencją tej podróży przez Krainę Oz dźwięków. Drogi zawsze krętej, wznoszącej się na wyżyny maestrii i zniżającej do dolin niezrozumienia, ale z celem wyznaczonym jeszcze ponad dziesięć lat temu.

„Fantazje w trójkącie” a może „Modlitwy waginy”? Wydawnictwo Czarna Owca atakuje na stronie e-księgarni Publio. W doborowym towarzystwie jeden tytuł wyprzedza pozostałe...

Maciej Frączyk to facet, który kilka lat temu rozpoczął eksperyment z umieszczaniem filmików na jutubie i doszedł do budzącej szacunek liczby 100 milionów wyświetleń. Wikipedia wszystko zniesie, więc dowiadujemy się z niej, że Maciek jest również polską osobowością internetową, autorem książki i satyrykiem, jednak to premiera książki budzi naszą nieustającą ciekawość. Cóż takiego spec videobloga poskładał z liter?  

Telefoniczna sieć komórkowa Play kojarzy się głownie na dwa sposoby. Pierwszy przybiera wygląd fioletowo-białego gluta, który nie może się zdecydować, czy chce wyglądać jak rozlany budyń, czy odpad z huty szkła w Sandomierzu.

Czasy, gdy Michał Śledziński malował shorty w „Secret Service”, „Gamblerze” i „Świecie Gier Komputerowych” już nie powrócą, ale dobrze widzieć, że facet ciągle jest w formie i nadal potrafi dorzucić do pieca.

Co za dzień! Jaja już ugotowane i pomalowane plakatówkami, baranek siedzi wygodnie w koszyku a wyznaczeni domownicy stoją na straży świątecznych wypieków, żeby czasem nie zaginęły w akcji. Wreszcie można oddać się błogiemu lenistwu, rozegrać partię bierek, sięgnąć po książkę lub… program telewizyjny.

Niektóre książki przeczytane w dzieciństwie trafiają do osobistego kanonu, swoistego Hall of Fame naszej pamięci. Pozostają tam nierozerwalnie związane z wszystkimi wydarzeniami kształtującymi w jakiś sposób światopogląd i perspektywę, z której dokonujemy później oceny otaczającego nas świata i reagujemy, w zgodzie ze swymi przekonaniami.