Filmy

Tyler Perry powinien dać sobie spokój z filmami pełnometrażowymi i sztukami, a wszystkie swoje pomysły raczy wykorzystać w autorskim sitcomie House of Payne. Jeśli znudziłby się tym, to niech swoje pomysły sklei w jedno, aby powstała afroamerykańska wersja Na wspólnej czy EastEnders. Małżeństwa i przekleństwa to bowiem dwugodzinna telenowela będąca wypadkową wszystkich wcześniejszych produkcji Perry'ego. Dlaczego więc polski dystrybutor wpuścił go na ekrany polskich kin?

To, że polskie służby porządkowe, zwane policją (lub, czasem całkiem trafnie, milicją), skażone są korupcją w myśl zasady "ryba psuje się od głowy", wiedzą wszyscy. Ale amerykańska? No jak to, ci wszyscy obrońcy moralności i stróże prawa, błyszczący uzębieniem, narażający swe życia w spektakularnych akcjach odbijania zakładników, rozbijania gangów i ściągania kotków biednych staruszek z drzew? A łyżka na to "nie może być"!

Jasna cholera! Nigdy nie sądziłem, ze coś może mnie aż tak przestraszyć! Szczerze mówiąc, dawno straciłem już w to nadzieję. Wiele miesięcy temu doszło do mnie, że nigdy nie poczuję już tej adrenaliny oglądając horrory. Już nigdy nie będę odwracał się niepewnie w sali kinowej, nie będę sprawdzał pustej łazienki w domu ani otwartej, skrzypiącej szafy w pokoju. Po obejrzeniu RECA moje poglądy wylądowały boleśnie na głowie. Jeżeli każdy horror będzie wyglądać tak jak ten, jako amator gatunku zejdę z tego świata bardzo szybko. REC to produkcja, która przyprawiła mnie o palpitacje serca, jakich dawno nie miałem.

Nie da się ukryć, że znaczna część ludzi jest wścibska i ciekawska. Setki tysięcy widzów codziennie siadają przed telewizorem i, wpatrując się w seriale, śledzą losy fikcyjnych rodzin. Żeby zaspokoić rządzę inwigilacji cudzego życia, wymyślono reality show. Big Brother i inne tego typu programy to już nie numer jeden komercyjnych stacji, ale wciąż cieszą się jako-taką popularnością. Temat podglądania codziennego życia nie ominął też filmów pełnometrażowych.

Wielkie hollywoodzkie gwiazdy, znane z filmów jeszcze z lat 70. i 80. ubiegłego wieku, powoli się starzeją. Potencjał stworzony wykreowanymi przez nie postaciami nie może się jednak zmarnować. Twórcy nie starają się zbytnio zamaskować biegu czasu i wraz ze "zdziadzieniem" aktorów, odpowiednio zmieniają ich bohaterów. Rok temu mogliśmy się o tym przekonać obserwując zgarbionego Rocky'ego, wracającego na ring. Teraz z trzaskiem bata ku nowym przygodom rusza stary, dobry Harrison Ford.

Obecnie upływa druga dekada od czasu śmierci Philipa K. Dicka, amerykańskiego pisarza literatury sience fiction. Pamięć o nim jest ciągle żywa. Podobno jeden obraz zastępuje tysiąc słów. W przypadku ekranizacji Łowcy androidów na podstawie powieści Dicka, Czy androidy śnią o elektrycznych owcach? można byłoby rzec, że nawet więcej niż w tysiąc, gdyż wizja przyszłości wydaje się być niekończącą się opowieścią. Zwłaszcza, gdy za jej adaptację zabiera się sam Ridley Scott.

Najnowszy film Roberta Bentona Smaki miłość , to piękna opowieść o naturze miłości, o szczęściu i cierpieniu człowieka, którego życiem nieustannie targają namiętności. Któż z nas w gruncie rzeczy, nie marzy o idealnej miłości z odrobiną romantyzmu, namiętności i pożądania? O miłości, przed którą nią nikt się nie uchroni, bo przecież miłość to tylko kwestia czasu, jak mawiał P. Coelho.

Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce, tfu, jakiej znowu galaktyce? To tu, na Ziemi, urodził się prawdziwy Jedi - George Lucas. Człowiek obdarzony boską iskrą, mocą zdolną stworzyć wyimaginowany świat. To w jego genialnym umyśle zrodziła się idea Gwiezdnych Wojen, która od blisko trzydziestu lat pobrzmiewa w kulturze całego globu. Idea ta wyznaczyła nowe tory dla gatunku sci-fi oraz zmieniła współczesną kinematografię.

To normalne, że kariera twardzieli kina akcji kończy się z reguły szybciej niż u innych aktorów. Sylvester Stallone zaczynał od pornosów, aby potem wykreować prawdziwą ikonę kina akcji - Johna Rambo. Dziś dostaje role tylko w niskobudżetowych produkcjach, które od razu lądują na DVD i tylko dzięki magii tytułu jego najnowszego filmu udało mu się jeszcze raz zajrzeć na wielki ekran. Podobny los spotkał Jean-Claude Van Damme, choć on akurat nie zaczynał od filmów porno.

Próbowałem przezwyciężyć moją niechęć do Gwiezdnych Wojen. Naprawdę. Nawet obejrzałem ostatnio Gwiezdne Wojny: Zemstę Sithów. Przepraszam, obejrzałem to za duże słowo. Nie dotrwałem do końca. Ba, nawet dobrze "nie wszedłem" w film. Usnąłem po dwudziestu minutach. Nie wiem czy zaważyła na tym późna pora, czy też wiejące z ekranu nudy. Wybieram jednak drugą opcję, bo dałem radę obejrzeć potem dzieło zaserwowane przez jedną z komercyjnych stacji telewizyjnych. Nie wiem co jest przyczyną tego stanu rzeczy. Może mój spaczony polityką i historią najnowszą mózg? Niechęć do kosmitów? Bycie "anty" z zasady? Bynajmniej żaden z tych wariantów. Może pierwszy, ale tylko w niewielkiej jego części.

Powiedzcie mi, na czym polega fenomen Gwiezdnych Wojen? Zemsta Sithów, do chwili ukazania się w kinach, na tle całej sagi przypominała białą plamę czy czarną dziurę - lepiej zabrzmi. Chociaż tylko teoretycznie, bo przecież tak naprawdę każdy wiedział co się stanie. I tu ponawiam pytanie - bo mimo tej wiedzy, miliony fanów i tak poszły do kin na całym świecie.

Galaktyka, która na początku lat 70. zrodziła się w wyobraźni George'a Lucasa nie była jeszcze tak rozległa, jak jest obecnie. Pierwotnie Gwiezdne Wojny opowiadały o konkretnej historii konkretnych bohaterów, a zarys świata odchodził na drugi plan, nie był szczegółowy. Z biegiem czasu, wraz z kolejnymi książkami, grami etc. galaktyka prężnie ubogacana była kolejnymi opisami ras oraz planet - w efekcie otrzymaliśmy naprawdę pokaźnych rozmiarów uniwersum. Tekst ten ma na celu przybliżenie wam, drodzy Czytelnicy, dziesięciu najciekawszych według mnie planet. Have fun!

Gdy w 1994 George Lucas ogłosił, że planuje niedługo wydać kolejną część Gwiezdnych Wojen oczekiwania były ogromne. W głowach fanów Kosmicznej Sagi roiły się wspaniałe wyobrażenia - ten niezapomniany klimat odczuwalny przy projekcji oryginalnej trylogii, do którego dołożone zostaną nowoczesne efekty specjalne i już mamy dzieło spełniające sny maniaków! No i faktycznie - było efekciarsko, ale z klimatem pan George nie poradził sobie już tak dobrze…

Zaznaczam, że poniższa recenzja będzie wyjątkowo subiektywna. Jestem ogromnym wielbicielem dzieł zarówno filmowych, jak i książkowych Woodiego Allena. Każdy jego obraz, nawet jeśli jest przykładem spadku formy reżysera, stanowi ciekawą analizę wielu tematów. Fakt, poszczególne motywy powtarzają się w wielu jego filmach, ale to cały urok allenowskich produkcji. Dlatego czytając recenzje "Snu Kasandry" w rodzimych czasopismach specjalistycznych odrobinę się zląkłem, szczególnie, że większość tych opinii wskazywała właśnie ten film jako jeden ze słabszych obrazów nowojorskiego reżysera. Na szczęście ja tego nie odczułem.

Po przesłodzonym i działającym fanom na nerwy Mrocznym Widmie, Wujcio George zaserwował nam część drugą - Atak Klonów. Reżyser prawdopodobnie wziął sobie do serca ostrą krytykę, z jaką spotkała się poprzedniczka omawianego tytułu, dzięki czemu kontynuacja różni się od niej dość znacznie. Nie jest to może jeszcze ten poziom, który prezentowały epizody IV-VI, ale jest już lepiej!

Gwiezdne Wojny to fenomen nie tylko pod względem kasowości, liczby fanów czy miejsca w popkulturze. To, co w sadze George'a Lucasa jest nietypowe i rzadko spotykane to dziwny typ miłości, jaką darzą ją fani… Dziwność ta przejawia się w zamiłowaniu do okropnych dialogów, oklepanej fabuły oraz koszmarnej gry aktorskiej. Jak to możliwe, że miliony wielbicieli GW czczą film, z którego mogą się jednocześnie śmiać? Widocznie jest to możliwe, a jak to się dzieje, spróbuję wyjaśnić. Ostrzegam, tekst naukowy to to nie jest, wszystkie twierdzenia nie zostały poparte badaniami, a jedynie osobistymi odczuciami i obserwacjami naocznymi… ostrzegałem!

Co czyni dobry horror? Wysublimowany scenariusz? Szczegółowa metaforyka czasów dzisiejszych? A może ogromna ilość krwi i flaków? Ludzie oglądający ten gatunek filmowy zazwyczaj wiele nie oczekują. W końcu ma on dostarczać wielu emocji, a przede wszystkim strachu. A do tego potrzeba porządnego warsztatu. Posiada go, i to zdecydowanie, Brytyjczyk Christopher Smith - twórca "Lęku". Może w sprawach scenariusza zawinił, ale atmosfera grozy w opustoszałym metrze była odczuwalna i jak najbardziej prawdziwa. W kolejnym obrazie postanowił się zrehabilitować i odnaleźć złoty środek pomiędzy komedią a horrorem. Tak właśnie powstała "Redukcja".

By zrozumieć pojęcie Mocy, cofnijmy się do pamiętnych słów wypowiedzianych przez Obi-Wana Kenobiego w Nowej Nadziei: "The Force is what gives a Jedi his power. It's an energy field created by all living things. It surrounds us, and penetrates us. It binds the galaxy together." Ten opis, jakkolwiek ogólny, streszcza znaczenie Mocy w świecie Gwiezdnych Wojen całkiem sprawnie. Niemniej jest to tematyka na niejeden artykuł. Ostrzegam jednak - zagorzali fani Gwiezdnej Sagi nie odnajdą tutaj niczego nowego, tekst ten ma na celu przybliżenie "o co z tym w ogóle chodzi" bardziej zielonym. Pozostali, mam nadzieję, znajdą w nim kilka istotnych ciekawostek.

Pierwotnie pomysł przeniesienia Gwiezdnych Wojen w animowany świat kreskówki wydał mi się nieco dziwny. Niby Wojny Klonów miały być skierowane do młodszych odbiorców, ale oczywistą rzeczą było, że każdy fan kosmicznej sagi po nie sięgnie - czy odnajdzie w nich jednak swój ukochany klimat SW? Ile w tym wszystkim będzie Gwiezdnych Wojen, a ile zwykłej kreskówki korzystającej z uniwersum? Ostatecznie otrzymaliśmy produkcję nieco nietypową jak na twór Lucasfilmu oraz dziwną jak na serial animowany…

XXI w. przyniósł fanom filmów grozy liczne zniesmaczenia, żenujące obrazy nie mające wiele wspólnego ze słowem "horror". Hektolitry krwi rozbryzgującej się na szybie kamery to niestety częstszy widok niż sensowna, klimatyczna fabuła. Na tej fali ukształtowało się sporo tytułów pokroju Teksańskiej masakry piłą mechaniczną czy Hostel, o których można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że straszą (co prawda znajdą się zwolennicy i takiego kina, jednak moje odczucia są negatywne). Tak też dzieje się w przypadku filmu Zew Krwi - produkcji, o której nie pamiętałem na 10 minut po seansie…