Filmy

Woody'ego Allena albo kochasz, albo... a nie, to już było. No więc - znowu pojawia się typowo allenowski bohater i znowu kombinuje. Brzmi znajomo? No właśnie, dlatego Allena albo kochasz, albo... cholera, ten frazes ciśnie się na usta przy każdej próbie zrecenzowania czegokolwiek, co wyszło spod jego ręki. Bo jak tu nie kochać lub nienawidzić go za kolejny obraz nazbyt ambitnego fajtłapy, ponownie genialnie zagranego przez samego reżysera i scenarzystę?

Fascynacji kinem artystycznym Allen nie ukrywa. Otwarcie mówi o swoim uwielbieniu do śp. Ingmara Bergmana składając mu hołd w takich produkcjach jak Wrzesień, Wnętrza czy Seks nocy letniej. Bezpośrednio czerpie też inspirację wprost od Felliniego w Alicji z Mią Farrow. To jednak nie koniec. Cienie we mgle, wydane w 1992 roku, to dowód na to, że reżyser zachwyca się ekspresjonistycznym kinem niemieckim.

Drobiazgowość to słowo idealnie pasujące do twórczości Woody'ego Allena. Wszystkie jego filmy (a przynajmniej te, które dane mi było widzieć) są dopięte na ostatni guzik we wszystkich aspektach. I jak tu uwierzyć, że w przypadku tego dzieła również jest ono zgrane perfekcyjnie, ale tak jakby... lepiej?

Alicja w krainie czarów na haju - tak w skrócie można podsumować eksperymentalny projekt Woody'ego Allena z 1990 roku. Reżyser za źródło inspiracji wziął Giulettę i duchy Felliniego, przystosowując to dzieło do nowojorskich realiów i tworząc tym samym komedię, którą można odczytać na dwa sposoby.

Uwielbiam karty - brydż, poker, black jack. A jeszcze bardziej lubię oglądać rozgrywki turniejowe w TV bądź też filmy, w których na pierwszy plan wchodzą gry stolikowe. Nie raz widziałem sceny gry w karty w westernach czy zarabianie na hazardzistach w doskonałej Rodzinie Soprano, a Mavericka znam niemalże na pamięć. Ostatnio miałem także okazję widzieć Deal, jeden z nowszych filmów ze stareńkim Burtem Reynoldsem. W tej recenzji natomiast skupimy się na najnowszym dziele Roberta Luketica (twórcy komedii romantycznych, m.in. Legalna blondynka i Sposób na teściową).

"Najpierw twarz. To maska klauna - istny dar niebios. Gdy tylko się na nią spojrzy, to od razu wybucha się śmiechem." Tymi słowami Forster Hirsch rozpoczyna biograficzną książkę o Woodym Allenie. Trudno się z nimi nie zgodzić. To niczym żywa karykatura postaci żydowskiego intelektualisty, zamieszkującego Nowy Jork. Jest to osoba obok której nie można przejść obojętnie. Albo się ją kocha za niezdarność, seksualne skandale i uwielbienie dla psychoanalizy Freuda, albo nienawidzi za denerwujące absurdy, schematyczność każdej kolejnej produkcji lub, po prostu, za tę niezmienną, śmieszną twarz. Ten artykuł ma na celu krótko i w miarę wyczerpująco przedstawić portret amerykańskiej osobistości, jaką zdecydowanie jest Woody Allen.

Woody Allen jest zdecydowanie jedną z najbardziej cenionych osobowości hollywoodzkich. Jego sceptyczne spojrzenie na świat, gderanie na poważne tematy ludzkości czy też denerwowanie się oraz komentowanie ludzi chodzących wokół to jedne z najbardziej rozpoznawalnych cech reżysera i każdą z nich wplata jako integralną część do swojego filmu. Nic więc dziwnego, że ma zarówno fanów, jak i wrogów, ale na pewno jest postacią zapamiętywaną. W tym numerze Playbacku macie okazję przeczytać recenzję jego najnowszej produkcji, "Scoop - Gorący Temat", a w ramach powrotu do przeszłości chciałbym przypomnieć obraz, który Akademia Filmowa nagrodziła aż 4 Oscarami, w tym za Najlepszy Film roku 1977. Mowa oczywiście o "Annie Hall".

Gry oparte na motywach filmów (albo, tym gorzej, książek) zdążyły już wyrobić sobie wśród graczy pewną opinię. Dość nieprzychylną, trzeba dodać, bo zwykle produkcje takie są dokładnym przeciwieństwem tego, jak powinna wyglądać solidna gra... No każda reguła ma swoje wyjątki, nawet ta. Że też podsunę chociażby... noo... O, na przykład właśnie poprzednią część Bonda na Nintendo 64, GoldenEye. To było coś. Ale podejście do tematu się zmieniło, rynek się zmienił i czy teraz nowy Agent 007 ma szansę zamieść? No ba!

Każdy facet potrzebuje od czasu do czasu trochę adrenaliny. Można to osiągnąć na różne sposoby. Sam ostatnio pohasałem sobie po wapiennych skałkach i słowo daję, że gdyby nogi choć raz mnie zawiodły, zabawa skończyłaby się smutnym pogrzebem. Oczywiście to i tak bardzo lajtowy sposób na dawkę emocji. Spragnieni wrażeń nowocześni ludzie wymyślają coraz to nowe sporty ekstremalne, które fajnie się ogląda, ale - uwierzcie mi - nie są zbyt korzystne dla ludzkiego ciała.

Manoj Night Shyamalan w historii współczesnego amerykańskiego kina zawsze będzie znany jako twórca Szóstego zmysłu. Od czasu premiery tego rewolucyjnego filmu, reżyser nakręcił thriller Niezniszczalny, metaforyczne Znaki, utopijną Osadę oraz bajkową i naiwną Kobietę w błękitnej wodzie. Krytycy o każdym kolejnym filmie nie wypowiadali się nazbyt pozytywnie, a mimo to widzowie do dziś się kłócą o wartości zaprezentowane w poszczególnych produkcjach. Shyamalan eksperymentował, co spowodowało jego poważny upadek w Hollywood. Najnowszy obraz, Zdarzenie również można nazwać eksperymentem.

Zanim Xavier Gens nakręcił Hitmana, to chciał zostać zapamiętany jako reżyser zupełnie innego gatunku. Miał ochotę zaszokować widzów krwawą produkcją Frontiere(s). To właśnie na amerykańskim After Dark Horrorfest, ten francuski film został przedstawiony szerszej widowni i zyskał wiele pozytywnych opinii. Niedawno odbyła się jego polska premiera, a Monolith Films na plakacie promocyjnym twierdzi, że "to nie jest film dla normalnych ludzi." Czy aby na pewno?

W Hollywood da się zauważyć tendencję do rozkwitu horrorów botanicznych. W tym roku trafiły się aż dwa kasowe filmy, w których roślinki czy natura budzą się i straszą. Jednym z nich jest wspominane w tym numerze Zdarzenie Shyamalana. Drugim natomiast jest ekranizacja bestsellerowej powieści Scotta Smitha Ruiny. Oczywiście żadna z pozycji nie podeszła do tematu w tak zabawny i lekki sposób, jak Roger Corman w Sklepiku z horrorami z 1960 roku. Wszystko zrealizowane zostało na poważnie, ale na szczęście horror Cartera Smitha o klasę przewyższa namiastkę kina grozy, jakim jest Zdarzenie.

Rok 2008 należy zdecydowanie do super-bohaterów. Nic dziwnego, w końcu ludzie są żądni efektów specjalnych, humoru i odrobiny amerykańskiego patriotyzmu. Dlatego Iron Man czy Incredible Hulk miały wysokie notowania zarówno w kraju jak i za granicą. Choć prawdziwa rewolucja dopiero nadchodzi. Na szumnie zapowiadanego Mrocznego Rycerza czeka cały tłum fanów Batmana, a na drugą część Hellboya wszyscy oczarowani Labiryntem fauna Guillerma del Toro. Zanim jednak do tego dojdzie, hollywoodzcy twórcy postanowili przedstawić widzom kolejnego herosa - Johna Hancocka.

"Nareszcie!" - tym oto słowem, jako fan komiksów wytwórni Marvel, mogę podsumować film Iron Man, którego reżyserii podjął się Jon Favreau. Wreszcie przyszedł ten moment, w którym jestem zadowolony z przeniesienia na wielki ekran super bohatera ze stajni prawdopodobnie najpopularniejszego wydawcy obrazkowych powieści. Pierwszoligowa akcja, bardzo "ludzki" bohater, świetne efekty specjalne oraz idealnie dobrana muzyka sprawiają, że jest to jeden z najlepszych filmów na podstawie komiksu.

Dziewięć sezonów, dwa seriale na X-Files bazujące (The Lone Gunmen i Millennium), filmy, gry komputerowe, książki, komiksy i rzesze fanów. Widać jednak dla Chrisa Cartera i jego ekipy to wciąż za mało i po raz kolejny postanowił sięgnąć po wymyśloną przez siebie historię. Sześć lat po premierze ostatniego odcinka na ekrany kin wchodzi The X-Files: I Want to Believe.

Hasło promocyjne na plakacie dumnie głosi, że najnowszy film Julie Delpy to "komedia pełna testosteronu nie tylko dla lejdis ;-)". Polski dystrybutor Kino Świat chciał najwyraźniej masowo zaciągnąć do kina wszystkich wielbicieli Testosteronu oraz Lejdis. Okazuje się, że wszyscy fani tych polskich produkcji mogą się wielce rozczarować. Dwa dni w Paryżu są nietypowe i w niczym nie przypominają naciąganego i męczącego humoru tzw. polskich komedii hormonalnych.

Kicz może być piękny, zorganizowany i dobry - pokazał nam to Tarantino kręcąc Kill Billa czy de Palma tworząc Scarface. To samo można zauważyć przyglądając się filmom akcji kręconym ostatnio w Japonii, które do końca normalne nie są. Co oczywiście nie oznacza, że są one złe.

Nowy Jork nigdy jeszcze nie wyglądał tak fantastycznie. Jedno z największych amerykańskich centrów kultury jest portretowane w filmach wyjątkowo subiektywnie. Nie mam tu na myśli oczywiście policyjnych kryminałów czy mafijnych sag. Nie wiem, czy zauważyliście, ale większość sukcesywnych komedii romantycznych dzieje się w dużych miastach, a najczęściej jest to właśnie Nowy Jork. Woody Allen najczęściej kręcił tam swoje obrazy i nigdy zbyt szczególnie nie zmieniał powtarzalnej wizji swojego najukochańszego miasta. Manhattan został przez krytyków nazwany wyraźnym hołdem reżysera względem tej bogatej metropolii.

"Bracia" Wachowscy chwile triumfu mają już za sobą. Trylogia Matrixa przyniosła im wielomilionowe dochody, co sprawiło, że mogli kupić jakąś wyspę i ze spokojem żyć sobie do końca ziemskiego bytu. Lecz Andy i Larry postanowili inaczej: wpasowując się w trend klepnęli kolejny film familijny, w którym dobro wygrywa ze złem, a wszystko kończy się dobrze. Jednak pozostaje wielki żal, że polecieli na kasę. To widać, słychać i czuć.

Jak należy spoglądać na życie? Można być optymistą i oceniać wszystko, co się dzieje wokół, w pozytywny i radosny sposób, ale można również zostać pesymistą i traktować wszystko na poważnie i być ostatecznie zdołowanym. W filmie sytuacja wygląda podobnie. Przedstawione historie ocenia się albo z perspektywy komediowej, albo dramatycznej. Allen jednak nie zauważył tu żadnego dylematu moralnego, toteż wykorzystał oba pomysły w jednej produkcji - Melinda i Melinda.