Książki

Żyjemy w epoce postmodernizmu - w świecie wiecznych eksperymentów, zabawy formą oraz przekazywania niekoniecznie pozytywnych i głębszych wartości. Nic więc dziwnego, że ludzie tak często go krytykują. Sami nie rozumieją i nie nadążają za tempem, jakie im wyznacza. Mimo że budzi kontrowersje, współcześni pisarze często wykorzystuja ten styl w swoich powieściach. Tak zrobił ukraiński prozaik, Jurij Andruchowycz, w swoim ostatnim dziele - Tajemnica. Zamiast powieści.

Zazwyczaj książki przedstawiają nam szereg niewiadomych i tajemnic, które rozjaśniają się wraz z upływem kolejnych rozdziałów. W wypadku drugiej części opowieści o świecie Rzeki zagadka zaczyna się już w tytule. Bo skąd, u licha, w świecie ludzi pierwotnych, którzy uczą się na nowo żyć w zgodzie z naturą, pojawić się może prawdziwy parostatek?

Problem rasowej nietolerancji obecny jest w każdym kraju i działa zazwyczaj w obie strony. Po wydarzeniach z 11 września dotknął on globalnie państwa arabskie. Czy uprzedzenia w stosunku do tych nacji kiedykolwiek znikną jest bardzo wątpliwe, ale są osoby, które próbują walczyć z tymi schematami. Petra Prochazkova jest jedną z nich. Będąc korespondentką wojenną spędziła pokaźny kawał czasu w Afganistanie poznając zwyczaje obcej kultury. To jest powód, dla którego powieść Friszta czyta się z ogromną ciekawością.

Gdzieś w Arkadii

Dzienny Patrol autorstwa dwóch rosyjskich pisarzy - Siergieja Łukjanienki (Brudnopis, cykl Głębia) oraz Władimira Wasiliewa (Oblicze Czarnej Palmiry, Czarna Msza) - razem ze swoimi poprzednikami i następcami należy do wariacji na temat fantastyki - urban fantasy. Co mogło wyniknąć ze współpracy tak uzdolnionych pisarzy? Niewątpliwie coś bardzo dobrego!

Stephen King pisał książki, które stawały się bestsellerami i tłumaczone były na ponad 30 języków, a sam twórca zarobił wiele milionów dolarów. Niestety, w roku 1999 sielanka się skończyła. King uległ wypadkowi samochodowemu. Wyszedł cało z tego traumatycznego przeżycia, jednakże okazało się, że jego zdolności pisarskie uległy degradacji. Mówiąc prościej: pisał coraz gorsze powieści, na przykład "Łowcę snów" czy też "Historię Lisey". Krytycy i czytelnicy spisali pisarza na straty. Myśleli wręcz, że horror umiera razem z talentem Kinga. Aż tu nagle na pięknym polskim horyzoncie pojawia się najnowsza książka Stephena - "Ręka Mistrza". Czy jest ona w stanie przerwać złą passę twórcy, czy może okaże się gwoździem do "literackiej trumny" Stephena Kinga?

Czekałem na tę książkę jak na narodziny syna. Rozczarowanie było mniej więcej tak duże, jak gdyby okazało się, że mój potomek ma śliczny czekoladowy kolor skóry.

Zdarzało się Wam, będąc w nieznanym mieście, a podążając ku jakiemuś miejscu, którego lokalizacji nie znacie, używać mapy? Pewnie nieraz. Wyobraźcie sobie teraz sytuację, w której mapa ma ponad pół tysiąca stron i napisana jest ogólnie pojętą prozą. Reakcja - zdziwienie, może irytacja, że gdzieś znikneły linie ulic? Po drugiej zaś stronie znajdujecie fragmenty wycięte z kronik miasta…

Na świecie powstaje tyle książek, że nikomu nie starczy życia, żeby je wszystkie przeczytać. Wydawnictwa "przemycające" do Polski kulturę zagraniczną ułatwiają nam jednak wybór, tłumacząc tylko dzieła, które są - według nich - tego warte. Dziwi mnie, że napisany w roku 1989 "Hyperion" zawędrował do rodzimych księgarni dopiero rok temu, a od kontynuacji datowanej na 1990 r. jeszcze czuć świeżością z księgarnianych półek. Całe szczęście, że różnica w ukazywaniu się kolejnych tomów nie była tak znacząca, jak między wydaniem oryginalnym i tym w naszym kraju. W przeciwnym wypadku czytelnicy byliby chyba mocno zniecierpliwieni wyglądaniem na kolejną porcję przygód Pielgrzymów. A było na co czekać.

Kryminał skandynawski staje się coraz bardziej popularny w Polsce. Najwyraźniej czytelnicy widzą różnicę, która trzyma go z dala od przereklamowanych amerykańskich standardów. Podobnie sprawa wygląda z debiutem pisarskim Johana Theorina. Mimo iż znajdziemy w nim inspiracje twórczością Hitchcocka, to autor propaguje w powieści własny styl, który plasuje go wysoko na liście współczesnych wieszczy kryminalnej prozy.

Dziecięciem będąc, zapewne nieraz przestraszony zasypiałeś z głową pod kołdrą. Twoja rodzicielka walczyła z tobą o zgaszenie światła, a ciemność była straszną perspektywą przepełnioną setkami potworów kryjących się w najmniejszych zakamarkach pokoju. Lecz zakładam, że ten etap swojego życia masz już za sobą. Lecz stworzenia z piekła rodem wciąż czyhają na młodsze rodzeństwo bądź twoje dzieci. Tym razem jednak nie są osamotnione... Pod ręką mogą dzierżyć Makabryczne Memuary Mocarnej McMężnej.

Największa przyjemność świata - chyba wiadomo, o co chodzi, prawda? A jeśli masz mniej niż dwanaście lat i nie wiesz - spytaj mamy. Tej kwestii wyjaśniać nie zamierzam. Zresztą, ja tu recenzuję książkę, a nie... ekhm, no... Ech, przejdźmy do meritum.

Uwielbiam wprost książki opowiadające nam alternatywną wersję historii. Można na tym polu sporo zaprezentować, nawet nie dodając do tego science fiction (co niestety autorzy robią dość często). Aby napisać porządną powieść w alternatywnych realiach trzeba oczywiście dobrze znać realia o których się pisze, co udowodnił ostatnio Andrzej Pilipiuk w przyjemnej "Operacji Dzień Wskrzeszenia". Marcin Mortka, autor opisywanego "Ragnaroku 1940" sam interesuje się wikingami, o których opowiada powieść.

Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy, tak jak skończyła się zimna wojna. Thrillerów z agentami w tle napisano setki, lepszych lub gorszych, czas więc na coś bardziej aktualnego. Żeby pisarze gustujący w tematach o których mowa nie czuli się niepotrzebni, przenieśli się oni w świat arabski uznając, że to z tej strony przyjdzie największe zagrożenie dla tzw. koalicji antyterrorystycznej.

Nadejście Nocy to już druga książka z Trylogii Zimnego Ognia, która zresztą okazała się jedną z lepszych sag tego roku, obecnych na polskim rynku. Co prawda trudno wróżyć z góry (przed wydaniem całości sagi), lecz już po przeczytaniu Świtu Czarnego Słońca miałem ogromne przeczucie, że tak będzie. Tom drugi zresztą tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu i pozytywnie nastawił do kolejnej książki. Czy warto więc sięgnąć po tę pozycję? To pytanie zwykło się zadawać na samym końcu recenzji, jednak dłużej czekać nie mogę - warto jak nigdy!

Podobnie jak w przypadku Jak żołnierz gramofon reperował, Ekaterini odkrywa nam tajemnice kolejnego państwa europejskiego, które tak naprawdę nie jest dobrze znane Polakom. Wydawnictwo Czarne wydaje właśnie takie książki, aby czytelnik mógł się zaznajomić z inną kulturą. Wyjątkowość tej pozycji polega na tym, że w jej centrum znajdują się kobiety.

Newport

"Kłamca", choć przyjemny, książką ambitną nie był, acz niewątpliwie udaną. Nie od razu Rzym zbudowano, więc na debiut Jakuba Ćwieka nadał się idealnie. "Liżąc ostrze" było o niebo lepsze, uznałem więc, że ten dość nowy w branży autor (patrząc z perspektywy innych znanych nazwisk) wart jest tego, by kupić kolejną napisaną przez niego pozycję - "Ciemność płonie".

'- Moglibyśmy cię oskarżyć o stawianie przeszkód organom sprawiedliwości - rzekł Ohls. - Przeszkadzanie funkcjonariuszowi w pełnieniu jego obowiązków, pomoc i umożliwienie przestępcy ucieczki, uczestnictwo po fakcie popełnienia zabójstwa, nieuczciwe zyskanie informacji (...) i głupotę większą niż u trzech owiec razem. - No, to się jeszcze przyznam, że mam nieoddaną w terminie książkę z biblioteki.

Benzyna wciąż za droga? Za prąd płacimy jak za woły? Boimy się, że zabraknie gazu (po Rosji można się wszystkiego spodziewać…)? Pomyśleć, że rozwiązanie tych wszystkich naszych problemów siedziało sobie na dysku twardym starego poczciwego peceta, leżącego sobie w kominie w jednym z bloków na krakowskim Kazimierzu…