Książki

Niektóre tematy atakują mnie chwilami z każdej strony i to z niewyjaśnionych przyczyn. Oto niedawno do kin wskoczył film "Kochanice króla", traktujący o romansach Henryka VIII, a teraz w moje ręce wpadła książka, na podstawie której został zrealizowany. HBO nie tak dawno wyprodukowało kolejny po "Rzymie" serial historyczny, tym razem o tytule "Dynastia Tudorów". Żeby tego było mało, ostatnio poczęstowano mnie kilkoma drinkami Krwawa Mary, który ponoć został tak nazwany od Marii I Tudor. Postaram się przynajmniej filmu nie oglądać.

Znajomość historii raczej nie jest czymś, czym moglibyśmy się pochwalić za granicą. Mówię tu o większości Polaków, którzy nawet nie wiedzą, z jakiej okazji co roku obchodzimy święto 11 listopada. Założę się, że nie kojarzą także daty 6 czerwiec 1944r.

Woody'ego Allena albo kochasz, albo nie cierpisz. Taka już dola geniuszy. A zapewne wielu z Was nawet nie domyślało się, że oprócz scenariuszy do swoich filmów, Allen pisuje także opowiadania.

Jestem pełen podziwu dla ludzi, którzy wychodząc na ośmiotysięczniki potrafią spojrzeć w dół. Ja zemdlałbym na miejscu. Tym większe słowa uznania należą im się, gdy wchodzą w czterdziestostopniowym mrozie i zawiejach śnieżnych. Wspinaczka to ekstremalny sport, nie da się ukryć.

Myślę sobie - gdzie leży ta [pip] Ukraina? Tyle wiem, że w Europie, a raczej tyle przeczytałem, a na jakich rubieżach kontynentu tego powiedzieć nie jestem w stanie. Ale z pomocą przychodzi mi Hymn demokratycznej młodzieży.

Chlup… I wpadłem jak w sedes z miękkim pluskiem, wsiąkłem niczym w gąbkę. W książkę, żeby być dokładniejszym - "Czego boją się anioły". O rewolucjach i Rewolucji Francuskiej nie za płytko, nie za głęboko, generalnie jednak całkiem zgrabnie i kryminalnie.

"Harry Potter", "Morze Trolli", "Eragon" - te i wiele innych powieści łączy wspólna cecha - nastoletni bohater. "Grimpow. Sekret ośmiu mędrców" również dołącza do tego grona. Czy "odmłodzenie" głównego bohatera i podążenie za dość popularnym ostatnimi czasy schematem wyszło powieści na dobre?

Ostatnimi czasy odnoszę wrażenie, że polska literatura schodzi na psy. Rzadko mi się już zdarza spotkać jakąś książkę ze świeżym pomysłem. Większość z ostatnich "dzieł" to kopiowanie tego, co już było wielokrotnie użyte. Niemałe było moje zdziwienie, gdy zacząłem zagłębiać się w przygody wyrwane wprost z narkotycznych wizji. Po paru rozdziałach zastanawiałem się już tylko, czy aby autor sam nie kurzył czegoś mocniejszego przy wymyślaniu kolejnych perypetii barwnych postaci.

Trylogia Andrzeja Ziemiańskiego pt. "Achaja" została gorąco przyjęta zarówno przez krytyków, jak i czytelników. Zapoczątkowała reaktywację twórczą autora, dostała nominację do nagrody Janusza A. Zajdla, a tom drugi został laureatem plebiscytu Nautilus. Wciąż dość dobrze wspominając przygody księżniczki Wielkiego Księstwa Troy, sięgnąłem po nową powieść Ziemiańskiego.

Z polskich książek mam zwyczaj czytania tylko fantastyki. Z zasady niczego innego nie tykam. Tak dla mojego psychicznego bezpieczeństwa. Konrad T. Lewandowski był jednak wyjątkiem i za jego sprawą swoją żelazną zasadę musiałem złamać... Już trzykrotnie.

Odkąd poznałem świat wykreowany przez Siergieja Łukjanienkę, nie opuszcza mnie on ani o krok. Stoimy w korku? Sprawdzę tylko linie prawdopodobieństwa i trafię na pustą ulicę. Dostałem jedynkę ze sprawdzianu z polskiego? A job twoju mać! - i już nad psorką wisi ogromne inferno. Czy odrobiłem lekcje? Tak, mamo, oczywiście, i jeszcze śmiecie wyniosłem i pokój posprzątałem...

Nie wiem dlaczego, ale rosyjska fantastyka zawsze fascynowała mnie. Może rosyjscy pisarze mają oryginalniejsze pomysły, może używają jakiś czarów, przelewając myśli na papier. Jedno jest pewne - sięgając po wschodnie książki zawsze czułem zadowolenie. Od niedawna do grona moich ulubionych bardów dołączył Siergiej Łukjanienko, znany u nas m.in. z Nocnego Patrolu. Dlaczego dopiero niedawno? Odpowiedź jest niezwykle prosta. Ot, powieści z patrolem w tytule niezbyt przypadły mi do gustu i wolę na ich temat się nie rozpisywać, za to Brudnopis zauroczył mnie już od pierwszego akapitu.

Dawno, dawno temu w Odległej Galakty... Pardon, nie tę książkę w dłoń pochwyciłem. Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami... Ups, to nie ta bajka. Za Zasiedmiogórogrodem, no szlag by to, znowuż nie... O, już mam. Był sobie król, Sir Ector, a w jego przybytku dwoje dzieci, Kay i Art, co był zwany Wartem. Żyli spokojnie w krainie Gramaria co się zowie. Na skraju Dzikiej Puszczy w zamku zacnym. Do czasu, kiedy władca wielkiej posiadłości postanowił sprowadzić nauczyciela, którego tak naprawdę przyprowadził podczas swojej pierwszej Wyprawy Rycerskiej jeden z chłopców - mały Art. Nauczyciel ten był czarodziejem i Merlinem go zwali. I tak, z grubsza, zaczyna się saga arturiańska - "Był sobie raz na zawsze król".

Spotkałem się z dwoma rodzajami opowiadania o nieznanym świecie w powieściach science fiction. Zazwyczaj autor prowadzi nas przez swoje uniwersum za rączkę, objaśniając nam każdy element i tłumacząc co, jak i dlaczego dzieje się w jego wyimaginowanej rzeczywistości. Często jednak jesteśmy rzucani na głęboką wodę, w sam środek wydarzeń i bez zbędnych wyjaśnień. Stopniowo zagłębiamy się w lekturę, żeby odkryć znaczenie kolejnych obcych zwrotów i nasza ciekawość jest równomiernie zaspokajana. Taki właśnie jest Hyperion.

Co można zrobić w dziewiętnaście sekund… Włączyć telewizor, wpisać adres swojej ulubionej strony internetowej, wypić łyk kawy? Jeśli uważacie, że to naprawdę dużo, wyobraźcie sobie, że w ciągu tego czasu zapadnie decyzja o przyszłości Twojego związku z drugą osobą. Nie można jednak zapomnieć, że przez tych parę sekund może zdarzyć coś niespodziewanego…

"Elantris". Pamiętacie? Tak, to debiutanckie dzieło spłodzone przez Brandona Sandersona. Recenzję przeczytać mogliście niecały rok temu na naszych łamach. Znaczek jakości ("miodek") potwierdził tylko, że mamy do czynienia z autorem iście utalentowanym, posiadającym kunszt przewyższający przeciętnych pisarzy. "Elantris" miała to "coś". A to "coś" nie pozwalało oderwać się od pierwszych stronic. Była perłą w swoim gatunku. Czy również taką będzie nowa powieść spod ręki tego samego twórcy?

Co ma wspólnego ze sobą kontynuacja książki z pierwszą jej częścią? Gdybyśmy byli uczestnikami Familiady (aspekty drużynowe przemilczmy), to odpowiedzi "ankietowanych" wyglądałyby mniej więcej tak: bohaterowie, fabuła, klimat. Zgadza się!

Komuda kolejne książki wydaje szybciej, niż na naszych telewizorach pojawiają się nowe seriale i tak samo jak te seriale, są one do siebie łudząco podobne. Niby zmienia się sceneria, bohaterowie, czasami przenosimy się w egzotyczne miejsca, a czasami lądujemy na własnych śmieciach, ale gdyby prześledzić wszystko uważnie, zobaczymy czarno na białym, że nawet to, co różniło je wszystkie między sobą jest fikcją. Jest tylko inaczej podane, by stwarzało wrażenie, że oto teraz udajemy się do Nowego Świata.

W historii powszechnej są takie postaci, których nie zmaże i tysiąc nadchodzących epok. Napoleon Bonaparte, uzurpator XIX-wiecznej Europy. Winston Churchill, jeden z ojców zjednoczonej Europy. Piotr Selwestrowicz, dzięki któremu czytacie te słowa. W historii naszego uniwersum pisanej przez Jacka McDevitta takim właśnie człowiekiem jest Christopher Sim - przywódcą floty gwiezdnej koalicji ludzi podczas wojny z Aszijurami, tajemniczą rasą obcych. A jednak są tacy, którzy rozkopaliby grób Sima, by tylko odkryć szereg tajemnic, jakie on tam ze sobą zabrał.

Mircea Cartarescu zadebiutował na polskim rynku wydawniczym blisko rok temu. Wydawnictwo Czarne wydało wtedy powieść poetycką "Travesti", w której autor konfrontował nastoletnie zafascynowanie erotyzmem z formą postmodernistycznego dziennika. Nie była to jednak przyjemna konfrontacja. Cartarescu ozdabiał najbardziej trywialne czynności (jak oddawanie moczu) poetyckimi metaforami. Może się to wydawać ciekawym zabiegiem stylistycznym, lecz forma ta nie jest zbyt interesująca dla przeciętnego czytelnika. Tym razem Czarne postanowiło wydać coś bardziej przystępnego, co zdecydowanie będziecie chcieli przeczytać.