Filmy

Mam nadzieję, że Ostatnie zlecenie jest, notabene, ostatnim filmem, jaki bracia Pang zrealizują w Hollywood. Im więcej ich robią, tym są coraz gorsze. A szkoda! Po rewelacyjnym Oku i Zdjęciu śmierci Oxide i Danny pokazali, że mają potencjał na najbardziej oryginalnych twórców współczesnego kina. Sądzę jednak, że kokosów nie zbiją w trakcie swojej amerykańskiej podróży. Bangkok Dangerous z Nicolasem Cage'em w roli głównej jest remake'em ich debiutu reżyserskiego o tym samym tytule, w niektórych kręgach uważanego za kultowy. Dlaczego więc nowa wersja jest znakomitym kandydatem do Złotej Maliny?

"Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce…" - któż nie zna tego wprowadzenia? Świat wykreowany w głowie George'a Lucasa to jedno z najczęściej eksploatowanych uniwersów w historii gier. Produkcji ze Star Wars w tytule powstało już wiele dziesiątek na niemal wszystkie możliwe platformy. Prawdopodobnie nie istnieje gatunek, w którym Gwiezdne Wojny nie miałyby swojego przedstawiciela. Z czego to wynika? Z ogromu świata, ze szczegółowości jego opisania? A może z wciąż licznych białych plam w historii galaktyki?

"Nocny pociąg z mięsem" to film na podstawie opowiadania coraz bardziej znanego graczom Clive Barkera. Zarówno dzieło literackie, jak i filmowa adaptacja to prosty i nieskrępowany Barker w najczystszej postaci. Jest dużo krwi, łupania czaszek, wypadających oczu, małżowiny usznej i aglomeracyjnego syfu, ciemnych zakamarków, plugawych dziwactw i tajemnic skrywanych przez wieki. Czy ekranizacja jednego z tekstów z najbardziej kultowego w niektórych kręgach zbioru opowiadań się powiodła? Cóż, ciężko jednoznacznie powiedzieć, czy "Nocny pociąg…" to horror udany, dobrze oddający realia swojego pierwowzoru. Mamy bowiem dosyć skrupulatnie zawiązywaną przez reżysera akcję, narastające napięcie i oczekiwany wielki finał, który już po chwili nie jest wcale oczekiwany. Tytułowy pociąg zalewa się hektolitrami krwi, wypadają kolejne oczy i zęby, ktoś traci nogi… Ale po kolei.

Gwiezdne Wojny: Wojny Klonów to pilot serialu animowanego o takim samym tytule, który jest już emitowany na amerykańskim Cartoon Network. George Lucas, ojciec sagi o Skywalkerach, postanowił dać fanom możliwość obejrzenia nowego epizodu ich ulubionej historii na wielkim ekranie. Czy Clone Wars trzyma poziom? I tak, i nie.

Żyją na świecie jeszcze takie osoby, które pamiętają, że za czasów führera nie było do śmiechu. Żyjemy jednak w XXI wieku, ponad 60 lat po śmierci wielkiego i jakże małego zarazem dyktatora. Śmiejmy się więc i z niego, wszak śmiech to zdrowie! Tylko czy jest z czego?

Bracia Pang przeżywają pewnego rodzaju kryzys tożsamości. Podpisując umowę z hollywoodzką wytwórnią filmową zapewnili sobie dodatkowe fundusze na kolejne produkcje, ale jednocześnie stworzyli swoje najsłabsze obrazy. Horror Posłańcy mieszał w sobie typowe ghost story z konwencją american gothic, lecz nie spełniał podstawowych warunków kina grozy - brakowało autentycznego przerażenia. Mogłoby to się wydawać dziwne, gdyż Danny i Oxide zasłynęli Okiem, które zostało wliczone do kanonu najstraszniejszych azjatyckich horrorów. Dzięki polskiemu dystrybutorowi, Mayfly, od niedawna możemy się zachwycać edycją dvd tej produkcji.

Orwell miał rację, twórcy "Big Brothera" zresztą też. Teraz, gdy nawet "misyjna" Telewizja Polska ma swoje reality show, programy tego typu opanowują Internet. Kiedy w wielu z tych szołów aktualnie największą atrakcją jest seks, w końcu najciekawszym ich punktem stanie się... zabijanie.

Wiek XVII to okres burzliwych wojen, w których udział brała nasza ojczyzna. Wspomnijmy choćby o walkach z Turkami, a szczególnie o bohaterskiej obronie Wiednia przez naszą armię pod dowództwem Jana III Sobieskiego. Niestety, nie zawsze odnosiliśmy spektakularne zwycięstwa, bywały również dotkliwe porażki. Jedną z nich była przegrana w bitwie o Moskwę. Jako że Rosjanie i Polacy ostatnio za sobą nie przepadają, postanowiono nakręcić film traktujący o polskich działaniach w Rosji.

Niewielu z nas potrafi odpowiedzieć sobie na odwieczne pytanie filozofów - po co żyjemy i co stanie się po naszej śmierci. Poszczególne religie i wierzenia wyznają różne teorie życia pozagrobowego - podział na piekło i niebo, osiągnięcie stanu pustki czy po prostu odejście w niebyt. Rzadko kiedy ktoś wpada na pomysł naprawdę oryginalny. Jedną ze swoich koncepcji na "życie po życiu" Philip Jose Farmer opisał w cyklu o Świecie Rzeki w roku 1971. Wydawnictwo MAG postanowiło wydać drugą polską edycję pierwszych tomów, a także w końcu odkryć przed rodzimymi czytelnikami tajemnice kolejnych części.

Pojęcie dobrego horroru jest czysto subiektywne. Polegamy tylko i wyłącznie na naszych własnych emocjach i deklarujemy, czy dana pozycja powinna się znajdować na liście klasyki gatunku. A społeczeństwo jest na tyle zróżnicowane i skomplikowane, że każdy będzie przerażony zupełnie innym elementem. Dlatego rankingi najlepszych filmów grozy są robione na szerszą skalę i odzwierciedlają zbiorczy strach przeciętnego widza. W niniejszym artykule chciałbym zaprezentować pozycje, które pojawiają się najczęściej w tego typu zestawieniach.

Dzisiejsze kino, niezależnie od tego czy jest amerykańskie, europejskie, czy azjatyckie, kipi seksem. Nie da się tego ukryć. Erotyka przyciąga widzów podświadomie, gdyż superprodukcje dostarczają jej nam na poziomie wyidealizowanym. W końcu niewiele kobiet ma ciało jak Monica Bellucci lub Angelina Jolie, a nie każdy mężczyzna jest Leonardem DiCaprio czy Bradem Pittem. Toteż zamiast wybierać się na film, szukamy sposobu na zerwanie kontaktu z rzeczywistością, nawet w sferze intymnej. Czy jest to nam naprawdę potrzebne?

Hollywood uczy nas wciąż czegoś nowego. Wiele osób zapewne żyje w świadomości, że tajnym agentom komputery nigdy się nie zawieszają, a wszystkie aplikacje chodzą wolno tylko wtedy, kiedy jest to potrzebne do budowania napięcia. Inna ze złotych zasad, które często obserwujemy w przeróżnych kryminałach i thrillerach mówi o tym, żeby nigdy nie podchodzić zbyt osobiście do ciemnych interesów i nie mieszać gangsterskiego życia z prywatnym, bo to zazwyczaj źle się kończy. Tym razem jednak mamy okazję być świadkami umoralniania "tego złego" przez "to dobre".

Polacy nie mają dużego doświadczenia w kręceniu horrorów. Ten gatunek był w naszym kraju traktowany jak niszowy, dlatego częściej pojawiał się w formie kina niezależnego aniżeli komercyjnego. Grzegorz Kuczeriszka - znany głównie jako operator seriali Teraz albo nigdy bądź Twarzą w twarz - postanowił postawić pierwszy krok w stworzeniu polskiego horroru i uczynieniu go towarem eksportowym, jak robią to teraz Hiszpanie czy Francuzi. Nakręcił Porę mroku.

Już teraz z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że "Nasza Klasa" jest na mojej prywatnej liście najlepszych filmów 2008 roku. Debiutanckie dzieło Ilmara Raaga wzbudza w widzu to, co powinien wzbudzać każdy film, a czego od dłuższego czasu brakuje większości popularnych produkcji. Wywołuje w widzu emocje, masę uczuć, nawołuje do przemyśleń i zastanowienia się. Bo każdy z nas może mieć z produkcją Raaga więcej wspólnego, niż chciałby mieć.

Ten film zgarnął sprzed nosa oscarową statuetkę Katyniowi, który tak był promowany przez polskie media, że o reklamie w Stanach Zjednoczonych nikt już nie pamiętał. Może błędu należy szukać właśnie tam i wynieść z niego konkretne wnioski? Bo mimo iż obraz Wajdy był patetyczny, to spełniał wymogi Akademii Filmowej, gdyż lubi ona filmy mające szanse stać się dziedzictwem kulturowym danego kraju. Statuetkę zdobyli jednak austriaccy Fałszerze. Czy słusznie?

Z hybrydy Efektu motyla oraz Dnia świstaka powstał brytyjski horror Spirala życia i śmierci, który uporczywie chciał nieść ze sobą głębsze, niemal filozoficzne, przesłanie o istocie bytu. Dario Piana ostatecznie poszedł jednak w zupełnie innym kierunku.

Wojna w Iraku toczy się już od ponad 7 lat. Nic nie wskazuje na to, aby Amerykanie zakończyli swoją misję. Nadzieja tkwi w nowym prezydencie, lecz minie jeszcze trochę czasu, nim dojdzie do konkretnych decyzji. Mimo wszelkich protestów ze strony artystów oraz przeciętnych obywateli, George W. Bush nadal prowadził swoją politykę, wierząc, że nadal zwalcza terroryzm, nawet po pojmaniu Husajna. Film Odwaga i nadzieja można nazwać protestem względem tych decyzji prezydenta.

Przyznam się wam, że mam zupełnego świra na punkcie wszystkiego co z dwójką Galów związane. Może nie należę na tych, co to wydają ostatni grosz na breloczek z podobizną Idefixa i mają po trzy te same albumy, w tym wersję oryginalną z autografami twórców, ale, fakt, trudno mi się opanować widząc na sklepowych półkach produkt z parą pociesznych wąsaczy na okładce, zaś wszelkie filmy, czy to animowane, od Wielkiej Bitwy Asterixa, która plasuje się w moim rankingu gdzieś na poziomie kurzu zdobiącego podłogę, po zabawną i groteskową parodię ukazującą naszych braci z Wysp Brytyjskich w krzywym zwierciadle, a więc Asterixa w Brytanii, oglądałem z zapartym tchem. Śliniłem się na wieść o filmach fabularnych i obydwa dzieła oglądałem po kilka razy, choć może określając Asterix i Obelix Kontra Cezar mianem "dzieła" przesadzam o kilka długości, lecz cóż... Po nocach śni mi się zapowiadany na 2007 rok Asterix na Igrzyskach Olimpijskich. Nie da się ukryć, że z większą, lub mniejszą przyjemnością grałem w gry i czytałem kolejne albumy. Nic więc dziwnego, że gdy tylko podczas jednej z przechadzek do zaprzyjaźnionego kina ujrzałem trailer Asterixa i Wikingów, byłem pewien, że prędzej czy później nie opanuje się i rozbiję skarbonkę. Dobrze wiedzieć, że znam siebie aż tak dobrze…

"Nareszcie!" - tym oto słowem, jako fan komiksów wytwórni Marvel, mogę podsumować film Iron Man, którego reżyserii podjął się Jon Favreau. Wreszcie przyszedł ten moment, w którym jestem zadowolony z przeniesienia na wielki ekran super bohatera ze stajni prawdopodobnie najpopularniejszego wydawcy obrazkowych powieści. Pierwszoligowa akcja, bardzo "ludzki" bohater, świetne efekty specjalne oraz idealnie dobrana muzyka sprawiają, że jest to jeden z najlepszych filmów na podstawie komiksu.

Manga często pojawiała się w Japonii jako dodatek do tamtejszych gier, natomiast gorzej było z anime. Jako że połowa z czytelników pewnie nie rozróżnia tych dwu, służę wyjaśnieniem. Te pierwsze, manga, to coś w rodzaju komiksu - ale z dalekiego wschodu; zwykle czyta się je od prawej do lewej. Rysowane jest to w nietypowy, azjatycki sposób - wielkie oczy i tym podobne. Anime to z kolei manga, tylko że w telewizji, jako animacja. Wracając do sedna sprawy, Devil May Cry anime powstało na podstawie gry tuż po wydaniu mangi, co jest czymś niespotykanym - nie potrafię przypomnieć sobie wielu japońskich filmów animowanych na podstawie gier.