Muzyka

Żywot autora popowego hitu to prawdziwa jazda po krawędzi. O ile nie ma za sobą sztabu zdolnych menadżerów, utalentowanych producentów, ewentualnie, cóż, wrodzonego talentu i charyzmy, istnieje duża szansa, że tak jak szybko trafił na szczyt, tak równie prędko z niego z hukiem zleci.

Nie ma co się oszukiwać, mówmy tu o najbardziej oczekiwanej płycie tego roku (a przynajmniej obok nowego krążka Davida Bowie). Daft Punk, choć płyty wydają rzadko i stronią od obecności w mediach, już dawno zasłużyli sobie na miano gwiazd pop, ikon muzyki elektronicznej i prawdziwych legend tego gatunku. Nic więc dziwnego, że oczekiwania co do Random Access Memories były bardzo duże.

Przez ostatni tydzień prezentowaliśmy Wam kolaborantów maczających palce w nowym projekcie Daft Punk. Gros przedstawionych sylwetek dotyczył regularnych drapaczy wosku - specjalistów od muzyki klubowej. 73-letni Paul Williams jest jak dębowa beczka, nadającą szlachetności francuskim wiktuałom. Zawodowy współpracownik mający na koncie kolaboracje m.in. z Davidem Bowie i The Carpenters, wkracza do akcji Random Access Memories.

Pinot Noir pod Paprykarz Szczeciński? Kto by pomyślał? Niestety, DJ Falcon to nie nasz DJ Falcon - Paweł Falkiewicz, utytułowany drapacz płyt. Daft Punk w tym wypadku postanowili trzymać się własnej kuchni i nie doprowadzać Gordona Ramsay'a i Rachel Khoo do rozpaczy. "Sokołem" Random Access Memories został Stéphane Quême - bo tak brzmi jego prawdziwe nazwisko.

„Wielki Gatsby” zawładnął umysłami Amerykanów bo to historia, którą wciąż się powtarza, historia miłosna i mezalians. Fitzgerald napisał powieść pięć lat przed czarnym czwartkiem, ale mimo że nie mógł przewidzieć krachu, zaakcentował jego symptomy. Odmalował też blichtr, bogactwo śmietanki intelektualnej i finansowej Nowego Jorku oraz rozbuchane, brzmiące gorącym, jeszcze świeżym jazzem lata 20. poszukiwanie „amerykańskiego snu” i uwolnienia się od ograniczeń, które obowiązywały w niedawnych jeszcze latach wojny.

Rozpala serca swoich fanek niewinnym wyglądem i kontrastującym z tym stylem życia. Gwiazda rocka, członek zespołu The Strokes, artysta znany z zamiłowania do alkoholu i narkotyków, do tego twarz reklamująca perfumy i kompozytor muzyki do reklam. Co takiego ma w sobie Casablancas, że Daft Punk zechciało go mieć na Random Access Memories?

Tym razem omówimy sobie niedawno wydane dwie płyty i dwa single, które bezwstydnie odwołują się w mniejszym lub większym stopniu do muzyki sprzed lat - od college rocka z początku lat 90-tych, po jazzowe kluby z pierwszej połowy XX wieku. Zaczynamy zatem małą podróż w czasie!

Czasami bywa tak, że spodoba nam się jakiś utwór i nie do końca umiemy wyjaśnić, dlaczego. Pal licho, kiedy mowa tu o jakimś powszechnie lubianym kawałku - gorzej, kiedy w jakiś niewyjaśniony sposób wpadła nam w ucho piosenka, która niestety jest... zła.

Panda Bear aka Noah Lennox. Z pozoru skromny, wycofany i przeciętnie wyglądający facet, w rzeczywistości kapitalny kompozytor, jeden z niewielu artystów, którzy całkowicie opierają się wszelkim klasyfikacjom i prostej definicji.

Skiba to najbardziej nieśmieszny satyryk kraju. Dla mnie: symbol upadku punkowego ideału. Ponoć jego audycje w Radio Gdańsk cieszyły się znacznym posłuchem, lecz - jak mniemam - ze względu na dobór playlisty, a nie spikerski kunszt. De facto Big Cyc jest kojarzony ze Skibą właśnie, a na tym bez wątpienia cierpi wizerunek zespołu w świadomości konsumenta mediów.

Nie wiem, co to za moda na tytułowanie bez stawiania spacji między słowami, denerwujące, ale ja nie o tym. Ja chciałabym napisać o nowym Myslovitz, o albumie 1.577. Ale nie wiem jak, bo w głowie wciąż, mimo upływu tylu lat, w głowie wciąż brzmi mi “Miłość w czasach popkultury”, a potem przypominam sobie powolny rozkład stylu Myslovitz i robi mi się przykro.

No ładnie. My tu szukamy przecieków z nowej płyty na YouTube i po tej ciemnej stronie sieci, odliczamy dni do premiery nowego krążka, jaramy się każdą informacją, chłonąc zapowiedzi i fragmenty nowych kawałków...

Ze wszystkich nazwisk, jakie błyszczą na trackliście nadchodzącego albumu Daft Punk, Pharrell Williams jest zdecydowanie tym najgłośniejszym. Różne można mieć o tym muzyku zdanie, ale gigantycznego wpływu na muzykę pop nikt nie jest w stanie mu odmówić.

Nile Gregory Rodgers to jedna z najważniejszych twarzy Random Access Memories, o ile nie ta najważniejsza. Czarnoskóry „hitmaker” silnie związany z Nowym Jorkiem odpowiada za tyle projektów, że musieliście mieć styczność z jego twórczością, niekoniecznie tego świadomi. Rodgers z drugiego rzędu macza palce w nowych singlach, płytach, promocji wschodzących gwiazd, ścieżkach dźwiękowych z filmów czy nawet… gier komputerowych.

Nowa rockowa rewolucja przyszła znienacka na początku poprzedniej dekady i bardzo szybko zniknęła z pola widzenia, dowodząc tylko, że zachwyty prasy muzycznej to jedno, a szara rzeczywistość po wydaniu drugiej płyty to zupełnie inna sprawa.

Na pewnym forum poświęconym muzyce klubowej przeczytałem, że przestała ona ewoluować i przed nami zostały tylko rewolucje. Jak wieść gminna niesie, te nie zawsze kończą się rezultatem przewidzianym przez ich ojców.

Napisałem kiedyś, że Giorgio Moroder jest Ronem Jeremym światowego disco i nawet jeśli ktoś porównanie to zdecydowałby się uznać za obraźliwe, muzyka z gwiazdorem filmów porno poza bujnymi wąsami łączy jeszcze jedno - obaj stali się w swojej dziedzinie swego rodzaju ikonami. 

Armin Van Buuren wydał nową płytę. Uliczni kilerzy w śliskich bluzach adidasa i białych okularach z żaluzjami już rozpędzają swoje wysłużone Golfy 2. Korbki pójdą w ruch, a szyby w dół, aby szara masa wokół mogła zaznać płynącego z wnętrza furki umca, umca, umca!

Pamiętacie ten ogromny wysyp rozmaitych gitarowych zespołów na początku poprzedniej dekady?

Queens of the Stone Age bezsprzecznie lubi podsycać ciekawość fanów. Choć formacja każe długo czekać na nowy krążek, kiedy już coś mają - dzielą się tym bardzo chętnie. Dwa utwory już są, pozostaje czekać na następne. Josh Homme to muzyk z dość bogatym dorobkiem. Z pewnością jednak kapele, które przyniosły mu największą sławę to Kyuss i Queens of the Stone Age. W międzyczasie przewinęły się jeszcze Desert Sessions czy supegrupa Them Crooked Vultures (QotSA + Nirvana + Led Zeppelin). Mimo to, wszędzie przebrzmiewają schematy z jego początkowego grania, kiedy to gitary podłączone do basowych wzmacniaczy wprawiały słuchaczy w narkotyczny, pustynny klimat.