Fantasy

Dzieci piszą książki dla dzieci. Tak w skrócie można skomentować sytuację związaną z Eragonem i jego kontynuacjami, natomiast z całą pewnością nie chciałbym, żebyście to stwierdzenie zaczęli interpretować pejoratywnie. 

Chyba nikt przy zdrowych zmysłach nie kupuje iPada głównie do czytania e-booków. Ekran odbija światło, męczy na dłuższą metę oczy, a urządzenie ciąży w dłoni. Problem w tym, że kiedy widzę tak bogatą ofertę ciekawych książek, wszystkie te przeciwwskazania odchodzą na trzeci plan.

Co począć, kiedy najnowsza książka Neila Gaimana okazuje się być przeznaczona dla młodzieży? Ano nic. Po prostu idziemy ją kupić, następnie czytamy ją, by potem stwierdzić, że mimo iż od lat młodzieńczych trochę już nas dzieli, to nadal nieźle się bawiliśmy i miło spędziliśmy czas z "Księgą cmentarną".

Dzienny Patrol autorstwa dwóch rosyjskich pisarzy - Siergieja Łukjanienki (Brudnopis, cykl Głębia) oraz Władimira Wasiliewa (Oblicze Czarnej Palmiry, Czarna Msza) - razem ze swoimi poprzednikami i następcami należy do wariacji na temat fantastyki - urban fantasy. Co mogło wyniknąć ze współpracy tak uzdolnionych pisarzy? Niewątpliwie coś bardzo dobrego!

Manga często pojawiała się w Japonii jako dodatek do tamtejszych gier, natomiast gorzej było z anime. Jako że połowa z czytelników pewnie nie rozróżnia tych dwu, służę wyjaśnieniem. Te pierwsze, manga, to coś w rodzaju komiksu - ale z dalekiego wschodu; zwykle czyta się je od prawej do lewej. Rysowane jest to w nietypowy, azjatycki sposób - wielkie oczy i tym podobne. Anime to z kolei manga, tylko że w telewizji, jako animacja. Wracając do sedna sprawy, Devil May Cry anime powstało na podstawie gry tuż po wydaniu mangi, co jest czymś niespotykanym - nie potrafię przypomnieć sobie wielu japońskich filmów animowanych na podstawie gier.

Odkąd na polskim rynku pojawił się Najgłupszy anioł, beletrystyka Moore'a stała się całkiem sprzedajnym towarem. Najwyraźniej taki typ humoru odpowiada czytelnikom i z chęcią sięgają po kolejne pozycje autora. Nawet obrazoburczy i parodystyczny Baranek okazał się całkiem sympatyczną opowieścią Biffa o Jezusie. Wydawnictwo Mag postanowiło tym razem wypuścić Krwiopijców, uznanych za najlepszą powieść 1995 roku według New York Timesa.

Udane debiuty pisarskie wyrastają ostatnimi czasy jak grzyby po obfitym deszczu. Choć może nie ma mowy o jakiejś pladze, to z pewnością zauważyć da się pojawianie się nowych autorów, o których zrobiło się po krótkim czasie głośno. Między innymi na myśli mam Brandona Sandersona, który zasłynął "Elantris" oraz "Z mgły zrodzonym", a także Scotta Lyncha, twórcę jak na razie dwóch z zapowiedzianych siedmiu tomów cyklu "Niecni Dżentelmeni". Kolejną osobą, która dołączyła - w moim mniemaniu - do tego zacnego grona, jest K.J. Bishop. Za sprawą nietuzinkowej "Akwaforty".

Rok 2008 należy zdecydowanie do super-bohaterów. Nic dziwnego, w końcu ludzie są żądni efektów specjalnych, humoru i odrobiny amerykańskiego patriotyzmu. Dlatego Iron Man czy Incredible Hulk miały wysokie notowania zarówno w kraju jak i za granicą. Choć prawdziwa rewolucja dopiero nadchodzi. Na szumnie zapowiadanego Mrocznego Rycerza czeka cały tłum fanów Batmana, a na drugą część Hellboya wszyscy oczarowani Labiryntem fauna Guillerma del Toro. Zanim jednak do tego dojdzie, hollywoodzcy twórcy postanowili przedstawić widzom kolejnego herosa - Johna Hancocka.

"Harry Potter", "Morze Trolli", "Eragon" - te i wiele innych powieści łączy wspólna cecha - nastoletni bohater. "Grimpow. Sekret ośmiu mędrców" również dołącza do tego grona. Czy "odmłodzenie" głównego bohatera i podążenie za dość popularnym ostatnimi czasy schematem wyszło powieści na dobre?

Odkąd poznałem świat wykreowany przez Siergieja Łukjanienkę, nie opuszcza mnie on ani o krok. Stoimy w korku? Sprawdzę tylko linie prawdopodobieństwa i trafię na pustą ulicę. Dostałem jedynkę ze sprawdzianu z polskiego? A job twoju mać! - i już nad psorką wisi ogromne inferno. Czy odrobiłem lekcje? Tak, mamo, oczywiście, i jeszcze śmiecie wyniosłem i pokój posprzątałem...

Nie wiem dlaczego, ale rosyjska fantastyka zawsze fascynowała mnie. Może rosyjscy pisarze mają oryginalniejsze pomysły, może używają jakiś czarów, przelewając myśli na papier. Jedno jest pewne - sięgając po wschodnie książki zawsze czułem zadowolenie. Od niedawna do grona moich ulubionych bardów dołączył Siergiej Łukjanienko, znany u nas m.in. z Nocnego Patrolu. Dlaczego dopiero niedawno? Odpowiedź jest niezwykle prosta. Ot, powieści z patrolem w tytule niezbyt przypadły mi do gustu i wolę na ich temat się nie rozpisywać, za to Brudnopis zauroczył mnie już od pierwszego akapitu.

To znowu ja. Tak, ten od wynurzeń na temat Nocnego Patrolu. Dzienny Patrol to druga część czteroczęściowej sagi rosyjskiego pisarza. Co ciekawe - jedyna z nich, niemal niedostępna w polskich księgarniach. Jakie szczęście, że istnieją jeszcze biblioteki...

Po książkach posiadających tak oddziałujący na zmysły tytuł jak Czarny Lord: Narodziny Dartha Vadera oczekuje się przeważnie bardzo wiele. Wrażenie potęguje autor: James Luceno ma na swoim koncie kilka naprawdę bardzo dobrych książek z uniwersum Gwiezdnych Wojen. Czego się spodziewałem, podchodząc do lektury? Dartha Vadera jako głównego bohatera, wyjaśnienia pewnych luk pozostawionych w Zemście Sithów, no i oczywiście niezapomnianego klimatu. Czy Luceno podołał spoczywającemu na nim zadaniu? I tak, i nie…

Syberia nie kojarzy nam się zbyt dobrze, zwłaszcza w świetle doby porozbiorowej, kiedy była więzieniem dla wielu Polaków czy w ogóle ludzi nie zgadzających się z linią polityczną carów. Niemniej jednak przyciąga. Poszukiwaczy bogactw, naukowców, inżynierów i jednego matematyka - Benedykta Gierosławskiego.

Filozofowie, ci bardziej ku temu predysponowani i ci mniej, od zawsze rozważali, "co by było gdyby"… Tym razem padło na co by było gdyby Grecy mieli rację, a świat składał się tylko z czterech atomów, a gdzie najważniejsza jest forma - rodzaj aury, którą człowiek wpływa na swoich rozmówców i w ogóle świat.

Tym razem zacznę od okładek, a dokładniej - od tych brzydkich. Bo jeśli ktoś zapamiętale czytuje fantastykę, już pewnie nie raz zdarzyło mu się zastanawiać, dlaczego zdarzają się covery tak nieprofesjonalne, że w zasadzie nie powinny ujrzeć światła dziennego? Ja wiem, że w dużej mierze to rzecz gustu, ale, w przypadku tej książki, chyba większość zgodzi się ze mną, że oprawa jest po prostu kiczowata. Chociaż, z drugiej strony, ocenianie książki po okładce to trochę dziwna metoda doboru lektur, ale o tym już kiedy indziej…

Gdy zabierałem się do napisania tej recenzji zastanawiałem się jak ją rozpocząć. Czy może napisać o tym, że Beowulf jest najstarszym poematem napisanym w języku angielskim, czy może o tym jak bardzo uwielbiam Roberta Zemeckisa i jego filmy, a może o tym jak bardzo nie lubię trójwymiarowych animacji? Ostatecznie, jaki ten wstęp jest, każdy widzi.

Styczność z książkami Neila Gaimana miałem już wcześniej, lecz dopiero po zasięgnięciu "Gwiezdnego Pyłu" moja osoba została oczarowana. Czym dokładnie? Cudnie wyimaginowanym światem i historią o spadającej gwieździe i niesamowitych przygodach, które spotkały niejakiego Thorna. Tristrana Thorna. Historia, której początek rozpoczyna się w wiosce Mur, a kończy w Krainie Czarów, gdzie nic nie jest takie, jak sobie wyobrażamy.

Ostatnio zastanawiałem się, co bym zrobił bez biblioteki. Lubię książki i uważam je za raczej stały fragment mojej egzystencji - ciekawsze, grubsze, cieńsze, gorsze, lepsze, ale zawsze są. Nie chcę się dziś rozwodzić nad ich rolą, ale zwrócić uwagę na to, skąd je biorę. Staram się kupować regularnie, ale robię to, można rzec, z przymusu. I nie chodzi o to, że nie mogę sobie na nie pozwolić - po prostu nie lubię tłocznych księgarni. Mogę je niby zamawiać drogą pocztową, co by nawet świetnie współgrało z moim lenistwem, ale z drugiej strony nienawidzę czekać na przesyłki - kolejny zgrzyt. Na szczęście jest lekarstwo na moje bolączki - biblioteka. Akurat mam to szczęście, że w mojej dzielnicy położona w malowniczym parku. Ale o tym innym razem, teraz o jednym z moich wielu zwyczajów, może nawet już nawyków…

Przyjaciele mówili. Znajomi mówili. Ludzie spotkani na różnych konwentach czy w kolejce do szatni wydziałowej też mówili. Wszyscy mówili o nim. Świat Dysku. Co to jest? Jakaś poroniona, a kto wie, może nawet pseudo-starożytna wizja świata? Cóż to w ogóle ma znaczyć? Płaski dysk z wielką górą po środku, na szczycie której żyją bogowie (czyżby autor chciał być postrzegany jako osoba oczytana? "Tak, wiem coś o górze Olimp"?), dźwigany na barkach czterech słoni, których imion nie warto zapamiętywać, stojących jeszcze na dodatek na skorupie wielkiego żółwia morsko-intergalaktycznego. Chciałem ten komiks przeczytać jako deser. Jako coś, co (jak miałem nadzieję) nie popsuje mi nastroju wywołanego poprzednim komiksem.