Fantasy

"Harry Potter", "Morze Trolli", "Eragon" - te i wiele innych powieści łączy wspólna cecha - nastoletni bohater. "Grimpow. Sekret ośmiu mędrców" również dołącza do tego grona. Czy "odmłodzenie" głównego bohatera i podążenie za dość popularnym ostatnimi czasy schematem wyszło powieści na dobre?

Odkąd poznałem świat wykreowany przez Siergieja Łukjanienkę, nie opuszcza mnie on ani o krok. Stoimy w korku? Sprawdzę tylko linie prawdopodobieństwa i trafię na pustą ulicę. Dostałem jedynkę ze sprawdzianu z polskiego? A job twoju mać! - i już nad psorką wisi ogromne inferno. Czy odrobiłem lekcje? Tak, mamo, oczywiście, i jeszcze śmiecie wyniosłem i pokój posprzątałem...

Nie wiem dlaczego, ale rosyjska fantastyka zawsze fascynowała mnie. Może rosyjscy pisarze mają oryginalniejsze pomysły, może używają jakiś czarów, przelewając myśli na papier. Jedno jest pewne - sięgając po wschodnie książki zawsze czułem zadowolenie. Od niedawna do grona moich ulubionych bardów dołączył Siergiej Łukjanienko, znany u nas m.in. z Nocnego Patrolu. Dlaczego dopiero niedawno? Odpowiedź jest niezwykle prosta. Ot, powieści z patrolem w tytule niezbyt przypadły mi do gustu i wolę na ich temat się nie rozpisywać, za to Brudnopis zauroczył mnie już od pierwszego akapitu.

To znowu ja. Tak, ten od wynurzeń na temat Nocnego Patrolu. Dzienny Patrol to druga część czteroczęściowej sagi rosyjskiego pisarza. Co ciekawe - jedyna z nich, niemal niedostępna w polskich księgarniach. Jakie szczęście, że istnieją jeszcze biblioteki...

Po książkach posiadających tak oddziałujący na zmysły tytuł jak Czarny Lord: Narodziny Dartha Vadera oczekuje się przeważnie bardzo wiele. Wrażenie potęguje autor: James Luceno ma na swoim koncie kilka naprawdę bardzo dobrych książek z uniwersum Gwiezdnych Wojen. Czego się spodziewałem, podchodząc do lektury? Dartha Vadera jako głównego bohatera, wyjaśnienia pewnych luk pozostawionych w Zemście Sithów, no i oczywiście niezapomnianego klimatu. Czy Luceno podołał spoczywającemu na nim zadaniu? I tak, i nie…

Syberia nie kojarzy nam się zbyt dobrze, zwłaszcza w świetle doby porozbiorowej, kiedy była więzieniem dla wielu Polaków czy w ogóle ludzi nie zgadzających się z linią polityczną carów. Niemniej jednak przyciąga. Poszukiwaczy bogactw, naukowców, inżynierów i jednego matematyka - Benedykta Gierosławskiego.

Filozofowie, ci bardziej ku temu predysponowani i ci mniej, od zawsze rozważali, "co by było gdyby"… Tym razem padło na co by było gdyby Grecy mieli rację, a świat składał się tylko z czterech atomów, a gdzie najważniejsza jest forma - rodzaj aury, którą człowiek wpływa na swoich rozmówców i w ogóle świat.

Tym razem zacznę od okładek, a dokładniej - od tych brzydkich. Bo jeśli ktoś zapamiętale czytuje fantastykę, już pewnie nie raz zdarzyło mu się zastanawiać, dlaczego zdarzają się covery tak nieprofesjonalne, że w zasadzie nie powinny ujrzeć światła dziennego? Ja wiem, że w dużej mierze to rzecz gustu, ale, w przypadku tej książki, chyba większość zgodzi się ze mną, że oprawa jest po prostu kiczowata. Chociaż, z drugiej strony, ocenianie książki po okładce to trochę dziwna metoda doboru lektur, ale o tym już kiedy indziej…

Gdy zabierałem się do napisania tej recenzji zastanawiałem się jak ją rozpocząć. Czy może napisać o tym, że Beowulf jest najstarszym poematem napisanym w języku angielskim, czy może o tym jak bardzo uwielbiam Roberta Zemeckisa i jego filmy, a może o tym jak bardzo nie lubię trójwymiarowych animacji? Ostatecznie, jaki ten wstęp jest, każdy widzi.

Styczność z książkami Neila Gaimana miałem już wcześniej, lecz dopiero po zasięgnięciu "Gwiezdnego Pyłu" moja osoba została oczarowana. Czym dokładnie? Cudnie wyimaginowanym światem i historią o spadającej gwieździe i niesamowitych przygodach, które spotkały niejakiego Thorna. Tristrana Thorna. Historia, której początek rozpoczyna się w wiosce Mur, a kończy w Krainie Czarów, gdzie nic nie jest takie, jak sobie wyobrażamy.

Ostatnio zastanawiałem się, co bym zrobił bez biblioteki. Lubię książki i uważam je za raczej stały fragment mojej egzystencji - ciekawsze, grubsze, cieńsze, gorsze, lepsze, ale zawsze są. Nie chcę się dziś rozwodzić nad ich rolą, ale zwrócić uwagę na to, skąd je biorę. Staram się kupować regularnie, ale robię to, można rzec, z przymusu. I nie chodzi o to, że nie mogę sobie na nie pozwolić - po prostu nie lubię tłocznych księgarni. Mogę je niby zamawiać drogą pocztową, co by nawet świetnie współgrało z moim lenistwem, ale z drugiej strony nienawidzę czekać na przesyłki - kolejny zgrzyt. Na szczęście jest lekarstwo na moje bolączki - biblioteka. Akurat mam to szczęście, że w mojej dzielnicy położona w malowniczym parku. Ale o tym innym razem, teraz o jednym z moich wielu zwyczajów, może nawet już nawyków…

Przyjaciele mówili. Znajomi mówili. Ludzie spotkani na różnych konwentach czy w kolejce do szatni wydziałowej też mówili. Wszyscy mówili o nim. Świat Dysku. Co to jest? Jakaś poroniona, a kto wie, może nawet pseudo-starożytna wizja świata? Cóż to w ogóle ma znaczyć? Płaski dysk z wielką górą po środku, na szczycie której żyją bogowie (czyżby autor chciał być postrzegany jako osoba oczytana? "Tak, wiem coś o górze Olimp"?), dźwigany na barkach czterech słoni, których imion nie warto zapamiętywać, stojących jeszcze na dodatek na skorupie wielkiego żółwia morsko-intergalaktycznego. Chciałem ten komiks przeczytać jako deser. Jako coś, co (jak miałem nadzieję) nie popsuje mi nastroju wywołanego poprzednim komiksem.

Zazwyczaj filmy, które zdarza mi się oglądać, są produkcji amerykańskiej. Przyzwyczaiłem się już do tego, że zarówno wielkie superprodukcje, jak i komercyjne gnioty zazwyczaj powstają w Hollywood. Czasem jednak nachodzi mnie tymczasowa chęć, żeby zapoznać się z kinem jakiegoś innego kraju. Niekiedy srogo się zawodzę, innym razem - jestem mile zaskoczony. Zdecydowanie na plus wyszła moja przygoda ze Strażą Nocną, ekranizacją książki Siergieja Łukjanienki pod tym samym tytułem. Teraz miałem okazję przekonać się czy kolejna część tej świetnej przygody to pójście "za ciosem" w celu naciągnięcia widzów, czy też może będzie to udana kontynuacja.

"Ruda Sfora" Kossakowskiej jest czymś więcej niż tylko kolejną, zwykłą, grubą powieścią. Wspaniały świat mitów i legend jakuckich intryguje od pierwszych stron. Przekonujące i oryginalne postaci. Świetne opisy niesamowitych walk. To książka, która fascynuje na każdym kroku i pod każdym względem. Nie znajdziecie w niej nudy, jeno wciągającą niczym odkurzacz Zelmera historię o młodym szamanie. Historię, której warto poświęcić chwilę. Dłuższą chwilę. Bez żalu.

Do momentu, kiedy książka trafiła do moich rąk, byłem pewien, że to powieść. Nie powiem, na mej twarzy wyrosło zdziwienie, spowodowane tym, co dostałem. A dostałem opowiadania w liczbie pięciu długich i jedno bardzo krótkie. Nie powiem, opis na okładce mnie zachęcił, a po przeczytaniu pierwszych... hmm... 40 stron, czyli po skończeniu pierwszych dwóch opowiadań: "Druga opcja" oraz "Produkt uboczny" - byłem zaskoczony. Tak zatem "Produkt uboczny" jest zbiorem opowiadań autorstwa Tomasza Duszyńskiego. Jest to też debiut, a czy udany? To się okaże.

"Harry Potter i Zakon Feniksa" to kolejna ekranizacja kultowej serii, która budzi mieszane uczucia. Film pełen jest skrótów i pominięć, ale jednocześnie zachwyca muzyką, reżyserią i świetnymi kreacjami aktorskimi. David Yates stworzył widowisko, które może zarówno irytować, jak i satysfakcjonować widza.

W świecie fantasy pełnym wielkich tytułów trudno znaleźć coś świeżego i równie fascynującego. "Elantris" Brandona Sandersona to debiutancka powieść, która oferuje intrygujący świat, unikalną magię i wielowątkową historię. Czy warto sięgnąć po tę książkę?

Historia, magia i groza przeplatają się w książce Eugeniusza Dębskiego, tworząc jedną z najlepszych powieści w klimacie alternatywnej historii Polski. Czy warto sięgnąć po "Kiedy Bóg zasypia"? Zdecydowanie tak!

Rafał Dębski stworzył historię, która wciąga, wzrusza i inspiruje. "Gwiazdozbiór Kata" to powieść, którą czyta się jednym tchem, a jej bohater – Jakub, kat obciążony klątwą – na długo pozostaje w pamięci.

Marc Forster ponownie eksperymentuje z gatunkami filmowymi, prezentując widzom "Przypadek Harolda Cricka" – komedię z elementami dramatu i absurdu. Film opowiada historię urzędnika, który zaczyna słyszeć narrację opisującą jego życie, a ta niespodziewanie zapowiada jego śmierć. Czy Forster tym razem stworzył dzieło warte uwagi, czy jednak "poszedł na łatwiznę"?