Komedie

Alice Tate to znudzona kura domowa mieszkająca z mężem i dwójką dzieci w luksusowym apartamentowcu na Manhattanie. Jej wolność jest w pewnym stopniu ograniczona. Nie gotuje, bo robi to za nią kucharka; nie sprząta, bo zajmuje się tym sprzątaczka; nie zajmuje się dziećmi, bo od tego ma opiekunkę. To, co dla wielu bogatych panien jest błogosławieństwem, dla Alicji jest monotonią życia. Jej plan dnia jest ustawiony – odebrać dzieciaki, pójść na zakupy z sąsiadką lub wybrać się do kosmetyczki. Tytułowa bohaterka nie jest jednak do końca szczęśliwa. Nie dość, że nie układa jej się z mężem, to jeszcze doskwiera jej ból w plecach. Zamiast wybrać się do lekarza, znajoma poleca jej wizytę u chińskiego uzdrowiciela, dr Yanga. On tak naprawdę diagnozuje problem Alicji i w ramach kuracji daje jej tajemnicze zioła. Dzięki nim kobieta staje się o wiele bardziej śmielsza i będzie miała ochotę na zmianę dotychczasowego żywota.

Główna bohaterka, Hiacynta Bucket (w wersji polskiej Żakiet, ale o tym w dalszej części tekstu), żyje nie dla siebie, lecz dla innych. Nie, nie jest wolontariuszką ani nie prowadzi organizacji charytatywnej. Otóż Hiacynta żyje „na pokaz”. Próbuje stwarzać wokół siebie iluzję, że należy do wyższej klasy społecznej i jest bogatsza niż w rzeczywistości. Ma obsesję na punkcie savoir-vivre’u. Jest to powodem licznych, zabawnych, a czasem niedorzecznych, sytuacji. Jednym z największych zmartwień głównej bohaterki jest jej rodzina, mieszkająca w niechlujnym, nadgryzionym przez ząb czasu domu. Mieszkają tam dwie siostry Hiacynty – Stokrotka i Róża, Powolniak – mąż Stokrotki, oraz Tatuś – ojciec 4 sióstr. Dlaczego czterech, skoro wymieniłem tylko trzy? Jest jeszcze Violetta, najbogatsza z całej rodziny. Hiacynta lubi się chwalić, że ma tak zamożną siostrę. Ryszard jest mężem Hiacynty i człowiekiem o anielskiej cierpliwości. Jest też pantoflarzem – jego żona nigdy nie dopuszcza go do głosu. Mimo to Ryszard po cichu podśmiewuje się z Hiacynty, ale tak, by ona nie usłyszała. Jedynym miejscem, w którym Ryszard ma spokój od władczej żony, jest łazienka. Tam też spędza sporo czasu. Czasem Ryszard, za „namową” żony, je płatki śniadaniowe bogate w błonnik, polecane przez holenderską rodzinę królewską.

Jakkolwiek może wydawać się to dziwne, po zapoznaniu się z sytuacją i osobą Shawna Spencera, powinniśmy to prędko zrozumieć. Główny bohater opisywanego serialu, syn zasłużonego policjanta-detektywa, obdarzony jest niezwykłymi umiejętnościami, związanymi z jego nad wyraz rozwiniętym zmysłem obserwacji, zapamiętywania oraz dedukcji. Co w tym dziwnego, zapytacie, przecież to niezbędne cechy dobrego detektywa. Zgadzam się, ale uwierzcie mi – Shawn Spencer bije pod tym względem wszystko, co do tej pory widzieliście. Sam Hercules Poirot pozazdrościłby mu autentycznie fotograficznej pamięci oraz tego szczególnego daru kojarzenia faktów i uzyskiwania szeregu informacji za pomocą jednego spojrzenia. Pielęgnowany w dzieciństwie przez ojca talent, potem zaczął zdawać się być marnowany, gdy okazało się, że Shawn nie pali się do zostania oficerem śledczym, na dodatek raczej nie propaguje zbyt poważnego podejścia do życia. Jak więc doszło do tego, że został detektywem?

Do podobnego wniosku doszła główna bohaterka Weeds, komedii telewizji Showtime, Nancy Botwin. Po nagłej śmierci męża, decyduje się zacząć zarabiać pieniądze na życie oraz utrzymanie siebie i dwóch synów, poprzez rozprowadzanie marihuany po okolicach swojego miasta. Jeżeli ktoś oczekuje po tym serialu czegoś w stylu How High, mocno się przeliczy. Tu postawiono na nieco inny rodzaj humoru.

Wyobraź sobie, że prowadzisz spokojne życie, masz pewną pracę, rodzinę, na którą możesz liczyć oraz wiernego przyjaciela. Co prawda nie spełniłeś swoich marzeń o milionach, które snułeś na studiach, widząc siebie w przyszłości jako programistę, bo wrobił cię twój najlepszy przyjaciel z tamtego okresu, przez co owe studia musiałeś opuścić. Z kobietą również ci nie wyszło, mieszkasz z siostrą i zazdrośnie patrzysz na nią, gdy spędza szczęśliwie czas ze swoim chłopakiem. Wiadomo, nie zawsze wszystko się udaje. Przynajmniej robisz to, co umiesz, na dodatek wizja awansu w pracy staje się coraz wyraźniejsza. Twoje życie nieodwracalnie zmienia jeden e-mail.

Żeby nie szukać daleko, sięgnijmy po dzieło naszej rodzimej kinematografii. W 2003 roku powstał film Macieja Ślesickiego, Show. Opowiada on ciekawą, niemalże kryminalną intrygę. Kolejnym dobrym przykładem na wciągającą historię jest „The Truman Show” pokazujący faceta, który nie zdaje sobie sprawy, że przez całe życie jest obserwowany. Są to tytuły ciekawe, posiadające jakieś drugie dno i z dość nietypowym zakończeniem. Jako dzieła ambitne, poza tematem reality-show właściwie nie mają nic wspólnego z opisywanym przeze mnie „widzę-cię.com”. To może być dowód na to, że choć trzy produkcje obracają się wokół podobnych zagadnień, to dzieli je co najmniej kilka klas jakościowych.

Marek Koterski w swoich filmach wykorzystuje postać Adama Miauczyńskiego do pokazywania różnych wydarzeń i zachowań ludzkich. Zazwyczaj tych, które kojarzą się z udręką i przeciwnościami losu. Przed „Dniem Świra” mogliśmy oglądać go w wykonaniu Marka Kondrata („Dom Wariatów”), a także Cezarego Pazury („Ajlawju”, „Nic śmiesznego”). W roku 2002 powrócił pierwszy z tej dwójki, ukazując postać Adasia jako kompletnego frustrata i pedanta, kierującego się niekiedy przedziwnymi zasadami.

Evan i Seth chodzą razem do liceum. Już od pierwszej klasy są najlepszymi przyjaciółmi i wolny czas spędzają razem. Zbliża się jednak nieuchronny koniec licealnego szaleństwa, a główni bohaterowie wybierają dwie różne uczelnie do kontynuowania nauki. Ostatnie wspólne chwile postanawiają spędzić razem i wybierają się na szaloną imprezę organizowaną przez byłą dziewczynę Setha. Jest to ostatnia impreza w liceum, więc Evan i Seth myślą tylko o tym, aby upić się do nieprzytomności i stracić dziewictwo z dziewczynami, w których się podkochują. Czy ich cele zostaną w pełni zrealizowane?

Obraz prezentuje 6 niezależnych historii, połączonych ze sobą paroma wspólnymi wątkami. Obserwujemy bohaterów żyjących w Pradze w ubiegłym dziesięcioleciu. Każdy epizod przedstawia swój niekonwencjonalny motyw przewodni. Zła pogoda, plucie na pociąg, seks w jadącej taksówce czy wystrzeliwanie spermy do konstelacji Andromeda – to tylko tło do ukazania sytuacji zwykłych szarych ludzi z lat .90 XX wieku. Niczego w tym filmie nie można przewidzieć, a nawet najdrobniejszy element fabuły jest kluczowo powiązany z kolejnymi opowieściami. Witajcie w czeskim świecie absurdu!

Zanim przejdę do sedna, pragnę rzec, że fani „Bruce’a” mogą „Evanem” być rozczarowani, rzekłbym nawet – bardzo. Tak naprawdę wspólne mają tylko drugi człon tytułu – „Wszechmogący” – i że obaj zostali wybrani przez Boga. „Evan Almighty” nie jest tą samą głupawą komedią w stylu swojego „poprzednika”. Mianuje raczej do typowej, spokojnej oraz familijnej produkcji. Co nie znaczy, że śmiesznych „jołków” brak. Po prostu ten film, jak i „Bruce Wszechmogący”, mają swoich zwolenników i przeciwników. „Evan” jako komedia dla całej rodziny spisuje się doskonale. Przy nim może dobrze bawić się całe grono rodzinne, o czym nie mogłem powiedzieć o pierwszym „Wszechmogącym”; nie każdy przecież trawi Jima Carrey’a i jego debilne wręcz wygłupy na ekranie telewizora (ja raczej należę do tych, którzy lubią, ale to nie znaczy, że „Evan” mi nie podszedł, bo jest wręcz przeciwnie – spodobał mi się bardzo).

„Simpsonowie: Wersja kinowa” to długo wyczekiwana ekranizacja kultowego serialu, która bawi, choć momentami rozczarowuje. Film pełen jest nawiązań popkulturowych, ciętego humoru i satyry na amerykańską rzeczywistość. Czy jednak dorównuje najlepszym odcinkom serii?

Danny Ocean i jego ekipa powracają, by raz jeszcze udowodnić, że potrafią dokonać niemożliwego. „Ocean’s 13” to powrót do korzeni serii, oferujący inteligentną intrygę, humor i doskonałą obsadę. Czy warto go obejrzeć?

Guy Ritchie to reżyser, który stworzył swój unikalny styl w kinie gangsterskim, łącząc inteligentny humor z dynamiczną akcją. Jego debiutancki film,”Porachunki” (Lock, Stock and Two Smoking Barrels), do dziś uchodzi za kultową produkcję, pełną genialnych dialogów i niezapomnianych bohaterów. Co sprawia, że ten film wyróżnia się na tle innych?

„Hot Fuzz: Ostre psy” to pełna absurdalnego humoru brytyjska komedia sensacyjna, która bawi, a jednocześnie intryguje wątkiem kryminalnym. Film łączy parodię hollywoodzkich schematów z inteligentnym humorem i dynamiczną akcją. Czy warto dać mu szansę?

„Czyściciel” to komediowy thriller akcji, który łączy wątki szpiegowskie z humorem o różnym poziomie skuteczności. Film wprowadza widza w świat tajemnic, pościgów i amnezji, ale czy rzeczywiście warto go obejrzeć?

Marc Forster ponownie eksperymentuje z gatunkami filmowymi, prezentując widzom „Przypadek Harolda Cricka” – komedię z elementami dramatu i absurdu. Film opowiada historię urzędnika, który zaczyna słyszeć narrację opisującą jego życie, a ta niespodziewanie zapowiada jego śmierć. Czy Forster tym razem stworzył dzieło warte uwagi, czy jednak „poszedł na łatwiznę”?

Rowan Atkinson oficjalnie żegna się z postacią Jasia Fasoli, a „Wakacje Jasia Fasoli” mają być zwieńczeniem jego przygód. Czy film dostarcza niezapomnianej dawki humoru, czy to tylko odgrzewany kotlet? Sprawdźmy, czy po latach Jaś Fasola wciąż potrafi rozbawić do łez.

„Job” Konrada Niewolskiego miał być przełomem w polskiej komedii, lecz zamiast tego stał się chaotyczną parodią, której humor nie zawsze trafia do widza. Film próbuje wyśmiewać współczesne realia, ale często popada w schematy i przestarzałe dowcipy. Czy to celowa ironia, czy raczej nietrafiona próba naśladowania zagranicznych wzorców?

Polska kinematografia często spotyka się z ostrą krytyką, zwłaszcza w przypadku komedii. „Testosteron” to film, który wywołał mieszane reakcje – jedni go uwielbiają, inni krytykują za szowinizm i prosty humor. Czy warto dać mu szansę?

Amerykańskie komedie często opierają się na absurdzie i przerysowanych schematach, ale czy to zawsze działa? „Pracownik miesiąca” to film, który próbuje bawić, ale wpada w pułapkę przewidywalności, sztuczności i mało śmiesznych gagów. Czy warto dać mu szansę?