Komedie

Gdy tylko słyszę o kolejnym sitcomie w mojej głowie zaczynają się pojawiać czarne myśli. To się nie może udać, nie wiem dlaczego, ale dobrych sitcomów już się chyba nie robi. Nikt nie wie jak ten gatunek porządnie ugryźć. Śmiech z puszki już się przejadł? Chyba tak, a „Partners” są na to dowodem.

Mąż, szczęśliwy ojciec trzech dziewczynek i mężczyzna w średnim wieku, który zwyczajnie w świecie, chce uprawiać seks ze swoją żoną. Przy wychowaniu dzieciaków, z kilkunastoletnim małżeńskim bagażem namiętność zanika, więc pozostaje tylko masturbacja, albo… seks z innymi kobietami za przyzwoleniem własnej żony. Fabuła z – za przeproszeniem – „babskich” książek? Nie. To „Married”, naprawdę dobry serial.

Tak, z założenia nie lubię sitcomów. Na palcach jednej ręki mogłabym policzyć te, które mi się podobały i jeszcze spokojnie dałabym radę stukać w klawiaturę. „How I Met Your Mother”, „Świat według Bundych”, „Miodowe lata” to rzeczywiście były świetne seriale komediowe, w których dominował humor sytuacyjny. Seriale dowcipne, w których nie raził śmiech z offu. Bo po prostu były dobre.

Całkiem niedawno na Kinoplex.pl pojawiła się nowa propozycja filmowa. Tym razem jest to „Don Jon”, amerykańska produkcja, która w polskich kinach premierę miała 15 listopada 2013 roku. Reżyserem i autorem scenariusza filmu jest Joseph Gordon-Levitt, który gra w nim również główną rolę męską, tytułowego „Don Jona”.

Już pojutrze, 8 marca, obchodzimy Dzień Kobiet. To święto, przez jednych znienawidzone oraz kojarzone wyłącznie z goździkami i nylonowymi pończochami, dla drugich może być miłym akcentem i pretekstem do babskiego spotkania. I dla mnie tym właśnie jest, ale może to dlatego, że ja nie muszę babom kupować kwiatków. 

Jak nie uważałeś, jak robisz, to zrobisz, jak uważasz. To krótkie zdanie chyba najtrafniej opisuje sytuację, w jakiej znalazł się tytułowy wykapany ojciec David a la „Buhaj” Woźniak (Vince Vaughn), kiedy dowiedział się, że 533 już prawie dorosłych dzieci, to jego „ręczna robótka”, a przeszło stu z nich zamierza na drodze prawnej wywalczyć prawo do poznania tożsamości biologicznego tatuśka (daaaaaaaaammmmn!).

About a Boy to kolejny serial, który wpisuje się w trend przenoszenia kinowych produkcji na małe ekrany. Problem z tym procesem jest jednak taki, że zazwyczaj ten skompresowany serialowy format ma dużo mniejszy budżet, a to z kolei przekłada się na słabszą jakość – pod właściwie każdym względem. Są jednak wyjątki, które opierają się tej żelaznej regule i tworzą własną markę, niezależną od kinowego protoplasty. Takim wyjątkiem jest serial About a Boy.

Zwiastuny, które pokazują wszystkie najlepsze sceny z filmu to zjawisko powszechne. Takie, które zdradzają trochę zbyt wiele z fabuły zdarzają się notorycznie. Najnowszy trailer do komedii „Sekretne życie Waltera Mitty” z Benem Stillerem w roli głównej, trwa przeszło sześć minut i właściwie w całości streszcza ten obraz. 

W sieci wylądowały właśnie dwa świeżutkie trailery – najnowszego „Paranormal Activty: The Marked Ones” oraz „Grand Budapest Hotel” Wesa Andersona. To pierwsze zwiastuny tych filmów.

„Whose Line is it Anyway?”, program w którym wszystko jest zmyślone, a punkty nie mają znaczenia. Improwizowany show, który niejednego z nas przyprawił o ból brzucha ze śmiechu. Jeden z najlepszych produktów w dziejach telewizji. W „Whose Line is it Anyway” czterech komików odgrywa postaci i scenki, których temat narzucony jest przez prowadzącego lub obecną w studiu publiczność. Rodzaj owych skeczy zależy od wybranej gry. I tak na przykład uczestnicy muszą: losując rozmaite przedmioty podać jak najwięcej ich zabawnych zastosowań; poprowadzić program informacyjny nie wiedząc, co jest wyświetlane na ekranie za ich plecami; zaśpiewać piosenkę o osobie z publiczności w określonym stylu (jak na przykład McHammer czy Prince); albo odegrać rozmowę, podczas której jeden z aktorów może mówić co chce przez całą scenkę, a pozostali muszą korzystać jedynie z dwóch przygotowanych wcześniej kwestii. W sumie, łączna liczba gier improwizacyjnych, które zostały wykorzystane w programie przekracza 80.

Filmowy mariaż horroru z komedią rzadko bywa udany. Najczęściej widz otrzymuje paszkwil, w którym klisze z kina grozy przeplatane są mało zabawnymi gagami, o subtelności buldożera. Nie inaczej jest w przypadku nowozelandzkiego dzieła Johnathana Kinga, „Czarnej owcy”.

Poradnik Prawdziwego Mężczyzny kilka lat temu odegrał istotną rolę w kształtowaniu mnie jako mężczyzny, a potem musiałem się tego wszystkiego oduczyć, gdy okazało się, że to nieprawda. Ale sentyment pozostał. 

Jeśli Amerykanie postanowią zrobić własną wersję „Dereka”, to uroczyście obiecuję, że pojadę do Stanów, znajdę tego, kto wpadł na ten pomysł i zrobię mu coś złego. Jeszcze nie wiem co, ale „Derek” nie zasługuje, by potraktowano go plastikowymi aktorami i przewidywalnymi, ckliwymi momentami. „Derek” to jedna z najpiękniejszych serii w ostatnich kilku latach.

Jestem zauroczony „Angry Boys”. Dawno nie widziałem tak zabawnego i niepoprawnego politycznie serialu.

Kłamstwa na sprzedaż to serial komediowy w dobie nieustającego kryzysu ekonomicznego. Kompletny pierwszy sezon satyry na podupadającą gospodarkę amerykańskiego mocarstwa od twórcy Brudu z Courtney Cox można oglądać na HBO GO. 

Historia opowiada o Robercie Fishmanie, pseudonim „Fish”. W latach młodości Fish był perkusistą w hardrockowym zespole, Wezuwiuszu. Na skutek podłości marketingowego świata, Robert zostaje wyrzucony z grupy. Następnie widzimy bohatera w wieku czterdziestu lat, próbującego wciąż znaleźć sobie pracę, jednak bezskutecznie. Za każdym razem, gdy słyszy nazwę swojego byłego składu – który w międzyczasie osiągnął światowy sukces – wpada w szał. Fish nie szuka jednak nowego zespołu, nie grał na perkusji od opuszczenia Wezuwiusza. Niespodziewanie otrzymuje propozycję zagrania jednego koncertu z garażową grupą jego siostrzeńca, grającą emo/punk rocka. Jak się łatwo domyśleć, zespół zaczyna podążać w kierunku wielkich pieniędzy i olbrzymiej popularności, a to głównie za sprawą charyzmatycznego i nieokrzesanego Fisha.

Film opowiada historię Dale’a Dentona (Seth Rogen), dostawcy wezwań sądowych. Jego praca jest niewdzięczna, więc wymaga odpowiedniego równoważnika – bohater praktycznie non stop jest pod wpływem lekkich narkotyków, zwanych w kręgach młodzieżowych „trawą”, więc świat wydaje mu się mniej skomplikowany i wymagający, niż jest w rzeczywistości. Dale ma też dziewczynę uczęszczającą do liceum, której rodzice zamierzają go poznać. Wszystko układałoby się idealnie, gdyby nie jedna wizyta u dealera Saula (James Franco). Ten częstuje Dale’a „Ananasowym Ekspresem”, zupełną nowością na rynku. Chwilę później bohater staje się świadkiem morderstwa oraz człowiekiem, którego trzeba uciszyć. Z workami pełnymi Ananasowego Ekspresu Dale i Saul rozpoczynają ucieczkę przed ludźmi dybiącymi na ich życie.

A na komediach Ben Stiller to się zna. Nawet jeśli ktoś odmówi mu zdolności aktorskich i reżyserskich, nie można powiedzieć, że jest niedoświadczony. Najczęściej filmy, w których macza palce, to gwarancja lekkiej i niezbyt wydumanej rozrywki. Podobnie jest też i z Jajami w tropikach, choć tu poruszana jest nieco inna tematyka niż w poprzednich produkcjach firmowanych nazwiskiem Stillera.

Jest nią Poppy – nauczycielka w szkole podstawowej, która wynajmuje mieszkanie w Londynie wraz ze swoją koleżanką z pracy Zoe. Obydwie wciąż poszukują swoich drugich połówek, mimo przekroczenia magicznej bariery 30 lat. Lecz Poppy nie zawraca sobie tym głowy i wypełnia sobie czas wszelkimi zajęciami – skacze na trampolinie, tańczy flamenco, uczy się jeździć samochodem. Ma jednak jeszcze jedną cechę – chce koniecznie pomagać innym ludziom i zarażać ich optymizmem, jaki sama posiada.

Niedaleko Statuy Wolności rozbija się ogromny meteoryt, z którego wychodzi elegancko ubrany czarnoskóry człowiek. Podąża on ulicami Nowego Jorku, gdy nagle zostaje potrącony przez samochód. Gina, która prowadziła pojazd, próbuje pomóc nieznajomemu przybyszowi, lecz znika on z miejsca wypadku. Okazuje się, że wewnątrz jego ciała jest mnóstwo mikroskopijnych ludzików przybyłych z kosmosu i pragnących uratować swoją planetę. Aby tego dokonać, muszą odnaleźć urządzenie wchłaniające zapasy wody z naturalnych zbiorników ziemskich. Mają na to dwa dni, gdyż później padnie im zasilanie. W tym wszystkim pomoże kosmitom syn Giny, który przypadkiem wpadł w posiadanie potrzebnego przyrządu kilka tygodni wcześniej. W obawie przed dekonspiracją, statek naśladuje ludzkie odruchy i przybiera imię Dave, aby nie wyróżniać się z tłumu.