Komedie

Czy czterdziestolatka może przekonująco odegrać dwudziestoparolatkę? Czy nikt nie zauważy odjęcia sobie prawie dwudziestu lat? Jest na to szansa, jeśli wygląda się naprawdę świetnie, a pubie podrywają cię młodzi faceci, którzy powinni oglądać się raczej za twoją córką.

O ile jeszcze współcześnie seriale kryminalne czy sensacyjne potrafią nam wychodzić, o tyle jeśli chodzi o produkcje łączące komedie z obyczajówkami jest już gorzej. Były co prawda takie tytuły, które serdecznie umiały rozbawić, jak na przykład "BrzydUla" a czasem "Przepis na życie" (wspaniała Maja Ostaszewska!), ale poza tym naprawdę nie mamy się czym pochwalić. I co gorsze, nic się w tej materii nie zmienia.

Chyba nareszcie znalazłem serial komediowy dla siebie. Pilotażowy odcinek "The Last Man on Earth" urzekł mnie pomysłem, kreacją głównego bohatera i niewymuszonym humorem. Na tle większości aktualnie emitowanych sitcomów to Everest dowcipu.

Filmów o zamianie ciał było w historii przynajmniej kilkanaście: "Zakręcony piątek", "Gorąca laska" czy - nomen omen - "Zamiana ciał", żeby wymienić tylko te z ostatnich kilkunastu lat. Filmu o facecie tkwiącym w ciele kota chyba jeszcze nie było. Postanowiono więc wypełnić tę lukę.

Można pomyśleć, że komediowy musical osadzony w średniowieczu, pełen autoironii i slapstickowych gagów w 2015 nie zda egzaminu. To jednak błędne myślenie, stacja ABC trafiła w samą dziesiątkę i stworzyła serial, na który czekałem bardzo długo. Gdzie sitcomy nie dają rady, tam pojawia się "Galavant", czyli serial z idealną formułą komediową. Śpiewanie, tańczenie i niskich lotów żarty? To po prostu musiało się udać.

Dawniej byliśmy w tym mistrzami. Potrafiliśmy płakać ze śmiechu, obserwując kreacje Stuhra, Pazury, Kondrata czy Dziędziela. Linie dialogowe z naszych komedii przechodziły do historii i mowy potocznej. Powstawały legendy polskiej kinematografii. Właśnie do czasów świetności rodzimej komedii nawiązuje „Obywatel” obu Sthuhrów. Chociaż film chce należeć do zacnego grona, jedynie potwierdza moją tezę – my już po prostu nie umiemy kręcić komedii.

Problem z komediami może być tylko jeden - te albo śmieszą, albo nie. Jeżeli wchodzi w grę drugi wariant, to oznacza to, że serial czy film jest do niczego. Nie bez powodu mówi się, że komedia to najtrudniejsza forma do napisania, ale gdy za scenariusz ma się brać człowiek odpowiedzialny za żarty do "Saturday Night Live", to można już czegoś konkretnego po nim oczekiwać. Niestety "Mulaney" – bo o nim mowa – może pisze dobre żarty dla kogoś, ale dla samego siebie już niekoniecznie.

NBC musi bardzo zazdrościć ABC, ponieważ postanowiło wkleić do swojej ramówki serial równie zły, co "Manhattan Love Story". Próbowaliście oglądać kiedykolwiek komedię, która kompletnie nie śmieszyła, a jedynie konfundowała? Do tej kategorii należy właśnie "Bad Judge" z niskich lotów gagami i dialogami oraz fabułą, z której nic, absolutnie nic nie wynika.

Chciałbym napisać, że "Manhattan Love Story" to typowy babski serial, który mógłby spodobać się fankom "Seksu w wielkim mieście" i "Dziennika Bridget Jones", ale nie mogę. Nawet mając bardzo niskie wymagania i ogromną chęć obejrzenia głupiutkiego komediowego serialu, powinno trzymać się z daleka od produkcji stacji ABC.

"Garfunkel and Oates" to telewizyjna świeżynka od mało znanej stacji IFC (należącej do AMC Networks). Słowo „świeżynka” jest w tym przypadku absolutnie potrzebne, ponieważ "Garfunkel and Oates" to tak naprawdę jeden, ponad 20 minutowy teledysk-serial z elementami "Muppet Show" (sic). Przyznam, że tego się nie spodziewałem - w końcu jakiś serial komediowy z inną (nową!) formułą, który da się oglądać bez przewracania oczami. Super.

Gdy tylko słyszę o kolejnym sitcomie w mojej głowie zaczynają się pojawiać czarne myśli. To się nie może udać, nie wiem dlaczego, ale dobrych sitcomów już się chyba nie robi. Nikt nie wie jak ten gatunek porządnie ugryźć. Śmiech z puszki już się przejadł? Chyba tak, a "Partners" są na to dowodem.

Mąż, szczęśliwy ojciec trzech dziewczynek i mężczyzna w średnim wieku, który zwyczajnie w świecie, chce uprawiać seks ze swoją żoną. Przy wychowaniu dzieciaków, z kilkunastoletnim małżeńskim bagażem namiętność zanika, więc pozostaje tylko masturbacja, albo… seks z innymi kobietami za przyzwoleniem własnej żony. Fabuła z – za przeproszeniem – „babskich” książek? Nie. To "Married", naprawdę dobry serial.

Tak, z założenia nie lubię sitcomów. Na palcach jednej ręki mogłabym policzyć te, które mi się podobały i jeszcze spokojnie dałabym radę stukać w klawiaturę. "How I Met Your Mother", "Świat według Bundych", "Miodowe lata" to rzeczywiście były świetne seriale komediowe, w których dominował humor sytuacyjny. Seriale dowcipne, w których nie raził śmiech z offu. Bo po prostu były dobre.

Całkiem niedawno na Kinoplex.pl pojawiła się nowa propozycja filmowa. Tym razem jest to "Don Jon", amerykańska produkcja, która w polskich kinach premierę miała 15 listopada 2013 roku. Reżyserem i autorem scenariusza filmu jest Joseph Gordon-Levitt, który gra w nim również główną rolę męską, tytułowego "Don Jona".

Już pojutrze, 8 marca, obchodzimy Dzień Kobiet. To święto, przez jednych znienawidzone oraz kojarzone wyłącznie z goździkami i nylonowymi pończochami, dla drugich może być miłym akcentem i pretekstem do babskiego spotkania. I dla mnie tym właśnie jest, ale może to dlatego, że ja nie muszę babom kupować kwiatków. 

Jak nie uważałeś, jak robisz, to zrobisz, jak uważasz. To krótkie zdanie chyba najtrafniej opisuje sytuację, w jakiej znalazł się tytułowy wykapany ojciec David a la „Buhaj” Woźniak (Vince Vaughn), kiedy dowiedział się, że 533 już prawie dorosłych dzieci, to jego „ręczna robótka”, a przeszło stu z nich zamierza na drodze prawnej wywalczyć prawo do poznania tożsamości biologicznego tatuśka (daaaaaaaaammmmn!).

About a Boy to kolejny serial, który wpisuje się w trend przenoszenia kinowych produkcji na małe ekrany. Problem z tym procesem jest jednak taki, że zazwyczaj ten skompresowany serialowy format ma dużo mniejszy budżet, a to z kolei przekłada się na słabszą jakość – pod właściwie każdym względem. Są jednak wyjątki, które opierają się tej żelaznej regule i tworzą własną markę, niezależną od kinowego protoplasty. Takim wyjątkiem jest serial About a Boy.

Zwiastuny, które pokazują wszystkie najlepsze sceny z filmu to zjawisko powszechne. Takie, które zdradzają trochę zbyt wiele z fabuły zdarzają się notorycznie. Najnowszy trailer do komedii "Sekretne życie Waltera Mitty" z Benem Stillerem w roli głównej, trwa przeszło sześć minut i właściwie w całości streszcza ten obraz. 

W sieci wylądowały właśnie dwa świeżutkie trailery - najnowszego "Paranormal Activty: The Marked Ones" oraz "Grand Budapest Hotel" Wesa Andersona. To pierwsze zwiastuny tych filmów.

„Whose Line is it Anyway?”, program w którym wszystko jest zmyślone, a punkty nie mają znaczenia. Improwizowany show, który niejednego z nas przyprawił o ból brzucha ze śmiechu. Jeden z najlepszych produktów w dziejach telewizji. W „Whose Line is it Anyway” czterech komików odgrywa postaci i scenki, których temat narzucony jest przez prowadzącego lub obecną w studiu publiczność. Rodzaj owych skeczy zależy od wybranej gry. I tak na przykład uczestnicy muszą: losując rozmaite przedmioty podać jak najwięcej ich zabawnych zastosowań; poprowadzić program informacyjny nie wiedząc, co jest wyświetlane na ekranie za ich plecami; zaśpiewać piosenkę o osobie z publiczności w określonym stylu (jak na przykład McHammer czy Prince); albo odegrać rozmowę, podczas której jeden z aktorów może mówić co chce przez całą scenkę, a pozostali muszą korzystać jedynie z dwóch przygotowanych wcześniej kwestii. W sumie, łączna liczba gier improwizacyjnych, które zostały wykorzystane w programie przekracza 80.