„Kevin sam w domu” to fenomen, bez którego Święta nie są takie same. Film obejrzycie już dziś na Polsacie

„Kevin sam w domu” z początku miał być dziełem wytwórni Warner Bros. Ta jednak z bliżej nieznanych przyczyn zdecydowała się sprzedać go wytwórni 20th Century Fox, która była znacznie bardziej zainteresowana projektem. Z miejsca też zwiększyła na niego budżet: z planowanych 14 mln dol. do 17 mln.

Sam pomysł na film pochodzi od Chrisa Columbusa, który jest jego reżyserem. Nie jest on jednak autorem scenariusza. Ten wpadł w jego ręce podczas pracy nad filmem „W krzywym zwierciadle: Witaj, Święty Mikołaju”. Bardzo frustrującej pracy: nieustanne kłótnie pomiędzy reżyserem a grającym główną rolę Chevym Chase’em doprowadziły do rezygnacji Columbusa z dalszej pracy nad filmem. John Hughes – producent filmowy – chcąc dać przyjacielowi nowe zajęcie, przekazał mu wspomniany scenariusz.

Hughes zasugerował też Columbusowi młodziutkiego Macauleya Culkina do głównej roli. Argumentował, że dzieciak zdobył już doświadczenie i uznanie w związku z pracą nad filmem „Wujaszek Buck”. Reżyser chciał jednak mieć jakieś alternatywy. Dopiero po przesłuchaniach 200 kandydatów do roli Kevina spotkał się z Culkinem. I od razu go zatrudnił.

Culkin faktycznie okazał się wymarzonym aktorem do tej roli, o czym wiedzą wszyscy fani filmu. Praca z młodym aktorem nie była jednak łatwa – z uwagi na swój wiek, Culkin nie mógł pracować na planie dłużej, niż do 22:00. Co było sporą przeszkodą, biorąc pod uwagę fakt, że wiele scen ma miejsce w nocy.

Rolę Harry’ego Lime’a – jednego z bandziorów starających się obrobić dom Kevina – proponowano wielu aktorom. Na liście kandydatów znaleźli się Robert De Niro, Rowan Atkinson, Bob Hoskins, Danny DeVito, Christopher Lloyd, Dudley Moore, Phil Collins i Jon Lovitz. Wszyscy odmówili. Dopiero Joe Pesci w końcu przyjął propozycję współpracy.

Zadanie to okazało się dla aktora wymagające, choć z bardzo nieoczywistych powodów. Pesci lubi przeklinać, nie stroni na planie od wulgaryzmów. Konieczność ciągłego gryzienia się w język z uwagi na obecność na planie Culkina była ponoć dla aktora bardzo stresująca.

Stresujące były też wszystkie sceny kaskaderskie. Jak po latach wspominał Columbus, niemal każda scena wzbudzająca śmiech u widzów podczas seansu na planie była realizowana w maksymalnym skupieniu. I z modlitwą, by ten biedny kaskader przeżył kolejne z ujęć.

Na samej tylko emisji w kinach na całym świecie film przyniósł wytwórni 476,7 mln dol. przychodu. Cieszył się na tyle dużym popytem, że znajdował się w kinowej ofercie nawet długo po Świętach. Przez 12 tygodni od premiery 16 listopada 1990 roku znajdował się na pierwszym miejscu w amerykańskim box office. Jego kinowa popularność utrzymywała się aż do Wielkanocy. W efekcie stał się trzecim najbardziej dochodowym filmem w historii (stan na rok po premierze) – lepsze wyniki odnotowały tylko „Gwiezdne wojny” oraz „E.T”.

Film nie spodobał się jednak krytykom. Średnia jego ocena to około 6/10. Dziennikarze chwalili obsadę i niektóre gagi, cały film nazywali jednak płytkim, głupim i przewidywalnym. Krytykowano też jego scenariusz za bycie absolutnie niewiarygodnym. Doceniono jednak jego muzykę, za którą film otrzymał dwie nominacje do Oscara.

Świadczyć może o tym chociażby zabawna sytuacja z 2010 roku, kiedy film nie trafił do świątecznej ramówki telewizji Polsat. Fani się wściekli: społeczność 90 tys. zgromadzonych na Facebooku entuzjastów skłoniła telewizję do zmiany decyzji. Tej zresztą Polsat nie żałował. „Kevin sam w domu” co roku przed polskimi telewizorami gromadzi wielomilionową publiczność. Rekord padł w Wigilię dwa lata temu: Polsat oglądało wtedy 4,44 mln widzów.

Nie jest jasne skąd tak wielka fascynacja tym filmem wśród naszych rodaków. Bo – umówmy się – nawet najwięksi fani Kevina nie określą tej produkcji mianem wybitnej. Czy chodzi o slaptickowy humor rodem z Toma i Jerry’ego? A może – jak w ciekawym wywiadzie dla Gazeta.pl sugeruje Wojciech Orliński – chodzi o archetyp głównej postaci oraz o fakt, że film pokazał piękną Amerykę w czasach raczkującej po PRL-u polskiej telewizji?

Osobiście przypuszczam, że ta sympatia wynika z naszego wielkiego przywiązania do tradycji. Lubimy co roku celebrować święta i wydarzenia w podobny sposób. „Kevin sam w domu” jest przecież od zawsze emitowany. Boże Narodzenie bez niego to jak święta bez barszczu z uszkami. Nie każdy go lubi, ale nie wyobraża sobie jego braku.