Komedie

Do seriali komediowych podchodzę z bardzo dużym dystansem. Mało który potrafi mnie rozbawić i rzadko kiedy po pilotażowym odcinku decyduję się na zobaczenie kolejnych epizodów. Tym razem będzie inaczej. Nowy serial „Red Oaks” opowiadający o życiu nastolatka w latach 80., zainteresował i rozbawił mnie na tyle, że z przyjemnością obejrzę drugi odcinek.

Nikt nie może powiedzieć, że nie dałem tej produkcji szansy. Z oglądania „Pogadanek Blunta” chciałem zrezygnować już po pierwszym odcinku, ale uznałem, że może w kolejnych serial nabierze tempa. Nic takiego się niestety nie stało. Niepotrzebnie się męczyłem.

Znalezienie współcześnie dobrego serialu komediowego graniczy z cudem. Owszem, jest parę produkcji, które są naprawdę dobre, ale kiedy myślimy o najlepszych produkcjach komediowych w odcinkach przed oczami stają nam głównie lata 60., 70., 80. i 90. ubiegłego stulecia. To właśnie wtedy zarówno w Polsce jak i za granicą doczekaliśmy się najlepszych serii, które potrafią rozbawić do łez. A oto i one. Kolejność przypadkowa.

Bena Stillera, podobnie jak Adama Sandlera albo się kocha, albo nienawidzi. O ile Sandlera znieść nie mogę, Stiller jest jednym z moich ulubionych amerykańskich aktorów komediowych. Widziałam prawie wszystkie filmy z jego udziałem i zawsze z przyjemnością oglądam kolejny bądź wracam do starych.

Pamiętacie słynną scenę z filmu „Pół żartem, pół serio?”, kiedy Sugar niby przypadkiem trafia na plaży na Juniora? Od końca lat 50. ubiegłego stulecia wygląd kobiet na plaży zmienił się diametralnie. Nie chodzi tylko o ich sylwetki, ale także o stroje kąpielowe. Moda na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci zmieniła się diametralnie. Oto jak wyglądało plażowanie począwszy od roku 1890.

Pod koniec ubiegłego tygodnia premierę miał nowy serial Netfliksa, „Grace and Frankie”, w którym występują zasłużone gwiazdy kina. W głównych, tytułowych rolach możemy zobaczyć Jane Fondę jako Grace i Lily Tomlin, grającą Frankie. Produkcja opowiada o losach dwóch kobiet, które są swoimi odwiecznymi rywalkami i które dzięki niezwykłym okolicznościom będą zdane na siebie nawzajem.

Mimo bardzo kiepskich ocen, jakie zabrał film „Głupi, głupszy i najgłupszy” z 2012 roku, produkcja doczeka się kontynuacji. Fani slapsticku zacierają ręce.

Pierwszy sezon „The Last Man on Earth” już za nami. Choć po początkowych odcinkach oceniałem ten serial bardzo pozytywnie, koniec końców mam mieszane odczucia. Z jednej strony sporo w nim udanych scen i gagów, z drugiej – nie brak też dłużyzn, ciągłego kręcenia się wokół tych samych wątków i kiepskich żartów.

Czy czterdziestolatka może przekonująco odegrać dwudziestoparolatkę? Czy nikt nie zauważy odjęcia sobie prawie dwudziestu lat? Jest na to szansa, jeśli wygląda się naprawdę świetnie, a pubie podrywają cię młodzi faceci, którzy powinni oglądać się raczej za twoją córką.

O ile jeszcze współcześnie seriale kryminalne czy sensacyjne potrafią nam wychodzić, o tyle jeśli chodzi o produkcje łączące komedie z obyczajówkami jest już gorzej. Były co prawda takie tytuły, które serdecznie umiały rozbawić, jak na przykład „BrzydUla” a czasem „Przepis na życie” (wspaniała Maja Ostaszewska!), ale poza tym naprawdę nie mamy się czym pochwalić. I co gorsze, nic się w tej materii nie zmienia.

Chyba nareszcie znalazłem serial komediowy dla siebie. Pilotażowy odcinek „The Last Man on Earth” urzekł mnie pomysłem, kreacją głównego bohatera i niewymuszonym humorem. Na tle większości aktualnie emitowanych sitcomów to Everest dowcipu.

Filmów o zamianie ciał było w historii przynajmniej kilkanaście: „Zakręcony piątek”, „Gorąca laska” czy – nomen omen – „Zamiana ciał”, żeby wymienić tylko te z ostatnich kilkunastu lat. Filmu o facecie tkwiącym w ciele kota chyba jeszcze nie było. Postanowiono więc wypełnić tę lukę.

Można pomyśleć, że komediowy musical osadzony w średniowieczu, pełen autoironii i slapstickowych gagów w 2015 nie zda egzaminu. To jednak błędne myślenie, stacja ABC trafiła w samą dziesiątkę i stworzyła serial, na który czekałem bardzo długo. Gdzie sitcomy nie dają rady, tam pojawia się „Galavant”, czyli serial z idealną formułą komediową. Śpiewanie, tańczenie i niskich lotów żarty? To po prostu musiało się udać.

Dawniej byliśmy w tym mistrzami. Potrafiliśmy płakać ze śmiechu, obserwując kreacje Stuhra, Pazury, Kondrata czy Dziędziela. Linie dialogowe z naszych komedii przechodziły do historii i mowy potocznej. Powstawały legendy polskiej kinematografii. Właśnie do czasów świetności rodzimej komedii nawiązuje „Obywatel” obu Sthuhrów. Chociaż film chce należeć do zacnego grona, jedynie potwierdza moją tezę – my już po prostu nie umiemy kręcić komedii.

Problem z komediami może być tylko jeden – te albo śmieszą, albo nie. Jeżeli wchodzi w grę drugi wariant, to oznacza to, że serial czy film jest do niczego. Nie bez powodu mówi się, że komedia to najtrudniejsza forma do napisania, ale gdy za scenariusz ma się brać człowiek odpowiedzialny za żarty do „Saturday Night Live”, to można już czegoś konkretnego po nim oczekiwać. Niestety „Mulaney” – bo o nim mowa – może pisze dobre żarty dla kogoś, ale dla samego siebie już niekoniecznie.

NBC musi bardzo zazdrościć ABC, ponieważ postanowiło wkleić do swojej ramówki serial równie zły, co „Manhattan Love Story„. Próbowaliście oglądać kiedykolwiek komedię, która kompletnie nie śmieszyła, a jedynie konfundowała? Do tej kategorii należy właśnie „Bad Judge” z niskich lotów gagami i dialogami oraz fabułą, z której nic, absolutnie nic nie wynika.

Chciałbym napisać, że „Manhattan Love Story” to typowy babski serial, który mógłby spodobać się fankom „Seksu w wielkim mieście” i „Dziennika Bridget Jones”, ale nie mogę. Nawet mając bardzo niskie wymagania i ogromną chęć obejrzenia głupiutkiego komediowego serialu, powinno trzymać się z daleka od produkcji stacji ABC.

„Garfunkel and Oates” to telewizyjna świeżynka od mało znanej stacji IFC (należącej do AMC Networks). Słowo „świeżynka” jest w tym przypadku absolutnie potrzebne, ponieważ „Garfunkel and Oates” to tak naprawdę jeden, ponad 20 minutowy teledysk-serial z elementami „Muppet Show” (sic). Przyznam, że tego się nie spodziewałem – w końcu jakiś serial komediowy z inną (nową!) formułą, który da się oglądać bez przewracania oczami. Super.

Gdy tylko słyszę o kolejnym sitcomie w mojej głowie zaczynają się pojawiać czarne myśli. To się nie może udać, nie wiem dlaczego, ale dobrych sitcomów już się chyba nie robi. Nikt nie wie jak ten gatunek porządnie ugryźć. Śmiech z puszki już się przejadł? Chyba tak, a „Partners” są na to dowodem.

Mąż, szczęśliwy ojciec trzech dziewczynek i mężczyzna w średnim wieku, który zwyczajnie w świecie, chce uprawiać seks ze swoją żoną. Przy wychowaniu dzieciaków, z kilkunastoletnim małżeńskim bagażem namiętność zanika, więc pozostaje tylko masturbacja, albo… seks z innymi kobietami za przyzwoleniem własnej żony. Fabuła z – za przeproszeniem – „babskich” książek? Nie. To „Married”, naprawdę dobry serial.