Książki

Pokuta. Tak mogę streścić czas spędzony z cyfrową wersją "Pięćdziesięciu twarzy Grey'a". Specjanie dla Was, Czytelnicy, złożyłem swe zdrowie psychiczne na szali, by wypowiedzieć się na temat literackiego fenomenu ostatnich miesięcy.

Kroniki Jakuba Wędrowycza to jedna z tych książek, które poważnie dają do myślenia. Skończyłam lekturę i wciąż się zastanawiam, wciąż nie mogę zrozumieć skąd wzięła się popularność Pilipiuka. Znalezienie czegokolwiek choć trochę wartościowego w zbiorze piętnastu opowiadań Pilipiuka stanowi duże wyzwanie. Czytałam, w pamięci mając zachwyty fanów postaci Jakuba Wędrowycza. Czytałam i nie mogłam się nadziwić, bo autor zachwycających elementów poskąpił, wręcz do własnej literackiej mieszanki, która gdyby mogła pachnieć, odrzucałaby wonią spożytego a jeszcze niestrawionego alkoholu, zapomniał ich dodać. Ostatecznie za największą zaletę książki uznałam oryginalność. Trzeba to pisarzowi oddać - takiego bohatera jeszcze nie było. Wiejski egzorcysta-alkoholik wykracza poza wszelkie schematy, o krok nie zbliżając się do szeregu postaci szarych i bezbarwnych. Jednakże stworzenie nieszablonowej postaci to zdecydowanie za mało - zachowanie Wędrowycza głównie niesmaczy, ewentualnie wywołuje poczucie zażenowania. O silniejszych emocjach nie może tu być mowy.

No bo czym są karty pacjenta jakiejś nastoletniej celebrytki, które "przypadkiem" wypłynęły do mediów z jednej z klinik chirurgii plastycznej? Albo wstrząsające historie o tym, że pewien śpiewak ma po drodze do domu same knajpy, przez co od dwóch tygodni nie może trafić do własnego łóżka? Przy bohaterach książek Sławomira Kopra blask tych gwiazd niknie niczym płomień świecy przykrytej szklanką, i okazuje się, że są one raczej "gwiazdeczkami".

Hasło "Bruner, ty świnio" na stałe weszło do codziennej polszczyzny. Tą jedną z najpoważniejszych inwektyw zaczynają się obrzucać już dzieci na placu zabaw. Co tu dużo mówić - kultową "Stawkę większą niż życie" znają wszyscy, a niektórzy ją po prostu kochają (To ja! To ja!). Niektórym entuzjastom mógł jednak umknąć fakt, że przygody J-23 ukazały się również na papierze w formie komiksu. Teraz, dzięki zdobyczom technologii (o ewidentnie szpiegowskim rodowodzie), wszystkie zeszyty zostały poddane cyfryzacji, aby móc cieszyć kolejne pokolenia młodych Polaków.

Michael Phelps to pływak, który swoimi zwycięstwami i światowymi rekordami w historii sportu zapisał się na długie, długie lata.  O tym, jak to zrobił, opowiada w swojej Autobiografii. Temu rozłożonemu na trochę ponad trzysta stron świadectwu sukcesu nie sposób się oprzeć! 27 lat, 22 medale olimpijskie, prawie wszystkie złote - o sukcesie na miarę Michaela Phelpsa większość pływaków nie ma odwagi nawet myśleć, choćby miały to być fantazje najbardziej skryte, nigdy nieujawnione. Obserwowanie jego zwycięstw kolejny i kolejny raz było czystą przyjemnością, fascynowało. Nie trzeba było być fanem pływania, żeby znać to nazwisko i dziwić się za każdym razem, kiedy jako pierwszy dotykał ściany basenu, często wyprzedzając innych o setne części sekundy. Każdy jego kolejny triumf prowokował myśli: ile jeszcze? Jak długo da radę? Kiedy to niezwykłe pasmo sukcesów zostanie brutalnie przerwane niespodziewaną porażką, zakończeniem kariery bardziej z konieczności, niż z chęci? Nic takiego się nie wydarzyło: żadnej widowiskowej klęski, dramatycznej walki o dorównanie doskonalącym się rywalom. Phelps wiedział kiedy odejść - zrobił to jako mistrz. W ubiegłym roku swoją karierę zakończył sam. Nie pozwolił na to, by jej tempo i rozmach rozprawiły się z nim wcześniej.

Anna German była wielka. Operowała najrzadziej spotykanym, bardzo silnym głosem kobiecym spinto soprano i mierzyła równo 183 centymetry wzrostu. Włoscy konferansjerzy musieli mocno zadzierać głowy a dziennikarze stawiać na palcach z mikrofonami. Jeden z nich zapytał niegdyś bezczelnie: „Ile metrów pani sobie mierzy?”. Artystka odpowiedziała natychmiast. po włosku: „To nieistotne; ważne, że jestem wyższa od pana”.

Z okazji urodzin wydawnictwa Rebis, w czwartek Publio.pl oferuje wybrane ebooki z oferty oficyny w dużo niższych cenach. Warto rzucić na nie okiem, bo wśród przecenionych książek znajduje się kilka dzieł Philipa K. Dicka - legendarnego pisarza s-f, znanego z nietuzinkowej twórczości. Można by powiedzieć: "amerykańskiego Lema", choć według samego pisarza Lem... nie istniał i był prowokacją komunistycznych literatów piszących pod jednym nazwiskiem.

Jeśli istnieje ktoś godny tego, by opowiedzieć historię rock and rolla, z pewnością jest to Keith Richards, legendarny gitarzysta grupy The Rolling Stones. Nastały smutne czasy: książkowy rynek podbija biografia nastolatka, który zdołał wypromować się częściowo dzięki zamroczeniu młodych dziewcząt, ale głównie za sprawą daleko posuniętej niechęci reszty świata, która w przeciwieństwie do wspomnianych wyżej dziewcząt, słyszy. Można próbować uwierzyć, że dziewiętnastolatek, który niespodziewanie odniósł sukces ma doświadczenie tak duże, że z powodzeniem obdarowałby nim wszystkich mieszkańców co biedniejszych afrykańskich wiosek. Można też na sprawę spojrzeć realistycznie i od okładek ze słodką buzią uciekać jak najdalej, hasło "dopiero się rozkręcam" traktując jak ostrzeżenie. Należy wręcz założyć, że chłopak nie ma i jeszcze długo nie będzie miał do powiedzenia nic godnego uwagi, jednak tworzenia kolejnych peanów na własną cześć zabronić mu i jemu podobnym nie można. W tym kontekście autobiografia wciąż żywej, dobiegającej siedemdziesiątki legendy rocka jawi się jako bardzo jasne światło, przebijające przez ciemności młodzieńczego pustosłowia.

„Fantazje w trójkącie” a może „Modlitwy waginy”? Wydawnictwo Czarna Owca atakuje na stronie e-księgarni Publio. W doborowym towarzystwie jeden tytuł wyprzedza pozostałe...

Maciej Frączyk to facet, który kilka lat temu rozpoczął eksperyment z umieszczaniem filmików na jutubie i doszedł do budzącej szacunek liczby 100 milionów wyświetleń. Wikipedia wszystko zniesie, więc dowiadujemy się z niej, że Maciek jest również polską osobowością internetową, autorem książki i satyrykiem, jednak to premiera książki budzi naszą nieustającą ciekawość. Cóż takiego spec videobloga poskładał z liter?  

Ledwo polski tłumacz uwinął się z pracą nad Zostań przy mnie, a Harlan Coben już zdążył stworzyć kolejną powieść - Six Years. Amerykanin prawdopodobnie ani na chwilę nie przestaje pisać - i dobrze! Lata lecą, a jego powieści nie przestają smakować świetnie. Tempo, w jakim Coben wydaje swoje książki jest zawrotne. Zaczął Mistyfikacją ponad dwadzieścia lat temu i od tego czasu na rynku pojawia się średnio jedno jego dzieło na rok. Niezmienny styl, niezmienna tematyka, niezmienny gatunek literacki - powtarzalność wątków nietrudno dostrzec. Mimo to, do lektury kolejnych publikacji, raz za razem zasiada się z przyjemnością. Gdyby Zostań przy mnie było powieścią setną, a nie dwudziestą trzecią z kolei, i tak sprzedałoby się świetnie. Wierni fani zamiast myśleć: "proszę, tylko nie on, nie znowu", pełni radości kupowaliby najświeższą pozycję, ciesząc się na myśl o trzydziestu następnych, które powstaną już wkrótce.

Czasy, gdy Michał Śledziński malował shorty w „Secret Service”, „Gamblerze” i „Świecie Gier Komputerowych” już nie powrócą, ale dobrze widzieć, że facet ciągle jest w formie i nadal potrafi dorzucić do pieca.

Uwaga, tekst nie będzie zawierał spoilerów zbudowanych w oparciu o materiał z książek, wyprzedzających akcję serialu HBO.

W nieco ponad rok serial Gra o tron zdobył ponad cztery miliony wiernych fanów, a na tym z pewnością nie poprzestanie. Od premiery trzeciego sezonu dzielą nas trzy dni. Z tej okazji wracamy do źródeł - rewelacyjnego wydania książkowego. Pisarzy, których proza zachwyca przez wzgląd na rozmaite elementy nietrudno wskazać. Zabawne dialogi? Wartka akcja? Porywająca tematyka? Żaden problem - cokolwiek nie sprawia Wam radości w czytelniczej arkadii, prędzej czy później będzie Wam dane, nawet w nadmiarze. Jednakże natrafienie na twórcę, który łapie za serce i ściska, nie bacząc na konsekwencje, przede wszystkim dzięki bogactwu swojej wyobraźni, nie jest już zadaniem tak prostym. Naturalnie, takich autorów też nie brakuje - nie jest ich jednak tak wielu, jak można by sobie tego życzyć.

Nabrałam ochoty na przeczytanie czegoś lekkiego - takiego, by oderwać się trochę od rzeczywistości i nawet pośmiać. Padło na Chmielewską. Zawsze w końcu pada na Chmielewską, bo...

12 czerwca będzie miała miejsce polska premiera najnowszego thrillera medycznego Tess Gerritsen. Ostatni, który umrze jest dziesiątą z kolei książką z powstającego od 2001 roku cyklu.  Zamiast biernie czekać na nowość od amerykańskiej pisarki, postanowiłam sięgnąć po Chirurga, od którego cała seria się zaczęła. Było warto!

Zawsze pozostaje niedosyt. Zawsze! Nawet teraz, po przeczytaniu drugiego tomu "Pomnika Cesarzowej Achai" ten niedosyt i oczekiwanie na część trzecią występuje, choć nie powinien. Bo druga część opowieści o wydarzeniach dziejących się tysiąc lat po śmierci Achai jest na razie najnudniejszą i najbardziej oczywistą częścią historii Arkach i w ogóle świata. A przecież w opisanych przez Ziemiańskiego dziejach Cesarstwa już wcześniej bywało nudnawo.

Chyba nikt przy zdrowych zmysłach nie kupuje iPada głównie do czytania e-booków. Ekran odbija światło, męczy na dłuższą metę oczy, a urządzenie ciąży w dłoni. Problem w tym, że kiedy widzę tak bogatą ofertę ciekawych książek, wszystkie te przeciwwskazania odchodzą na trzeci plan.

Na napływ amerykańskiej kultury masowej można narzekać, jednak powstrzymać go nie sposób. Ameryka jest obecna w naszym życiu, często bardziej, niż byśmy sobie tego życzyli. Jednak co naprawdę o niej wiemy? Marek Wałkuski w życzliwym tonie wałkując Stany, pomaga w zweryfikowaniu wiedzy. Jego życie kręci się wokół uczęszczania na sesje terapeutyczne i procesy, w których pozywa ogrodnika za krzywo przycięty żywopłot. Jest przekonany o wyższości swojego kraju nad resztą świata, a jednocześnie pełen ignorancji. Zbyt otyły, by biec lub bronić się przed zagrożeniem, potrzebuje broni. O kim mowa? O stereotypowym Amerykaninie, funkcjonującym w świadomości wielu Polaków. Czy w tym poglądzie da się znaleźć choć ziarnko prawdy? Sprawdzamy, razem z Markiem Wałkuskim.

Magda Gessler jest dla kuchni tym czym Beata Pawlikowska dla nauki języków i kanałów podróżniczych – celebrytką. Pawlikowska przynajmniej świata zwiedzi, podczas gdy Gessler ocenia jak Polacy radzą sobie z pichceniem. Wielkanoc tuż tuż, więc naczelna kucharz Polski oferuje darmowe porady względem nadchodzących świąt.