Książki

Mann i Materna przez lata stanowili pierwszoligowy duet, który wysadzał widzów z butów za pomocą ironiczno-absurdalnego humoru. Purnonsensowy klimat tworzyli dość prostymi zabiegami, po prostu stawiając naprzeciw siebie dwa charaktery, ekstrawertyczny i flegmatyczny. Kto nie pamięta nieruchomego wzroku i kamiennej twarzy Manna oraz nerwowych ruchów i rozciągniętego uśmiechu Materny, o pardon, siostry Ireny?

Kto próbował odnaleźć ostatnich wolnych Indian w zielonej dżungli Amazonii? Jak smakuje mysz? Gdzie można stracić życie, przekraczając niewidzialną granicę bez pozwolenia? Odpowiedzi na każde z tych pytań i dziesiątki równie dziwnych, można znaleźć na kartach książki podróżniczej Janusza Kaszy.

Z nowinkami motoryzacyjnymi nie jestem na bieżąco, niemniej daleko mi od ignorancji w tej kwestii. Swój wkład miała tutaj niewątpliwie ewolucja, ale również jeden z czołowych programów rozrywkowych w Wielkiej Brytanii. Jednym ze sprawców jest również osoba Jeremiego Clarksona.

Wielka szkoda, że nigdy nie dowiem się, jak tę sytuację skomentowałby Stanisław Lem. "Dopóki nie skorzystałem z internetu, nie wiedziałem, że na świecie jest tylu idiotów" - miał powiedzieć pisarz. W tej chwili pewnie pomyślałby o tym, że ten sam internet przyczynił się do popularyzacji jego twórczości. Futurolog przewidział jeszcze jedno: ludzie będą konsumować treści korzystając z aparatów elektronicznych - także te, które wyszły spod jego pióra.

Jacek Piekara potrafi pisać efektowne i przyjemne fantasy, o czym można się przekonać, spotykając z Arivaldem z Wybrzeża. Bez problemu wciąga czytelnika również w bardziej rozbudowany i głębszy świat, prezentowany choćby w cyklu o Mordimerze Madderdinie - inkwizytorze, który rozwiązuje zagadki tropiąc heretyków i czarownice. W "Szubieniczniku" ruszamy zaś do sarmackiej Polski. Tylko po co?

Alfred Hitchcock dla każdego domorosłego kinomaniaka jest istnym sacrum - nie wypada o nim mówić źle. "Psychoza" jest filmem kultowym, z którym nie wypada się nie zapoznać. W moim przypadku proces ten przebiegał niezwykle kłopotliwie, bo oto w połowie seansu zacząłem delikatnie pochrapywać przeszkadzając innym widzom...

Czasami, po podwieczorku, nachodzi mnie ochota, by zerwać się z pluszowego fotela i wyściskać wynalazców e-papieru nie mniej czule, niż Honecker i Breżniew siebie nawzajem. Dzięki swojemu czytnikowi w ciągu kilku chwil mogę stać się posiadaczem książki w księgarni oddalonej ode mnie o tysiące kilometrów. Bez wysyłki, czekania i obaw, czy przesyłka przypadkowo nie rozpuściła się pod wpływem morskiego powietrza.

Jeśli swoje siły łączą legendarny już autor komiksów erotycznych Milo Manara oraz awangardowy reżyser i pisarz, uwielbiający gorszyć i szokować Alejandro Jodorowsky, to raczej można od efektu ich pracy oczekiwać czegoś mocno kontrowersyjnego.

Seria Assassin's Creed okazała się ogromnym sukcesem i rozpoczęła triumfalny pochód cyklu o tajemnym bractwie. Gdzie popularność, tam i pieniądze - fajnie, jak są, ale jest jeszcze fajniej, gdy można je pomnożyć. Takim właśnie - nomen omen - credo kierowali się panowie w garniturach, dając zielone światło dla książek o misji Ezio Auditore. No i oczywiście o największych nikczemnikach, jakich nosił rzymski bruk - rodzinę Borgiów.

Pamiętacie tę irytację, gdy jakiś czarny charakter naśmiewał się z pokraczności bolidu Pana Samochodzika i czystą radość, kiedy okazywało się, że nikt nie podskoczy amfibii na bazie potężnego Ferrari 410 Superamerica? Swoją drogą do dziś się dziwię, że Pan Samochodzik, znany przecież z akceptacji PRL-owskiego systemu, członkowstwa w ORMO i przyjaźni z Milicją Obywatelską, nie jeździł jakąś podrasowaną, czarną Wołgą. Udało mu się oszukać system, ale przecież nie o to chodzi. Nawet gdyby był pierwszym sekretarzem KCPZPR i tak byśmy go kochali, bo to bohater naszego dzieciństwa. Superman, Spider-Man, Batman? Bez żartów! Przy Panu Tomaszu wymiękali w przedbiegach!

Co ma wspólnego Facebook z Książką twarzy Bieńczyka? Na szczęście bardzo niewiele. O ile z poziomem wypowiedzi na portalu bywa różnie, publikacja polskiego tłumacza przez wszystkie eseje trzyma poziom. A jest to poziom wysoki!

Prawdziwe szpiegostwo różni się od tego spod znaku 007. Agenci MI6 czy CIA nie znaczą swoich śladów spektakularnymi wybuchami czy gęsto ścielącym się trupem. Przyjacielem każdego szpiega jest przeciętność. Nie rzucać się w oczy i być naturalnym, jak to tylko możliwe - oto dewiza funkcjonariusza tajnych służb. Nie jestem jednak przekonany, czy taki rodzaj walki wywiadów nadaje się na książkę.

Razem z firmą Woblink mamy dla Was fajny konkurs książkowy - szczególnie dla fanów polskiej fantastyki.

'- Dzień dobry. Poproszę kebaba na grubym, ale bez frytek, bo jestem na diecie.

Nie wiem, czy jest to udowodnione naukowo, ale ponoć łatwiej jest spotkać Sasquatcha w Górach Skalistych, niż miłośnika kina wojennego, który nie widział "Kompanii Braci". Ten miniserial jest po prostu epicki. Historia prostych chłopaków, którzy postanowili być najlepszymi w swoim fachu, przykuwa do ekranu na długie godziny. Przy napisach końcowych ostatniego epizodu w oczach miałem łzy, a w głowie straszny niedosyt - aż odkryłem literacki pierwowzór.

Jest rok 2013 po narodzinach Chrystusa. Prawie cała twórczość rysunkowa została poddana cyfryzacji. Cała? Nie! Pewny niewielki rynek komiksowy w środkowej Europie wciąż dzielnie stawia opór najeźdźcy. A druida który przełamałby lody wciąż brak.

"Leci z nami pilot"  to tytuł, który nieodmiennie kojarzy się z komedią pt. „Czy leci z nami pilot?”, ale książka Sebastiana Mikosza, byłego i aktualnego prezesa Polskich Linii Lotniczych LOT, aż tak zabawne nie jest. Mikosz to nie tylko chodząca encyklopedia lotnictwa ale też człowiek, który zna sekrety firm lotniczych od podszewki i postanowił niemało tych sekretów zdradzić.

Stephenie Meyer obdarzyła świat bladolicym, uszminkowanym wampirem, do którego wzdychają miliony nastolatek. Do kin wkroczył właśnie „Intruz” oparty na kolejnej książce Meyer. Czy warto sięgać po powieść amerykańskiej pisarki?

Dziś, kiedy świat z niepokojem obserwuje pewnego niedojrzałego szaleńca prężącego muskuły, szukamy pewnego punktu zaczepienia, ostoi. W takiej sytuacji chętnie sięgamy po historie zwykłych żołnierzy, obrońców pewnych wartości, gotowych oddać oddać życie za wolność i bezpieczeństwo.

Ostatnio daje się zauważyć bardzo pozytywny trend odżywania cyberpunku. Do łask wracają światy, w których hegemonem są ponadnarodowe korporacje, policja odpiera ataki hakerów, a w kałużach odbijają się światła neonów.