Filmy

Craig Brewer, twórca oscarowego "Hustle & Flow", dostał szansę na dalsze kontynuowanie swojej pracy w przedsiębiorstwie filmowym. Zestaw nominacji dla jego wcześniejszego obrazu otworzył mu drzwi na realizację kolejnych projektów. Scenariusz "Hustle & Flow" koncentrował się na hip-hopowych brzmieniach oraz przedstawiał charakterystyczny dla amerykańskiej rzeczywistości obraz "czarnej" kultury. Jego następca, "Jęk czarnego węża" zmienia klimaty muzyczne i wchodzi w małomiasteczkowy świat bluesa.

Minęło już 6 lat od czasu ataku terrorystycznego na Nowy Jork, w którym zginęło prawie 3 tysiące osób, a dwie wieże World Trade Center runęły w gruzach. Mimo to, wielu Amerykanów nadal cierpi od długotrwałych rezultatów tej tragedii. Niektórzy od różnych chorób wywołanych przez toksyczne opary azbestu, inni stracili swoich bliskich czy też obawiają się kolejnych ataków. Ta przepełniona strachem, niepewnością oraz smutkiem post-wrześniowa trauma musiała prędzej czy później pojawić się w hollywoodzkich realiach. Najwyraźniej Amerykanie nadal nie potrafią sobie poradzić ze skutkami tragedii, gdyż po serii przeciętnych dramatów "ku pokrzepieniu serc", nadeszła pora tym razem na słaby komediodramat: "Zabić Wspomnienia".

Poza wyżej recenzowaną produkcją powieść Juliusza Verne'a - zatytułowaną jak powyższy film - wykorzystano jako scenariusz tylko raz. W roku 1956 - dokładnie 17 października - pierwsza adaptacja miała swą premierę na świecie. Wtedy to film debiutował sporą, jak na tamte czasy, ilością gwiazd. Byli to m.in. Frank Sinatra, David Niven czy Robert Newton. Film został wtedy nagrodzony 6 Oscarami. Jak jest z produkcją z roku 2004?

W swojej wieloletniej przygodzie ze światowym kinem nieraz zdarzyło mi się zastanawiać nad tym, co sprawia, że dany film jest naprawdę dobry. Kiedyś doszedłem do wniosku, że większość ekranizacji książek ma zazwyczaj ciekawą i intrygującą fabułę, a to w końcu ta w głównej mierze decyduje o sukcesie obrazu (chociaż ostatnio "Planet Terror" odwiódł mnie od tego przekonania). Efekty mogą być skopane, całość sfilmowana w taki sposób, że powstaje gniot, ale opowiedziana historia pozostaje zazwyczaj na wysokim poziomie literackim. Nie ma w tym chyba nic dziwnego - w końcu pierwowzór nie może na papierze zaskoczyć czytelnika efektami specjalnymi i grą aktorską. W przypadku thrillerów pisarze dają nam więc nagłe zwroty akcji i przemyślaną opowieść, która w przeciwieństwie do wielu hollywoodzkich produkcji, naprawdę trzyma się kupy.

Od paru dobrych miesięcy możemy zauważyć wszechobecną modę na remake'i. Hollywoodzkie wytwórnie biorą wszystko, co stare, dobre i klasyczne, a następnie przerabiają to na swoją modłę - więcej efektów, amerykańscy aktorzy, komercjalizacja. W efekcie najczęściej powstaje tandetny obraz dla mas. Bardzo zawiódł mnie ostatnio chociażby "Tropiciel", który opierał się na norweskim pierwowzorze z roku 1987. Teraz byłem nastawiony równie sceptycznie, bo "Niewidzialny" po raz pierwszy ukazał się też jako produkcja skandynawska (tym razem ze Szwecji), jeszcze w miarę świeża, bo powstała ledwo pięć lat temu.

Na pustyni Sonora w Meksyku odkryto kilka bombowców amerykańskich, które zaginęły ponad 30 lat, w 1945 w pobliżu Trójkąta Bermudzkiego. Podobnie na pustyni Gobi odnajduje się statek Cotpoaxi, który zaginął w równie dziwacznych okolicznościach. Obiekty są zachowane w idealnym stanie, jakby przeniesione w czasie, brakuje natomiast ludzi, którzy znajdowali się w środku.

Wajda to reżyser starej daty sztywno zapatrzony w Polskę. Przez całą swoją filmową karierę co i rusz wpajał nam patriotyczne ideały, ekranizując przepełnione patosem utwory literackie o Polsce i o tym, jak zły był komunizm (który de facto komunizmem w zasadzie nie był). I jak bardzo Polska przez to wszystko ucierpiała. I nawet dostał prestiżowego Oskara za całokształt twórczości. I dostał też inne prestiżowe nagrody filmowe, które oddał instytutom, szkołom filmowym lub muzeom. Wielki człowiek.

Robert de Niro się zestarzał. Powoli przestaje już być łowcą jeleni, wściekłym bykiem, taksówkarzem czy chłopcem z ferajny. Zamiast tego zaczął nadwyrężać swój prestiż udziałem w tak kiepskich filmach, jak Ricky i Łoś Superktoś, Godsend albo w średnio zabawnych komediach, jak Poznaj mojego tatę oraz Poznaj moich rodziców. Jednakże na stare lata już po raz trzeci zabrał się za reżyserię.

As a powerful source, Hollywood has gained many famous names. One of them is Alfred Hitchcock, whose magnificent films reached worldwide popularity. He was characterized by complex scripts, gripping actions and unpredictable endings. No wonder his death touched many and therefore his works are still being bought, remastered and unfortunately, remade. Many people tried. We had the Gus Van Sant's remake of "Psycho" that appeared as a frame-to-frame copy of the original version and also the tv version of "Rear Window" with Christopher Reeve. But filmmakers don't stop. Remake of the classic "Birds" has been announced and lately, in polish theatres we could see "Disturbia", which was influenced by "Rear Window".

Wakacje niewątpliwie dobiegły końca. Rozpoczyna się sezon jesienny, który w polskich salach kinowych może przynieść wiele ciekawych pozycji. Wrzesień, zarówno w pogodzie, jak i premierach filmowych, jest okresem przejściowym oraz czasem powrotu do szarej codzienności. Rodzimy dystrybutor, Monolith Films, postanowił w ostatnim dniu letniego wypoczynku wprowadzić na ekrany najnowszy obraz twórcy "Pretty Woman" oraz "Uciekającej Panny Młodej". Gary Marshall wybrał "urlopową" stylistykę "Twardej Sztuki" i zrealizował hollywoodzki dramat.

Wydarzeń z dnia 11 września nie musze nikomu przypominać. Dla tych, którzy zapomnieli (w co wątpię) - krótka informacja. Tegoż dnia uprowadzono 4 samoloty, które miały uderzyć w cele, jakimi były wieże WTC, Pentagon, a także - najprawdopodobniej - Biały Dom. Prawie wszystkie cele zostały osiągnięte przez wyznawców Al Kaidy. Prawie. Jeden z samolotów po prostu nie doleciał do celu.

My, jako istoty zamieszkujący planetę Ziemię, możemy się nazwać ludźmi ciągle czegoś poszukującymi. NASA szuka życia na Marsie, były wicepremier Lepper szuka sposobu, aby pozostać w polskim sejmie przy najbliższych wyborach, ubrana w zielony sweter dziewczyna mijająca nas dzisiaj rano szukała prezentu dla mamy na urodziny, a ambitny uczeń szuka rozwiązania skomplikowanego równania matematycznego. Nawet gorliwi kinomani szukają na tym świecie dobrych filmów, odpowiadających ich złożonym gustom. Dystrybutor Carisma kreuje w nas ten gust, serwując tanio produkcje raz bardzo słabe, a raz wyśmienite. Ja, po przeczytaniu fabuły "Miejsca Zbrodni" pojechałem do sklepu i poszukałem pozycji, która mogłaby okazać się całkiem zgrabnym dreszczowcem (w dodatku, za bezcen). O! Znalazłem.

Co musi zrobić dyskryminowana dziewczyna, aby mogła osiągnąć coś, co osiągnąć może tylko płeć silniejsza? Nic - poza przebraniem się i udawaniem chłopaka.

Hollywood szykuje się na strajk. Trzy duże amerykańskie związki zawodowe (Screen Actors Guild, Writers Guild of America, West oraz Directors Guild of America) sprzeciwiają się polityce koncernowi handlowemu Producers Giuld of America. Strajk ma zamiar zlikwidować bieżącą manipulację honorariów autorskich zauważoną w sprzedaży filmów wydawanych nowymi medialnymi sposobami. Włącza się w to honoraria zarobione zarówno przez dystrybucję internetowych serwisów (np. iTunes), jak i sprzedaży płyt DVD. Związki sądzą, iż aktualny kontrakt jest już przestarzały i chcą go zmodernizować. Akcja protestacyjna ma się rozpocząć w czerwcu 2008 roku, kiedy stara umowa straci ważność. Od tego momentu, produkcja większości filmów stanie w miejscu. Dlatego większość zapowiedzianych hollywoodzkich obrazów jest kręcona "na szybko". Jednakże horror "Posłańcy", który możemy od niedawna oglądać w polskich kinach, uniknął napięcia przed-strajkowego, a sprawia wrażenie niedokończonego.

Biografie znanych ludzi mają to do siebie, że są często ekranizowane. W celu rozreklamowania pewnej osoby wykorzystuje się mnóstwo technik realizacyjnych, aby w miarę realnie przedstawić historię poszczególnej postaci. Hollywood jest pełen tego typu produkcji. Niektóre z nich zahaczają o wielkie wydarzenia historyczne ("Aleksander"), a inne koncentrują się zupełnie na wielkich światowych osobistościach ("Aviator", "Frida", "Spacer po linie"). Jednakże są ludzie, którzy swoją uwagę skupiają na mniej znanych osobach, aby wykreować lub poprawić ogólną opinię na ich temat. Tak było z oscarowym "W pogoni za szczęściem" (głównym bohaterem był Chris Gardner), czy wydanym niedawno w Polsce na dvd "Biegając z nożyczkami".

Ostatnio w naszym kinie roi się od sequeli. Mamy więc kolejnych Piratów z Karaibów, Shreka, Spider-Mana, czy Szklaną Pułapkę. Od fali kontynuacji nie uciekł w miarę dobry film "28 dni później", którego najnowsza część nosi tytuł "28 tygodni później" i rozgrywa się właśnie po tym okresie czasu od wydarzeń z "jedynki".

Sąsiedzi bardzo często stanowią niewyczerpane źródło rozrywki. Można z takimi porozmawiać, wpaść na kawę czy pograć w karty. Do zajęć nieco bardziej ekstremalnych może należeć robienie im różnego rodzaju kawałów, czy... podglądanie ich! Tak, to z pozoru leniwe i monotonne zajęcie może przerodzić się w początek niezwykłych przygód. Zwłaszcza, jeśli jest przedstawione na wielkim ekranie.

Zazwyczaj filmy, które zdarza mi się oglądać, są produkcji amerykańskiej. Przyzwyczaiłem się już do tego, że zarówno wielkie superprodukcje, jak i komercyjne gnioty zazwyczaj powstają w Hollywood. Czasem jednak nachodzi mnie tymczasowa chęć, żeby zapoznać się z kinem jakiegoś innego kraju. Niekiedy srogo się zawodzę, innym razem - jestem mile zaskoczony. Zdecydowanie na plus wyszła moja przygoda ze Strażą Nocną, ekranizacją książki Siergieja Łukjanienki pod tym samym tytułem. Teraz miałem okazję przekonać się czy kolejna część tej świetnej przygody to pójście "za ciosem" w celu naciągnięcia widzów, czy też może będzie to udana kontynuacja.

Francuscy filmowcy są bardzo szanowani w świecie. Wielu widzów oraz krytyków ceni ich za specyficzne, czasami bardzo kontrowersyjne podejście do sztuki filmowej. Ciężko zauważyć to u amerykańskich twórców, którzy zamiast koncentrować się na dobrej realizacji, utrzymują normy ustalone przez MPAA, aby dostać odpowiednie fundusze na dystrybucję obrazu na terenie całego kraju. Aktorka Maria Bello w jednym z wywiadów stwierdziła, że amerykańska wizja seksu w kinematografii została pozbawiona namiętności i naturalności. Poprzez wprowadzenie ograniczeń wiekowych dla masowego odbiorcy sceny erotyczne są sztuczne i pozbawione seksualności. W Europie filmowcy są zdecydowanie bardziej swobodni, a obraz francuskiego erotyzmu jest powszechnie doceniany. Szczególnie, gdy ukazywany jest przez Francois Ozon, jeden z najsłynniejszych paryskich reżyserów. Doskonałym potwierdzeniem tej tezy jest "Basen".

W filmach taneczno-muzycznych u mnie dotąd niepodzielnie królował "You Got Served" ("Rewanż"). Do czasu, kiedy obejrzałem "Stomp the Yard", który zdołał zbliżyć się poziomem do powyższej produkcji. Może nawet i przewyższył. A to już nie lada wyczyn.