Książki

Dawno już nie sięgałem po literaturę kryminalno-sensacyjną. Może dlatego, iż w pewnym momencie miesięcznie pochłaniałem po kilkanaście książek mistrzów pióra reprezentujących ten, od zawsze popularny gatunek wśród milionów ludzi. Przede wszystkim po zapoznaniu się z większą częścią twórczości Koontza oraz Deavera (nie wymieniając reszty nie mniej znanych i lubianych autorów), postanowiłem sobie odpocząć. Jednak na samym początku wakacji polecono mi książkę tego ostatniego autora, który wydał między innymi bardzo znaną powieść "Kolekcjoner Kości", która zresztą doczekała się doskonałej ekranizacji z Denzelem Washingtonem i Angeliną Jolie na czele. Niestety po przeczytaniu opisu z tyłu okładki byłem już bliski darowaniu sobie tej pozycji, albowiem książka kryminalna, w której na raz pokazane są mafijne porachunki, rządowe przekręty, oraz uwaga... czas przed samą II Wojną Światową, podczas tajemnych zbrojeń niemieckich, wraz z umieszczeniem samego Führera jako bohatera drugoplanowego (?). Pomyślałem, że taka ściema z komerchą na zmianę nie przejdą mi gładko przez gardło. Jednak jakież było moje zdumienie po dotarciu do ostatniej karty powieści. Okazało się, że to jest zupełnie inna książka, od tej, której spodziewałem się na początku.

Na początku pierwszego rozdziału czytamy: "(...) teraz wymieniali się prawdziwymi faktami przemieszanymi z kłamstwami o diuku". No cóż, nie wiem, czy to sam autor, czy tylko tłumacz popełnił ten błąd, jednak wprawny czytelnik szybko takowe uchybienie dostrzeże i w myślach powie sobie, że przecież fakty są już same w sobie prawdziwe.

Fabio Montale jest emerytowanym policjantem. Zajmuje się teraz tym, co generalnie uwielbia robić każdy redaktor Playbacku, mianowicie tzw. "nic-nie-robieniem". Piękna sprawa, wyobraźcie sobie - śródziemnomorska kuchnia, morza szum, ptaków śpiew i leżenie brzuchem do góry cały dzień.

Dharma to "prawda". A w tej książce prawdy nie ma za grosz. Kerouac napisał powieść (notabene autobiograficzną) o grupce artystów, którym całkiem poprzewracało się w głowach z fascynacji buddyzmem. Oczywiście filozofii buddyzmu nie rozumieją ni w ząb, ale nie przeszkadza im to dalej dawać upust swojej hipokryzji.

Przy ogromnej ilości postaci fantastycznych, przy których nawet Superman powstydziłby się swoich mocy, pozostają bohaterowie niezwykli z inności, a może....niezwykli ze swojej zwyczajności. Nie ważne, chodzi o to, że nawet w dobie orków, elfów i innych brodatych pijaków można znaleźć też postaci literackie o wiele bardziej naturalne i realistyczne. Takie, którym zdarzają się wpadki - nie małe w znaczeniu - oraz czasem miewające nieznośnie humory.

Jarosław Grzędowicz już od dawna należy do czołówki polskich fantastów. I chociaż nie musi nikomu tego udowadniać, każda jego publikacja zdaje się mieć na celu jeszcze większe wzmocnienie tej pozycji. Tak jak artysta z każdym nowym dziełem powiększą swoją paletę umiejętności o nowe techniki, tak Grzędowicz z każdą kolejną powieścią rośnie w oczach poszerzając znaczenie słowa "doskonałe". Co prawda takie zachwalanie jest dosyć niezręczne, jednak w tym wypadku nie mam innego wyjścia.

W czasach paranoi internetowej, dziennie "pączkujących" nowych odmian wirusów, coraz wymyślniejszych trojanów i zwiększającej się ilości spamu, pojęcia haker i cracker nabrały wysoce pejoratywnych znaczeń. Osoby określane tymi słowami, z jednej strony budzą podziw i rozpalają wyobraźnię wielu dzieciaków marzących o cyber-podbojach, z drugiej jednakże są potępiani tak przez ogół społeczeństwa, jak i organy ścigania. A mimo to osobiście darzę prawdziwych mistrzów tego, skądinąd dyskusyjnego, rzemiosła dużym szacunkiem. Nie oznacza to wszakże, że z równym pobłażaniem patrzę na domorosłych "hakierów"...

Andrzej Pilipiuk jest raczej dość niefortunnie kojarzony z postacią Jakuba Wędrowycza - egzorcysty w mocno podeszłym wieku, którego głównym życiowym celem jest nieustanne napełnianie gardła samogonem, a jego przygody wychodzą już jakoś tak przypadkiem. Nie zrozumcie mnie źle - opowieści o egzorcyście bardzo lubię, jednakże są to opowiadania lekkostrawne i pisane lekkim piórem, jakby autor pisał je w przerwie obiadowej w pracy, a to nie pozwala dokładnie ukazać jego kunsztu. W opowiadaniach o Jakubie Pilipiuk niejednokrotnie pokazał swój pisarski talent, jednak to za Kuzynki - dużo bardziej poważny twór fantastyczny spod jego pióra, Andrzej Pilipiuk dostał pierwszą w swej karierze nagrodę imieniem Janusza A. Zajdla.

Mo Yan jest cenionym i bardzo zasłużonym chińskim pisarzem, którego książki stały się popularne także poza granicami Państwa Środka i tłumaczone były na wiele języków, teraz także na polski. Sam autor był oficerem ochrony, instruktorem politycznym oraz oficerem propagandy w Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Pierwsze opowiadanie opublikował w wieku 25 lat ("Rzęsisty deszcz w wiosenną noc"), a 5 lat później jego książkę "Czerwone sorgo" chińscy czytelnicy uznali za najlepszą powieść roku (na jej podstawie nakręcono uhonorowany Złotym Niedźwiedziem film). Mamy więc do czynienia z nie byle jaką postacią, nie tylko w dziedzinie literatury chińskiej, ale również pisarstwa światowego.

[old_img]https://rozrywka.spidersweb.pl/old/uploads/thumbs/11959_remote_36f1f1dddcc24e1ff6edfec2df7b88c7.jpg[/old_img]

[old_img]https://rozrywka.spidersweb.pl/old/uploads/thumbs/11959_remote_4e401115c6dd21e42e12aa582743811a.jpg[/old_img]

[old_img]https://rozrywka.spidersweb.pl/old/uploads/thumbs/11959_remote_cb27b9a2ea878de8628c1d839a9c5017.jpg[/old_img]