Książki

Łatka Wędrowycza przyczepiła się do Pilipiuka jak rzep, jak Ferdynand Kiepski do Andrzeja Grabowskiego. Wyszło tak, że teraz na każdą książkę autora wędrowyczowego cyklu patrzymy z przymrużeniem oka - przecież on napisał tylko to. Tak samo jak ponoć Grabowski grał tylko Kiepskiego. Jednak jest pewna subtelna różnica. Pilipiukowi naprawdę nie udało się poza tym popełnić nic udanego.

Założę się, że praktycznie nikt z Was, czytających te słowa, nie słyszał nawet o Stevenie Shaganie. No cóż, ja także niezbyt kojarzyłem tego autora. Po prostu, pewnego pięknego dnia miałem jechać z rodzicami do babci. Wiedziałem, że będę się nudził straszliwie, toteż postanowiłem zejść do piwnicy i poszperać w książkach. Znalazłem właśnie tę powieść, a że mi się spodobał tytuł - wziąłem ją ze sobą. Jakież było moje zdziwienie, gdy spojrzałem u babci na tył książki, a następnie zacząłem czytać...

Nie mam zielonego pojęcia o sztuce. Wiem z grubsza, kim był Van Gogh, Monet, Rubens, Picasso, da Vinci i Kossak, ale na ich obrazach kompletnie się nie znam. Za to Thomas McShane się zna, i to dobrze.

W dzisiejszych czasach, kiedy w powieściach kryminalnych pojawiają się coraz to bardziej absurdalne pomysły, warto powrócić do korzeni. I nie myślę tu do końca o przygodach Sherlocka Holmesa. Niedawno w Polsce pojawiły się książki Franka Tallisa. Jako rodowity Brytyjczyk, wraca się do czasów Conan Doyle'a, ale emigruje z Anglii i przenosi się do Austro-Węgier. Umieszczając tam fabułę swojego ostatniego dzieła - "Wiedeńskiej Krwi" - chciał wytworzyć specyficzny klimat rodem z początku pierwszych lat XX wieku.

Steven Erikson, przez wielu uważany jest za wspaniałego pisarza, jednego z lepszych w ciągu ostatnich lat, który tchnął nadzieję w gatunek fantasy. Jego opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych mają wielu fanów na całym świecie, zachwycających się każdym napisanym przezeń tomem. Zatem przyjrzymy się pierwszej części siódmego już cyklu - "Wicher Śmierci".

Pewnego dnia mojej szarej egzystencji natknąłem się w jakimś magazynie na małą wzmiankę o Raymondzie Chandlerze. Autor tej notatki w paru zdaniach opisał styl, w którym zwykł pisać ów Amerykanin. Rozochocony i poganiany chęcią zapoznania się z jego twórczością zapytałem pewną moją koleżankę (dodajmy, że należy ona do powoli ginącego gatunku moli książkowych), czy nie ma przypadkiem jakiejś książki wyżej wymienionego dżentelmena. Spojrzała na mnie z taką miną, jakby zobaczyła moją parszywą gębę po raz pierwszy w życiu i zapytała ze zdziwieniem w głosie: "Przepraszam, kogo?"

Trudno jest ująć postać Gabriela Garcii Marqueza w kilku słowach. Jego twórczość jest czymś więcej niż opowiadaniem o zmyślonej krainie Macondo i perypetiach jej mieszkańców. Każda z wydanych przez niego książek to wnikliwy przekrój człowieka - jakiejś jego części. Nie inaczej jest w przypadku Szarańczy.

Za każdym razem, kiedy słyszę, że Jonathan Carrol pisze horrory, nie mogę się z tym nie zgodzić. Jednak brakuje mi tego, iż ludzie nie zauważają, że chodzi tu o inteligentne powieści z misternie skonstruowaną intrygą, z niezwykłymi surrealistycznymi postaciami i sytuacjami, dodatkowo utrzymane w metafizycznym klimacie. Samo słowo horror to według mnie za mało… Może by tak stworzyć nowy gatunek? Albo chociaż podgatunek? Wydaje mi się, że horror carrollowski byłby całkiem wystarczającym określeniem… : )

Chyba każdy, kto nie spędził większości swojego życia w jaskini, słyszał o Alistairze MacLeanie. Niestety, najczęściej ludzie kojarzą jego nazwisko z filmami, które powstały na podstawie jego powieści. Każdy zna przecież "Działa Nawarony", "Tylko dla orłów" czy może "Komandosów z Nawarony". A czy ktoś sięga po jego książki? Mało prawdopodobne. Za pomocą tego artykułu zamierzam przekonać wszystkich, by zmierzyli się z twórczością Szkota.

Wszyscy doskonale wiedzą, że kobiety również piszą bardzo dobre powieści kryminalne. Znakomitym przykładem jest Agatha Christie, która stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci prozy detektywistycznej tuż obok Arthura Conan Doyle'a. We współczesnej literaturze trudno odnaleźć godnych następców. Styl czysto detektywistyczny nie wydaje się być już tak atrakcyjny, więc pisarze stosują środki, dzięki którym opanowany przez media czytelnik będzie zainteresowany lekturą. Harlan Coben - traktowany jako autorytet w tej dziedzinie - poleca nam zajrzeć do Tess Gerritsen, gdyż uważa ją za najlepszą autorkę kryminałów, opierających się na konwencji thrillera medycznego.

Podchodząc do tej książki, zupełnie nie wiedziałem czego oczekiwać. W sumie w opisie na odwrocie możemy przeczytać, że to wspólna wymiana poglądów na temat historii, literatury i światopoglądów pomiędzy pisarzem Andrzejem Sapkowskim a historykiem literatury (i nie tylko) Stanisławem Beresiem. Całość zawarta została w 280 stronach wywiadu. Najdłuższego wywiadu, jaki kiedykolwiek przyszło mi przeczytać.

Powieści fantasy… Czy mieliście kiedyś wrażenie, że w zasadzie większość z nich to te same historie? Wprawdzie zmieniają się bohaterowie, nazwy, w mniejszym lub większym stopniu ciągi wydarzeń, a każda z nich żyje własnym życiem - co książka inne realia, odmienne światy - jednak wciąż pozostaje coś wspólnego, może nie koniecznie jakieś konkretne elementy, ale bez wątpienie mamy do czynienia z powtarzalnością schematów. Ktoś z kimś, walczy o coś lub kogoś, przy użyciu czegoś, a zawsze na końcu mamy do czynienia ze złem wcielonym w najprawdziwszej postaci. Może jest to trochę laickie i złośliwe podejście, ale to, że fantasy się wyprztykało zauważył chyba każdy. Oczywiście pojawiają się też takie perełki, które wyłamują się z konwencji i nazywane są powiewem świeżości, ale ostatni coraz trudniej o takie książki i oryginalnych autorów,

Sielanka nie mogła trwać wiecznie. Trzy książki Guya Gavriela Kaya opisywanie przeze mnie na łamach Playbacku można śmiało nazwać kawałem naprawdę dobrej literatury z przebłyskami geniuszu. Tym razem, Kay postanowił napisać coś zupełnie innego. Niestety, w efekcie otrzymaliśmy książkę po prostu przeciętną.

"- Bogowie, kocham to miejsce (...) Czasem myślę, że to miasto istnieje dlatego, że bogowie uwielbiają występek. Kieszonkowcy okradają zwykłych ludzi, kupcy okradają naiwniaków, capa Barsavi okrada złodziei oraz zwykłych ludzi, pomniejsza szlachta okrada wszystkich, a książę Nicovante od czasu do czasu wyrusza ze swoją armią i grabi do szczętu Tal Verrar albo Jerem, nie wspominając już o tym, co robi własnej szlachcie i zwykłym obywatelom. - Co czyni z nas złodziei okradających złodziei i udających złodziei, którzy pracują dla złodzieja okradającego innych złodziei".

Czasami wybieram się w podróż po literaturze fantastycznej, poszukując nowych, zaskakujących historii, autorów niebojących się poruszać drażliwych tematów, czy ogólnie ciekawych pomysłów wyróżniających się z potopu setek pozycji dostępnych na rynku. Nie! Nie brakuje mi porządnych pisarzy i doskonałych powieści, jednak czasami miło jest poczuć powiew świeżości.

Ostatnie dwa lata dla oczarowanych Panem Lodowego Ogrodu ciągnęły się niczym, nie przemierzając, smród za pospolitym ruszeniem. Nic zatem dziwnego, że pojawienie się drugiego tomu wzbudziło duże zainteresowanie. Jeśli nie wywołało trzęsienia, to przynajmniej lekkie drgania ziemi pod stopami tych, którzy z gotówką w ręku stali przed kasami księgarń. Przyszedł potem taki do domu i…

Odkąd pamiętam, unikam literatury spoza nurtu fantasy jak ognia. Czy to co nudniejsze lektury, czy rzekomo świetne bestsellery - nigdy tego nie lubiłem i starałem się nie czytać. Jednak z wiekiem człowiek dorośleje (podobno) i staje się poważniejszy (to chyba jeszcze mniej prawdopodobne), więc i ja stwierdziłem że trzeba coś w tym kierunku zrobić i postanowiłem raz na jakiś czas przeprosić się z dziełami non-fantasy i przeczytać coś "normalnego". Paradoksalnie książkę, o której chce napisać, nabyłem właśnie na konwencie fantastów…

Styczność z książkami Neila Gaimana miałem już wcześniej, lecz dopiero po zasięgnięciu "Gwiezdnego Pyłu" moja osoba została oczarowana. Czym dokładnie? Cudnie wyimaginowanym światem i historią o spadającej gwieździe i niesamowitych przygodach, które spotkały niejakiego Thorna. Tristrana Thorna. Historia, której początek rozpoczyna się w wiosce Mur, a kończy w Krainie Czarów, gdzie nic nie jest takie, jak sobie wyobrażamy.

Ten sam bohater, identyczny problem i znane nam już realia. Tylko książka jakby inna... bo to już tom drugi dość ciekawej powieści "Rytuał" pióra Dusana Fabiana. Główna postać, Dawid Abel, przetrwała już tydzień uporczywej walki z magami, demonami i żywiołakami. Jednak za następne siedem dni rzucona na niego klątwa dopełni się i zginie on w strasznych mękach. Pora więc dokończyć misję odczyniania złego uroku i ratowania świata przed podstępnym Azizem.

Jakiś czas temu wpadła mi w ręce niewielkich rozmiarów książeczka w twardej oprawie. Okładka przyciągnęła moją uwagę nie tylko wielką czcionką, jaką zapisano nazwisko autora - znamienitego, rzec trzeba - ale także przedstawioną na niej postacią człowieka zaczytanego w jakiejś lekturze, otoczonego przez wypełnione książkami regały. Wpatrując się w jego pełną skupienia postawę odczułem atmosferę powagi, która nie chciała mnie opuścić aż do ostatniej strony.