Książki

Średniowiecze lubię. Gdzieś w głębi mnie siedzi natura rycerza machającego ogromnym mieczem i ścinającego głowy niewinnym istotom. Z nieskrywaną przyjemnością zabrałem się za Katedrę w Barcelonie, gdy tylko dostrzegłem na jej pierwszej stronnicy, że akcja rozpoczyna się w roku 1320.

Odkąd sięgnąłem po "Najgłupszego Anioła" Moore'a, zacząłem się zastanawiać, w którą stronę pójdzie MAG, wydając jego kolejne powieści. W końcu zaprezentowali nam tego amerykańskiego pisarza jako groteskowego lekkoducha, tworzącego czarną groteskową komedię w klimatach "Wysypu Żywych Trupów" Edgara Wrighta. Drugą pozycją była "Brudna Robota" o mężczyźnie, który został śmiertką. Obie pozycje zostały przyjęte z aprobatą polskich czytelników. Ostatnio jednak, MAG postanowił wydać "Baranka" Moore'a - jedną z najbardziej kontrowersyjnych powieści, a zarazem jedną z wcześniejszych dzieł autora.

W zasadzie od razu mogę się przyznać, że wcześniej nie czytałem żadnej książki Agaty Christie. Owszem, oglądałem ekranizacje jej powieści, chyba nawet mogę powiedzieć, że większość, ale nigdy nie pomyślałem o książkowych pierwowzorach. Z tych natomiast zatrzymałem się na poziomie Sherlocka Holmesa, ale, jak wiadomo - kto inny o nim pisał. W końcu zmobilizowałem się i zainteresowałem kryminałami z prawdziwego zdarzenia. Na pierwszy ogień poszła książka pod tytułem "Zabójstwo Rogera Ackroyda"…

Rafael Abalos nie posiada obszernego dorobku dzieł. Pisaniu oddaje się tylko w czasie wolnym, z tego powodu na swoim koncie ma dopiero kilka tytułów. Jego najbardziej znaną powieścią jest zdecydowanie Grimpow, który wdrapał się na listę bestsellerów i pomieszkiwał tam dość długo. Abalos ukazał w nim swoje zainteresowanie średniowieczem, a w szczególności artefaktami popularnymi w tamtej epoce - Świętym Graalem oraz kamieniem filozoficznym. Tematyka ta została przez niego ponownie wystawiona na pierwszy plan, tym razem w najnowszym dziele autora, powieści pod tytułem Kôt.

Jest to już piąta część cyklu opowiadającego o przygodach Owena Yeats'a. Zaraz, zaraz, przecież już ukazały się części szósta i siódma, czemu więc ta ujrzała światło dzienne dopiero teraz? Przyznam szczerze, że zaciekawiła mnie ta niezgodność chronologiczna i postanowiłem, że nie spocznę, dopóki nie dowiem się co jest grane. Po krótkiej chwili szperania w Internecie, już wszytko było jasne. Dębski wydał tą książkę dopiero teraz, bo najzwyczajniej w świecie kiedyś tam zgubił maszynopis, który niefortunnie okazał być się jedynym, jaki posiadał. Może nie tyle co zgubił, ale pożyczył. I tak dopiero po latach, niespodziewanie udało mu się odzyskać swoją zgubę. Ot, dosyć niecodzienna historia o tym, jak maszynopisy potrafią kroczyć własnymi drogami. Byłbym zapomniał - autor opisał całe zajście w posłowie tego wydania…

Książki Johna Grishama kochałem od zawsze. Są pełne realizmu, dynamicznej akcji i niesamowicie stworzonych postaci, często wzorowanych na tych istniejących w rzeczywistości. Niedawno odkryłem "The Innocent Man", książkę nieco odmienną od pozostałych dzieł autora. Tym razem Grisham nie pisał fikcji literackiej, ale stworzył coś w rodzaju książki dokumentalnej.

Łatka Wędrowycza przyczepiła się do Pilipiuka jak rzep, jak Ferdynand Kiepski do Andrzeja Grabowskiego. Wyszło tak, że teraz na każdą książkę autora wędrowyczowego cyklu patrzymy z przymrużeniem oka - przecież on napisał tylko to. Tak samo jak ponoć Grabowski grał tylko Kiepskiego. Jednak jest pewna subtelna różnica. Pilipiukowi naprawdę nie udało się poza tym popełnić nic udanego.

Założę się, że praktycznie nikt z Was, czytających te słowa, nie słyszał nawet o Stevenie Shaganie. No cóż, ja także niezbyt kojarzyłem tego autora. Po prostu, pewnego pięknego dnia miałem jechać z rodzicami do babci. Wiedziałem, że będę się nudził straszliwie, toteż postanowiłem zejść do piwnicy i poszperać w książkach. Znalazłem właśnie tę powieść, a że mi się spodobał tytuł - wziąłem ją ze sobą. Jakież było moje zdziwienie, gdy spojrzałem u babci na tył książki, a następnie zacząłem czytać...

Nie mam zielonego pojęcia o sztuce. Wiem z grubsza, kim był Van Gogh, Monet, Rubens, Picasso, da Vinci i Kossak, ale na ich obrazach kompletnie się nie znam. Za to Thomas McShane się zna, i to dobrze.

W dzisiejszych czasach, kiedy w powieściach kryminalnych pojawiają się coraz to bardziej absurdalne pomysły, warto powrócić do korzeni. I nie myślę tu do końca o przygodach Sherlocka Holmesa. Niedawno w Polsce pojawiły się książki Franka Tallisa. Jako rodowity Brytyjczyk, wraca się do czasów Conan Doyle'a, ale emigruje z Anglii i przenosi się do Austro-Węgier. Umieszczając tam fabułę swojego ostatniego dzieła - "Wiedeńskiej Krwi" - chciał wytworzyć specyficzny klimat rodem z początku pierwszych lat XX wieku.

Steven Erikson, przez wielu uważany jest za wspaniałego pisarza, jednego z lepszych w ciągu ostatnich lat, który tchnął nadzieję w gatunek fantasy. Jego opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych mają wielu fanów na całym świecie, zachwycających się każdym napisanym przezeń tomem. Zatem przyjrzymy się pierwszej części siódmego już cyklu - "Wicher Śmierci".

Pewnego dnia mojej szarej egzystencji natknąłem się w jakimś magazynie na małą wzmiankę o Raymondzie Chandlerze. Autor tej notatki w paru zdaniach opisał styl, w którym zwykł pisać ów Amerykanin. Rozochocony i poganiany chęcią zapoznania się z jego twórczością zapytałem pewną moją koleżankę (dodajmy, że należy ona do powoli ginącego gatunku moli książkowych), czy nie ma przypadkiem jakiejś książki wyżej wymienionego dżentelmena. Spojrzała na mnie z taką miną, jakby zobaczyła moją parszywą gębę po raz pierwszy w życiu i zapytała ze zdziwieniem w głosie: "Przepraszam, kogo?"

Trudno jest ująć postać Gabriela Garcii Marqueza w kilku słowach. Jego twórczość jest czymś więcej niż opowiadaniem o zmyślonej krainie Macondo i perypetiach jej mieszkańców. Każda z wydanych przez niego książek to wnikliwy przekrój człowieka - jakiejś jego części. Nie inaczej jest w przypadku Szarańczy.

Za każdym razem, kiedy słyszę, że Jonathan Carrol pisze horrory, nie mogę się z tym nie zgodzić. Jednak brakuje mi tego, iż ludzie nie zauważają, że chodzi tu o inteligentne powieści z misternie skonstruowaną intrygą, z niezwykłymi surrealistycznymi postaciami i sytuacjami, dodatkowo utrzymane w metafizycznym klimacie. Samo słowo horror to według mnie za mało… Może by tak stworzyć nowy gatunek? Albo chociaż podgatunek? Wydaje mi się, że horror carrollowski byłby całkiem wystarczającym określeniem… : )

Chyba każdy, kto nie spędził większości swojego życia w jaskini, słyszał o Alistairze MacLeanie. Niestety, najczęściej ludzie kojarzą jego nazwisko z filmami, które powstały na podstawie jego powieści. Każdy zna przecież "Działa Nawarony", "Tylko dla orłów" czy może "Komandosów z Nawarony". A czy ktoś sięga po jego książki? Mało prawdopodobne. Za pomocą tego artykułu zamierzam przekonać wszystkich, by zmierzyli się z twórczością Szkota.

Wszyscy doskonale wiedzą, że kobiety również piszą bardzo dobre powieści kryminalne. Znakomitym przykładem jest Agatha Christie, która stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci prozy detektywistycznej tuż obok Arthura Conan Doyle'a. We współczesnej literaturze trudno odnaleźć godnych następców. Styl czysto detektywistyczny nie wydaje się być już tak atrakcyjny, więc pisarze stosują środki, dzięki którym opanowany przez media czytelnik będzie zainteresowany lekturą. Harlan Coben - traktowany jako autorytet w tej dziedzinie - poleca nam zajrzeć do Tess Gerritsen, gdyż uważa ją za najlepszą autorkę kryminałów, opierających się na konwencji thrillera medycznego.

Podchodząc do tej książki, zupełnie nie wiedziałem czego oczekiwać. W sumie w opisie na odwrocie możemy przeczytać, że to wspólna wymiana poglądów na temat historii, literatury i światopoglądów pomiędzy pisarzem Andrzejem Sapkowskim a historykiem literatury (i nie tylko) Stanisławem Beresiem. Całość zawarta została w 280 stronach wywiadu. Najdłuższego wywiadu, jaki kiedykolwiek przyszło mi przeczytać.

Powieści fantasy… Czy mieliście kiedyś wrażenie, że w zasadzie większość z nich to te same historie? Wprawdzie zmieniają się bohaterowie, nazwy, w mniejszym lub większym stopniu ciągi wydarzeń, a każda z nich żyje własnym życiem - co książka inne realia, odmienne światy - jednak wciąż pozostaje coś wspólnego, może nie koniecznie jakieś konkretne elementy, ale bez wątpienie mamy do czynienia z powtarzalnością schematów. Ktoś z kimś, walczy o coś lub kogoś, przy użyciu czegoś, a zawsze na końcu mamy do czynienia ze złem wcielonym w najprawdziwszej postaci. Może jest to trochę laickie i złośliwe podejście, ale to, że fantasy się wyprztykało zauważył chyba każdy. Oczywiście pojawiają się też takie perełki, które wyłamują się z konwencji i nazywane są powiewem świeżości, ale ostatni coraz trudniej o takie książki i oryginalnych autorów,

Sielanka nie mogła trwać wiecznie. Trzy książki Guya Gavriela Kaya opisywanie przeze mnie na łamach Playbacku można śmiało nazwać kawałem naprawdę dobrej literatury z przebłyskami geniuszu. Tym razem, Kay postanowił napisać coś zupełnie innego. Niestety, w efekcie otrzymaliśmy książkę po prostu przeciętną.

"- Bogowie, kocham to miejsce (...) Czasem myślę, że to miasto istnieje dlatego, że bogowie uwielbiają występek. Kieszonkowcy okradają zwykłych ludzi, kupcy okradają naiwniaków, capa Barsavi okrada złodziei oraz zwykłych ludzi, pomniejsza szlachta okrada wszystkich, a książę Nicovante od czasu do czasu wyrusza ze swoją armią i grabi do szczętu Tal Verrar albo Jerem, nie wspominając już o tym, co robi własnej szlachcie i zwykłym obywatelom. - Co czyni z nas złodziei okradających złodziei i udających złodziei, którzy pracują dla złodzieja okradającego innych złodziei".