Książki

Gdyby nie oscarowy film braci Coen, o Cormacu McCarthym Polska by nie usłyszała. Mimo iż To nie jest kraj dla starych ludzi widnieje na półkach już od paru lat, to popyt na pisarza można zobaczyć dopiero teraz. Szkoda, że tak późno, gdyż autor jest szumnie nazywany przez krytykę następcą Williama Faulknera, a dodatkowo jest stawiany w jednym rzędzie z Philipem Rothem i Thomasem Pynchonem. W 2007 r. McCarthy zdobył nagrodę Pulitzera za Drogę, nazywaną jedną z najlepszych powieści XXI wieku. W czym tkwi jej fenomen?

Dean Koontz z pewnością jest jakąś małą fabryczką doskonałych pomysłów, zamkniętą w ludzkim ciele. Pomimo tego, iż wciąż powieści spod jego pióra taśmowo opuszczają drukarnie, a sam autor nie zatrzymuje się nawet na chwilę, jakimś cudem nie traci wysokiej formy. A wręcz przeciwnie. Odkąd się podniósł po małym kryzysie, chciałoby się rzecz średniego wieku (lecz chyba bardziej by tu pasowało - literackiego stażu), każdą kolejną książką stawia sobie coraz wyższą poprzeczkę. Co więcej, za każdym razem ją podbija.

Opowiadania Zuzany Minichovej są bardzo dziwne. Przynajmniej takie wrażenie odniosłem przy pierwszym kontakcie ze zbiorem wydanym przez Red Horse. W każdym razie, gdy biorę do ręki jakąś książkę, mam zwyczaj oglądania jej całej oprawy, a także czytania opisów z tyłu. W tym wypadku jednak nic mi nie mówiło, co dokładnie trzymam w swoich rękach. Mogłem się jedynie spodziewać, iż mam do czynienia z literaturą science-fiction.

"Spal tę książkę. Pośpiesz się. Zrób to. Teraz, póki jeszcze czas. Spal ją. Nie patrz na następne słowo. Słyszysz, co mówię? Ani. Słowa. Więcej." Takim oto wprowadzeniem wita nas najnowsza książka mistrza horroru, Clive'a Barkera. Trzeba przyznać, że to dość nietypowy start, lecz zaciekawia czytelnika do dalszego zbadania kolejnych stron. To nic. Autor twierdzi, że "w tej książce mieszka diabeł". Kim on jest? Oto Historia pana B.

W historii Stanów Zjednoczonych James Church był wojskowym, odznaczonym przez Theodore'a Roosevelta medalem honoru za waleczność w trakcie wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Taki pseudonim przybrał były oficer amerykańskiego wywiadu, który większość swojego życia służył w Azji. Wielokrotnie znajdował się w komunistycznej Korei Północnej, będącej tłem jego debiutanckiej powieści kryminalnej Śmierć w Koryo. Niedawno odbyła się jej polska premiera.

Udane debiuty pisarskie może się nie dwoją ani nie roją. Co prawda nie występuje ich tyle, ile much na krowim placku, ale zdecydowanie znajdą się autorzy, którzy już pierwszą powieścią przekabacili czytelników na swoją stronę, zyskując ich sympatię oraz zaufanie. Jednym z takich jest niejaki Scott Lynch, który zaczarował rzesze fanów "Kłamstwami Locke'a Lamory".

"Życie, życie jest nowelą, której nigdy nie masz dosyć…" - ten refren piosenki z ulubionego serialu telewizyjnego Loona (Klan) idealnie określa wydarzenia z bestsellera Małgorzaty Kalicińskiej.

Kolekcje horrorów stają się coraz bardziej popularne. Kiedy na ekranach kin przeważają głupie komedie romantyczne, to Carisma biegnie z pomocą i wydaje na dvd kolekcję Mistrzowie Horroru (sezon drugi już kioskach!). W Ameryce natomiast sieć kablowa emituje serial Fear Itself o podobnym zamyśle, co ww. tytuł. Kiedy jednak wizje reżyserów nas zawiodą, możemy bez problemu sięgnąć po książkowe antologie horrorów. Wydawnictwo Red Horse pod koniec zeszłego roku wydało pierwszy tom zbioru opowiadań grozy pt. Trupojad. Tom drugi, o tytule Pokój do wynajęcia, można już znaleźć w księgarniach. Czy warto po niego sięgnąć?

Moja przygoda z Domem Burz zaczęła się... właśnie od burzy. Połyskujące za oknami błyskawice i wszechobecna szarość jak nigdy kazały sięgnąć po lekturę i zanurzyć się w głąb świata wykreowanego przez Iana McLeoda. Od samego początku intrygowało mnie rzekome połączenie magii i klimatu industrialnej, wiktoriańskiej Anglii.

Mówi się, że uciekamy w wyimaginowane, fantastyczne światy za pośrednictwem książek, filmów czy gier głównie po to, by uwolnić się od szarej, nudnej, przytłaczającej rzeczywistości. I faktycznie tak jest. Jednak wszystko zależy od wizji autorskiej. Okazuje się, że zrodzone z ich wyobraźni uniwersa mogą borykać się z bardzo przyziemnymi problemami.

Niektóre tematy atakują mnie chwilami z każdej strony i to z niewyjaśnionych przyczyn. Oto niedawno do kin wskoczył film "Kochanice króla", traktujący o romansach Henryka VIII, a teraz w moje ręce wpadła książka, na podstawie której został zrealizowany. HBO nie tak dawno wyprodukowało kolejny po "Rzymie" serial historyczny, tym razem o tytule "Dynastia Tudorów". Żeby tego było mało, ostatnio poczęstowano mnie kilkoma drinkami Krwawa Mary, który ponoć został tak nazwany od Marii I Tudor. Postaram się przynajmniej filmu nie oglądać.

Znajomość historii raczej nie jest czymś, czym moglibyśmy się pochwalić za granicą. Mówię tu o większości Polaków, którzy nawet nie wiedzą, z jakiej okazji co roku obchodzimy święto 11 listopada. Założę się, że nie kojarzą także daty 6 czerwiec 1944r.

Woody'ego Allena albo kochasz, albo nie cierpisz. Taka już dola geniuszy. A zapewne wielu z Was nawet nie domyślało się, że oprócz scenariuszy do swoich filmów, Allen pisuje także opowiadania.

Jestem pełen podziwu dla ludzi, którzy wychodząc na ośmiotysięczniki potrafią spojrzeć w dół. Ja zemdlałbym na miejscu. Tym większe słowa uznania należą im się, gdy wchodzą w czterdziestostopniowym mrozie i zawiejach śnieżnych. Wspinaczka to ekstremalny sport, nie da się ukryć.

Myślę sobie - gdzie leży ta [pip] Ukraina? Tyle wiem, że w Europie, a raczej tyle przeczytałem, a na jakich rubieżach kontynentu tego powiedzieć nie jestem w stanie. Ale z pomocą przychodzi mi Hymn demokratycznej młodzieży.

Chlup… I wpadłem jak w sedes z miękkim pluskiem, wsiąkłem niczym w gąbkę. W książkę, żeby być dokładniejszym - "Czego boją się anioły". O rewolucjach i Rewolucji Francuskiej nie za płytko, nie za głęboko, generalnie jednak całkiem zgrabnie i kryminalnie.

"Harry Potter", "Morze Trolli", "Eragon" - te i wiele innych powieści łączy wspólna cecha - nastoletni bohater. "Grimpow. Sekret ośmiu mędrców" również dołącza do tego grona. Czy "odmłodzenie" głównego bohatera i podążenie za dość popularnym ostatnimi czasy schematem wyszło powieści na dobre?

Ostatnimi czasy odnoszę wrażenie, że polska literatura schodzi na psy. Rzadko mi się już zdarza spotkać jakąś książkę ze świeżym pomysłem. Większość z ostatnich "dzieł" to kopiowanie tego, co już było wielokrotnie użyte. Niemałe było moje zdziwienie, gdy zacząłem zagłębiać się w przygody wyrwane wprost z narkotycznych wizji. Po paru rozdziałach zastanawiałem się już tylko, czy aby autor sam nie kurzył czegoś mocniejszego przy wymyślaniu kolejnych perypetii barwnych postaci.

Trylogia Andrzeja Ziemiańskiego pt. "Achaja" została gorąco przyjęta zarówno przez krytyków, jak i czytelników. Zapoczątkowała reaktywację twórczą autora, dostała nominację do nagrody Janusza A. Zajdla, a tom drugi został laureatem plebiscytu Nautilus. Wciąż dość dobrze wspominając przygody księżniczki Wielkiego Księstwa Troy, sięgnąłem po nową powieść Ziemiańskiego.

Z polskich książek mam zwyczaj czytania tylko fantastyki. Z zasady niczego innego nie tykam. Tak dla mojego psychicznego bezpieczeństwa. Konrad T. Lewandowski był jednak wyjątkiem i za jego sprawą swoją żelazną zasadę musiałem złamać... Już trzykrotnie.