Książki

Odkąd na polskim rynku pojawił się Najgłupszy anioł, beletrystyka Moore'a stała się całkiem sprzedajnym towarem. Najwyraźniej taki typ humoru odpowiada czytelnikom i z chęcią sięgają po kolejne pozycje autora. Nawet obrazoburczy i parodystyczny Baranek okazał się całkiem sympatyczną opowieścią Biffa o Jezusie. Wydawnictwo Mag postanowiło tym razem wypuścić Krwiopijców, uznanych za najlepszą powieść 1995 roku według New York Timesa.

W czasach, gdy kobiety walczące o swoje prawa wydają się mieć coraz mniej wspólnego z istotami z Wenus, a mężczyźni wiedzą coraz więcej o manikiurze i eyelinerach (to niby dobrze, że dbają o siebie, ale bez przesady), popyt na produkty "tylko dla prawdziwych facetów" zdaje się padać na łeb, na szyję, a rynek zapychany jest badziewiami typu Wakacyjne psiapsiółki. A jednak Marek Kędzierski postanowił napisać dzieło, które mogłoby spokojnie brać udział w akcji reklamowej sieci Mobilking. Przynajmniej teoretycznie.

Udane debiuty pisarskie wyrastają ostatnimi czasy jak grzyby po obfitym deszczu. Choć może nie ma mowy o jakiejś pladze, to z pewnością zauważyć da się pojawianie się nowych autorów, o których zrobiło się po krótkim czasie głośno. Między innymi na myśli mam Brandona Sandersona, który zasłynął "Elantris" oraz "Z mgły zrodzonym", a także Scotta Lyncha, twórcę jak na razie dwóch z zapowiedzianych siedmiu tomów cyklu "Niecni Dżentelmeni". Kolejną osobą, która dołączyła - w moim mniemaniu - do tego zacnego grona, jest K.J. Bishop. Za sprawą nietuzinkowej "Akwaforty".

Po przeczytaniu Domu nad rozlewiskiem z ciekawością zerknąłem na kolejne dzieło Małgorzaty Kalicińskiej. Trochę rozczarowany jej pierwszą powieścią, z braku pilnych zajęć, wziąłem się za Powroty nad rozlewiskiem. I nie czułem żadnego uczucia zawodu.

Po literackim debiucie Allena, Wyrównać rachunki w 1971 roku, okazało się, że popyt na artystę jest przeogromny. W końcu był to okres świetności scenicznej oraz jego autorskich filmów, których struktura przypominała zestaw żartów splecionych spójnie w jeden obraz. Dlatego też opowieści zawarte w pierwszej książce są przepełnione charakterystycznym humorem zmieszanym z koncepcją egzystencjalizmu i innymi filozoficznymi pojęciami. Wampiryzm w krzywym zwierciadle w "Count Dracula" czy też zabawa ze śmiercią w "Death Knocks" to tylko parę przykładów udowadniających tę tezę. W 1975 roku pojawił się drugi zbiór opowiadań i esejów pt. Bez piór.

Marny jest los recenzenta, który coraz częściej trafia na orzeszki, których w innych okolicznościach tknąłby się tylko za pieniądze. Poprzednie zdanie byłoby oczywistym paradoksem, gdyby nie fakt, że w Playbacku za pieniądze nie robimy. Robimy ze szczerych chęci i dobrego serca. Ja na rzeczone orzeszki trafiam częściej niż bym tego pragnął, ale z pokorą godzę się ze swoim losem, ostrzegam i polecam wedle słusznej oceny i zębami nie zgrzytam.

Gdyby nie oscarowy film braci Coen, o Cormacu McCarthym Polska by nie usłyszała. Mimo iż To nie jest kraj dla starych ludzi widnieje na półkach już od paru lat, to popyt na pisarza można zobaczyć dopiero teraz. Szkoda, że tak późno, gdyż autor jest szumnie nazywany przez krytykę następcą Williama Faulknera, a dodatkowo jest stawiany w jednym rzędzie z Philipem Rothem i Thomasem Pynchonem. W 2007 r. McCarthy zdobył nagrodę Pulitzera za Drogę, nazywaną jedną z najlepszych powieści XXI wieku. W czym tkwi jej fenomen?

Dean Koontz z pewnością jest jakąś małą fabryczką doskonałych pomysłów, zamkniętą w ludzkim ciele. Pomimo tego, iż wciąż powieści spod jego pióra taśmowo opuszczają drukarnie, a sam autor nie zatrzymuje się nawet na chwilę, jakimś cudem nie traci wysokiej formy. A wręcz przeciwnie. Odkąd się podniósł po małym kryzysie, chciałoby się rzecz średniego wieku (lecz chyba bardziej by tu pasowało - literackiego stażu), każdą kolejną książką stawia sobie coraz wyższą poprzeczkę. Co więcej, za każdym razem ją podbija.

Opowiadania Zuzany Minichovej są bardzo dziwne. Przynajmniej takie wrażenie odniosłem przy pierwszym kontakcie ze zbiorem wydanym przez Red Horse. W każdym razie, gdy biorę do ręki jakąś książkę, mam zwyczaj oglądania jej całej oprawy, a także czytania opisów z tyłu. W tym wypadku jednak nic mi nie mówiło, co dokładnie trzymam w swoich rękach. Mogłem się jedynie spodziewać, iż mam do czynienia z literaturą science-fiction.

"Spal tę książkę. Pośpiesz się. Zrób to. Teraz, póki jeszcze czas. Spal ją. Nie patrz na następne słowo. Słyszysz, co mówię? Ani. Słowa. Więcej." Takim oto wprowadzeniem wita nas najnowsza książka mistrza horroru, Clive'a Barkera. Trzeba przyznać, że to dość nietypowy start, lecz zaciekawia czytelnika do dalszego zbadania kolejnych stron. To nic. Autor twierdzi, że "w tej książce mieszka diabeł". Kim on jest? Oto Historia pana B.

W historii Stanów Zjednoczonych James Church był wojskowym, odznaczonym przez Theodore'a Roosevelta medalem honoru za waleczność w trakcie wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Taki pseudonim przybrał były oficer amerykańskiego wywiadu, który większość swojego życia służył w Azji. Wielokrotnie znajdował się w komunistycznej Korei Północnej, będącej tłem jego debiutanckiej powieści kryminalnej Śmierć w Koryo. Niedawno odbyła się jej polska premiera.

Udane debiuty pisarskie może się nie dwoją ani nie roją. Co prawda nie występuje ich tyle, ile much na krowim placku, ale zdecydowanie znajdą się autorzy, którzy już pierwszą powieścią przekabacili czytelników na swoją stronę, zyskując ich sympatię oraz zaufanie. Jednym z takich jest niejaki Scott Lynch, który zaczarował rzesze fanów "Kłamstwami Locke'a Lamory".

"Życie, życie jest nowelą, której nigdy nie masz dosyć…" - ten refren piosenki z ulubionego serialu telewizyjnego Loona (Klan) idealnie określa wydarzenia z bestsellera Małgorzaty Kalicińskiej.

Kolekcje horrorów stają się coraz bardziej popularne. Kiedy na ekranach kin przeważają głupie komedie romantyczne, to Carisma biegnie z pomocą i wydaje na dvd kolekcję Mistrzowie Horroru (sezon drugi już kioskach!). W Ameryce natomiast sieć kablowa emituje serial Fear Itself o podobnym zamyśle, co ww. tytuł. Kiedy jednak wizje reżyserów nas zawiodą, możemy bez problemu sięgnąć po książkowe antologie horrorów. Wydawnictwo Red Horse pod koniec zeszłego roku wydało pierwszy tom zbioru opowiadań grozy pt. Trupojad. Tom drugi, o tytule Pokój do wynajęcia, można już znaleźć w księgarniach. Czy warto po niego sięgnąć?

Moja przygoda z Domem Burz zaczęła się... właśnie od burzy. Połyskujące za oknami błyskawice i wszechobecna szarość jak nigdy kazały sięgnąć po lekturę i zanurzyć się w głąb świata wykreowanego przez Iana McLeoda. Od samego początku intrygowało mnie rzekome połączenie magii i klimatu industrialnej, wiktoriańskiej Anglii.

Mówi się, że uciekamy w wyimaginowane, fantastyczne światy za pośrednictwem książek, filmów czy gier głównie po to, by uwolnić się od szarej, nudnej, przytłaczającej rzeczywistości. I faktycznie tak jest. Jednak wszystko zależy od wizji autorskiej. Okazuje się, że zrodzone z ich wyobraźni uniwersa mogą borykać się z bardzo przyziemnymi problemami.

Niektóre tematy atakują mnie chwilami z każdej strony i to z niewyjaśnionych przyczyn. Oto niedawno do kin wskoczył film "Kochanice króla", traktujący o romansach Henryka VIII, a teraz w moje ręce wpadła książka, na podstawie której został zrealizowany. HBO nie tak dawno wyprodukowało kolejny po "Rzymie" serial historyczny, tym razem o tytule "Dynastia Tudorów". Żeby tego było mało, ostatnio poczęstowano mnie kilkoma drinkami Krwawa Mary, który ponoć został tak nazwany od Marii I Tudor. Postaram się przynajmniej filmu nie oglądać.

Znajomość historii raczej nie jest czymś, czym moglibyśmy się pochwalić za granicą. Mówię tu o większości Polaków, którzy nawet nie wiedzą, z jakiej okazji co roku obchodzimy święto 11 listopada. Założę się, że nie kojarzą także daty 6 czerwiec 1944r.

Woody'ego Allena albo kochasz, albo nie cierpisz. Taka już dola geniuszy. A zapewne wielu z Was nawet nie domyślało się, że oprócz scenariuszy do swoich filmów, Allen pisuje także opowiadania.

Jestem pełen podziwu dla ludzi, którzy wychodząc na ośmiotysięczniki potrafią spojrzeć w dół. Ja zemdlałbym na miejscu. Tym większe słowa uznania należą im się, gdy wchodzą w czterdziestostopniowym mrozie i zawiejach śnieżnych. Wspinaczka to ekstremalny sport, nie da się ukryć.