X-Men

Boom na kino inspirowane klasycznymi komiksami o superbohaterach trwa i jego końca nie widać - nic więc dziwnego, że fanów facetów (oraz kobiet) w dziwacznych wdziankach jest coraz więcej. Problem w tym, że w morzu rozmaitych adaptacji komiksów bardzo łatwo trafić na coś złego. A nawet bardzo, bardzo złego.

X-Men to cykl filmów, który po długim okresie produkowania prawdziwych bubli w temacie superbohaterskich adaptacji, pokazał, ze można do tematu podejść serio i z szacunkiem do oryginału.

Pierwsza część filmu X-Men trafiła na ekrany polskich kin pod koniec 2000 roku. Była to bardzo dobra ekranizacja komiksowej serii o tym samym tytule, przedstawiająca przygody mutantów. Film obfitował w wiele efektownych scen, ale i fabuła stała na naprawdę wysokim poziomie. Dzięki temu produkcja zyskała wiele znaczących nagród oraz zainkasowała ogromną sumkę pieniędzy, na tyle dużą, że postanowiono zrobić druga część. Jej kontynuacja powstała w 2003 roku i okazała się według mnie jeszcze lepsza niż poprzedniczka. Jeszcze bardziej efektowna i jeszcze bardziej ciekawa. Postanowiono więc wziąć się za "trójkę", lecz reżyserem nie miał być już Bryan Singer, tylko Brett Ratner. I tak w połowie tegoż roku ujrzeliśmy na dużych ekranach część trzecią sławnych X-Menów.

X-Men: Ostatni Bastion, cokolwiek by o nim nie mówić, zarzucać mu nieścisłości i przekombinowanie, rzucać mięsem na lewo i prawo, bądź też rozpływać się w zachwytach - okazał się trafną inwestycją i przyniósł producentom masę zielonych papierów. Czy gra podzieli sukces obrazu? Pewnie tak, tym bardziej, że jest to produkt naprawdę przyzwoity.