Rozrywka.Blog

Papkin: Nurtuje mnie od jakiegoś czasu skąd wziąłeś ksywę, Arturze? Naoglądałeś się Flinstonów? A może należy doszukiwać się jakichś freudowskich podtekstów?

Czym jest RTS chyba nie muszę nikomu tłumaczyć. Strategia czasu rzeczywistego, w której generalnie chodzi o to, aby zbudować więcej budynków i jednostek od przeciwnika, po czym umiejętnie je wykorzystać. Chciałbym przedstawić Wam pierwszą część artykułu o historii tego gatunku i moich własnych spostrzeżeniach, tudzież odczuciach, dotyczących właśnie RTS-ów. Ten, przewidziany na dwie części artykuł chciałbym zacząć od tego drugiego - moich własnych przemyśleń na ten temat..

Biel. Wszechobecny kolor swoim blaskiem zalewał wszystko wokół, będąc odbiciem zalegającego wszędzie śniegu. Pośród tej wielkiej masy, niczym zabawka porzucona przez niesforne dziecko, tkwił w ciszy i zupełnym bezruchu legendarny Orient Express. Obiekt westchnień wszystkich obieżyświatów, szczególnie tych, którzy dysponowali gotówką pozwalającą spełniać swoje marzenia, miast pokonywać kolejne kilometry trasy pomiędzy Paryżem a Stambułem, tkwił w śnieżnej powodzi. Gwar nielicznych głosów dowodził, że kilkoro pasażerów opuściło ciepłe wnętrza wagonów. Chcąc nacieszyć się niecodziennością zaistniałej sytuacji urządziło sobie zabawę, obrzucając się śnieżnymi kulami. Beztroski śmiech rozbrzmiewał dokoła. Antoinette Marceau, pracownica linii kolejowej nie podzielała tych oznak nieposkromionej radości. Wiedziała już, że lawina, która unieruchomiła pociąg, jest nic nieznaczącym drobiazgiem wobec problemu, który w zupełnej ciszy spoczywał w jednym z wagonów. Miała przed oczami widok twarzy o arystokratycznych rysach, o oczach pozbawionych jakiekolwiek blasku należącej do pasażera zajmującego luksusowy przedział pierwszej klasy. Pasażer ów był martwy! I nie był to stan spowodowany naturalnym biegiem rzeczy. Świadczył o tym dobitnie tkwiący w ciele mężczyzny sztylet. "Bez paniki, tylko bez paniki - pomyślała - na liście pasażerów jest Herkules Poirot, to prawdopodobnie ten słynny belgijski detektyw, tylko on jest w stanie teraz pomóc!" Czując ulgę ze znalezionego rozwiązania w tej niecodziennej sytuacji szybko ruszyła na poszukiwanie znakomitego kryminologa. Przyszłość miała pokazać, że udział w tej sprawie rezolutnej Antoinette nie kończył się w tej sprawie, lecz zaczynał!

Górnictwo danych - Data Mining, skomplikowany proces pozyskiwania wiedzy (niezwykle odkrywczej) z chaotycznych zazwyczaj olbrzymich zbiorów. Mogło by się wydawać, że z racji na egzotykę terminu, nie jest on nijak z naszym codziennym życiem związany. Nic bardziej mylnego...

Drogi Czytelniku! Czy bawiłeś się kiedyś klockami LEGO? Czy sięgałeś po przygotowane schematy? A może składałeś misternie wykonane modele statków, samolotów i innych pojazdów? Jeśli na którekolwiek z powyższych pytań twoją odpowiedzią było tak - cóż sam się domyśl co i jak ;-). Jeśli jednak owe klocki sam sobie strugałeś, a patyczki i deseczki do modeli sam heblowałeś - na pewno nie spodobają ci się przedstawione dalej idee. Oto bowiem przybliżamy "pigułkę" dotyczącą klocków, z którymi powinien być zaznajomiony każdy rozsądnie traktujący swój czas i nerwy programista C++.

Lubicie książki ze wspaniale ukrytą, wręcz niestniejącą fabułą? Książki, w których bohaterowie są wręcz niewidoczni? Mam dla was wspaniała nowinę! Oto trafił w me ręce tytuł zgoła inny od większości w tym numerze omawianych. Dlaczego? Bo jest to książka informatyczna. Zatem dla informatyków. Ale i nie do końca. Zainteresowani? To dobrze...

USS Gato trwał na głębokości 20 metrów w zupełnym bezruchu. Wewnątrz stalowego cygara amerykańskiej łodzi podwodnej panowała martwa cisza, tylko dobiegający poprzez poszycie okrętu jednostajny szum śrub świadczył dobitnie o tym, że w tej okolicy nie są sami.

Trochę statystyk i suchych faktów, tyle mógłbym powiedzieć o SunAge, bowiem informacji o tytule w Sieci jak na lekarstwo. Pewnie sam po raz pierwszy słyszysz o czymś takim. Pozwól, więc, że nieco Ci całość przybliżę - SunAge ma być debiutanckim projektem studia vertex4 (o ja cię! Czy nazwy developerów biorą się od internetowych ksywek ich założycieli?).

Cyberprzestrzeń - wielka, niezmierzona, przemierzana o każdej porze dnia i nocy przez nomadów łączy internetowych - jawi się nam jako kraina ułudy, braku odpowiedzialności, chamstwa i łamania prawa. Wirtualna, choć angażująca nad wyraz realne emocje i pieniądze, przestrzeń społeczna pozbawiona jest jakichkolwiek stabilnych regulacji normatywnych. Wszelkie próby ślepego narzucania sztucznej konstytucji kończą się z jeszcze większym "boomem" i negatywnym odzewem internautów. Zmiany bowiem muszą zacząć się od mentalności.

Czas stanąć i, bądź co bądź, odważnie stwierdzić - Feliks Kres to nie tylko Szerer! Jego ostatnie książki z klimatu "płaszcza i szpady" są równie dobre, a ponownie wydane przez Fabrykę Słów pozwolą nam na nowo cieszyć się pięknem świata, w którym prócz broni palnej i szpad, króluje magia. Mimo, iż książka wydana została pod koniec czerwca, pewnie wielu z Was nie miało okazji jej przeczytać.

Hakerzy... Nie Ci odpowiedzialni spece od spraw bezpieczeństwa, a degeneraci tworzący lub odnajdujący luki w systemie, robiący to wszystko nie z wyższych pobudek, lecz z czystej nienawiści, chciwości, głupoty i zdziecinnienia. I choć wielu może uważać, iż "upupiony" włamywacz nigdy nie zawita w ich progach, to pewności nigdy za wiele. A jak tą pewność zyskać? Wystarczy poznać narzędzia zagłady i nauczyć się ich unikać.

Kresy Rzeczypospolitej są na tyle piękne, na ile pozwala cieszyć się nimi Twoja szabla. Przenieś się do świata, w którym infamia i banicja są powodem do dumy, a zajazd czy bójka szarą rzeczywistością. Miejsca, gdzie prócz brzęków szabli i wystrzałów bandoletów słychać dźwięki miłosnych uniesień i pijackich przyśpiewek. Do kraju bogatego, opływającego w mleko i gorzałkę, pełnego dworów, folwarków i wsi. Wreszcie do pięknej krainy, gdzie każda pora roku jest niczym wyjęta z obrazka.

Literatura japońska w Polsce jest słabo znana. Tytułów do kupienia jest mało, w większości bibliotek również tych pozycji brakuje, lub występują w śladowych ilościach. W porównaniu z wielbicielami literatury iberoamerykańskiej, która od dłuższego czasu przeżywa szczyt popularności, osób zainteresowanych książkami z Kraju Kwitnącej Wiśni jest niewiele. Jednak sytuacja pomału może się zmienić za sprawą Haruki Murakamiego.

Kto jak kto, ale fan(atyk) wojenek wśród gwiazd, neonowych "mieczy", pięknych przygód w odległych galaktykach, naprawdę czarnych charakterów, prawych wojowników o pokój, mistrzów władania "mocą", i takie tam, zawsze znajdzie coś na zaspokojenie nagłej potrzeby przeniesienia się do unikalnego świata znanego nam dzięki megaprodukcjom George'a Lucasa. Czy to film, kreskówka, czy komiks. Nawet przemysł growy można by rzec, że obfituje w smakołyki przygotowane na stół zwolenników historii "w odległej galaktyce...". Co jednak "zrobić ma człowiek", będąc z dala od konsol, komórek, komputerów, telewizji i innych zdobyczy technologicznych? Jak pozanurzać się w fantastyce realiów Imperium, Jedi i Sithów? Pozostają wszak dzieła pisane/drukowane itd. Jednym z takich "smaczków" jest pozycja, która trafiła do moich rączek już jakiś czas temu. Niestety długo, z racji na brak czasu, do niej nie sięgałem... Aż do teraz!

Dawno już nie sięgałem po literaturę kryminalno-sensacyjną. Może dlatego, iż w pewnym momencie miesięcznie pochłaniałem po kilkanaście książek mistrzów pióra reprezentujących ten, od zawsze popularny gatunek wśród milionów ludzi. Przede wszystkim po zapoznaniu się z większą częścią twórczości Koontza oraz Deavera (nie wymieniając reszty nie mniej znanych i lubianych autorów), postanowiłem sobie odpocząć. Jednak na samym początku wakacji polecono mi książkę tego ostatniego autora, który wydał między innymi bardzo znaną powieść "Kolekcjoner Kości", która zresztą doczekała się doskonałej ekranizacji z Denzelem Washingtonem i Angeliną Jolie na czele. Niestety po przeczytaniu opisu z tyłu okładki byłem już bliski darowaniu sobie tej pozycji, albowiem książka kryminalna, w której na raz pokazane są mafijne porachunki, rządowe przekręty, oraz uwaga... czas przed samą II Wojną Światową, podczas tajemnych zbrojeń niemieckich, wraz z umieszczeniem samego Führera jako bohatera drugoplanowego (?). Pomyślałem, że taka ściema z komerchą na zmianę nie przejdą mi gładko przez gardło. Jednak jakież było moje zdumienie po dotarciu do ostatniej karty powieści. Okazało się, że to jest zupełnie inna książka, od tej, której spodziewałem się na początku.

Na początku pierwszego rozdziału czytamy: "(...) teraz wymieniali się prawdziwymi faktami przemieszanymi z kłamstwami o diuku". No cóż, nie wiem, czy to sam autor, czy tylko tłumacz popełnił ten błąd, jednak wprawny czytelnik szybko takowe uchybienie dostrzeże i w myślach powie sobie, że przecież fakty są już same w sobie prawdziwe.

Fabio Montale jest emerytowanym policjantem. Zajmuje się teraz tym, co generalnie uwielbia robić każdy redaktor Playbacku, mianowicie tzw. "nic-nie-robieniem". Piękna sprawa, wyobraźcie sobie - śródziemnomorska kuchnia, morza szum, ptaków śpiew i leżenie brzuchem do góry cały dzień.

Dharma to "prawda". A w tej książce prawdy nie ma za grosz. Kerouac napisał powieść (notabene autobiograficzną) o grupce artystów, którym całkiem poprzewracało się w głowach z fascynacji buddyzmem. Oczywiście filozofii buddyzmu nie rozumieją ni w ząb, ale nie przeszkadza im to dalej dawać upust swojej hipokryzji.

Przy ogromnej ilości postaci fantastycznych, przy których nawet Superman powstydziłby się swoich mocy, pozostają bohaterowie niezwykli z inności, a może....niezwykli ze swojej zwyczajności. Nie ważne, chodzi o to, że nawet w dobie orków, elfów i innych brodatych pijaków można znaleźć też postaci literackie o wiele bardziej naturalne i realistyczne. Takie, którym zdarzają się wpadki - nie małe w znaczeniu - oraz czasem miewające nieznośnie humory.

Najlepszy przyjaciel człowieka. Nie, nie komputer baranie! Pies! Czworonożni pobratymcy są zarówno doskonałymi towarzyszami podczas spacerów, jak i obrońcami, na których można liczyć w każdej sytuacji. Mogą być maskotką pokroju maleńkiego yorka lub potężnym rottweilerem, lecz zawsze będą w pełni oddane swemu opiekunowi i jego rodzinie. Niewątpliwie canis familiaris to najbardziej popularny wśród zwierząt ulubieniec człowieka.

Smoki. Baśniowe, fantastyczne, magiczne. Na zawsze wpisały się w kanony literatury i mitów wielu cywilizacji. Wierzyli w ich istnienie Chińczycy, bali się ich Wikingowie. Składano im ofiary w dżunglach Ameryki Środkowej i Południowej. Wzywano ich na pomoc, wielbiono je, szanowano je, marzono o nich. Lecz zawsze były to opowieści niemalże niesłychane, opowieści snute przez pijaków i bardów. Delirium alkoholowe, bogata wyobraźnia, lęk przed nieznanym - wszystko to wpłynęło na to jak dzisiaj postrzegamy te majestatyczne w wielu przekazach istoty. Lecz co by się stało z naszym światem, gdyby się okazało, że te stwory z "bajki na dobranoc" naprawdę istnieją, a charakterek mają dużo gorszy aniżeli w którejkolwiek ze znanych nam historii?

Cóż może być lepsze jeśli nie jedna latynoska piękność wypełniająca prawie każdy kadr produkcji kinowej? Cóż bardziej potrafi przyciągnąć marzących o takich "życiowych towarzyszkach" mężczyzn? Cóż innego zwróci uwagę kobiet mażących o tych pełnych ustach, pięknym uśmiechu, migdałowych oczach czy kruczoczarnych lokach? Czego by użyć, by nienaganne kobiece sylwetki o pięknych, kształtnych piersiach okazały się tylko średnim walorem kinematograficznym? Pomyślmy... "co dwie głowy to nie jedna", co dwa uśmiechy to nie jeden, co cztery piersi... Dobra, chyba już rozumiecie! Spece z Hollywood podjęli dobrą decyzję. Oto w jednym filmie swoje wdzięki zaprezentują dwie latynoskie ślicznotki!

Hesia, Mela, Hanka, Felicjan... coś wam świta? To dobrze, bo film, na który was zaraz zaproszę, ma naprawdę wiele wspólnego z pewną tragifarsą kołtuńską, jak zwykło się ów utwór spod pióra Gabrieli Zapolskiej nazywać. Tak, nie o inszym dziele jak o "Moralności Pani Dulskiej" w tym momencie mowa... Dlaczegóż wywlekam tą groteskową wręcz historię? Otóż w obu komediach prym wiedzie naczelna myśl: "Na to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać w domu i aby nikt o nich nie wiedział".

Magia. Czymże jest magia jak niepojętą przez gorsze umysły zaowalowaną w ślepe wierzenia wiedzą i techniką? Dlaczegóż jeśli czegoś nie rozumiemy, to zaraz szufladkujemy to do określonych, czasem dziwacznie śmiesznych, grup? Nasza arogancja i częste ślepe spojrzenia prowadzą nas do specyficznego wniosku. Jeśli nie umiemy sobie czegoś wytłumaczyć sięgamy po pojęcie cudu, pecha, odwiedzin UFO. Niegdyś zwracano się ku pojęciom bardziej bajkowym. Wszystko co nieznane i budzące odrobinę strachu nazywano "magią", określano jako "związki z nieczystymi siłami"... Historia jednak wskazuje, że to, co kiedyś było niepojęte, teraz jest jak najbardziej wytłumaczalne. To, co proste cywilizacje nazywały magią, my oznaczamy innymi pojęciami. Poznaliśmy bowiem naturę rzeczy...

Ostatnimi czasy możemy zauważyć pewną modę w kinie na tworzenie filmów na podstawie gier komputerowych. Mieliśmy dość ciekawy "Resident Evil", beznadziejny "Alone in the Dark" i bardzo dobry "Silent Hill". Mimo, iż społeczność graczy odbiera je pod różnym kątem, pozycje takowe nadal są tworzone. Niebawem ujrzymy filmy na podstawie gier takich jak "Postal", "Dungeon Siege" czy też "Halo". Twórcy "Stay Alive", który wszedł do naszych kin 11 sierpnia, mieli trochę inny pomysł. Reklamując swoje "dziecko" jako pierwszy wirtualny horror, postawili sobie wysoko poprzeczkę. Koło takiej reklamy nikt nie jest w stanie przejść obojętnie. Z czym więc mamy do czynienia?

Filmy, wywodzące się z krainy Hollywood, stanowią niemal zawsze kwintesencję nudy i komercji. Wystarczy wziąć parę znanych nazwisk i wypromować tytuł na kilku billboardach, aby ludzie wybrali się do kina. W Polsce dystrybutorzy wybierają według własne uznania, który film warto wpuścić na ekrany kin. Jeśli coś zostanie odrzucone (nawet w przypadku dobrej produkcji) to prędzej czy później znajdzie się na dvd. Tak właśnie było z "The Chumscrubber", który w naszym kraju przyjął tytuł "Miłego Dnia?"

Muszę przyznać, że ostatnimi czasy, coraz bardziej podobają mi się filmowe produkcje związane z tanecznymi "akrobacjami" i chyba, jak sami zauważyliście, z miesiąca na miesiąc stają się one modniejsze. Wymienię choćby takie tytuły jak: "Honey" z uroczą Jessicą Albą czy właśnie przeze mnie recenzowany "You Got Served" aka "Street Dancers" (polskie tłumaczenie: "Rewanż"). A niedawno w kinach zaserwowano nam nowy film o tej samej tematyce pod tytułem "Step Up" (reklamówka była interesująca).

Raz na jakiś czas człowiek potrzebuje chwili relaksu. Może przeczytać interesującą książkę, posłuchać dobrej muzyki lub obejrzeć film. Wybierając tę ostatnią opcję mamy dwa wyjścia: kino lub wypożyczalnia vhs i dvd. W tym drugim miejscu nie dość, że mamy większy wybór, to jeszcze taniej na tym wyjdziemy. Pewnego dnia, wybrałem się więc tam, w celu wypożyczenia filmu na letni wieczór. W dziale z nowościami, moja uwagę przykuła polska produkcja - "Francuski Numer". Na jej okładce znajdował się napis "Komedia Roku!" Chwyt marketingowy jak najbardziej skuteczny, lecz czy można go przypisać właśnie tutaj?

Filmy oparte na faktach, zawsze przyciągają tłumy ludzi. Z przyjemnością ogląda się zrekonstruowane w pewnym stopniu prawdziwe wydarzenia, w większej mierze doprawione fikcją. Dużo produkcji tego typu to kino komercyjne, które potrzebuje odpowiednich elementów, by widz nie zasnął w kinie. Tegoroczne lato zaoferowało nam już "Prawdziwą Historię" - dramat z Anthony Hopkinsem o życiu nowozelandzkiego konstruktora Burta Munro, jak również i horror -"Demon : Historia Prawdziwa"- z Donaldem Sutherlandem w roli głównej. Chciałbym wam opowiedzieć o tym drugim tytule.

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami żyła sobie siódemka pokurczów w szpiczastych czapkach. Z bliżej nieznanych przyczyn zainteresowała ona braci Grimm, którzy poświęcili jej jedną ze swych baśni. Ta doczekała się uznania i dziś nie ma chyba dziecka, które z wypiekami na twarzy nie słuchałoby opowieści o Królewnie Śnieżce, zaczarowanym zwierciadle i wrednej królowej. Niektórzy z was kojarzą może disneyowską adaptację, która doczekała się Oskara i do dziś była jedynym filmem poświęconym Siedmiu Krasnoludkom. Historia Prawdziwa oskarowym obrazem bynajmniej nie jest, ale skłamałbym, gdybym oznajmił, że z kina wyszedłem w jakiś sposób rozczarowany.