Jacek Zajączkowski

Na YouTube pojawił się filmik, który w idealny sposób podsumowuje dorobek artystyczny Michaela Baya. Mix scen z filmu animowanego "Odlot" ("Up")  z... cóż, mnóstwem wybuchów i ognia, to pigułka tego, co przez ostatnie lata zrobił twórca serii "Transformers". Przez 2 minuty płakałem ze śmiechu.

Tyłek Nicki Minaj po raz kolejny jest gwiazdą Internetu. "Anaconda" - najnowszy klip raperki - od wczoraj nie schodzi z ust purystów, oburzonych widokiem wielkiej pupy Minaj, która w slow motion porusza się z góry na dół (oczywiście chodzi o twerkowanie). Czy tym razem Nicki Minaj faktycznie przegięła? 

W tym tygodniu czeka na was parę naprawdę ciekawych świeżynek indie popowych i elektronicznych (wśród nich debiut tego tygodnia, czyli Porter Robinson). Zdecydowanie możecie liczyć na dobrą muzykę i mało znane grupy, alternatywa na całego. Zapraszam zatem na kolejną odsłonę cyklu Cyfrowe nowości muzyczne.

Z roku na rok, Taylor Swift podoba mi się coraz bardziej. Ta dziewczyna praktycznie od początku istnienia na muzycznej scenie ma na siebie pomysł, który właściwie można utożsamić z mottem życiowym – bycie szczerym i naturalnym popłaca. Nowy teledysk Swift (Shake It Off) tylko przekonuje mnie, że Taylor Swift jest jedną z najinteligentniejszych wokalistek pop, która dokładnie wie czego chce. No jak tu tej dziewczyny nie kochać?

Czasami lubię posłuchać takich prostych, banalnych wręcz indie rockowych/popowych płyt, które absolutnie niczym się nie wyróżniają z szeregu. Nie oczekuję wtedy niesamowitych refrenów, nieziemskiego wokalu, chcę tylko przeciętności, która umili mi czas podczas prasowania stosu ubrań, czy podjeżdżania rowerem pod górkę. "Lights Out" – najnowszy album Bishop Allen – to właśnie taka płyta, która odpowiada doskonale moim wymaganiom.

Nigdy jakoś nie byłem fanem 24 Godzin, ale zawsze doceniałem klimat i format serialu, poza tym dobrze się oglądało Kiefera Sutherlanda (Jack Bauer), który kopie tyłki terrorystom. Od niedawna jednak, na horyzoncie (stacji TNT) pojawił się konkurent w postaci "Legends". W tym serialu, to Sean Bean ma kopać tyłki wrogom rządu USA i póki co, wychodzi mu to całkiem przyzwoicie. Wreszcie trafił się jakiś przyzwoity serial sensacyjny, który może konkurować z "24 Godzinami".

Obniżone wymagania, dobry humor i towarzystwo – te czynniki sprawiają, że "Niezniszczalni 3" ("Expendables 3") jest filmem akcji, na którym można świetnie się bawić. Jeżeli wybieracie się do kina sami (w co wątpię), oczekujecie logiki, fabuły bez skazy, to możecie odpuścić sobie wychodzenie z domu. Ale nawet przy sprzyjających warunkach, ciężko przyznać, że "Niezniszczalni 3" są filmem bez skazy, tych właściwie trochę się nazbierało.

Po zwiastunach "Lucy" spodziewałem sie kina akcji, może nawet trochę superbohaterskiego filmu ze Scarlett Johansson w roli głównej - dobre i to, póki Black Widow nie pojawi się solo. Jednak to, co zaserwował Luca Besson przeszło moje najśmielsze wyobrażenia. Absolutnie niestrawne, głupie kino, które stara się być współczesnym pseudonaukowym i pseudofilozoficznym traktatem o tym, czym człowiek może się stać... jeżeli tylko użyje 100% możliwości swojego mózgu.

Przyzwyczailiśmy się już do lokowania produktu w filmach, serialach, programach kulinarnych i reality show. Product placement (lokowanie produktu) nie istnieje od wczoraj, ale przez ostatnie lata przybrał na sile i na pewno nie zniknie zbyt szybko (może nigdy?). Ten fakt zresztą mnie nie boli, ale ordynarny sposób przeprowadzania akcji reklamowej już tak. Oglądając zagraniczne produkcje, jestem w stanie przełknąć najazd kamery na logo producenta czy zbliżenia na dany produkt. Oglądając polskie seriale, zastanawiam się, czy patrzę na reklamę w serialu, czy serial w reklamie. 

Jeżeli znacie Guardians of the Galaxy, to nie możecie się nie zgodzić, że soundtrack („Awesome Mix Vol. 1”) do filmu Jamesa Gunna jest nieziemsko dobry. Jak się jednak okazuje, zbiór starych rockowych i soulowych kawałków zapisze się w historii, jako pierwszy soundtrack dostał się do 200-tki Billboardu bez ani jednej nowej piosenki. Sukces? I to jaki!

Telewizyjna ramówka to miejsce bezwzględne, gdzie tylko najsilniejszy może przetrwać. Czasami zdarza się, że perełki serialowe przetrwają bardzo krótko, a totalne dno dostaje zielone światło i kolejne sezony. Bywa, że serial zostaje skasowany równie szybko, co się pojawił. O serialach, które nigdy nie powstały już było, teraz czas na takie, których żywot trwał jak najkrócej.

Uwielbiamy straszne historie, kochamy się bać, dlatego już od najmłodszych lat na obozach letnich, czy szkolnych wycieczkach opowiadaliśmy sobie straszne historyjki, a podczas oglądania horrorów co i rusz podglądaliśmy przez palce straszne sceny. Prawda jednak jest taka, że najlepsze chwile w horrorach trwają tak naprawdę kilkanaście minut (a może i mniej), a cała reszta to niepotrzebny zapychacz. Dlatego też tak bardzo uwielbiam krótkometrażowe horrory, które są pigułką niezbędnego strachu i wspomnienień tych strasznych i krótkich opowieści z dzieciństwa.

W Cyfrowych nowościach muzycznych wspomniałem o debiutanckiej płycie niejakiego Portera Robinsona. 22-letni Amerykanin może nie jest jeszcze super popularny (przynajmniej w Polsce), ale patrząc na jego ścieżkę kariery, ten stan może niedługo się zmienić, dlatego chciałbym was już teraz tym młodym muzykiem zainteresować. Szczególnie, że longplay "Worlds" jest bardzo przyjemnym dla uszu pokazem umiejętności Robinsona.

Stuknęła już 30-tka. Nie ma tortu urodzinowego, ale za to w tym tygodniu mamy parę naprawdę fajnych debiutów (Childhood, Porter Robinson) oraz nową płytę Sinead O'Connor. Najnowsze Cyfrowe nowości muzyczne nie powinny zawieść fanów dobrej elektroniki i indie popu.

Rzadko miewam to dziwne uczucie, kiedy prawie wszystko wydaje się ok, a serialu (bądź filmu) po prostu nie jestem w stanie oglądać. Kręcę się, przerywam, włączam telefon, spojrzę przez okno na gołębię i dopiero znów wracam do seansu. Takie zachowanie to nic dobrego i nie najlepiej świadczy o serialu, problem w tym, że "Outlander" nie jest złym serialem tylko… nudnym.

Nigdy nie sądziłem, że będę słuchać Sinéad O’Connor i faktycznie czerpać z tego przyjemność. Nothing Compares zostawmy, to wszyscy znają i (przeważnie) lubią, ale czy ktoś z was słuchał płyt O’Connor po 1990 roku? Ja przyznaję się bez bicia, że nigdy nie byłem fanem Irlandki, jej muzyka mnie nudziła i nie wywoływała nawet poruszenia brwi, więc kolejne krążki omijałem z daleka, a teraz? Albo ja dorosłem, albo O’Connor zaczęła tworzyć dobrą muzyką, bo jej najnowszy krążek - "I’m Not Bossy, I’m The Boss" – naprawdę mi się podoba.

"Garfunkel and Oates" to telewizyjna świeżynka od mało znanej stacji IFC (należącej do AMC Networks). Słowo „świeżynka” jest w tym przypadku absolutnie potrzebne, ponieważ "Garfunkel and Oates" to tak naprawdę jeden, ponad 20 minutowy teledysk-serial z elementami "Muppet Show" (sic). Przyznam, że tego się nie spodziewałem - w końcu jakiś serial komediowy z inną (nową!) formułą, który da się oglądać bez przewracania oczami. Super.

Sześć dni temu, na portalu Mashable pojawił się bardzo ciekawy wywiad z Philipem Baileyem – członkiem Earth, Wind & Fire – w którym padły słowa zmuszające mnie do wielu przemyśleń. Bailey stwierdził, że ludzie mają teraz w nosie słuchanie całych krążków. Przez 5 dni starałem się usilnie przekonać samego siebie, że to nieprawda, poległem. Współczesny odbiorca chyba faktycznie nie dba o cały album (longplay), interesuje go parę dowolnie wybranych kawałków (przeważnie singli) i ten fakt zasmuca mnie bardzo. Kultura słuchania muzyki zmieniła się strasznie i tak pewnie już zostanie, albo będzie gorzej.

Człowiek odpowiedzialny za kanał BarackDubs po raz kolejny stanął na wysokości zadania. YouTuber opublikował nowy mashup wystąpień prezydenta Baracka Obamy z podkładem do Fancy raperki Iggy Azalei. Efekt tego taki, że filmik już doczekał się ponad 1 mln wyświetleń. Barack Obama spokojnie może już zaczynać karierę w showbiznesie.

Gdy tylko słyszę o kolejnym sitcomie w mojej głowie zaczynają się pojawiać czarne myśli. To się nie może udać, nie wiem dlaczego, ale dobrych sitcomów już się chyba nie robi. Nikt nie wie jak ten gatunek porządnie ugryźć. Śmiech z puszki już się przejadł? Chyba tak, a "Partners" są na to dowodem.