Jakub Kralka

To miała być nowa wersja Dynastii Tudorów, osadzona mniej więcej w tym samym okresie historycznym, choć renesansowe Włochy powinny być tłem nieporównywalnie ciekawszym. No i papiestwo! Kimże jest król Anglii na tle papieża? 

Wszystko co najlepsze wydarzyło się w drugim sezonie True Blood (tym z Menadą), od tamtego czasu serial stacza się po równi pochyłej, a obecnie oglądanie go to już zwykła męczarnia. „Ukryta prawda” z akcją osadzoną w Luizjanie. Celowo przesadzam? Nie tym razem. 

Jak wiecie, nie jestem wielkim fanem polskiego YouTube’a, połowa to Minecraft, druga połowa to mało zabawni albo zwyczajnie głupi goście. Jest jeszcze Mariusz Max Kolonko, którego kochałem, ale obecnie bardziej mnie już chyba jednak przeraża. W tym niezbyt fortunnym gronie jednym z nielicznych plusów jest audycja Polimaty. 

Okropna fala zupełnie niezasłużonej krytyki spadła na ostatnią płytę Pezeta, ale najbardziej martwi mnie to, że powoli sam Pezet zaczyna wierzyć, że nagrał kiepską płytę. Nic bardziej mylnego. 

Pamiętam, że pierwszy sezon Gry o Tron mnie zniesmaczył, ale kolejne dwa oglądałem już z zainteresowaniem. Widocznie trzeba było wciągnąć się w tę intrygę, która rozwija się wolniej niż Moda na Sukces. I nadal ją kochamy. 

Mam jakąś nienaturalną wręcz sympatię do bohaterów tragicznych. Lata temu w Dragon Ballu zawsze kochałem Vegetę, w Baldur’s Gate numerem jeden był dla mnie Sarevok, a z ociekających niesamowitością Suits upodobałem sobie nie doskonałego na każdym kroku Harveya czy asystującą mu w tym Donnę, a pełnego słabości Louisa Litta. Czy Louis Litt naprawdę w tej korporacyjnej historii Nowego Jorku jest Lannisterem? 

Jeśli chodzi o świat polskich mediów i showbiznesu Kuba Wojewódzki osiągnął wszystko… już kilka lat temu. Od czasu do czasu umacniał się na swojej pozycji i powoli ciężko było zaprosić mu do swojego programu kogoś, kto byłby gwiazdą większą od niego samego. A tu nagle gość, który może wznieść program na zupełnie nowy poziom! 

Kapitalnym serialem familijnym mojego pokolenia była Rodzina zastępcza. Nadal moje pokolenie, ale już nie w roli „juniorów” może bawić rodzinka.pl, czyli jakby naturalny kontynuator misji. Choć jestem przekonany, że 10 lat temu z telewizji wynieśli by ją na widłach. 

Moja nie tak znowu sporo młodsza koleżanka ze studiów i Dawid Podsiadło, którego trochę nie trawiłem, ale obronił się muzyką, znaleźli się wczoraj na kanapie Kuby Wojewódzkiego. 

Poradnik Prawdziwego Mężczyzny kilka lat temu odegrał istotną rolę w kształtowaniu mnie jako mężczyzny, a potem musiałem się tego wszystkiego oduczyć, gdy okazało się, że to nieprawda. Ale sentyment pozostał. 

Być może mogliście gdzieś przeczytać moje stanowisko na temat twórczości pojawiającej się na YouTube. Poza nielicznymi wyjątkami, które z czasem Wam na sPlay wypiszę, mam YouTube’a za stek bzdur i marnowanie czasu. Ale nie dziś, dziś przedstawiam dzieło geniuszu. 

To chyba kwestia parytetów. Klaudia Gawor wygrała trzecią edycję polskiego X-Factora, choć mnie osobiście swoim talentem wcale, a wcale nie urzekła. Co więcej – w mojej opinii w decydującej rundzie nie powinno być jej wcale! 

Stacja Showtime ma ogromne szczęście do kontrowersyjnych seriali. Obecnie to już całkiem utarty gracz na tym rynku, jeszcze kilka lat nieśmiało budowała swój katalog w oparciu o pozycje takie jak Californication, Dexter czy właśnie Weeds. 

Serialowy soundtrack z Suits był prawdziwym hitem, do dziś widzę na Spotify i sPlay jak chętnie słuchacie go z naszej playlisty. Dziś propozycja z ramówki tej samej stacji telewizyjnej, a sam White Collar, choć gorszy, często do Suits jest właśnie przyrównywany. 

Te 10 minut, przez które oglądałem program Tap Madl, to było jedyne 10 minut, jakie poświęciłem jednemu z koronnych TVN-owskich show. To i tak sporo, „Woli i Tysio” wyłączyłem po minucie. I choć znany fotograf Marcin Tyszka ewidentnie nie ma szczęścia do telewizyjnych show, u Kuby było bardzo wesoło. 

Choć serial Supernatural jest jedną z moich ulubionych telewizyjnych produkcji, jestem gorącym orędownikiem „schodzenia ze sceny niepokonanym”. I tak oto, zgodzicie się zapewne, powinien się zakończyć wraz z pierwotną intencją twórców – po piątym sezonie. 

Kuba Wojewódzki powoli uczy się internetu. Długo go nie rozumiał, ostatnio aktywnie facebookuje, powoli zaczyna doceniać. Nie musi, bo dla gwiazdy telewizyjnej tego formatu internet nie jest wcale konkurencją (niezależnie od tego, co wielu internautów próbowałoby Wam wmówić). A jak popularny szołmen wypadł w bezpośredniej konfrontacji z internautami? 

Moja opinia na temat serialu Mentalista dzieli się na dwie całe epoki. „Oglądam co trzeci odcinek, bo bardzo się nudzę, a kolega powiedział, że będzie Red John” oraz epokę po finale trzeciego sezonu. Ten tylko niezły serial miał wtedy iście emocjonujące zakończenie. 

Napisałem kiedyś, że Giorgio Moroder jest Ronem Jeremym światowego disco i nawet jeśli ktoś porównanie to zdecydowałby się uznać za obraźliwe, muzyka z gwiazdorem filmów porno poza bujnymi wąsami łączy jeszcze jedno – obaj stali się w swojej dziedzinie swego rodzaju ikonami. 

Dziwny to był odcinek Kuby Wojewódzkiego, ale mimo wszystko – trochę wesoły (a trochę niezręczny). Obu tych zagadnień nie mamy zbyt wielu w tym sezonie, więc nie będę specjalnie narzekać. 

Za pierwszym razem? „Meeeeeh, może być”. Może jestem niedostatecznie inteligentny (haha, dobre sobie, sami w to chyba nie wierzycie), ale geniusz filmu załapałem dopiero przy drugim podejściu. 

„Jesteś Bogiem” to wspaniała sentymentalna podróż w czasy ponurych lat 90′. Film ma rzeczy, co pamiętam z dzieciństwa – blokowiska, klatki schodowe i trzepaki – a wszystko to z raczkującą kulturą hip-hopową w tle. Taka była wtedy Polska.

W końcu dobry odcinek Kuby Wojewódzkiego. I to naprawdę dobry, nie mówię tego tylko dlatego, że bardzo lubię prowadzącego, a sezon dołuje! 

Kariera przyjaciół po „Przyjaciołach” nie była aż tak spektakularna jak mogło się wydawać. Nie zrozumcie mnie źle, miliony aktorów oddałoby wszystko, by znaleźć się na ich miejscu, ale swego czasu ci ludzie byli przecież na językach wszystkich. Swoje własne seriale dostali między innymi Matt LeBlanc (i to dwa, w tym marnego Joeya), Courtney Cox i Matthew Perry. Co ciekawe, wszystkie utrzymane w dość zbliżonej stylistyce. 

W tym niezbyt porywającym sezonie trafił nam się naprawdę przenudny odcinek. A fani prognozowali, że będzie ciekawie i ambitnie, w końcu na kanapie zasiadł sam Król Julian, bardziej znany (mnie osobiście) jako posterunkowy z Rodziny Zastępczej. 

Nie uwierzę, że w ogóle miało być inaczej. Demony Da Vinci są tak bardzo inspirowane grą komputerową Assassin’s Creed, że aż trudno uwierzyć w brak porozumienia z Ubisoftem. Szkoda tylko, że o samym serialu póki co nie wiadomo co do końca myśleć. 

Jakiś czas temu miałem okazję pisać o biografii Jose Mourinho „Anatomia zwycięzcy„, która okazała się wielkim, rzemieślniczym rozczarowaniem. Była nudna i brakowało jej nawet namiastki portugalskiego geniuszu. Z nadzieją zasiadłem więc do „Za kulisami zwycięstw”, o której sam Jose mówi przecież „to jedyna prawdziwa książka o mnie”.

Im bliżej do premiery nowej płyty zespołu Daft Punk, tym atmosfera robi się coraz bardziej gorąca. Tak się składa, że od wielu lat są oni moim ulubionym zespołem, ale z entuzjazmem odkrywam jak wielu moich znajomych (których nigdy bym nie podejrzewał o słuchanie muzyki tego typu) wrzuca nowy singiel na Facebooka. To się nazywa marka! 

Stało się nieuniknione, ta informacja wisiała w powietrzu od dawna. Ósmy sezon Dextera, który (wyjątkowo) zostanie wyemitowany już tego lata, będzie zarazem ostatnią częścią być może i najlepszego serialu ostatnich kilku lat. 

Spartacusa mamy z głowy. Nie definitywnie, bo coraz śmielej mówi się o spin-offie z Juliuszem Cezarem w roli głównej (na pewno nie może usiedzieć w związku z tą informacją, a może i innych powodów). Czym zatem umilać sobie czas w te coraz krótsze wieczory?