Jakub Kralka

Może i Scarface nie znaczy dla mnie tyle co na przykład Amadeusz, ale i tak przeraża mnie pomysł dokonania „nowożytnego” remake’u Człowieka z blizną. 

Przez moment powiało fajną Polską. Politycy są fajni, w miarę uczciwi i potrafią się śmiać z siebie. Potem okazało się, że Ucho Prezesa jednak nie trafi do TVP, ale być może Robert Górski stworzy projekt pod nazwą „Lemingrad„. 

Robert Górski może sobie pozwolić na więcej, ponieważ przez lata dość solidnie i całkiem zabawnie parodiował Donalda Tuska. Można powiedzieć, że solidnie go przez te wszystkie lata poharatał. 

Nie będę ściemniał, w kwestii konsumpcji literatury fantasy jestem zwykłym chłystkiem, w swoim życiu ograniczając się głównie do beletrystyki i często niezbyt udanej literatury z pogranicza Forgotten Realms. Jeszcze w czasach e-zinu Playback jednym z naszych dużych patronatów była jednak właśnie „Elantris” i siłą rzeczy musiałem ją przeczytać, by wiedzieć mniej więcej o co chodzi. I wiecie co? To było genialne! 

Nie mam wątpliwości co do tego, że „Pokłosie” jest najlepszym polskim filmem ostatnich lat. W odróżnieniu od mocno przereklamowanego w mojej opinii Wojciecha Smarzowskiego, Pasikowski powrócił po długiej przerwie z produkcją trzymającą w napięciu do ostatnich sekund. Szkoda, że premierę filmu zdominowała polityka i niepotrzebne kontrowersje.

Pewnie macie tak samo, mam taką nadzieję, że podobnie jak ja uwielbiacie przypadkiem natknąć się na coś niesamowite tak mniej więcej w czwartej lidze Spotify. W bogatej bazie serwisu, ale w tych zbiorach, które znajdują się daleko za listami przebojów, aplikacji czy rekomendacji znajomych. Jednym z takich moich odkryć jest Buddha Opera Bar.   

Seriale prawnicze to wciąż jeden z popularniejszych gatunków serialowych, choć z praktykowaniem prawa mają przeważnie tyle wspólnego co True Blood z problemami współczesnej stomatologii. 

Fringe – nowy serial twórców Lost. Dało się to zresztą poczuć nieco w oprawie dźwiękowej i koncepcji budowania napięcia między odcinkami. W odróżnieniu od „Zagubionych”, o których mam jednak bardzo krytyczną opinię, Fringe był jednym z  niewielu seriali, które z każdym odcinkiem stawały się lepsze. Prawda? 

Ach, kocham godzinami przeglądać polskiego YouTube’a – napisałby Kuba Kralka w alternatywnej rzeczywistości. Niestety, ale w tej polscy YouTuberzy to niestrawny gniot, choć akurat są też nieliczne i miłe wyjątki, a i bohaterowie dzisiejszego odcinkami są jednymi z tych pięciu osób na YT, o których mówisz „ha, z nimi mógłbym się napić wódki!”.

Nigdy nie miałem wysokiego mniemania o Guardioli – przyszedł na gotowe, a kiedy zaczęło się psuć od razu ewakuował się z tonącego okrętu. I gdzie? Do kolejnego gotowca. Ale nawet to można by było tłumaczyć jego kilkoma sukcesami. Po lekturze „Ja, Ibra” ciężko mi się zdobyć na jakąkolwiek nić uznania dla hiszpańskiego trenera filozofa. 

Kiedy miałem kilka lat koronnymi serialami familijnymi była Pełna Chata (no, to może kiepski przykład) i Siódme Niebo, gdzie głową rodziny był pastor, a jego żona kurą domową. Może ten republikański obraz świata spaczył trochę moje poglądy, ale oglądając The Fosters przez cały czas się śmiałem, zastanawiając przy okazji dokąd zmierzasz Ameryko. A może to jednak ja jestem za mało postępowy? 

O Weeds pisałem na sPlayu jakiś czas temu. Trochę niepoprawny politycznie serial, świetne trzy pierwsze sezony, potem poziom gwałtownie spadł w dół i aż dziwne, że scenarzystce udało się ciągnąć tę farsę tak długo. Tym bardziej, że myślami była już raczej w więzieniu. 

Dopiero od niedawna Kamp! czy Auer przebijają się do świadomości Polaków i to głównie dzięki współpracy z artystami takimi jak Brodka albo Pezet. Do tej pory w publicznej opinii lokalna muzyka elektroniczna definiowana była głównie przez kompozycje C-Boola, Kalwiego i Remiego, DJa Hazela czy powszechnie znanego konesera wody mineralnej, Roberta M. Gdzie w tym wszystkim miejsce dla Wet Fingers?

Może to tylko ja, w końcu Fight Club, The Social Network, The Game czy zupełnie nie wiem czemu zajechany przez krytykę The Curious Case of the Benjamin Button to jedne z moich ulubionych filmów, ale House of Cards Davida Finchera pokochałem w ciągu pierwszych 15 minut. A potem było tylko lepiej. 

Trzeci sezon, prawdziwy killer dla seriali. Kończy się miesiąc miodowy i zachłyśnięcie pomysłem, a przed scenarzystami stają nowe wyzwania: jak pozmieniać, by nadal zachęcić widza, a zarazem go nie zrazić. W ten trudny etap weszły właśnie Suits, mój ulubiony serial ostatnich lat. 

Media, media, media, świat wielkich mediów, Łukasz Stelmach wiszący na telefonie do Hong Kongu, Jacek Zajączkowski biegający w poszukiwaniu nowego albumu znanej grupy czy Kuba Kralka pokrzykujący na wszystkich głównie dlatego, że sam jest ze wszystkim najbardziej spóźniony. Jak miło czasem popatrzeć na The Newsroom i pomyśleć sobie „inni mają jeszcze gorzej”. 

Wybitnie parszywy klub, ten Juventus. Jak nie ustawia spotkań, to szprycuje zawodników dopingiem albo chociaż dobiera sobie sędziów, co samo w sobie brzmi jak futbolowy absurd. Ale i tak, ich największą niegodziwością było pozbycie się Alessandro Del Piero, obok Javiera Zanettiego i Francesco Tottiego, ostatniego z żyjących jeszcze gigantów włoskiej ligi. 

Guilty pleasure? Nie, to chyba zdecydowanie za mocne słowo. Przygody Merlina nie są złym serialem, tylko ich grupa docelowa to – w najlepszym wypadku – nastolatkowie. Jest trochę dziecinnie, infantylnie, irytująco, ale nawet mała armia starych, znajomych mi chłopów, oglądała show do samego końca. 

A jeśli znacie, to czapki z głów i moje uszanowanie. Australijski muzyk zawłaszczył sobie trochę bardzo dobry i klimatyczny swoją drogą soundtrack filmu Matrix, wpychając się z muzyką, we wszystkie te sceny, które po latach uważa się za kultowe albo chociaż ważne. 

Dzieci piszą książki dla dzieci. Tak w skrócie można skomentować sytuację związaną z Eragonem i jego kontynuacjami, natomiast z całą pewnością nie chciałbym, żebyście to stwierdzenie zaczęli interpretować pejoratywnie. 

Jak na pewno zdążyliście już zauważyć, nienawidzę społeczności polskiego YouTube’a. I choć są wyjątki takie jak Polimaty, za każdym razem kiedy trafiam na kanały o gościu siorbiącym zupki chińskie w ramach „wielkiego testu”, coraz bardziej się w tym przekonaniu utwierdzam. 20m2 Łukasza, przyznam od razu, budzi we mnie mieszane uczucia, choć… z przewagą tych pozytywnych. 

Nasz kraj, choć powierzchnią i liczbą obywateli w skali świata co najwyżej średni, wydał kilku reżyserów zdolnych i kilku reżyserów modnych. W gronie tych drugich tryumfy święci od kilku lat Wojciech Smarzowski, odcinający wciąż kupony od sukcesu „Wesela”. 

Nawet nie podejrzewałem, że tak godny soundtrack ubarwia serial True Blood. A tymczasem mam dla Was około 300 piosenek z pogranicza jazzu, country, folku, odrobiny elektroniki i wreszcie rocka, bardzo zbliżonych do siebie estetyką, a zarazem balansujących w ramach tak różnych przecież gatunków.

Zakończył się właśnie czwarty sezon mało popularnego w Polsce serialu Cougar Town (Miasto Kocic). Jego poziom można określić słowami: jak zawsze. Ale to i tak nieźle, bo jeszcze rok temu było niemal pewne, że kontynuacja się nie narodzi. 

Byłem przekonany, po trailerach, że ostatni sezon Dextera będzie najlepszy w historii, przebije nawet ten z Trinity Killerem. Miałem już nawet w głowie kilka akapitów tego artykułu. Niestety, po pilocie jestem więcej niż rozczarowany – zmieniło się zbyt wiele, by w ogóle jeszcze można było mówić o starym, dobrym Dexterze.

Zdaniem niektórych najlepsza, moim zdaniem najgorsza, a zdaniem wielu – całkiem średnia. W każdym razie „Muzyka Emocjonalna” Pezeta jest już oficjalnie dostępna na YouTube i możecie jej słuchać do woli. Jest to tym bardziej istotne, że w serwisach streamingowych płyty nie ma. 

Powiem krótko – nie wiadomo. Natomiast pilot jest już „w powietrzu” i można ocenić samemu. W międzyczasie natomiast, oto kilka moich refleksji i przemyśleń w związku z nowym hitem CBS. 

Na tle fanów serialu Dexter jestem w zdecydowanej mniejszości. Wielu ubóstwia pierwsze dwa sezony, podczas gdy ja naprawdę zakochałem się w tej produkcji właśnie w sezonie trzecim, którego przewodnim motywem był między innymi kierujący się przewrotną moralnością prokurator Miguel Prado. 

Pierwszą rzeczą, którą trzeba zrobić przed zabraniem się za Hannibala, to zapomnieć. Zapomnieć o Milczeniu owiec, zapomnieć o Czerwonym smoku, zapomnieć o Anthonym Hopkinsie. A potem możemy zacząć delektować się tym, co na ekranie. 

O miano najzabawniejszego serialu jaki widziałem, bezustannie walczą ze sobą Przyjaciele (głównie za sprawą Chandlera Binga) i IT Crowd właśnie.