Filmy

Po ostatnim, dość przygnębiającym filmie Vera Drake, Mike Leigh postanowił powrócić do słodko-gorzkiej opowieści znanej z Życie jest słodkie. Tym razem, za pomocą HAPPY-GO-LUCKY, twórca analizuje życie brytyjskiej klasy średniej poprzez skoncentrowanie się na jednej z najbardziej oryginalnych postaci współczesnego kina europejskiego.

Ta produkcja jest zupełnie niepotrzebna. Została zrealizowana głównie z tego powodu, że większość Amerykanów woli oglądać filmy w swoim własnym języku. Tym samym stronią często od europejskich obrazów, w których wymagane jest czytanie napisów. Dlatego tworząc remake swojego własnego Funny Games, Michael Haneke stworzył swoisty autoplagiat - po raz kolejny nakręcił ten sam film nie wprowadzając do niego jakichkolwiek zmian.

Nadchodząca wielkimi krokami premiera Zmierzchu oraz emisja w HBO serialu True Blood powoduje, że szwedzkie Pozwól mi wejść pojawiło się w polskich kinach na Halloween. Porównywać jednak tej europejskiej produkcji z ww. tworami amerykańskiej kinematografii nie należy. Mimo iż wszystkie koncentrują się na motywie wampira, to realizacja oraz przesłanie jest w tym przypadku całkowicie inne.

Bladym strachem zasłynął w oczach wielbicieli gore, a nową wersją filmu Wzgórza mają oczy udowodnił, że posiada potencjał na współczesnego mistrza horroru. Alexandre Aja zdecydowanie należy do najbardziej utalentowanych twórców kina grozy i nie kryje się z tym. Drobnymi krokami uzupełnia swoją filmografię o coraz to ciekawsze pozycje. Tym razem zrealizował kolejny remake, ale nie w oparciu o kulturowe dziedzictwo Stanów Zjednoczonych. Postanowił wziąć na warsztat południowokoreańskie Lustro.

Spośród czterech filmów Hitchcocka recenzowanych w tym numerze, to właśnie Korespondent jest najlepszym wyznacznikiem jakości, jaką reżyser posługiwał się przez dalsze lata swojej kariery. To również film istotny ze względu na jego krytyczny odbiór - po raz drugi Alfred Hitchcock otrzymał nominację do Oscara (pierwszy raz zdobył ją za Rebekę). Ale to tylko parę powodów, dzięki którym The Foreign Correspondent jest ważnym historycznie obrazem.

Miesiąc temu mogliście zapoznać się ze zbiorem kultowych horrorów okiem Miguela. W niniejszym artykule chciałbym kontynuować pracę mojego redakcyjnego kolegi, zmieniam jednak założenia. Tym razem wartość definiującą obecność danych pozycji na tej liście nie będzie uwarunkowana od zbiorczego pojęcia "straszności", tylko od samej wartości filmu. Oto zbiór horrorów, które moim zdaniem naprawdę warto obejrzeć, bez znaczenia, czy podczas ich oglądania podskoczymy na krześle, czy wciąż będziemy siedzieć wygodnie przed ekranem telewizora. Każdy z tych filmów ma w sobie coś niesamowitego, zachwyca widzów wciąż nie gasnącą magią, nawet na wiele lat po swojej premierze.

Polska kinematografia to w gruncie rzeczy jedna wielka porażka. Filmy nudne, płytkie, powielające schematy z wielkich hitów z zachodu. Aktorzy występujący w nich to raczej gwiazdki, które bardziej się martwią o szum wokół siebie, niż swoją nędzną grą aktorską. Reżyserzy sami nie wiedzą jak przelać swoją wizję na taśmę filmową, a scenariusze, których poziom dorównuje azjatyckim horrorom klasy C, wołają o pomstę do nieba.

28 listopada odbyła się premiera filmu "Ostatnie zlecenie" z Nicolasem Cage'em w roli głównej (recenzja w tym numerze Playbacku). Produkcja niezbyt dobrze została przyjęta, choć o dziwo wyreżyserowali ją twórcy oryginału - bracia Pang. No właśnie… A jak on wyglądał? Mogliśmy to sprawdzić, bowiem przy okazji premiery, firma Mayfly wydała w serii Asia Extreme Bangkok - Ostatnie zlecenie.

Kiedy Alicja przeszła na drugą stronę lustra to odkryła zupełnie inny świat, rządzący się swoimi własnymi prawami. Przy tworzeniu filmu Lustro, Seong-ho Kim najprawdopodobniej inspirował się tym właśnie motywem. I podobnie jak w przypadku Czerwonych pantofelków Yong-gyun Kima, wątek bajkowy został przeobrażony w kino grozy. Doszło jednak do zamiany ról. To nie "Alicja" gra osobę przerażoną - ona straszy.

Mam nadzieję, że Ostatnie zlecenie jest, notabene, ostatnim filmem, jaki bracia Pang zrealizują w Hollywood. Im więcej ich robią, tym są coraz gorsze. A szkoda! Po rewelacyjnym Oku i Zdjęciu śmierci Oxide i Danny pokazali, że mają potencjał na najbardziej oryginalnych twórców współczesnego kina. Sądzę jednak, że kokosów nie zbiją w trakcie swojej amerykańskiej podróży. Bangkok Dangerous z Nicolasem Cage'em w roli głównej jest remake'em ich debiutu reżyserskiego o tym samym tytule, w niektórych kręgach uważanego za kultowy. Dlaczego więc nowa wersja jest znakomitym kandydatem do Złotej Maliny?

"Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce…" - któż nie zna tego wprowadzenia? Świat wykreowany w głowie George'a Lucasa to jedno z najczęściej eksploatowanych uniwersów w historii gier. Produkcji ze Star Wars w tytule powstało już wiele dziesiątek na niemal wszystkie możliwe platformy. Prawdopodobnie nie istnieje gatunek, w którym Gwiezdne Wojny nie miałyby swojego przedstawiciela. Z czego to wynika? Z ogromu świata, ze szczegółowości jego opisania? A może z wciąż licznych białych plam w historii galaktyki?

"Nocny pociąg z mięsem" to film na podstawie opowiadania coraz bardziej znanego graczom Clive Barkera. Zarówno dzieło literackie, jak i filmowa adaptacja to prosty i nieskrępowany Barker w najczystszej postaci. Jest dużo krwi, łupania czaszek, wypadających oczu, małżowiny usznej i aglomeracyjnego syfu, ciemnych zakamarków, plugawych dziwactw i tajemnic skrywanych przez wieki. Czy ekranizacja jednego z tekstów z najbardziej kultowego w niektórych kręgach zbioru opowiadań się powiodła? Cóż, ciężko jednoznacznie powiedzieć, czy "Nocny pociąg…" to horror udany, dobrze oddający realia swojego pierwowzoru. Mamy bowiem dosyć skrupulatnie zawiązywaną przez reżysera akcję, narastające napięcie i oczekiwany wielki finał, który już po chwili nie jest wcale oczekiwany. Tytułowy pociąg zalewa się hektolitrami krwi, wypadają kolejne oczy i zęby, ktoś traci nogi… Ale po kolei.

Gwiezdne Wojny: Wojny Klonów to pilot serialu animowanego o takim samym tytule, który jest już emitowany na amerykańskim Cartoon Network. George Lucas, ojciec sagi o Skywalkerach, postanowił dać fanom możliwość obejrzenia nowego epizodu ich ulubionej historii na wielkim ekranie. Czy Clone Wars trzyma poziom? I tak, i nie.

Żyją na świecie jeszcze takie osoby, które pamiętają, że za czasów führera nie było do śmiechu. Żyjemy jednak w XXI wieku, ponad 60 lat po śmierci wielkiego i jakże małego zarazem dyktatora. Śmiejmy się więc i z niego, wszak śmiech to zdrowie! Tylko czy jest z czego?

Bracia Pang przeżywają pewnego rodzaju kryzys tożsamości. Podpisując umowę z hollywoodzką wytwórnią filmową zapewnili sobie dodatkowe fundusze na kolejne produkcje, ale jednocześnie stworzyli swoje najsłabsze obrazy. Horror Posłańcy mieszał w sobie typowe ghost story z konwencją american gothic, lecz nie spełniał podstawowych warunków kina grozy - brakowało autentycznego przerażenia. Mogłoby to się wydawać dziwne, gdyż Danny i Oxide zasłynęli Okiem, które zostało wliczone do kanonu najstraszniejszych azjatyckich horrorów. Dzięki polskiemu dystrybutorowi, Mayfly, od niedawna możemy się zachwycać edycją dvd tej produkcji.

Orwell miał rację, twórcy "Big Brothera" zresztą też. Teraz, gdy nawet "misyjna" Telewizja Polska ma swoje reality show, programy tego typu opanowują Internet. Kiedy w wielu z tych szołów aktualnie największą atrakcją jest seks, w końcu najciekawszym ich punktem stanie się... zabijanie.

Wiek XVII to okres burzliwych wojen, w których udział brała nasza ojczyzna. Wspomnijmy choćby o walkach z Turkami, a szczególnie o bohaterskiej obronie Wiednia przez naszą armię pod dowództwem Jana III Sobieskiego. Niestety, nie zawsze odnosiliśmy spektakularne zwycięstwa, bywały również dotkliwe porażki. Jedną z nich była przegrana w bitwie o Moskwę. Jako że Rosjanie i Polacy ostatnio za sobą nie przepadają, postanowiono nakręcić film traktujący o polskich działaniach w Rosji.

Niewielu z nas potrafi odpowiedzieć sobie na odwieczne pytanie filozofów - po co żyjemy i co stanie się po naszej śmierci. Poszczególne religie i wierzenia wyznają różne teorie życia pozagrobowego - podział na piekło i niebo, osiągnięcie stanu pustki czy po prostu odejście w niebyt. Rzadko kiedy ktoś wpada na pomysł naprawdę oryginalny. Jedną ze swoich koncepcji na "życie po życiu" Philip Jose Farmer opisał w cyklu o Świecie Rzeki w roku 1971. Wydawnictwo MAG postanowiło wydać drugą polską edycję pierwszych tomów, a także w końcu odkryć przed rodzimymi czytelnikami tajemnice kolejnych części.

Pojęcie dobrego horroru jest czysto subiektywne. Polegamy tylko i wyłącznie na naszych własnych emocjach i deklarujemy, czy dana pozycja powinna się znajdować na liście klasyki gatunku. A społeczeństwo jest na tyle zróżnicowane i skomplikowane, że każdy będzie przerażony zupełnie innym elementem. Dlatego rankingi najlepszych filmów grozy są robione na szerszą skalę i odzwierciedlają zbiorczy strach przeciętnego widza. W niniejszym artykule chciałbym zaprezentować pozycje, które pojawiają się najczęściej w tego typu zestawieniach.

Dzisiejsze kino, niezależnie od tego czy jest amerykańskie, europejskie, czy azjatyckie, kipi seksem. Nie da się tego ukryć. Erotyka przyciąga widzów podświadomie, gdyż superprodukcje dostarczają jej nam na poziomie wyidealizowanym. W końcu niewiele kobiet ma ciało jak Monica Bellucci lub Angelina Jolie, a nie każdy mężczyzna jest Leonardem DiCaprio czy Bradem Pittem. Toteż zamiast wybierać się na film, szukamy sposobu na zerwanie kontaktu z rzeczywistością, nawet w sferze intymnej. Czy jest to nam naprawdę potrzebne?