Filmy

Ostatnio nastała moda na filmy wykorzystujące muzykę legendarnych zespołów. Przykładem takiego trendu jest okupująca nasze kina Mamma mia. Warto także zwrócić uwagę na ukazujący się na DVD Across the Universe.

Cedric Klapisch to jednak wyjątkowy artysta. Mimo iż w Polsce jest głównie znany dzięki dwóm częściom Smaków życia, to już nawet dzięki tym produkcjom można odkryć zamiłowanie reżysera nie tylko względem uroku metropolii, ale przede wszystkim do refleksji nad codziennym życiem, które niekoniecznie musi być nudne i szare. Te komedie analizowały przede wszystkim relacje międzykulturowe i próbowały odkryć tajemnicę optymistycznego i lekkodusznego spojrzenia na świat. W swoim najnowszym filmie, Niebo nad Paryżem, twórca w dalszym ciągu prezentuje podobną tematykę, zmieniając nieco ton obrazu.

Na ten film czekało miliony widzów. Już w trakcie realizacji mówiło się o jego wyjątkowości szczególnie, że mroczna wizja Nolana zapoczątkowana w Batman: Początek była wprowadzeniem do kryminalnej sagi z nietoperzem w tle. W dodatku, nieszczęsna śmierć Heatha Ledgera zareklamowała obraz, czyniąc go kultowym parę miesięcy zanim oficjalnie zawitał do kinowych sal. Wszystko niestety wskazuje, że ta przedpremierowa propaganda była falstartem producentów. Zamiast dzieła sztuki otrzymaliśmy produkcję zaledwie dobrą.

"Ślepiec biegający nocą w czerwonym, lateksowym kostiumie z różkami na głowie, a na dodatek myśli, że budzi grozę. I gra go Ben Affleck". - właściwie tym krótkim tekstem mógłbym wypełnić całą recenzję. Postać komiksowego Daredevila nie jest wspaniale ciekawa, jednak jego historia zdobyła dużą popularność - sprawdzony schemat pokrzywdzonego w dzieciństwie człowieka, który stracił rodziców i teraz walczy z niesprawiedliwością. Bruce Wayne mnie jednak bardziej przekonał.

Gier na podstawie filmów nie brakuje, ale co z tego, jak większość to nic nie warte gnioty. Dobre tytuły dla dojrzalszych graczy można policzyć na palcach jednej ręki, zaś jeśli chodzi o produkty dla młodocianych, to dla nich tworzone są masowo - przy prawie że każdej premierze filmu animowanego. Czasem produkcji wychodzi więcej niż jedna. Tylko czy naprawdę są takie, które nie żerują na rodzicach dzieci wybuchających płaczem, jeśli nie dostaną wszystkiego, co związane jest z ich ulubionym filmem?

Rob Cohen to specjalista od efekciarskich filmów akcji. Ten, kto oglądał "xXx" i "Szybkich i wściekłych" wie o co chodzi. Ten sam reżyser zabrał się za trzecią "Mumię" i od razu wprowadził rewolucję. Jednak czy te zmiany wyszły filmowi na dobre? Polemizowałbym.

Gdy pojawił się pierwszy Hellboy to nikt nie myślał, że zrodzi się z tego cała trylogia. Del Toro myślał co prawda o wykreowaniu kolejnych ekranizacji, ale po finansowej porażce trudno było przekonać producentów do nakręcenia kolejnych obrazów. Lecz Labirynt fauna oczarował wszystkich. Okazało się, że meksykański reżyser nie jest tylko specem od efektów specjalnych, ale potrafi również zachwycić atrakcyjnym i przerażającym wyimaginowanym światem. Dlatego, w połączeniu z okrucieństwem wojny, film jest niecodzienną baśnią dla dorosłych. W przypadku Złotej armii to właśnie wyobraźnia i talent del Tora grają pierwsze skrzypce i właśnie dzięki temu wytwórnia dała autorowi zielone światło na zrealizowanie projektu.

Czas mija nieubłaganie, także dla seriali telewizyjnych. Rok w rok widujemy coraz to nowsze produkcje na szklanym ekranie. Piętno czasu odcisnęło się również na "Get Smart" parodii przygód Jamesa Bonda z 1965 roku. Co jednak gdyby przenieść akcję takiego serialu, notabene całkiem niezłego, w dzisiejsze czasy?

Zeszłego roku, pod koniec października, wydawca Carisma Entertainment postanowił zaprezentować polskiej publiczności serię Mistrzowie horroru, która nie pojawiła się w rodzimych sieciach kablowych. Każdy reżyser zrealizował w niej blisko godzinny projekt ekranizujący pomysł lub opowiadanie przedstawicieli gatunku grozy. Pod koniec mają w kioskach pojawił się ostatni odcinek pierwszej serii. Czy tytuł tej antologii nie jest przesadzony? Ten artykuł ma na celu zaprezentować krótką recenzję każdego z epizodów oraz wysunąć ogólne wnioski co do poziomu pierwszego sezonu.

Któż z fanów "kina orientalnego" nie zna takich filmów jak: "Dom latających sztyletów", "Przyczajony tygrys, ukryty smok" czy "Klasztor Shaolin"? Te produkcje stanowią kanon gatunku, który - prócz miłośników dalekowschodniej, starożytnej kultury - gromadzi przed ekranami także entuzjastów kina akcji.

Stany Zjednoczone odwiedził już Borat z Kazachstanu, który drwił z amerykańskich zachowań, chcąc również spełnić swoje marzenie i ożenić się z Pamelą Anderson. Ta mocna i kontrowersyjna satyra zyskała aprobatę krytyków, pomimo swojej dosłownej i wulgarnej formy. Teraz przyjechał Zohan, izraelski komandos walczący przede wszystkim z terrorystami i Pakistańczykami. Czy stanie się kolejną kultową postacią hollywoodzkiej kinematografii?

Prędzej czy później musiało do tego dojść. Timur Bekmambetow, reżyser epickich ekranizacji prozy Siergieja Łukanienki, pragnie uzbierać fundusze na kolejne swoje produkcje poprzez realizację hollywoodzkiego filmu. I pomimo iż Straż nocna i Straż dzienna reprezentowały nurt mrocznego fantasy, to Wanted - Ścigani jest również przykładem bujnej fantazji scenarzystów. Takiej bajki jeszcze nie widzieliście.

Po premierze 40-letniego prawiczka, Judd Apatow został trochę nad wyrost nazwany królem współczesnej amerykańskiej komedii. Nie do końca potrafiłem zrozumieć fenomen tego filmu, gdyż nieudacznictwo głównego bohatera nie wydawało się zbyt wiarygodne. W końcu to był komik Steve Carrel, następca, a zarazem rywal Jima Carry'ego. Dopiero gdy nadeszła Wpadka urok tego typu humoru można było docenić. Mimo przeróżnych gagów i trywialnych hasełek, wszystko było naturalne i nieskazitelnie normalne jak w zwykłym życiu. Pod opieką Judda wyrosło również parę innych talentów, jak Jonah Hill czy Seth Rogen. Lecz na horyzoncie pojawił się Jason Segel (znany głównie z serialu Jak poznałem waszą matkę), który pod czujnym okiem producenta napisał scenariusz oraz zagrał główną rolę w Chłopaki też płaczą będącego idealnym przykładem szkoły Apatowa.

Guillermo del Toro znalazł się w Hollywood i najwyraźniej jest mu tam dobrze. Mimo iż rozpoczął spełnianie swojego amerykańskiego snu od kręcenia filmów bardzo słabych (Mutant oraz Blade II), to producenci nadal wierzyli w jego świetność. W końcu Kręgosłup diabła oraz Cronos stały się kultowymi obrazami kinematografii meksykańskiej. Zanim doszło do realizacji Labiryntu fauna - będącego punktem zwrotnym w karierze del Tora - to zekranizował on komiks Mike'a Mignoli pt. Hellboy.

Eddie Murphy ma jeden poważny problem - nie wie, kiedy powiedzieć "dość". Po zaskakującej nominacji do Oscara za rolę w Dreamgirls można było się spodziewać, że zajmie się poważniejszymi rolami na tle zbliżającej się aktorskiej emerytury. Jednakże "malinkowy" Norbit udowodnił, że komik nadal chce tworzyć idiotyczne komedie dla konkretnej grupy społecznej. Najnowszy projekt, w którym wziął udział, należy w pewnym stopniu do tego gatunku, gdyż jest typowym kinem familijnym na niedzielne popołudnia.

Zaznaczam, że poniższa recenzja będzie wyjątkowo subiektywna. Jestem ogromnym wielbicielem dzieł zarówno filmowych, jak i książkowych Woodiego Allena. Każdy jego obraz, nawet jeśli jest przykładem spadku formy reżysera, stanowi ciekawą analizę wielu tematów. Fakt, poszczególne motywy powtarzają się w wielu jego filmach, ale to cały urok allenowskich produkcji. Dlatego czytając recenzje "Snu Kasandry" w rodzimych czasopismach specjalistycznych odrobinę się zląkłem, szczególnie, że większość tych opinii wskazywała właśnie ten film jako jeden ze słabszych obrazów nowojorskiego reżysera. Na szczęście ja tego nie odczułem.

Można go kochać lub nienawidzić, ale nigdy nie przejdzie się koło niego obojętnie. Woody Allen zapisał się w historii kinematografii nie tylko jako cynik, pesymista czy zrzęda, ale również jako baczny obserwator ludzkich zachowań, szczególnie kultury amerykańskiej. Będąc człowiek sędziwego wieku zdołał nam już pokazać wiele spojrzeń na zmieniający się świat, wynajmując do swoich filmów coraz to lepszych bądź bardziej sławnych aktorów. Odkąd jednak opuścił Stany Zjednoczone wena twórcza działa jeszcze mocniej. Po znakomicie przyjętym "Wszystko Gra", przyszła pora na drugi projekt Allena na brytyjskiej ziemi. Jego tytuł to "Scoop - Gorący Temat".

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Pierwszorzędny nowojorski satyryk, znany również jako Woody Allen, zabawiał Amerykanów w sposób przeróżny. W swoich komediach spogląda jednak głównie przez pryzmat krzywego zwierciadła na populację intelektualistów w Stanach Zjednoczonych oraz krytykuje ludzi za zbyt błahe podejście do niektórych aspektów życia. Specjalizuje się we własnych wizjach Nowego Jorku, gdzie kręcił swoje wersje amerykańskich gatunków filmowych. Jednym z nich jest konwencja komedii kryminalnej. Mogliśmy ją zobaczyć w "Tajemnicy Morderstwa na Manhattanie", "Drobnych Cwaniaczkach" czy niedawno wydanym "Scoopie". Postanowiłem jednak swoją uwagę skupić na dość niesłusznie niedocenionym obrazie - "Klątwa Skorpiona".

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?