Filmy

Hollywood uczy nas wciąż czegoś nowego. Wiele osób zapewne żyje w świadomości, że tajnym agentom komputery nigdy się nie zawieszają, a wszystkie aplikacje chodzą wolno tylko wtedy, kiedy jest to potrzebne do budowania napięcia. Inna ze złotych zasad, które często obserwujemy w przeróżnych kryminałach i thrillerach mówi o tym, żeby nigdy nie podchodzić zbyt osobiście do ciemnych interesów i nie mieszać gangsterskiego życia z prywatnym, bo to zazwyczaj źle się kończy. Tym razem jednak mamy okazję być świadkami umoralniania "tego złego" przez "to dobre".

Polacy nie mają dużego doświadczenia w kręceniu horrorów. Ten gatunek był w naszym kraju traktowany jak niszowy, dlatego częściej pojawiał się w formie kina niezależnego aniżeli komercyjnego. Grzegorz Kuczeriszka - znany głównie jako operator seriali Teraz albo nigdy bądź Twarzą w twarz - postanowił postawić pierwszy krok w stworzeniu polskiego horroru i uczynieniu go towarem eksportowym, jak robią to teraz Hiszpanie czy Francuzi. Nakręcił Porę mroku.

Już teraz z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że "Nasza Klasa" jest na mojej prywatnej liście najlepszych filmów 2008 roku. Debiutanckie dzieło Ilmara Raaga wzbudza w widzu to, co powinien wzbudzać każdy film, a czego od dłuższego czasu brakuje większości popularnych produkcji. Wywołuje w widzu emocje, masę uczuć, nawołuje do przemyśleń i zastanowienia się. Bo każdy z nas może mieć z produkcją Raaga więcej wspólnego, niż chciałby mieć.

Ten film zgarnął sprzed nosa oscarową statuetkę Katyniowi, który tak był promowany przez polskie media, że o reklamie w Stanach Zjednoczonych nikt już nie pamiętał. Może błędu należy szukać właśnie tam i wynieść z niego konkretne wnioski? Bo mimo iż obraz Wajdy był patetyczny, to spełniał wymogi Akademii Filmowej, gdyż lubi ona filmy mające szanse stać się dziedzictwem kulturowym danego kraju. Statuetkę zdobyli jednak austriaccy Fałszerze. Czy słusznie?

Z hybrydy Efektu motyla oraz Dnia świstaka powstał brytyjski horror Spirala życia i śmierci, który uporczywie chciał nieść ze sobą głębsze, niemal filozoficzne, przesłanie o istocie bytu. Dario Piana ostatecznie poszedł jednak w zupełnie innym kierunku.

Wojna w Iraku toczy się już od ponad 7 lat. Nic nie wskazuje na to, aby Amerykanie zakończyli swoją misję. Nadzieja tkwi w nowym prezydencie, lecz minie jeszcze trochę czasu, nim dojdzie do konkretnych decyzji. Mimo wszelkich protestów ze strony artystów oraz przeciętnych obywateli, George W. Bush nadal prowadził swoją politykę, wierząc, że nadal zwalcza terroryzm, nawet po pojmaniu Husajna. Film Odwaga i nadzieja można nazwać protestem względem tych decyzji prezydenta.

Przyznam się wam, że mam zupełnego świra na punkcie wszystkiego co z dwójką Galów związane. Może nie należę na tych, co to wydają ostatni grosz na breloczek z podobizną Idefixa i mają po trzy te same albumy, w tym wersję oryginalną z autografami twórców, ale, fakt, trudno mi się opanować widząc na sklepowych półkach produkt z parą pociesznych wąsaczy na okładce, zaś wszelkie filmy, czy to animowane, od Wielkiej Bitwy Asterixa, która plasuje się w moim rankingu gdzieś na poziomie kurzu zdobiącego podłogę, po zabawną i groteskową parodię ukazującą naszych braci z Wysp Brytyjskich w krzywym zwierciadle, a więc Asterixa w Brytanii, oglądałem z zapartym tchem. Śliniłem się na wieść o filmach fabularnych i obydwa dzieła oglądałem po kilka razy, choć może określając Asterix i Obelix Kontra Cezar mianem "dzieła" przesadzam o kilka długości, lecz cóż... Po nocach śni mi się zapowiadany na 2007 rok Asterix na Igrzyskach Olimpijskich. Nie da się ukryć, że z większą, lub mniejszą przyjemnością grałem w gry i czytałem kolejne albumy. Nic więc dziwnego, że gdy tylko podczas jednej z przechadzek do zaprzyjaźnionego kina ujrzałem trailer Asterixa i Wikingów, byłem pewien, że prędzej czy później nie opanuje się i rozbiję skarbonkę. Dobrze wiedzieć, że znam siebie aż tak dobrze…

"Nareszcie!" - tym oto słowem, jako fan komiksów wytwórni Marvel, mogę podsumować film Iron Man, którego reżyserii podjął się Jon Favreau. Wreszcie przyszedł ten moment, w którym jestem zadowolony z przeniesienia na wielki ekran super bohatera ze stajni prawdopodobnie najpopularniejszego wydawcy obrazkowych powieści. Pierwszoligowa akcja, bardzo "ludzki" bohater, świetne efekty specjalne oraz idealnie dobrana muzyka sprawiają, że jest to jeden z najlepszych filmów na podstawie komiksu.

Manga często pojawiała się w Japonii jako dodatek do tamtejszych gier, natomiast gorzej było z anime. Jako że połowa z czytelników pewnie nie rozróżnia tych dwu, służę wyjaśnieniem. Te pierwsze, manga, to coś w rodzaju komiksu - ale z dalekiego wschodu; zwykle czyta się je od prawej do lewej. Rysowane jest to w nietypowy, azjatycki sposób - wielkie oczy i tym podobne. Anime to z kolei manga, tylko że w telewizji, jako animacja. Wracając do sedna sprawy, Devil May Cry anime powstało na podstawie gry tuż po wydaniu mangi, co jest czymś niespotykanym - nie potrafię przypomnieć sobie wielu japońskich filmów animowanych na podstawie gier.

Iran. Kraj - zależnie od mapy - leżący na Bliskim Wschodzie lub na kontynencie Australia. Irańczycy to fanatyczni muzułmanie, którzy wybrali oszalałego prezydenta, by ten poprowadził ich naród ku zniszczeniu Izraela i Stanów Zjednoczonych. I przy okazji zaopatrzył państwo w broń jądrową.

Każdy facet potrzebuje od czasu do czasu trochę adrenaliny. Można to osiągnąć na różne sposoby. Sam ostatnio pohasałem sobie po wapiennych skałkach i słowo daję, że gdyby nogi choć raz mnie zawiodły, zabawa skończyłaby się smutnym pogrzebem. Oczywiście to i tak bardzo lajtowy sposób na dawkę emocji. Spragnieni wrażeń nowocześni ludzie wymyślają coraz to nowe sporty ekstremalne, które fajnie się ogląda, ale - uwierzcie mi - nie są zbyt korzystne dla ludzkiego ciała.

Ekranizacji chyba najpopularniejszego komiksu ze stajni wydawnictwa Marvel, Spider-Mana, podjął się w 2002 roku Sam Raimi. Kolejna część ukazała się po dwóch latach. Oba filmy stały się ekonomicznymi sukcesami, przyciągając olbrzymie rzesze ludzi do kin. Kicz czy sztuka? Porażka czy dokładnie to, co chciano osiągnąć? Jak ma się to do pierwowzoru?

Człowiek-pająk po raz trzeci szturmuje wielkie kinowe sale. Poprzednie filmy to przede wszystkim miażdżący sukces komercyjny, zapewne nie inaczej będzie również i tym razem. Ciekawym jest jednak, że trzecia (prawdopodobnie ostatnia) część jest podobno najlepszą z całej trylogii. Podobno.

Drogi czytelniku! Na pewno w Twoim życiu jest wiele powodów do radości. Przykładem może być dostanie się do dobrej szkoły, otaczanie się dużą grupką przyjaciół, osiąganie sukcesów zawodowych, czy też progres uczenia się kolejnych nowych chwytów na dopiero co zakupionej gitarze elektrycznej. Mimo to, zdarzają się sytuacje, które dzieją się mimowolnie i nic na nie poradzić nie można. Jedne mogą doprowadzić do ogólnego smutku, inne zaś do złości. Niektórzy nie wyładowują agresji, tylko trzymają ja w sobie wewnątrz, kiedy po raz kolejny usłyszą od babci w autobusie opinie na temat dzisiejszej młodzieży. Niejeden z Was myśli sobie wtedy, co by starszej kobiecie powiedział lub zrobił, wymyślając sobie swoje własne, nieistniejące alter ego.

Pierwsza część filmu X-Men trafiła na ekrany polskich kin pod koniec 2000 roku. Była to bardzo dobra ekranizacja komiksowej serii o tym samym tytule, przedstawiająca przygody mutantów. Film obfitował w wiele efektownych scen, ale i fabuła stała na naprawdę wysokim poziomie. Dzięki temu produkcja zyskała wiele znaczących nagród oraz zainkasowała ogromną sumkę pieniędzy, na tyle dużą, że postanowiono zrobić druga część. Jej kontynuacja powstała w 2003 roku i okazała się według mnie jeszcze lepsza niż poprzedniczka. Jeszcze bardziej efektowna i jeszcze bardziej ciekawa. Postanowiono więc wziąć się za "trójkę", lecz reżyserem nie miał być już Bryan Singer, tylko Brett Ratner. I tak w połowie tegoż roku ujrzeliśmy na dużych ekranach część trzecią sławnych X-Menów.

Postać Hellboya narodziła się w głowie Mike'a Mignoli już w 1991 roku. Wtedy to twórca komiksu sam nie wiedział, co dokładnie chce stworzyć - eksperymentował on przez najbliższe parę lat, a Hellboy z każdym dniem różnił się od pierwotnego pomysłu coraz bardziej. Na początku miał być to zwykły człowiek z nadprzyrodzonymi mocami, potem ekipa bardzo specyficznych bohaterów, w końcu skończyło się jednak na wersji, którą przyjdzie nam oglądać dzisiaj: na kartach komiksu, w kinie, a nawet na ekranie monitora.

Chociaż każdy inny, wszystkich coś łączyło. Poza lateksowymi kostiumami superbohaterowie posiadali jeszcze jedną wspólną cechę - zawsze gdzieś obok nich kręciła się piękna kobieta, najczęściej zakochana po uszy tak samo w męskim osobniku, jak i jego nocnym alter-ego, skupionym na łapaniu bandziorów i pozowaniu do fleszy.

Does a good horror movie exist? This is a touchy subject, because cult horror films were mainly condemned by the critics and praised by pure fans of the genre. So, generally if something's beaten down by the pros, it might be liked by the public and vice versa. Bringing up this subject, in times of Hollywood remakes is quite important, because one can easily compare the original with the new version and fully appreciate the Asian cinematography. One of the movies that didn't got a chance of being remade is APT. directed by Byeong-ki Ahn, the creator of Nightmare and Phone.

Wbrew pozorom trochę filmów (niekoniecznie animowanych) z Człowiekiem-Nietoperzem w roli głównej powstało. W wielu z nich kostiumy mimowolnie kojarzyły się z panami chodzącymi do monopłciowych klubów nocnych i nic więcej sobą nie reprezentowały. Później za temat wziął się Burton, potem Schumacher, a parę lat temu - Christopher Nolan. Każdy z nich nakręcił po dwa filmy z latającym ssakiem w roli głównej i każdy zrobił to inaczej. Komu wyszło najlepiej?

Jak będzie wyglądał świat kilkaset lat po katastrofie ekologicznej? Temat ten już tyle razy pojawiał się w grach/filmach/literaturze, że wizję tę zna każde dziecko - Ziemia stanie się wyjałowioną, pustynną planetą, na której przetrwają tylko najsilniejsi. Podobnie ma się sprawa w nowej produkcji Disney Pixar - Wall.E.