Filmy

Wielka Brytania to kraj o wielu kulturowych różnicach. My, Polacy, chyba najbardziej doceniamy bogactwo tego mocarstwa, gdyż wielu z nas wyjechało tam, aby zarobić więcej i co ważniejsze, lepiej żyć. Uwagę tych, którzy w kraju pozostali, z pewnością przyciąga specyficzne, angielskie poczucie humoru. "Mr. Bean", "Allo, Allo!" czy "Latający Cyrk Monty Pythona" to prekursorzy gatunku, których nigdy się nie zapomina, a zawsze przyjemnie ogląda. Nowe brytyjskie komedie, mają więc wysoko postawioną poprzeczkę. Debbie Isitt w swoim drugim filmie przedstawia nam wesela na wesoło, w konwencji filmu dokumentalnego. Pomysł wydaje się być ciekawy, jak natomiast realizacja?

Jaka jest receptura na dobry horror? Każde społeczeństwo ma swoje sposoby. Azjaci przykładowo, kreują najczęściej historie o nawiedzeniach, które zazwyczaj przypominają o tragicznych zdarzeniach z przeszłości jednego z bohaterów. Tutaj mamy i duchy, i klimat, i czasami też strach. Nic więc dziwnego, że "The Ring" czy "Dark Water" cieszą się tak ogromną popularnością. Natomiast Amerykanie całkiem inaczej podchodzą do sprawy. Mają trzy główne sposoby, aby przestraszyć widza: za pomocą brutalności (patrz "Wzgórza Mają Oczy"), za pomocą nawiedzonych domów (patrz "Dom Na Przeklętym Wzgórzu") oraz za pomocą niebezpiecznych dla otoczenia zwierząt. Reżyser "Komórki" i "Oszukać Przeznaczenie 2", David R. Ellis, postanowił odświeżyć nieco ten ostatni typ grozy filmowej tworząc "Węże w Samolocie".

Amerykanie nie próżnują. Tworzą filmy, które w większej mierze odpowiadają przeciętnemu widzowi. Co ciekawsze, oglądając jeszcze więcej kina azjatyckiego, odnajdują kolejne pomysły na zaśmiecenie amerykańskiej kinematografii porcją remake'ów. Zazwyczaj jednak, te pozycje nie dorastają do pięt wersjom oryginalnym. I nie ma się co tutaj dziwić. Niewielu reżyserów potrafi stworzyć drugi raz ten sam film, tylko w nowszej konwencji. Wyjątkiem jest Martin Scorsese, którego remake "Przylądku Strachu" był zdecydowanie lepszy od pierwowzoru. Tym razem, pracował on nad amerykańską wersją azjatyckiego hitu "Infernal Affairs". Nadał jej tytuł "The Departed".

O recenzowanym tutaj filmie zdarzyło mi się wspomnieć już w poprzednim numerze PB, przy recenzji Zabójczego numeru. Albowiem pisałem tam, iż do wyboru miałem dwa najnowsze filmy, zresztą oba zakrawające na miano hitów, z Brucem Willisem. Jako że 16 Przecznic skojarzył mi się na początku z przeciętnym filmem akcji, bez chwili wahania wybrałem drugą pozycję. Dopiero dziś, kiedy jestem po obydwu seansach mogę przyznać się do ogromnego błędu, jaki popełniłem. Co prawda 16 Blocks jest filmem zupełnie innym od Lucky Number Slevin i nie należy ich porównywać do siebie, jednak w końcowym podsumowaniu film o podstarzałym policjancie był dużo więcej wart...

Długo, oj bardzo długo zbierałem się do obejrzenia tego filmu. Muszę szczerze przyznać, że za postacią Pierce'a Brosnana nie przepadam zbytnio. Co prawda moje zniechęcenie nie jest ukierunkowane poprzednimi filmami z jego udziałem, ale bliżej niezidentyfikowaną niechęcią do samego aktora. Ale żeby nie było, iż jestem stronniczy, to tylko wspomnę, że w dobrym filmie, z ciekawie wykreowaną postacią były agent Jej Królewskiej Mości w żadnym wypadku mi nie wadzi. Pomimo ciekawie zapowiadającego się scenariusza, z którym miałem ochotę bliżej się zapoznać, byłem już bliski całkowitego zrezygnowania z obejrzenia tej produkcji. Powód był prosty, a zarazem śmieszny. Podczas seansu po prostu zasnąłem już po pierwszych 15 minutach. Zmusiłem się jednak po pewnym czasie do ponownego obejrzenia Kumpli na Zabój... i nie żałowałem swojej decyzji.

Już na wstępie napiszę, że Pakt Milczenia to film kiepski, niemający nic wspólnego z horrorem, nudny i posiadający strasznie przewidywalną fabułę. Jedyne co mi się w tym filmie podobało to zdawkowe efekty specjalne i pewna blondynka, którą zobaczycie na zdjęciu gdzieś w środku tekstu. Jednak żeby tradycji stało się zadość...

Filmów traktujących o piłce nożnej, nie skażonych niczym innym, tak naprawdę nie ma wiele. Powodem tego pewnie jest trudność w takim zrealizowaniu danego tematu, aby przyjemność, idąca z obejrzenia tego dzieła, była równomierna do poniesionych kosztów seansu (choć trudno to ocenić ;)). Kiedy rok temu dowiedziałem się o premierze Goal!, pierwsze skojarzenia powędrowały w kierunku japońskiego filmidła Shaolin Soccer. Ogólnie produkcja żałosna i durna, ale jednak zmuszała widza do ciągłego śmiechu, przez co została wysoko oceniona przez różne portale. Wracając jednak do tematu. Goal!, który po głębszym zapoznaniu okazał się filmem w miarę dobrym i zaspokajającym normalne potrzeby przeciętnego widza. Jednak już wymagający kinoman nic ciekawego dla siebie w nim nie znajdzie. Ot zwykły film na "odmóżdżający" piątkowy wieczór, po całym męczącym tygodniu.

Mieliście kiedyś tak, że spodziewaliście się kremówki, a dostaliście wielki, urodzinowy tort z wiśniami i bitą śmietaną? Co prawda wszyscy lubią kremówki w przeciwieństwie do cebuli, ale i tak zaskoczenie tylko potęguje radość. Takim ogromnym ciachem otrzymanym w sumie całkiem niespodziewanie jest dla mnie Sezon na Misia, który już na wstępie włożyłem do szufladki z nabazgranym flamastrem napisem "przeciętność" obok niedawnego Skoku przez płot. Obraz okazał się nadzwyczaj dobrym, choć początek projekcji tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że choć z kina nie wyjdę z poczuciem straconego czasu, to jednak komplementami nie będę w recenzji rzucał na prawo i lewo.

Neil Jordan stworzył kolejny znakomity film. Po cięższych gatunkowo produkcjach ("Wywiad z wampirem", "Michael Collins", "Chłopak rzeźnika" czy "Koniec romansu") Jordan zrobił wreszcie świetną komedię - nie bezrefleksyjny, głupi filmik, ale coś, co dotyka poważnych tematów z wielkim wdziękiem.

Ciężko stwierdzić po obejrzeniu filmu "9 kompania" Fiodora Bodnarczuka czy rosyjska kinematografia trzyma się mocno -przecież nie trafiają do nas praktycznie żadne filmowe produkcje zza wschodniej granicy. Niektórzy być może z rozmarzeniem myślą o czasach, kiedy to polski rynek był zalewany dziełami i "dziełami" z ZSRR. Niestety, skończyło się. Tymczasem prawdopodobnie warto jest się przyjrzeć rosyjskim filmom. Tym bardziej naszła mnie na to większa ochota właśnie po obejrzeniu "9 kompanii".

Mróz na dworze, wiatr wieje jak szalony, spadły pierwsze płatki śniegu, więc pozostaje mi siedzieć w przytulnym domku, gdzie żadne z wymienionych zjawisk atmosferycznych mnie nie dosięgnie. W taką pogodę najlepiej spędza się czas w jakimś ciepłym pomieszczeniu, no ale wtedy często bywa, że i nudą cholernie zawiewa. Wziąłem z przyczyn nie ode mnie zależnych pierwszy film z brzegu (kierowany przez jakieś mroczny siły ;P). Wypadło na "Kawalera". Przyznam, że już gdzieś to widziałem, takie było moje pierwsze odczucie, jakie mnie naszło. Ale czego się to nie robi, żeby czymś zapełnić wolny czas. Tak, więc upłynęły mi prawie dwie godziny…

Pamiętacie "Sprzedawców"? To był debiut filmowy Kevina Smitha, dzięki któremu stał się rozpoznawalny. Wtedy właśnie obserwowaliśmy w krzywym zwierciadle społeczność amerykańskich sprzedawców oraz ich klientów. W trochę kontrowersyjny sposób przedstawiona, bardzo dobrą satyra na Amerykanów. Od tego czasu, reżyser realizował swoje filmowe plany, lecz nigdy nie powrócił do korzeni, aby pociągnąć dalej potyczki Dantego i Randalla. Musieliśmy czekać 12 lat na kontynuację ich przygód.

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Bruce'a Willisa widzimy średnio w dwóch, trzech filmach akcji na rok. Jedne są lepsze, inne trochę mniej, zawsze jednak trzymają jakiś poziom. Niestety już od dłuższego czasu Bruce nie miał żadnej charakterystycznej roli, którą by można zapamiętać na dłużej. Wyróżniał się może jedynie stary policjant tuż przed emeryturą z Sin City. Pytanie teraz, czemu zaczynam tę recenzję od postaci Willisa. Odpowiedź jest prosta. Jest to jeden z kilku aktorów doskonałej obsady najnowszego dzieła Paula McGuigana - Lucky Number Slevin. Obok niego w Zabójczym Numerze zobaczymy także Josha Hartnetta, Morgana Freemana, czy Lucy Liu i wierz mi, że na tym się nie kończy.

Kiedy brałem się za ten film, miałem mnóstwo wątpliwości, czy aby na pewno spełni on moje wszelkie oczekiwania. Czy po projekcji wyjdę zadowolony, czy raczej będę żałował tych dwóch wydanych, prostokątnych papierków, które mógłbym spożytkować w inny sposób. Obawy moje uzasadnione były samymi trailerami filmu, które zapowiadały produkcję z rodzaju tych, których nie trawię. Do tego dochodziły niezbyt pozytywne oceny kilkunastu recenzentów, których opinii zasięgnąłem wcześniej. Teraz jednak, z zadowoleniem powiadam jak bardzo się myliłem...

Nastała moda na remake'i i chociaż trwa już ona od dłuższego czasu, to dzisiaj czujemy, że z dnia na dzień narastają kolejne pomysły. Otrzymaliśmy już dużo amerykańskich wersji kultowych filmów azjatyckich, a zarazem ubogacone, świeższe edycje starych pozycji, które na stałe zagościły w kanonie klasyki filmów USA. W październiku na dvd, Imperial wydaje "Wzgórza Mają Oczy", remake horroru Wesa Cravena z 1977 roku. Na reżyserskim stołku zasiadł Alexander Aja.

Drogi czytelniku! Usiądź wygodnie w fotelu lub na krześle i wyobraź sobie, że przenosisz się w przyszłość o jakieś 10-15 lat. Jesteś człowiekiem sukcesu. Masz przepiękną żonę/przystojnego męża oraz dwójkę najwspanialszych dzieci pod słońcem. Harujesz jednak jak wół dla szefa, który zleca ci dużo pracy. Nie masz czasu by pobyć zarówno ze swoim partnerem życiowym jak i z dzieciakami, tłumacząc sobie, że to dla ich dobra. Bezsenne noce spędzasz nad tworzeniem projektów dla swego pracodawcy. Masz już tego wszystkiego dość i wahasz się co wybrać. Praca czy rodzina?

Odkąd pamiętam, powiedzenie "Jak w czeskim filmie" rzucało niezbyt pozytywne światło na produkcje naszych sąsiadów. Zarówno w kinie jak i w telewizji nie mieliśmy okazji, aby móc się przyjrzeć tym filmom. Polacy jednak spróbowali i przygarnęli parę pozycji do nas. Rodacy tym samym, z zaciekawieniem wybrali się na "Samotnych" , "Czeski Sen" czy też "Sex w Brnie", co spowodowało ogromne zainteresowanie kinematografią czeską w naszym kraju. Ostatnio, w repertuarze multipleksów, możemy znaleźć kolejny film Davida Ondříčeka - "Jedna ręka nie klaszcze".

William Foster (Michael Douglas) siedzi w swoim samochodzie, który posiada nadto dziwną tablicę rejestracyjną z napisem D - Fens, utkwiwszy w dość sporym korku. Na dodatek w Los Angeles słońce niemiłosiernie grzeje i daje nieźle o sobie znać. Pan William, nie wytrzymując, panującej - akurat w tenże dzień - niesamowitej gorączki, wysiada z wozu lekko pokaszlując i ocierając chusteczką pot, spływający z czoła.

Srebrzystobiała "czupryna", specyficzny "głupi" wyraz twarzy, niesłychana umiejętność wypowiadania zakręconych kwestii i talent komediowy w dziedzinie dowcipu sytuacyjnego - oto z czym kojarzymy bohatera dzisiejszej opowieści. Leslie Nielsen, bo o nim tu mowa, niewątpliwie wypracował sobie miejsce w panteonie gwiazd, w przybytku "znanych twarzy", w królestwie X muzy...